All Chapters of คลื่นรักเชลยหัวใจ 1 เมียเชลย: Chapter 11 - Chapter 20

โฮเวิร์ด แม็คลาเรน นักธุรกิจหนุ่มวัยยี่สิบแปดปีทอดสายตามองทิวไม้รกครึ้มตลอดสองข้างทางขณะบังคับพวงมาลัยให้รถ แอสตัน มาร์ติน สีแดงสดของเขาเลี้ยวไปตามแนวถนน อาณาบริเวณอันกว้างใหญ่ไพศาลของคฤหาสน์ชาร์ลสตันบ่งบอกได้ดีว่า เคนเน็ธ ชาร์ลสตัน มั่งคั่งและทรงอิทธิพลในโลกธุรกิจของยุโรปมากแต่ไหนรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาเมื่อนึกถึงหญิงสาวชาวเอเชีย บุตรบุญธรรมที่มหาเศรษฐีเฒ่าพยายามชักนำให้เขารู้จักและสนิทสนม จริงอยู่ที่เธอเป็นคนสวยมีเสน่ห์ดึงดูดใจ แต่ที่ดึงดูดใจเขามากกว่านั้นก็คือผลประโยชน์ที่จะได้รับหลังจากกลายเป็นเขยของตระกูลชาร์ลสตันต่างหากโฮเวิร์ดได้ชื่อว่าเป็นทายาทผู้สืบสายเลือดเอิร์ลแห่งอะเบอร์เฟลดี เมืองเก่าแก่ของประเทศสกอตแลนด์ แต่ตระกูลแม็คลาเรนในเวลานี้จะมีก็เพียงแค่บรรดาศักดิ์อันสูงส่งเท่านั้น เบื้องหลังธุรกิจรวมทั้งหลักทรัพย์ของครอบครัวล้วนติดจำนองอยู่กับธนาคารของเครือญาติจนหมดแล้ว จะเหลืออยู่บ้างก็คือเครดิตในฐานะผู้บริหารผีมือดีของบริษัทขนาดกลาง การสร้างความสัมพันธ์กับเครือบริษัทชาร์ลสตันจึงเอื้อผลประโยชน์ต่อเขาเป็นอย่างมากข่าวในแวดวงธุรกิจลือกันไปทั่วว

หม่าฉวยโอกาสที่เด็กชายกำลังนั่งกอดเข่าหันหลังให้ กระโจนเข้าไปล็อกตัวเจโคบีเอาไว้ มือข้างหนึ่งรีบปิดปากเสียก่อนที่เขาจะส่งเสียงร้อง ส่วนแขนอีกข้างก็กอดรวบตัวไว้จนแน่นเพื่อไม่ให้เหยื่อตัวน้อยขยับแขนได้วินาทีนั้น ดวงตาของเจโคบีต้องเหลือกลานด้วยความตกใจกลัว ขณะที่ร่างกายของเขาถูกยกลอยขึ้นจากพื้น สองเท้าก็พยายามดิ้นรน ทั้งถีบทั้งเตะตามสัญชาตญาณป้องกันตัว แต่ขาทั้งสองข้างก็ถูกมือของชายหนุ่มอีกคนคว้าไปหนีบเอาไว้กับซอกแขนใบหน้าซูบผอมของเจียงหันไปมองชายหนุ่มหญิงสาวที่นั่งอยู่ในห้องอย่างหวาดหวั่นอีกครั้งหนึ่ง เมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ด้านในคฤหาสน์ยังไม่มีทีท่าจะเหลียวกลับมามอง เขากับหม่าก็รีบอุ้มเหยื่อของพวกเขาหายเข้าไปในร่มเงาอันมืดครึ้มของต้นไม้ใหญ่เจโคบีถูกมัดมือมัดเท้าด้วยแถบผ้าจนแน่นหนา ใบหน้าขาวสะอาดแปดเปื้อนน้ำตา แต่ไม่สามารถที่จะร้องขอความช่วยเหลือจากใครได้ เขาถูกสองคนร้ายหอบหิ้วปีนข้ามกำแพงอย่างทุลักทุเล หากยังไม่ทันที่เท้าของเดนมนุษย์จะสัมผัสกับพื้น เสียงตะโกนเรียกชื่อเจโคบีก็ทำให้คนทั้งคู่ต้องหยุดชะงัก“ซะ...ซวยแล้วเฮีย... คนในบ้านรู้ตัวกันแล้ว...” เจียงละล่ำละลัก“เอ็งก็รีบกระโดดลงไป

“นี่ครับ...” ลูกพี่ของเจียงยื่นลูกกุญแจให้ผู้ว่าจ้าง “เอ่อ... ผมกับลูกน้องจะรับเงินได้หรือยังครับ...” เขาทวงถาม อีกฝ่ายจึงมองกลับไปอย่างไม่พอใจ“แกกลัวฉันจะโกงหรือยังไง รอให้ฉันตกลงกับเจ้าของเรือให้เสร็จก่อนสิ” ชายหนุ่มขึ้นเสียงจนหม่าหน้าเสีย “ว่าแต่พวกแกทิ้งจดหมายเอาไว้ด้วยหรือเปล่า” เขาหมายถึงจดหมายเรียกค่าไถ่ที่ให้ทั้งสองเอาไว้ตั้งแต่ตอนติดต่อกันครั้งแรก“ผมวางไว้ข้างๆ สระน้ำ คนในบ้านน่าจะหาเจอได้ไม่ยาก”“แล้วนี่ ไอ้ฮัลค์อะไรของพวกแกมันหายไปไหนกัน... ฉันไม่มีเวลามานั่งรอมันทั้งคืนหรอกนะ...” โดยเฉพาะบนเรือประมงโกโรโกโสอย่างนี้“สวัสดีครับคุณผู้ชาย...” จู่ๆ เสียงแหบห้าวของคนที่อัลเบิร์ตกำลังถามถึงก็ดังแทรกมาจากกราบเรือด้านซ้าย ทางขึ้นไปยังท่าเรือ “ขอโทษจริงๆ ที่ปล่อยให้รอนาน... ผมเพิ่งเสร็จธุระกับน้องๆ แถวนี้นี่เอง อย่าเพิ่งรีบร้อนกลับกันนักสิครับ...”ร่างชายฉกรรจ์สูงใหญ่บึกบึนก้าวข้ามแผ่นกระดานไม้ลงเรือมาอย่างช้าๆ ท่อนแขนที่เต็มไปด้วยรอยสักทั้งสองข้างโอบไหล่ผู้หญิงวัยกลางคนแต่งหน้าจัดสองคน การแต่งกายของพวกเธอบอกได้อย่างชัดเจนว่าเป็นโสเภณีราคาถูกที่หากินอยู่ในบริเวณนี้“ให้พี่คุยธุระ

รถลิมูซีนของ เคนเน็ธ ชาร์ลสตัน เดินทางมาถึงเฮสติงส์ในช่วงสาย เพราะถึงแม้จะร้อนรนใจแค่ไหน เขาก็จำเป็นต้องมอบหมายงานสำคัญให้เลขาฯ ที่บริษัทช่วยดูแลเสียก่อนจะปลีกตัวกลับมาได้ และทันทีที่รถผ่านประตูรั้วเข้ามาในเขตคฤหาสน์ มหาเศรษฐีเฒ่าก็แทบจะเปิดประตูถลาลงจากรถ“สวัสดีครับนายท่าน” เฮอร์แมนเปิดประตูออกมาทักทาย ด้านหลังยังมีสาวใช้และคนสวนมายืนรอต้อนรับอยู่อย่างเศร้าซึม แอนนาถึงกับสะอื้นด้วยความเป็นห่วงเจโคบีและนรินทร์นารถเคนเน็ธโกรธมากจนไม่ยอมพูดจากับใคร ทั้งที่คฤหาสน์ของเขามีคนรับใช้ชายหญิงอยู่นับสิบคน แต่อยู่กันอย่างไรถึงได้ปล่อยให้เจโคบีและนรินทร์นารถหายไปโดยไม่มีใครเห็น ซึ่งบุคคลแรกที่มหาเศรษฐีเฒ่ามั่นใจว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ในครั้งนี้ก็ไม่ใช่ใครอื่น แล้วมันถึงก็เวลาแล้วที่เคนเน็ธจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อยุติเรื่องชั่วๆ ในหัวของอัลเบิร์ตเสียทีพ่อบ้านวัยชราถึงกับอึ้งเมื่อเห็นปฏิกิริยาของผู้เป็นนาย เขารู้ว่าเคนเน็ธไม่ต้องการพูดคุยกับใคร แต่ถึงอย่างไรเขาก็จำเป็นต้องบอก “นายท่านครับ...” เฮอร์แมนเอ่ยขึ้นอีกครั้งอย่างกล้าๆ กลัวๆ“มีอะไรก็ว่ามา...” เคนเน็ธถามห้วนๆ“คุณอัลเบิร์ตกับคุณ

“นีนา... เราอยู่ที่นี่กันมากี่วันแล้วฮะ...” เจโคบีเอ่ยถามแผ่วๆ พื้นกระดานแข็งๆ ทำให้ร่างที่นอนขดตัว หนุนตักของนรินทร์นารถอยู่รู้สึกปวดเมื่อยกระสับกระส่าย“น่าจะซักสองวันแล้วล่ะจ้ะ...” หญิงสาวตอบด้วยเสียงอิดโรย มือก็ลูบไล้เรือนผมหยักศกสีดำของเขาไปพลางด้วยความเวทนาอากาศร้อนอบอ้าวภายในห้องไร้หน้าต่างใต้ท้องเรือ สร้างความอึดอัดทรมานให้แก่ผู้ถูกกักขังทั้งสองคนเป็นอย่างมาก นอกจากดวงไฟสีส้มที่ให้แสงสว่างอยู่กลางห้องดวงเดียวแล้ว รอบตัวก็มีเพียงลังไม้สนเก่าๆ ตั้งอยู่สองสามลัง ไม่มีสิ่งใดที่หญิงสาวพอจะใช้เป็นอาวุธป้องกันตัวเธอและเด็กชายได้เลยตั้งแต่ถูกจับตัวมา นรินทร์นารถยังไม่สามารถข่มตานอนหลับลงได้แม้แต่นาทีเดียว เพราะความเป็นห่วงสภาพจิตใจของเจโคบี หญิงสาวจึงต้องทำตัวให้เข้มแข็งและคอยปลอบโยนเขาจนตัวเธอเองอ่อนล้า ไร้เรี่ยวแรง... แม้ความกังวลจะยังท่วมท้นอยู่เต็มหัวใจ แต่การดูแลจากคนบนเรือก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก ทำให้คนทั้งสองคลายความหวาดกลัวลงไปได้มาก...“ทำไมคุณปู่ถึงยังไม่มาช่วยเราอีกล่ะฮะ...” เจโคบีขยับตัวจากตักของพี่เลี้ยงสาว ลุกขึ้นนั่งกอดเข่าตัวเองพร้อมกับถามคำถามเดิมๆ “นีนาบอกว่าพวกมันต