Semua Bab คลื่นรักเชลยหัวใจ 1 เมียเชลย: Bab 31 - Bab 40

ที่คฤหาสน์ชาร์ลสตัน เคนเน็ธยังคงนั่งซึมเซาอยู่บนเตียงนอนในห้องของเจโคบี ดวงตาที่เริ่มขุ่นขาวไปตามวัยจ้องมองเรือบังคับวิทยุบนหน้าตักด้วยความโศกเศร้า เรือซีเซอร์เพนต์ลำนี้เป็นสิ่งเดียวที่หลานชายของเขาทิ้งเอาไว้นับตั้งแต่วันที่หายตัวไป และมันก็เป็นเครื่องเตือนความทรงจำให้เขาระลึกถึงความฝันอันบริสุทธิ์ไร้เดียงสาที่เด็กชายไม่มีโอกาสตามหาและทำให้เป็นจริงได้อีกแล้วมหาเศรษฐีเฒ่าเคยคิดว่าตัวเองเป็นคนฉลาดและเชื่อมั่นในสิ่งที่เขาทำเสมอ แต่ตลอดระยะเวลาสามสัปดาห์ที่เขาเฝ้ารอการกลับมาของนรินทร์นารถและเจโคบีนับจากวันที่จ่ายเงินค่าไถ่ไป มันทำให้เขาสิ้นหวังและรู้ว่าตนเป็นคนโง่เขลาแค่ไหน จนถึงตอนนี้เคนเน็ธอับจนหนทางแล้ว เขาไม่รู้จริงๆ ว่าจะทำอย่างไรเพื่อตามหาหลานชายสุดที่รักและบุตรสาวบุญธรรม ไม่มีทั้งการติดต่อจากโจรลักพาตัว ไม่มีเบาะแส ไม่มีแม้แต่ข่าวคราวใดๆในช่วงสัปดาห์แรก โฮเวิร์ดก็เป็นเพื่อนปรับทุกข์ที่ช่วยให้เคนเน็ธคลายความเศร้าไปได้บ้าง แต่เมื่อชายหนุ่มหมดหนทางเชื่อมความสัมพันธ์กับตระกูลชาร์ลสตัน แทนที่จะมาเสียเวลานั่งรอคนตาย เขาก็จำเป็นต้องมองหาผู้หญิงคนใหม่ที่พร้อมจะช่วยเหลือธุรกิจของตระกูลแม็

รอบๆ อาคารทรงสี่เหลี่ยมที่ตั้งอยู่ทางฝั่งซ้าย ด้านหลังคฤหาสน์กลางทะเลทรายของ อัลเฟรโด วาลเดซ อัลทาซา รายล้อมไปด้วยสวนดอกไม้และสนามหญ้าเขียวขจี นรินทร์นารถกำลังนั่งทอดอาลัยอยู่บนม้านั่งหินข้างบ่อน้ำพุขนาดเล็กที่หน้าทางเข้าอาคารสายตาหญิงสาวจ้องสายน้ำพวยพุ่งจากปากปลาขนาดยักษ์ซึ่งแกะสลักจากก้อนหินทรายสีขาวสะอาดพร้อมๆ กับถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายนับเป็นเวลาเกือบสามสัปดาห์แล้วที่เธอถูกซื้อตัวมาอยู่ในฮาเร็มแห่งนี้... ถึงแม้จะแปลกใจและไม่เข้าใจความคิดของอัลเฟรโด แต่เธอก็ถือว่าเป็นโชคที่พ่อค้าอาวุธหนุ่มยังไม่มีทีท่าอยากจะล่วงเกินเธอเสียที ทั้งๆ ที่เขาลั่นวาจาเอาไว้ตั้งแต่วันแรก...เธอละสายตาจากน้ำพุ เหลือบมองไปยังหญิงสาวห้าหกคนที่จับกลุ่มหันมาทางเธอพร้อมกับซุบซิบพูดคุยกัน นรินทร์นารถรู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศอย่างนี้ อยากจะลุกไปบอกพวกเธอให้พูดออกมาดังๆ เพราะถึงอย่างไรเธอก็ฟังไม่รู้เรื่องอยู่ดีส่วนใหญ่แล้วคนที่นี่มักใช้ภาษาอาหรับในการพูดคุยกัน แต่ก็มีบางครั้งที่เธอได้ยินภาษาฝรั่งเศสหลุดออกจากปากสาวใช้ แน่นอนว่าทุกคนมีความรู้ด้านภาษาอังกฤษเป็นอย่างดี ซึ่งหญิงสาวก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรเจ้าข

“นั่งลงสิ นรินทร์นารถ... ฉันเรียกชื่อของเธอถูกต้องไหม...” อัลเฟรโดทักทายจากอีกด้านหนึ่งของโต๊ะยาวสไตล์ยุโรปกลางห้องอาหารขนาดใหญ่ในคฤหาสน์“สวัสดียามค่ำค่ะ คุณอัลเฟรโด...” นรินทร์นารถจำใจทักทายกลับ เธอเจตนาไม่ตอบคำถามของเขาเป็นการแสดงความเป็นปฏิปักษ์อยู่ในที“ขอบใจราเนีย เธอไปได้แล้ว” ชายหนุ่มหันไปบอกสาวใช้ร่างท้วมหลังจากที่แขกรับเชิญของเขานั่งลงที่หัวโต๊ะอีกด้านหนึ่งเรียบร้อยแล้ว“รับประทานอาหารให้อร่อยนะคะ เจ้านาย คุณนีนา...” เธอโค้งคำนับแล้วเดินกลับออกไป ทิ้งคนทั้งสองเอาตามลำพังแม้จะเคยเห็นพ่อค้าอาวุธหนุ่มในชุดพื้นเมืองแค่ครั้งเดียว แต่ดูจากการตกแต่งตึกหลังซึ่งเป็นฮาเร็มส่วนตัวของเขา รวมไปถึงการแต่งตัวของผู้หญิงในนั้นแต่ละคนแล้ว นรินทร์นารถก็เข้าใจมาตลอดว่าอัลเฟรโดต้องเป็นบุคคลชาตินิยมมากพอดู...หากคืนนี้เธอกลับต้องประหลาดใจที่เห็นเขาสวมชุดสูทเต็มยศ ทั้งยังมีโต๊ะอาหารยาวแบบยุโรปดั้งเดิม ไม่รวมกับการที่เขาบังคับให้เธอสวมชุดราตรี โคมระย้าขนาดยักษ์บนเพดานสูงใจกลางห้อง หรือแม้แต่บริกรชาวโมร็อกโกในชุดทักซิโดที่คอยเสิร์ฟอาหารแต่ละจานจากข้างที่นั่ง และนักเล่นไวโอลินที่ยืนบรรเลงบทเพลงแว่วห

อิสซาม อับเดล อัลทาซา เด็กชายผิวคล้ำหน้าตาคมเข้มวัยสิบขวบ บุตรชายคนเดียวของ อัลเฟรโด วาลเดซ อัลทาซา และนาบิลา ภรรยาผู้ล่วงลับ กำลังเล่นสนุกอยู่ในสนามหญ้ากับเด็กชายวัยไล่เลี่ยกันอีกสองคน เสียงหัวเราะอย่างร่าเริงทำให้เจโคบีซึ่งนั่งมองใบไม้แห้งลอยน้ำอยู่ริมสระต้องหันไปดูด้วยความสนใจอานัสกับซาเมียร์เป็นบุตรชายคนสนิทของอัลเฟรโดที่เพิ่งจะกลับมาจากราบัตหลังจากโรงเรียนปิดเทอม ทั้งคู่เป็นเพื่อนของอิสซามมาตั้งแต่ยังเล็ก และต้องแยกไปเรียนโรงเรียนประจำที่เมืองหลวง ต่างจากอิสซามซึ่งผู้เป็นพ่อจ้างอาจารย์พิเศษมาสอนหนังสือและพักอยู่ในตึกเล็กด้วยกันนั่นเพราะอัลเฟรโดรู้ดีว่าอาชีพของเขามีความเสี่ยงต่อการถูกปองร้ายอย่างมาก หลังจากที่สูญเสียบิดามารดาและภรรยาไป เขาจึงดูแลอิสซามอย่างใกล้ชิด ไม่ยอมให้ห่างตาอีก... ส่วนอิสซามเอง ในขณะที่อยู่ตามลำพังไม่มีเพื่อนเล่น เมื่อได้เจโคบีมาอยู่ร่วมที่พัก ทีแรกเขาก็ให้ความสนิทสนมด้วยเป็นอย่างดี แต่ทันทีที่เพื่อนสนิททั้งสองคนกลับมาถึงทาร์ฟายา เด็กชายลูกครึ่งจีน-อังกฤษ ก็กลายเป็นส่วนเกินไปโดยปริยาย...อันที่จริง ช่องว่างระหว่างเด็กๆ มีอยู่มากมาย ไม่ว่าจะเป็นวัย เชื้อชาติ

นิตยสารเก่าๆ ถูกเปิดค้างวางอยู่บนโต๊ะ ดวงตาคมเข้มของอัลเฟรโดจ้องมองคำศัพท์ที่ถูกเขียนเพิ่มเติมลงไปในหน้ากระดาษด้วยความรู้สึกแปลกๆ บางอย่าง มันอาจจะเป็นแค่เกมฆ่าเวลาโง่ๆ ที่มีคนไม่กี่คนชื่นชอบ แต่สำหรับเขามันเป็นสิ่งหนึ่งที่ผูกพันหัวใจของเขากับผู้หญิงที่เขารักที่สุดในชีวิต นาบิลา...ทุกครั้งที่พ่อค้าอาวุธหนุ่มไม่สามารถไขปริศนาอักษรไขว้ได้หมด คนที่คอยเติมคำที่เหลือให้จนครบก็คือภรรยาสาวผู้ล่วงลับไปแล้วเขาพบเธอครั้งแรกหลังจากเธอเพิ่งสำเร็จการศึกษากลับมาจากอังกฤษ นาบิลาเป็นหญิงสาวนักเรียนนอกหัวสมัยใหม่ เธอสวย ฉลาดเฉลียว ร่าเริง แตกต่างจากผู้หญิงชาวโมร็อกโกทั่วไป และเขาก็ตัวรู้ตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้พบนาบิลา ว่าชีวิตของเขาไม่ต้องการผู้หญิงคนไหนอีกแล้วนอกจากเธอ อัลเฟรโดจึงตัดสินใจขอแต่งงานกับเธอและมีบุตรชายด้วยกันตั้งแต่ปีแรกแต่หลังจากนั้นเพียงห้าปีเธอก็จากไป...ถึงแม้บุคลิกของนรินทร์นารถจากแตกต่างจากนาบิลามาก หากก็มีหลายอย่างที่ทำให้เขามองเห็นภาพซ้อนของภรรยาในตัวเธอ นาบิลาเป็นผู้หญิงคนเดียวที่กล้าโต้แย้งเขาในทุกเรื่อง เธอพร้อมเสียสละตัวเองเพื่อคนที่เธอรัก เธอเป็นคนรักศักดิ์ศรี ไม่ยอมให้ใคร