Semua Bab คลื่นรักเชลยหัวใจ 1 เมียเชลย: Bab 21 - Bab 30

ผ่านไปเกือบสี่วันเต็มๆ นับตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ลักพาตัว แต่จนบัดนี้ก็ยังไม่มีร่องรอยใดๆ เกี่ยวกับเจโคบีและนรินทร์นารถจะส่งมาถึง... แสงอาทิตย์ยามบ่ายที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างห้องทำงานของ เคนเน็ธ ชาร์ลสตัน เริ่มอ่อนแรงลง อีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงเส้นตายที่ระบุไว้ในจดหมายเรียกค่าไถ่แล้ว...เคนเน็ธนั่งมองเศษกระดาษที่ฉีกยับในมือ เขาอ่านมันซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้นไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งคล้ายคนสติไม่อยู่กับตัว ชายสูงวัยดูแก่ชราไปมากกว่าเดิมอีกหลายสิบปี... ดวงตาแดงก่ำ... ขอบตาบวมช้ำ... เขาอยากจะส่งเรื่องให้สกอตแลนด์ยาร์ด หรือสำนักงานตำรวจสันติบาลของอังกฤษเป็นผู้ติดตามดูแล แต่ก็กลัวว่าคนร้ายจะลงมือทำร้ายหลานชายและบุตรสาวบุญธรรมตามคำขู่... ความหวังจึงเหลือเพียงอย่างเดียว นั่นคือการหาเบาะแสมัดตัวบุตรชายของเขาให้ได้ว่าเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ในครั้งนี้ หากข้อมูลที่ได้กลับทำให้ทุกอย่างยิ่งดูคลุมเครือมากขึ้นไปอีก...เขาเงยหน้ามองใบหน้าอิดโรยของพ่อบ้านที่เขาไว้วางใจมากที่สุดด้วยสายตาเห็นใจ เฮอร์แมนเองก็แทบไม่ได้หลับได้นอนเช่นเดียวกับเขา แต่เคนเน็ธเองก็ยังต้องการคนที่จะอยู่เป็นเพื่อนสักคนในย

หลายวันมาแล้วที่นรินทร์นารถและเจโคบีได้แต่เฝ้ารอคอยชะตากรรมของตัวเองอยู่ภายในห้องใต้ท้องเรือ แม้จะไม่สามารถรับรู้ถึงเหตุการณ์ภายนอก แต่เมื่อแรงสั่นสะเทือนของพื้นที่เธอนั่งหยุดลงอย่างกะทันหัน ย่อมหมายความว่าขณะนี้ เรือประมงได้แล่นมาถึงสถานที่ที่เธอจะต้องพลัดพรากจากเด็กชายในอ้อมกอดแล้วหากสิ่งที่ทำให้นรินทร์นารถเสียใจมากกว่าก็คือการที่เธอต้องเล่าความจริงเรื่องอัลเบิร์ตและแผนการลักพาตัวทั้งหมดให้เจโคบีฟัง เขาโตพอที่จะรู้ถึงความผิดปกติของสิ่งที่เกิดขึ้น และป่วยการที่หญิงสาวจะปิดบังเอาไว้ตลอดเวลาที่รับฟัง คนที่ต้องเสียน้ำตามีแต่พี่เลี้ยงสาว เจโคบีต่างหากที่กลายเป็นฝ่ายคอยพูดปลอบโยนเธออย่างไม่สะทกสะท้าน นรินทร์นารถเองก็ไม่รู้ว่าที่เป็นอย่างนั้นเพราะเขากล้าหาญเกินวัยหรือเพราะยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจในเคราะห์กรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นกันแน่“นีนาฮะ” เด็กน้อยเอ่ยเบาๆ ขณะที่ศีรษะยังซบอยู่บนต้นแขนของเธอ“มีอะไรเหรอจ๊ะ” พี่เลี้ยงสาวขานรับเสียงอ่อนระโหย ก้มลงคลอเคลียแก้มกับเรือนผมนุ่มของอีกฝ่าย ความปวดร้าวแล่นลึกอยู่ภายในอกเมื่อคิดว่าใกล้จะถึงเวลาที่เธอจะต้องจากเขาไป ยิ่งนึกถึงสิ่งที่จะเกิดกับเจโคบีหล

ในห้องที่ดัดแปลงมาจากห้องพักลูกเรือของเรือบรรทุกสินเก่าอันเป็นปราการลอยน้ำของเหล่าโจรสลัดบาบาโซลา นรินทร์นารถและเจโคบีซึ่งถูกนำตัวมากักขังเอาไว้ กำลังทอดอาลัยกับโชคชะตาของตัวเอง หากคนที่ผิดหวังมากที่สุดก็คือเด็กชาย นั่นก็เพราะภาพของโจรสลัดในจินตนาการของเขาถูกเหตุการณ์ในวันนี้ทำลายจนยับเยินหมดแล้ว เจโคบีเพิ่งเรียนรู้ว่าโจรสลัดที่แท้จริงในยุคนี้ก็คือกลุ่มอาชญากรผู้เหี้ยมโหดและเลวร้าย ไม่ได้เป็นผู้กล้าหาญนอกกฎหมายที่คอยผดุงความยุติธรรมเหมือนในภาพยนตร์แม้แต่น้อย“นีนา... พวกมันจะทำอะไรกับเราต่อไปฮะ” เขาเงยหน้ามองเธออย่างคาดหวังคำตอบ“ไม่รู้สิจ๊ะ... พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน...” หญิงสาวกัดริมฝีปากตัวเองเพื่อข่มความหวาดหวั่นนรินทร์นารถพอจะคาดเดาได้ว่า ชะตากรรมของผู้หญิงที่ต้องตกอยู่ในวงล้อมของโจรร้ายวัยฉกรรจ์จำนวนนับสิบคนนั้น จะต้องเผชิญกับสิ่งเลวร้ายยิ่งกว่าตาย... เมื่อนึกถึงใบหน้าดุดันเหี้ยมเกรียมของโจรสลัดชาวแอฟริกันเหล่านั้น ทั้งร่างก็สั่นสะท้านจนควบคุมไม่อยู่ บุคคลเดียวที่หญิงสาวคิดถึงในเวลานี้คือ โฮเวิร์ด แม็คลาเรน ผู้ชายที่เธอมีใจให้ แต่เธอคงไม่มีโอกาสกลับไปเป็นภรรยาของเขาอีกแล้ว...“บาง

อัลเฟรโด วาลเดซ อัลทาซา เป็นชายหนุ่มลูกครึ่งสเปน-โมร็อกโก วัยสามสิบสองปี ผู้มีใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาตามแบบฉบับชาวอาหรับเบอร์เบอร์[1]บิดาของเขามีหน้าที่จัดหาอาวุธให้แก่กองทัพโมร็อกโกก่อนจะเสียชีวิตจากการลอบสังหารของกลุ่มผู้ก่อการร้ายหัวรุนแรง จึงเป็นรากฐานที่ทำให้ชายหนุ่มก้าวขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งพ่อค้าอาวุธสงครามที่ทรงอิทธิพลที่สุดในแอฟริกาเหนือและแอฟริกาตะวันตกในเวลาต่อมาขณะที่อัลเฟรโดกำลังคุยธุรกิจผ่านโทรศัพท์อยู่ในห้องทำงานนั้น อาซูมา ลูกน้องคนสนิทของเขาก็เข้ามาแจ้งว่า บาบาโซลา มูอิกโบ หัวหน้ากลุ่มโจรสลัดบาบาโซลาที่อาละวาดจี้ปล้นอยู่ในแถบน่านน้ำมอริเตเนียและเวสเทิร์นซาฮารา[2] เดินทางมาเพื่อขอพบ พ่อค้าอาวุธหนุ่มจึงรีบตัดบทกับคู่สนทนา แล้วสั่งให้อาซูมาพาผู้มาเยือนไปรอเขาในห้องรับแขกแม้ว่าอัลเฟรโดจะเป็นนักธุรกิจที่ร่ำรวยจากการค้าความตาย แต่เขาก็ไม่เคยชอบใจวิธีการและพฤติกรรมอันโหดเหี้ยมอำมหิตของบาบาโซลา ชายหนุ่มจึงมักจะใช้จิตวิทยาคอยหาเรื่องขัดแย้งกับหัวหน้าโจรสลัดอยู่เสมอ หวังให้อีกฝ่ายเป็นผู้เปิดศึกกับเขาก่อน เพื่อที่เขาจะได้กำจัดกลุ่มโจรสลัดของบาบาโซลาออกไปจากแอฟริกาตะวันตกโดยไม่ถูกคร

เรือสินค้าถูกจอดเทียบกับท่าซึ่งสร้างเป็นถนนลาดยางอยู่บนแนวก้อนหินที่ถมเป็นสะพานยื่นยาวออกไปในน้ำ นอกจากคนทั้งสามแล้ว ยังมีลูกน้องโจรสลัดอีกสามสี่คนที่ต่างพากันเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเป็นชุดลำลอง เดินรายล้อมอยู่อย่างระมัดระวังหลังขึ้นจากเรือแล้ว อายูบาก็นำทุกคนเดินผ่านถนนหน้าตลาด สองข้างทางเต็มไปด้วยแผงลอยที่จัดวางสินค้าพวกผลไม้แห้ง เนื้อแห้ง และปลาอย่างง่ายๆ มีส่วนน้อยที่เป็นสินค้าบริโภค เช่นเสื้อผ้าหรือเครื่องประดับทาร์ฟายาเป็นเมืองท่าขนาดเล็กที่ถูกล้อมรอบด้วยทะเลทรายทั้งสามด้าน ตัวเมืองตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ ไม่ไกลจากท่าเรือนัก มีประชากรทั้งสิ้นไม่ถึงห้าพันคน สิ่งก่อสร้างโดยทั่วไปก็เป็นเพียงอาคารก่ออิฐโบกปูนทรงสี่เหลี่ยมอย่างเรียบๆ ปราศจากกลิ่นอายความหรูหราฟุ้งเฟ้อ บนถนนหนทางแทบไม่พบรถราใดๆ จะมีอยู่บ้างก็เพียงแค่รถกระบะเก่าๆ ของพ่อค้าที่ใช้บรรทุกสินค้าเพื่อนำไปจำหน่ายยังเมืองใกล้เคียงซึ่งอยู่ลึกเข้าไปในแถบทะเลทราย คนพื้นเมืองส่วนใหญ่ยังคงนิยมใช้รถจักรยาน อูฐ และลาเป็นพาหนะหลักคณะโจรสลัดนำเชลยทั้งสองคนขึ้นท้ายรถกระบะที่เตรียมไว้ เดินทางตามถนนสายหลักเลียบชายฝั่งไปทางทิศเหนื