Semua Bab คลื่นรักเชลยหัวใจ 1 เมียเชลย: Bab 41 - Bab 50

สองวันแล้วที่นรินทร์นารถเอาแต่นั่งจับเจ่าซึมเซาอยู่ในห้องนอน หญิงสาวแทบจะไม่ได้แตะต้องอาหารที่ราเนียนำมาให้ หรือแม้แต่คิดจะออกไปพบเจโคบีตามกำหนดเวลาที่เธอได้รับอนุญาตในสมองยังวนเวียนนึกถึงแต่ภาพคืนก่อน ขณะที่เธอเต้นรำอยู่ในอ้อมแขนของเขา คิดถึงสัมผัสอ่อนโยนจากฝ่ามือที่ประคองใบหน้าให้เงยขึ้นไปสบตากับเขา ยังจดจำริมฝีปากนุ่มละมุนที่จูบลงบนเปลือกตาคล้ายกับเขาต้องการปลอบโยนให้เธอคลายความหวาดหวั่นเพียงครั้งเดียวที่ได้ใกล้ชิดกับอัลเฟรโด ตัวตนของเขาในอีกมุมมองหนึ่งก็จารึกลงไปในความรู้สึกของนรินทร์นารถจนสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองไปหมดเธอควรจะนึกรังเกียจเขา ควรจะหวาดกลัวเขาไม่ใช่หรือ...แต่ทำไมเธอถึงไม่สามารถสลัดภาพใบหน้าซึมเซาและดวงตาเศร้าสร้อยคู่นั้นในขณะที่เขาพาร่างของเธอลอยละล่องไปในห้วงของดนตรีกาลได้...นี่เธอกำลังจะหลงรักเขาเข้าแล้วหรือ...นี่สินะ เหตุผลที่ทำให้ผู้หญิงแต่ละคนในฮาเร็มพากันลุ่มหลงและหึงหวงตัวเขาซึ่งราเนียต้องการจะบอก... เพราะเขามีวิธีจู่โจมหัวใจของผู้หญิงอย่างละเอียดอ่อนลึกซึ้งอย่างนี้ใช่ไหม...“คุณนีนาคะ รับประทานอาหารเย็นซักหน่อยเถอะค่ะ คุณไม่แตะอะไรมาตั้งแต่เช้าแล้ว

ถ้อยคำกระซิบกระซาบพร้อมกลิ่นสะอาดสดชื่นของลมหายใจที่รินรดอยู่เหนือใบหน้า ทำให้หญิงสาวไม่สามารถเอ่ยคำพูดใดๆ ได้ ได้แต่หลับตาพริ้ม เผยอริมฝีปากที่สั่นระริก และแหงนหน้าขึ้นไปหาเขาแทนคำตอบ ชั่วขณะนั้นเธอไม่รับรู้ถึงสิ่งที่อยู่รอบกายอีก คล้ายร่างทั้งร่างกำลังล่องลอยอยู่ในห้วงเวลาที่หยุดนิ่ง มีเพียงสัมผัสอ่อนโยนของฝ่ามือหนาทั้งสองข้างที่ประคองแก้มทั้งสองเอาไว้ ก่อนที่ริมฝีปากนุ่มละมุนของเขาจะประทับรอยจูบลงบนเรียวปากอันชุ่มชื้นของเธออัลเฟรโดค่อยๆ บดเบียดริมฝีปากอย่างแผ่วเบาและเชื่องช้า นรินทร์นารถรู้สึกถึงความเย็นฉ่ำของปลายลิ้นที่ไล้ไปมาบนเรียวปาก กระตุ้นให้เธอต้องเผยอรับมันเข้ามาดูดดื่มด้วยสัญชาตญาณที่แท้จูบแรกก็มีรสชาติอย่างนี้เองน่ะหรือ...ด้วยความด้อยประสบการณ์ หญิงสาวจึงปล่อยให้เรียวลิ้นของชายหนุ่มรุกไล่โดยไร้ซึ่งการตอบสนอง หากความวาบหวิวที่สะท้อนอยู่ในอกก็แผ่ขยายออกไปทั่วทั้งร่าง ในช่องท้องวูบโหวงเหมือนมีกระแสลมหนาวที่บางเบาพัดวนอยู่ พาให้เธออ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแรงจนแทบล้มทั้งยืน สองมือที่คอยดึงเสื้อคลุมกระชับเอาไว้กับตัวต้องเผลอยกขึ้นไปโอบแผ่นหลังกว้างของเขาเพื่อเป็นหลักประคองตัวเวล

“อ๊ะ... คุณอัล...เฟรโด...” หญิงสาวหลุดปากอุทานออกมา เมื่อรู้สึกถึงบางสิ่งที่นุ่มนวลแต่เปียกชื้นกำลังกดไล้ไล่เวียนเป็นวงอยู่ที่โคนขาด้านในแม้สิ่งนั้นจะเคลื่อนวนอย่างละมุนละไม แต่มันกลับสร้างสัมผัสที่เสียวซ่านทรมานกรีดลึกเข้าไปในผิวเนื้อตามทางที่มันลากผ่าน จนกระทั่งต้นขาของเธอสั่นระริกและอ่อนแรง พยายามเบี่ยงหนีคมมีดล่องหนที่อ่อนโยนราวกับขนนกเล่มนั้นด้วยสัญชาตญาณแต่อัลเฟรโดเปรียบเหมือนคนอดหยากที่กำลังคลุ้มคลั่ง เขาไม่มีทางยอมให้สิ่งใดๆ เป็นอุปสรรคต่อการลิ้มรสชาติอันแสนโอชะของอาหารในจานเบื้องหน้า ชายหนุ่มจึงใช้ฝ่ามือของเขาแยกต้นขาทั้งสองข้างออกจากกันแล้วกดมันแนบลงไปบนพื้นโต๊ะหินอ่อนที่เย็นเยียบเขาประทับรอยจูบหนักๆ ลงบนซอกขาของคนที่นอนอยู่จนเธอสะดุ้งเฮือก จากนั้นก็เม้มปาก ดูดดุนผิวเนื้ออ่อนไหว แล้วจึงไล้ปลายลิ้นขึ้นลงตามแนวพับของโคนขาข้างนั้นเบาๆ ทำเอานรินทร์นารถเหมือนถูกไฟฟ้าดูด หมดเรี่ยวแรง ต้องนอนส่งเสียงโอดครวญอย่างไม่รู้ตัวพ่อค้าอาวุธหนุ่มผู้ช่ำชองคล้ายจะยังไม่พอใจกับความทุกข์ทรมานของเธอ เขาจึงผละริมฝีปากไปดูดดื่มอีกด้านหนึ่งราวกับซอกขาเนียนขาวของเธอเป็นของว่างก่อนอาหารที่แสนละมุน

ภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องผ่านประตูระเบียงห้องนอนเข้ามาถึงเตียงนอนเตี้ยๆ ร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวนอนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มเนิ่นนาน ใบหน้าซบอยู่บนแผ่นอกกว้าง ขณะที่แขนก็โอบกอดร่างของเขาแนบสนิทไม่ต่างกันหลังจากที่อัลเฟรโดอุ้มเธอกลับขึ้นมาบนห้องและเก็บเกี่ยวความสุขซ้ำอีกครั้ง นรินทร์นารถก็ไม่มีวันกลับไปเป็นหญิงสาวผู้ใสซื่อบริสุทธิ์คนเดิมได้อีกแล้ว เพราะไม่เพียงแต่จิตวิญญาณและศักดิ์ศรีของเธอจะถูกพ่อค้าอาวุธหนุ่มแย่งชิงไป แต่เขายังฉกฉวยความไร้เดียงสา แล้วยัดเยียดอารมณ์ปรารถนาให้อย่างที่เธอไม่สามารถหยุดคิดถึงมันได้อีกสายตาของหญิงสาวจ้องมองไปในความสลัวรางของเพดานห้อง เฝ้าถามตัวเองเกิดอะไรกับความรู้สึกของเธอกันแน่... ทำไมเธอถึงยอมมอบสิ่งที่มีค่าที่สุดของลูกผู้หญิงให้แก่เขา ผู้ชายที่เธอแทบจะไม่รู้จัก... ผู้ชายที่ซื้อตัวเธอมากักขังไว้ไม่ต่างจากทาส เพื่อใช้เป็นเครื่องระบายความใคร่เพียงชั่วครู่ชั่วยาม...นรินทร์นารถอยากจะโยนความผิดทั้งหมดให้เขา แต่ความเป็นจริงเธอก็รู้ดีว่าเขาไม่ได้บังคับขู่เข็ญเธอแม้แต่น้อย เขาได้ให้ทางเลือกแก่เธอแล้ว เธอเองต่างหากที่ยอมเสนอตัวเป็นของเขาด้วยความเต็มใจหยดน้ำ

“อ้าว ดึกป่านนี้แล้วยังไม่หลับไม่นอนอีกเหรอ...” ยามวัยกลางคนที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ร้องทักเป็นภาษาฝรั่งเศสด้วยความเคยชิน เข้าใจว่าเธอเป็นสาวใช้คนใดคนหนึ่งในคฤหาสน์“คุณราเนียให้ฉันมาดูคุณเจค็อบว่า เอ่อ... มีไข้หรือเปล่า... จะได้ปลุกให้ลุกขึ้นกินยาลดไข้อีกรอบหนึ่ง... เห็นว่าเมื่อตอนบ่ายไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ...” นรินทร์นารถกลั้นใจตอบกลับไปด้วยภาษาเดียวกัน ฝ่ามือกำแน่นด้วยความตื่นเต้นจนปลายนิ้วปวดเกร็ง“อ๋อ ไอ้หนูนั่นน่ะเหรอ... ก็น่าจะป่วยอยู่หรอก วิ่งตากแดดทั้งวันอย่างนั้น...” เขาหัวเราะชอบใจพลางยกมือโบกไล่ควันบุหรี่ให้ออกห่างจากใบหน้า “ว่าแต่ทำไมราเนียถึงไม่มาเองล่ะ ปกติเธอไม่ค่อยไหว้วานให้ใครทำงานแทนนี่นา...”“มันเป็นเรื่องพูดลำบากน่ะค่ะ...” หญิงสาวแกล้งทำเป็นหัวเราะขัดๆ เขินๆ “จริงๆ แล้ว... ผู้หญิงทุกคนก็มีช่วงทรมานกันเดือนละครั้งทั้งนั้นแหละค่ะ...”“นั่นสินะ...” เขาพยักหน้าเห็นด้วย ยกบุหรี่ในมือขึ้นสูบก่อนจะพ่นควันสีเทาออกไปทางอื่น “งั้นก็รีบเข้าไปเถอะ เธอจะได้กลับไปพักผ่อนบ้าง...” พูดแล้วก็หันหลังเดินกลับไปเปิดประตูด้านข้างให้เธอนรินทร์นารถลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก รีบก้าวผ่านยามหนุ่มใหญ่