ภายในห้องนอนชั้นสี่ของแมนชั่นบนถนนพิกคาดิลลี กรุงลอนดอน... เสียงกรี๊งกร๊างซึ่งดังอยู่นานร่วมสามนาทีก็ปลุกให้เจ้าของร่างสะโอดสะองในชุดนอนผ้าซาตินสีสด คืบคลานจากอีกฟากของเตียงนอนขนาดใหญ่ เพื่อไปให้ถึงโทรศัพท์รูปทรงคลาสสิก สไตล์ยุค 60’s บนโต๊ะเล็กๆ ที่ตั้งอยู่อีกด้านหนึ่งเธอคว้าหูโทรศัพท์ขึ้นมารับสายด้วยเสียงงัวเงียและหงุดหงิดถึงจะเป็นเวลาเกือบบ่ายโมงแล้ว แต่พิษสงจากวิสกี้ที่ดื่มเข้าไปเป็นจำนวนมากเมื่อคืนนี้ ทำให้สาวใหญ่ผู้มีวัยย่างเข้าห้าสิบสองปีแทบไม่อยากขยับตัวแม้แต่น้อย“สวัสดีครับ ขออนุญาตเรียนสายคุณนายชาร์ลสตันครับ...” เสียงในสายกล่าวทักทายอย่างนอบน้อม โรสจำได้ทันทีว่าเป็นเสียงของเฮอร์แมน พ่อบ้านของ เคนเน็ธ ชาร์ลสตัน มหาเศรษฐีนักธุรกิจ ผู้เป็นพ่อสามีของเธอ“เฮอร์แมน...” เธอพยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้เผลอโวยวาย อาละวาดใส่อีกฝ่าย “โทรมาหาฉันแต่เช้า มีอะไรหรือเปล่า...”“ผมมีข่าวไม่สู้ดีจะแจ้งให้ทราบน่ะครับ...” ได้ยินคำว่า ‘โทรมาแต่เช้า’ พ่อบ้านวัยชราถึงกับต้องหยิบนาฬิกาพกในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาดูด้วยความไม่แน่ใจ แต่ก็ไม่คิดจะทักท้วงอะไร “เอ่อ... เมื่อคืนนี้นายท่านมีอาการโรคหัวใจกำเริบอ่อนๆ
Terakhir Diperbarui : 2025-06-21 Baca selengkapnya