Semua Bab มาเฟีย&เมียอุ้มบุญ: Bab 41 - Bab 50

“อีกนานไหม กว่าแกจะเรียนเสร็จ” ริคคาโด้อยากให้ลูกชายพบกับสองแม่ลูกเร็วๆ เขาอยากรู้ว่าลูกชายจะชอบว่าที่แม่เลี้ยงของแกไหม แล้วโรซี่น้อยจะถูกใจพี่ชายคนใหม่ของแกหรือเปล่า อลิชาเองก็พยายามนั่งนิ่งสงวนท่าทีตัวเอง ไม่ให้แสดงอาการตื่นเต้นออกมา เธออยากพบหน้าโรมิโอเหลือเกิน ลูกชายที่ไม่เคยได้พบกันมาร่วมห้าปี ลูกที่เธอคลอดออกมาแล้วไม่มีโอกาสได้เลี้ยงดู ได้แค่เพียงให้นมมื้อแรกและมื้อเดียวก่อนจากกันเท่านั้น “อีกสักครู่ค่ะ ราวๆ สิบนาทีก็จะหมดคาบเรียนแล้วค่ะ เดี๋ยวฉันขอตัวไปดูแกก่อนนะคะ เรียนเสร็จเมื่อไหร่จะพามาหาค่ะ” ไลลาบอก ก่อนจะขอตัวออกไป เวลาสิบนาทียาวนานราวกับสิบปีในความรู้สึกของอลิชา หญิงสาวรออย่างใจจดใจจ่อ ขณะฟังคนในห้องนั้นพูดคุยกันไปด้วย โรซี่สนิทสนมกับนายฟรองซัวร์อย่างรวดเร็ว สายใยของครอบครัว ทำให้คนเป็นทวดเอ็นดูแม่หนู จนพาแกไปนั่งบนตัก ชวนพูดคุยด้วย โรซี่น้อยเองดูเหมือนจะชอบคุณทวดไม่แพ้กัน แกเล่าเรื่องราวในเซริตาน่าให้อีกฝ่ายฟังเสียงเจื้อยแจ้ว “โรซี่ไปที่ท่าเรือเซริตาน่ากับคุณตาทุกวันเลยนะคะ ไปถือป้ายเรียกแขกของโฮมสเตย์ของเราค่ะ ทำแบบนี้ค่ะ” แม่หนูลงจากตักคนแก่ เดินมาหาที่ว่าง แล้ว

“ตอนเด็กฉันชอบไปช่วยคุณพ่อในครัวค่ะ บ้านเราเปิดร้านอาหารเล็กๆ แม่ของฉันท่านเป็นนักดนตรี บางวันท่านก็ขึ้นไปเล่นดนตรีร้องเพลงให้ลูกค้าฟัง โรซี่เองก็ทำแบบนั้น แกได้รับพรสวรรค์ด้านดนตรีจากยายของแกค่ะ ฉันไม่ถนัดเรื่องดนตรีเลย นอกจากการทำอาหาร”อลิชาเล่าเรื่องของเธอให้เขาฟังบ้าง มองใบหน้าคมคายหล่อเหลาของเขา แล้วนึกเทียบกับใบหน้ากลมเล็กของโรมิโอ ลูกชายถอดแบบคนเป็นพ่อออกมาคล้ายย่อส่วน โรซี่น้อยเองก็มีความเหมือนริคคาโด้อยู่หลายส่วน หากแกเป็นผู้ชายคงหน้าตาเป็นพิมพ์เดียวกันแบบโรมิโอ ลูกชายและลูกสาวมีส่วนคล้ายเธอแค่ริมฝีปากเท่านั้น มีคนบอกว่าเวลาโรซี่น้อยยิ้ม จะเหมือนรอยยิ้มของเธอ โรมิโอมีริมฝีปากแบบเดียวกัน เธออยากเห็นรอยยิ้มของลูกชาย อยากรู้ว่าเวลาแกยิ้มแล้วจะคล้ายเธอบ้างไหม ในสมองของอลิชาคิดถึงแต่ลูกชาย“แม่ของผมก็ชอบทำอาหาร ผมติดรสมือแม่ เวลาไปกินข้าวข้างนอก มันรู้สึกว่าไม่อร่อยเหมือนที่แม่ทำ”ริคคาโด้จับมือของอลิชามากุมไว้ นิ้งโป้งไล้บนหลังมือของเธอไปมา หัวใจเหมือนสงบลงไม่วุ่นวาย“แม่ของฉันท่านทำอาหารไม่เก่ง แต่พ่อไม่เดือดร้อนอะไรเพราะท่านทำได้ แม่มีหน้าที่แค่เล่นดนตรีร้องเพลงเพราะๆ ให้พวกเร

“แต่... ฉันไม่เคยมีแม่มาก่อน ฉันต้องทำยังไง”โรมิโอนึกไม่ออกว่าเขาจะทำยังไงเมื่อมีแม่ กับไลลาก็แค่รักแต่ไม่ได้รู้สึกว่าคนเลี้ยงเป็นมารดา ด้วยรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอาสะใภ้ เขาไม่เคยนึกอยากเรียกไลลาว่าแม่ แต่กับแม่ลิชของโรซี่น้อย ทำไมเขาอยากเรียกแม่ แต่ไม่กล้าเรียก ไม่กล้าเข้าใกล้ เขาไม่มั่นใจว่าแม่ลิชของโรซี่ จะรักเขาไหม คุณป๋าจะยังรักเขาเท่าเดิมไหม เมื่อมีคนมาแบ่งปันความรักอีกสองคน“จะยากอะไร ก็ทำตัวแบบที่โรซี่ทำสิ แม่ให้อะไรก็ขอบคุณแล้วหอมแก้ม ตื่นเช้าขึ้นมาก็บอกรักแม่ แล้วก็หอมแก้ม เวลาแม่ทำอะไรให้ก็หอมแก้ม”วิธีของโรซี่น้อย ทำให้โรมิโอเกาหัว เขาไม่เคยแสดงความรักพร่ำเพื่อแบบนั้น กับบิดาก็แค่กอดเท่านั้นไม่เคยหอมแก้มสักหน กับอาไลลามีแต่อาที่หอมเขา ตัวเขาไม่เคยหอมตอบ มันคงดูขัดเขินพิลึก เด็กชายคิด“มันยากจัง...” เด็กชายรำพึงออกมา“ยากตรงหนาย.... นี่ไงหอมแก้มแบบนี้ กดจมูกทำปากจู๋ จุ๊บแรงๆ แม่ลิชจะชอบมาก”โรซี่น้อยจับหน้าของโรมิโอไว้ แล้วสาธิตวิธีหอมแก้มเด็กชายให้ดู คนโดนหอมถึงกับแก้มแดงจัด“มันก็โอเคอยู่นะ แต่พอเหอะ มันจั๊กจี้”โรมิโอเช็ดแก้มตัวเองที่มีคราบน้ำลาย แล้วทำท่าขนลุก โรซี่น้อยหัวเ

ตอนค่ำบนเตียงในห้องนอน อลิชากำลังเตรียมเล่านิทานก่อนนอนให้ลูกสาวฟัง กิจกรรมนี้จะทำทุกคืนก่อนนอน เว้นช่วงไปในตอนที่ต้องพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล โรซี่น้อยใส่ชุดนอนสีขาวเป็นกระโปรงผ้าฝ้ายมีลายดอกไม้ดอกเล็กๆ น่ารัก ผมปล่อยยาวระแผ่นหลัง เจ้าตัวนอนคว่ำเอามือทั้งสองเท้าคางไว้ ขาเล็กข้างหนึ่งพับขึ้นกระดิกไปมา รอฟังนิทานจากมารดา อลิชายังไม่ทันเล่านิทานให้ลูกน้อยฟัง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นก๊อก ก๊อก ก๊อก !!!ประตูด้านที่ติดกับห้องของริคคาโด้เปิดห้อง พร้อมกับร่างเล็กของโรมิอิเข้ามาพร้อมบิดาของเขา เด็กชายสวมชุดนอนลายทางสีฟ้าขาว ริคคาโด้เองก็สวมชุดลายเดียวกัน“ขอฟังนิทานด้วยได้ไหมครับ”ริคคาโด้รุนหลังลูกชายให้ขึ้นไปบนเตียง โรมิโอปีนขึ้นเตียงไปนั่งข้างโรซี่ เด็กหญิงยิ้มแล้วให้ขยับให้นั่งด้วยกัน คนเป็นพ่อตามไปนั่งบนเตียงด้วย โชคดีเตียงกว้างมากพอให้คนสี่คนนั่งด้วยกันได้“วันนี้แม่ลิช จะเล่านิทานเรื่องอะไรคะ” โรซี่น้อยถาม“คืนนี้แม่จะเล่านิทานเรื่อง ลูกหมีกับลูกลิงค่ะ”อลิชาบอก เธอหันไปยิ้มให้โรมิโอ ถามเด็กชายว่า“โรมิโอเคยฟังเรื่องนี้หรือยังคะ”“ยังไม่เคยฟังครับ ผมอยากฟัง”โรมิโอบอก ขณะขยับเข้าไปใก

“เดี๋ยวเราจะไปเล่นน้ำกันที่ ลากูน่าบีช ชายหาดส่วนตัวของเรา”ริคคาโด้บอกทุกคน เขาสั่งคนขับเรือพาทุกคนไปยัง บ้านพักส่วนตัวของตระกูลมาร์เซียอาโน่ ที่นั่นราฟาเอลและครอบครัวได้พากันมาถึงก่อนหน้าแล้ว ตั้งเตาย่างบาร์บีคิวและอาหารทะเลไว้รอท่า เด็กๆ พากันรับประทานอาหาร และพักผ่อน ก่อนจะลงเล่นน้ำต่อการเล่นแสนสนุกคือการนั่งเรือยางเป่าลม แล้วให้เรือเล็กลากไปมา เสียงกรีดร้องด้วยความสนุกและตื่นเต้นดังก้องท้องน้ำ ราฟาเอลเป็นคนขับเรือเล็กลากเรือยางให้เด็กๆ นั่ง ริคคาโด้กับอลิชาและไลลาพากันนั่งเฝ้ามองอยู่บนฝั่ง“เด็กคงสนุกมาก คืนนี้คงสลบกันแน่” ไลลาเอ่ยขึ้น“โรซี่ดูจะสนุกกว่าใครเพื่อน กรีดร้องเสียงดังเชียว”ริคคาโด้เอ่ยยิ้มๆ เขามองแม่หนูน้อยด้วยความเอ็นดู“โรมิโอแกสงบมาก แทบไม่ส่งเสียงร้องเลยค่ะ” อลิชาจับตามองโรมิโออยู่“โรมิโอแกเป็นเด็กเก็บอาการเก่ง ถูกท่านปู่สอนให้เข้มแข็ง ไม่มีทางเห็นน้ำตาของแกง่ายๆ หรอกค่ะ”ไลลาเอ่ยถึงหลานชาย เธอเลี้ยงดูโรมิโอมาตั้งแต่แรกเกิด รู้นิสัยของเด็กชายดี ว่าเป็นคนเข้มแข็งและจริงจังเพียงใด วัยเพียงห้าขวบกลับต้องแบกรับภาระการเป็นทายาทในรุ่นต่อไปไว้ ต้องถูกอบรมสั่งสอนอย่างเ