All Chapters of มาเฟีย&เมียอุ้มบุญ: Chapter 21 - Chapter 30

“โธ่... โรซี่น้อย ละเมอจนลุงตกใจหมด”ริคคาโด้อยากหัวเราะขึ้นมา แม่หนูลุกขึ้นตะโกนเสียงดังทำเอาเขาสะดุ้ง นึกว่าโดนจับได้เสียแล้ว แต่ที่แท้เจ้าตัวน้อยกำลังละเมอต่างหาก คงเก็บไปฝันจนเผลอละเมอออกมา แต่มันก็ช่วยหยุดเขาไม่ให้ทำอะไรเลยเถิดได้ มาเฟียหนุ่มขยับมาประคองร่างกลมป้อมให้นอนลง จัดการห่มผ้าให้แม่หนูน้อย ก่อนจะก้มลงจุมพิตหน้าผากมนเล็กนั้นอย่างเอ็นดูโรซี่น้อยขี้หวงแม่มาก แม้ตอนนอนยังเก็บไปฝัน แถมยังละเมอได้จังหวะพอดี ริมฝีปากหยักโค้งขยับแย้มกว้าง ขำตัวเองที่ตกใจกับเสียงห้ามนั้น เขาเอนตัวนอนซ้อนด้านหลังของโรซี่น้อย ใช้ร่างกลมเล็กนั้นเป็นกำแพงกั้นไม่ให้เขาข้ามไปรุกรานแม่ของเด็กหญิง แต่ถึงกระนั้นก่อนหลับตาลง ริคคาโด้ก็อดใจไม่ไหว ชะโงกหน้าไปแตะริมฝีปากอิ่มหวานนั้นอีกหน ก่อนจะตัดใจถอนริมฝีปากออกมาอย่างเสียดาย แล้วนอนหลับตากอดร่างเล็กๆ ของโรซี่น้อยแนบอกด้านนอกฝนยังคงตกลงมาไม่ขาดสาย มีรถคันหนึ่งซุ่มอยู่ด้านนอกกำแพงของโรงแรม ชายสองคนในรถกำลังกดมือถือขอตัวเอง ดูรูปที่ถ่ายไว้ตลอดวัน“เด็กหน้าตาเหมือนท่านริคคาโด้มาก”ชายคนที่อยู่หลังพวงมาลัยตั้งข้อสังเกต“ผู้หญิงคนนั้นอาจจะเป็นเมียเก็บของเขาก็ได

เรือแล่นออกจากท่าเรือเซริตาน่า แล่นวนไปรอบๆ เกาะ ริคคาโด้อุ้มโรซี่น้อยพาดูวิวทิวทัศน์และสัตว์ทะเล เช่นฝูงโลมาสีชมพู ซึ่งเป็นสัตว์หายาก เซริตาน่าเป็นหนึ่งในไม่กี่แห่งบนโลกที่พบโลมาสีชมพู โลมาสายพันธุ์นี้มีลักษณะเด่นตามชื่อของมันคือมีโหนกและลำตัวเป็นสีชมพู มีครีบยาวสามในสี่ของลำตัว“มันน่ารักจังเลยค่ะ ลุงริคกี้” โรซี่น้อยบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แม่หนูไม่เคยเห็นโลมาสีชมพูมาก่อน เจ้าสัตว์ทะเลตัวนี้น่ารักในสายตาของเด็กหญิงมาก โรซี่ส่งเสียงร้องเมื่อเห็นมันกระโดดไปมาเล่นน้ำทะเล ปากแหลมๆ สีชมพูคาบปลาที่ล่ามาได้ คล้ายต้องการอวดให้คนเห็น“แม่ลิชขามาดูเร็ว โลมาสีชมพูน่ารักมากเลยค่ะ”โรซี่น้อยร้องเรียกมารดาให้มายืนใกล้ๆ ชี้ชวนให้ดูฝูงโลมาสีชมพู อลิชาเองก็ไม่เคยเห็นโลมาสีมพูมาก่อน เธอมาอยู่ที่เซริตาน่าห้าปีแล้ว ยุ่งกับการเลี้ยงดูลูกสาวและดูแลกิจการ เวลาว่างจึงแทบไม่มี นานๆ ถึงจะหยุดพาลูกสาวไปเที่ยว ได้แต่เที่ยวภายในเกาะไม่เคยล่องเรือดูอะไรแบบนี้มาก่อน“น่ารักใช่ไหมคะ” ลูกสาวตัวน้อยถามมารดา“จ้า น่ารัก”อลิชาพยักหน้าให้ มองดูโรซี่น้อยด้วยแววตาอ่อนโยน ลูกดูมีความสุขมาก สดใสร่าเริงกว่าที่เคยเห็น เธอ

“ไปให้พ้นจากโรซี่นะ คุณก็มีลูกของคุณแล้ว กลับไปดูแลแกให้ดี อย่ามายุ่งกับลูกของคนอื่น” อลิชาแผดเสียงใส่“ผมดูแลลูกของผมได้ดีแล้ว ไม่ต้องมาสอนผม” ริคคาโด้ไม่ยอมแพ้“ดูแลดีเหรอ พ่อที่ไปให้ลูกเห็นหน้าเดือนละสองครั้ง ยกลูกให้คนอื่นดูแล ยังกล้าบอกว่าดูแลลูกได้ดี คุณไม่ละอายบ้างหรือไง”ความคลั่งแค้นในอก ทำให้อลิชาสวนกลับเขาออกไป หญิงสาวไม่ออมคำ ไม่สนใจว่าเขาจะไม่พอใจอีกแล้ว“มากไปแล้วนะอลิชา กล้าดียังไงมาพูดกับผมแบบนี้”ริคคาโด้ตาลุกวาบ จับไหล่หญิงสาวดึงตัวเข้ามาหา จ้องหน้าเธอด้วยแววตาดุดัน ราวกับจะเผาคนตรงหน้าให้มอดไหม้ด้วยเพลิงโทสะ ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าตำหนิเขา ไม่มีใครกล้าสั่งสอนหัวหน้าแก๊งเลโอปาสคาล“มันต้องใช้ความกล้าด้วยหรือไงคะ ฉันจะพูด จะ อุ๊บ!”อลิชาตอบโต้เขาไม่ทันจบประโยค ริมฝีปากร้อนๆ ก็ประทับลงมาปิดทุกคำพูดที่เหลือ ให้ลงไปอยู่ในคอ มาเฟียหนุ่มทนฟังไม่ไหวอีกต่อไป เขาจัดการลงโทษแม่สาวปากดี ด้วยจุมพิตแสนดุดันเร่าร้อน จนร่างนุ่มนิ่มหมดแรงพยศ ก่อนจะถอนริมฝีปากออกเพลียะ เพลียะ เพลียะ !!!ฝ่ามือน้อยๆ ยกขึ้นตบหน้ามาเฟียหนุ่มสามทีซ้อนจนหน้าสะบัด“คนเลว คุณมันเลวทราม ชั่ว... “คำด่าไม่ทันค

เช้าวันรุ่งขึ้น ริคคาโด้พร้อมคนของเขาก็ออกจากที่พัก มาเฟียหนุ่มไม่ได้อยู่ลาแม่หนูน้อยโรซี่ เขาออกเดินทางตั้งแต่เช้าตรู่ ตัดใจจากโดยไม่พบหน้า เขาหวังว่าโรซี่น้อยจะลืมเขาได้ในสักวันหนึ่ง สองวันที่ได้เจอกันสร้างความผูกพันไว้มากมายนัก ราวกับรู้จักมาทั้งชีวิต หัวใจของเขามันปวดพร่าราวกับได้พรากจากคนสำคัญที่สุดในชีวิตไปริคคาโด้เดินทางมายังคฤหาสน์ตระกูลเบตาโทรี่ ตามที่ได้นัดหมายกับ นิโคลัส เบตาโทรี่ หัวหน้าแก๊งไทก้าซานโตนี่ เป็นการเจรจาทางธุรกิจพ่วงด้วยการพูดคุยถึงเรื่องการแต่งงาน“ยินดีที่ได้พบนะ ฉันเคยพบคุณตอนที่คุณยังเป็นเด็กครั้งหนึ่ง ราวยี่สิบห้าปีก่อน”นิโคลัสเอ่ยทักทายหัวหน้าแก๊งมาเฟียรุ่นหลาน เขามีอาวุโสเทียบเท่าฟรองซัวร์ ปู่ของริคคาโด้“ยินดีที่ได้พบท่านเช่นกันครับ”ริคคาโด้ค้อมศีรษะให้ผู้อาวุโสกว่า ตามมารยาทอันดีงาม เขามองนิโคลัสอย่างสำรวจ อีกฝ่ายเป็นชายชราท่าทางภูมิฐาน ใบหน้ามีรอยเหี่ยวย่นตามวัย แต่ยังมีความหล่อเหลาสง่างาม รูปร่างค่อนข้างสูงโปร่ง ดูแข็งแรงเมื่อเทียบกับคนวัยเดียวกัน อำนาจบารมีของหัวหน้าแก๊งไทก้าซานโตนี่ ไม่แพ้แก๊งใดใด ในคารัสซีเลีย หากตอนนี้ความชราทำให้อีกฝ่ายต้องก

“ไว้ถ้ามีโอกาส แม่จะพาหนูไปนะ หยุดร้องไห้เถอะลูก ลุงริคกี้รู้เข้าจะไม่สบายใจนะ”อลิชาจำต้องปดลูกไป ให้แกหยุดร้องไห้ โรซี่น้อยกอดแม่นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง กว่าแกจะยอมหยุดร้องไห้ แต่ยังมีอาการเศร้าซึมน่าสงสาร“อยู่กับคุณตาก่อนนะคะ เดี๋ยวแม่ไปทำข้าวผัดสับปะรดให้นะ วันนี้จะใส่กุ้งเยอะๆ เลย”อลิชาฝากลูกสาวไว้กับผู้เป็นพ่อ แล้วไปทำอาหารจานโปรดให้ลูก โรซี่น้อยรับประทานไม่ถึงครึ่งจานก็อิ่ม ไม่เจริญอาหาร ทั้งที่เป็นของชอบ“โรซี่ไปช่วยตาต้อนรับลูกค้าดีไหม วันนี้เรามีลูกค้าสิบคนจะเดินทางมาพักที่นี่”นายพัชรชวนหลานไปที่ท่าเรือ เพื่อรับลูกค้าที่จะเดินทางมาในวันนี้“ค่ะ คุณตา”แม่หนูรับคำด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ไม่สดใสเหมือนทุกวัน สร้างความกังวลใจให้คนเป็นแม่ เกรงลูกจะเศร้าจนไม่ร่าเริง ได้แต่หวังว่าเวลาผ่านไปโรซี่น้อยจะดีขึ้นสองตาหลานพากันนั่งรถออกไปที่ท่าเรือ ปล่อยให้อลิชาเฝ้าร้านอาหารคนเดียว วันนี้นักท่องเที่ยวบางตา หลายคนเดินทางกลับไปแล้ว ห้องพักจึงว่างรองรับนักท่องเที่ยวกลุ่มใหม่เข้ามาพัก“ขอบคุณมากนะคะ โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่ะ” อลิชากล่าวของคุณลูกค้าที่มาจ่ายค่าอาหาร ในร้านไม่มีลูกค้าแล้ว หลังเที่ยงนักท่อ