Semua Bab คลื่นรักเชลยหัวใจ 2 เมียจอมโจร: Bab 21 - Bab 30

ในช่วงเวลาไล่เลี่ยกันนั้น เหนือขึ้นไปบนห้องของหญิงสาว อัลวาโรกำลังนอนเหยียดกายหนุนแขนของตัวเองอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ เขาไม่อยากเชื่อจริงๆ ว่าผู้หญิงที่เพิ่งพบหน้าไม่ถึงครึ่งวันจะทำให้เขาเกิดอาการกระสับกระส่าย เฝ้าคิดถึงแต่ใบหน้าของเธออยู่ได้ทุกวินาทีอย่างนี้ที่ผ่านมา แม้ว่าอัลวาโรจะไม่ใช่คนจดจ่ออยู่แต่เรื่องผู้หญิงอย่างอิสซาม พี่ชายบุญธรรมของเขา แต่เขาก็ผ่านประสบการณ์ทางร่างกายมาไม่น้อย และไม่เคยสนใจเรื่องความรักหรือการมีคู่ครองเป็นตัวเป็นตนเลยสักครั้ง...อัลเฟรโดเองก็คอยรบเร้าให้เขาแต่งงานมีภรรยาสักคน เพราะหวังว่ามันจะทำให้ชายหนุ่มเป็นผู้ใหญ่และรู้จักรับผิดชอบชีวิตตัวเองมากขึ้น นั่นหมายถึงการเลิกเล่นเป็นโจรสลัดอยู่อย่างนี้ หากเขาก็ได้แต่ทำเป็นรับปากแล้วแกล้งลืมๆ ไปเสียทุกครั้งการที่อัลวาโรไม่เคยคิดจะลงหลักปักฐาน ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะเรื่องของนรินทร์นารถด้วย... ทุกคนรู้ว่าบิดาบุญธรรมของเขารักและให้เกียรติเธอมากแค่ไหน แต่ไม่ว่าจะผ่านไปนานกี่ปี นรินทร์นารถก็ยังไม่ยอมแต่งงานเป็นภรรยาที่ถูกต้องของอัลเฟรโดเสียที... ไม่มีใครรู้เหตุผลของเธอ แม้แต่ตัวเขา... ชายหนุ่มรู้เพียงแต่ว่า มารดาบุญธรร

วันที่สองนับตั้งแต่ปล้นเรือท่องเที่ยวฝรั่งเศส เรือซีเซอร์เพนต์ก็แล่นเข้าสู่เขตทะเลอัลโบรันซึ่งตั้งอยู่ทางตอนเหนือของประเทศโมร็อกโก ด้วยรูปลักษณ์ของเรือสำราญ ไม่ว่าจะแล่นผ่านไปที่ใดจึงไม่มีใครรู้หรือนึกสงสัยเลยว่าบรรดาลูกเรือทั้งหมดจำนวนยี่สิบกว่าชีวิตล้วนแล้วแต่เป็นโจรสลัดที่กราบเรือด้านหน้า อัลวาโรในชุดเสื้อเชิ้ตและกางเกงขาสั้นแบบลำลอง กำลังยืนโน้มตัว เท้าแขนทั้งสองข้างบนราวเหล็กด้วยอิริยาบถผ่อนคลาย ดวงตาภายใต้แว่นกันแดดขนาดใหญ่มองไปในทะเลอย่างไม่มีจุดหมาย บนศีรษะสวมหมวกกัปตันเรือสีขาวสะอาด ที่ด้านข้างมีชายฉกรรจ์รูปร่างสูงใหญ่ใส่เสื้อยืดลายขวางสีสดใส ยืนกอดอกสูบบุหรี่อยู่อย่างสบายอารมณ์ไม่ต่างกัน“ได้คลื่นหนุนดีๆ อย่างนี้ อีกสองวันก็คงถึงทาร์ฟายา...” ฮัสซันเปรยขึ้นด้วยน้ำเสียงร่าเริง เขาคิดถึงครอบครัวของเขาแทบใจจะขาด ซึ่งก็คงไม่ต่างจากลูกเรือซีเซอร์เพนต์ส่วนใหญ่“ฉันคิดว่าจะแวะที่คาซาบลังกาก่อนซักวันสองวัน...” คำพูดของเขาทำให้ลูกน้องคนสนิทหันกลับมามองด้วยสีหน้าประหลาดใจ“หัวหน้าจะไปที่นั่นทำไม...”“แกควรเรียกฉันว่ากัปตันได้แล้ว...” ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นช้าๆ ไม่ได้ใส่ใจกับคำถามของอีกฝ่า

วินาทีนั้นหัวใจของเธอเต้นถี่รัวจวนเจียนจะหลุดออกมาจากหน้าอก สองขาที่ยืนอยู่เหมือนจะอ่อนแรงจนแทบทรุดลงไปนั่งกับพื้น กลิ่นลมหายใจสะอาดสดชื่น ผสมผสานกับกลิ่นอาฟเตอร์เชฟที่ติดค้างอยู่บนใบหน้า และกลิ่นอายเฉพาะตัวของผู้ชาย มอมเมาให้สมองของเธอปั่นป่วนราวกับพายุหม่อมราชวงศ์หญิงก็รู้สึกหวิวๆ ในช่องท้อง สลับกับอาการเสียวแปลบปลาบคล้ายคนเป็นเหน็บชาเวลาใกล้จะหาย มันเป็นอาการที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับเธอมาก่อน แล้วมันก็ทำให้เธอเกือบโผเข้าไปซบแผ่นอกกว้างตรงหน้าโดยไม่รู้ตัว“คุณมันบ้า... หลงตัวเอง...” อนามิการีบหลับตาลง ข่มสติตัวเองพร้อมๆ กับพยายามควบคุมลมหายใจที่กระชั้นถี่ให้สงบลง ไม่มีเสียงตอบจากกัปตันหนุ่ม มีเพียงสัมผัสอุ่นๆ นุ่มละมุนที่แตะลงบนเปลือกตาของเธอเบาๆ...“เธอจะยอมฉัน...” เสียงอัลวาโรยังคงเป็นเสียงกระซิบทันทีที่ได้ยินคำพูดของเขา หม่อมราชวงศ์หญิงก็ต้องลืมตาโพลง กัดริมฝีปากตัวเองแล้วจ้องเขม็งเข้าไปในแววตาของเขา...เธอเป็นราชนิกุลที่สืบทอดศักดิ์ศรีและสายเลือดมาจากบรรพบุรุษผู้สูงส่ง...เธอจะไม่ยอมหวั่นไหวไปกับอารมณ์หรือถ้อยคำปลุกปั่นใดๆ เป็นอันขาดคิดแล้วก็รีบผลักร่างกัปตันหนุ่มเต็มแรงจนเขาเซถอย

คาซาบลังกาเป็นเมืองท่าที่สำคัญของโมร็อกโก เพราะนอกจากจะเป็นเมืองที่ใหญ่ที่สุดแล้ว มันยังเป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจและอุตสาหกรรมของประเทศอีกด้วยเรือซีเซอร์เพนต์เข้าจอดยังท่าเทียบของสโมสรเรือสำราญ นอติก เดอ ลา มารีน รอยัล ยอชต์คลับ ซึ่งตั้งอยู่ทางทิศเหนือของตัวเมือง บริเวณติดกันกับท่าเรือขนส่งสินค้าขนาดยักษ์ที่กินอาณาเขตตลอดแนวชายฝั่งเป็นระยะทางเกือบสองไมล์อัลวาโรนำเธอลงจากเรือและเดินไปขึ้นรถลิมูซีนที่จอดรอให้บริการอยู่ด้านหน้าสโมสร ก่อนจะสั่งให้คนขับพาทั้งสองไปส่งยังแหล่งจับจ่ายสินค้าภายในตัวเมืองอนามิกาค่อนข้างแปลกใจที่พบว่าเมืองแห่งความรักอันแสนโรแมนติกแห่งนี้ ช่างแตกต่างไปจากภาพในความคิดของเธอเหลือเกิน เพราะปัจจุบัน สภาพความเจริญทางเศรษฐกิจและอุตสาหกรรมได้เปลี่ยนคาซาบลังกาให้เต็มไปด้วยตึกรามบ้านช่องและผู้คน ดูไม่แตกต่างไปจากเมืองใหญ่ของประเทศต่างๆ ในทวีปยุโรปไม่ช้าความตื่นเต้นดีใจที่มีอยู่ลึกๆ ก็ค่อยๆ กลายเป็นความผิดหวัง... สิ่งเดียวที่พอจะปลอบประโลมความรู้สึกของหญิงสาวได้บ้างก็มีเพียงภาพหอคอยสูงสีขาวทรงสี่เหลี่ยมของมัสยิดกษัตริย์ฮัสซัน ที่ 2 ซึ่งตั้งตระหง่านอยู่ริมชายฝั่งมหาสมุทร

เสียงเคาะประตูของซาคาเรียในตอนพลบค่ำบอกให้รู้ว่าถึงเวลาอาหารค่ำแล้ว หลังจากอาศัยอยู่ในเรือซีเซอร์เพนต์มาหลายวัน หญิงสาวก็เริ่มเคยชินจนไม่คิดจะใส่ใจต่อการปรากฏตัวของบริกรประจำตัว เธอเพียงแค่เหลือบตาไปมองขณะที่ชายหนุ่มเดินผ่านปลายเตียงไป แทบจะไม่ขยับตัวเสียด้วยซ้ำ แต่วันนี้อนามิกาก็ต้องรู้สึกประหลาดใจเมื่อพบว่าซาคาเรียไม่ได้ถือถาดใบใหญ่เข้ามาในห้องเหมือนทุกครั้ง เขาแค่เข้ามาเก็บถ้วยชามใช้แล้วบนโต๊ะอาหารเพียงเท่านั้นอย่าบอกว่ากัปตันบ้านั่นแกล้งลงโทษเธอเรื่องเมื่อตอนเย็นด้วยการให้อดข้าวอดน้ำนะ...“เอ่อ...” ครั้นจะเอ่ยปากถามขึ้นมา หม่อมราชวงศ์หญิงก็ห้ามใจตัวเองเอาไว้เสียก่อน...เรื่องอะไรจะยอมเสียหน้าล่ะ... ไม่ให้กินเธอก็ไม่ง้อหรอก...“หิวข้าวหรือยัง มาดมัวแซลล์” ซาคาเรียหันมาถามราวกับรู้ทันความคิดเธอ อนามิกาส่ายหน้าปฏิเสธ ทั้งที่ในกระเพาะอาหารรู้สึกแสบร้อนจนแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว “กัปตันบอกให้เธออาบน้ำแต่งตัว... เสร็จแล้วจะให้คนมารับไปกินข้าว...” เขาบอกต่อด้วยสำเนียงแปร่งๆ ไม่ต่างจากทุกครั้ง“หมายความว่ายังไงคะ” หญิงสาวขมวดคิ้ว นึกฉงน“ที่ระเบียงท้ายเรือจัดโต๊ะเอาไว้... คืนนี้เธอไปกินที่น