บททั้งหมดของ บุปผาแห่งสายลมเหนือ: บทที่ 51 - บทที่ 60

หลังจากที่ความเข้าใจผิดทั้งหมดได้รับการคลี่คลาย เฟิงซือเฟิงและหลี่จิ่งหยวนก็กลับมาร่วมมือกันทำงานในแผนการปฏิรูประบบการค้าของเล่าหยางอีกครั้งด้วยความกระตือรือร้นและความมุ่งมั่นที่เพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม เมืองเล่าหยางซึ่งเพิ่งจะผ่านพ้นวิกฤตการณ์จากการถูกยึดครองโดยเหล่ากบฏมาหมาดๆ กำลังต้องการการฟื้นฟูและพัฒนาอย่างเร่งด่วน แผนการปฏิรูปของพวกเขาจึงมีความสำคัญอย่างยิ่งยวดในการที่จะทำให้เมืองนี้กลับมาเข้มแข็งและเจริญรุ่งเรืองได้อีกครั้งการทำงานเริ่มต้นขึ้นอย่างจริงจังในห้องโถงใหญ่ของจวนฯที่ซึ่งหลี่จิ่งหยวนได้เชิญเหล่าพ่อค้าเก่าแก่ของเมืองมารวมตัวกันเฟิงซือเฟิงยืนอยู่เบื้องหน้าพวกเขา ไม่ได้มีท่าทีประหม่าแม้แต่น้อย ต่อหน้าสายตาที่เคลือบแคลงสงสัยในความสามารถของสตรี นางกางม้วนกระดาษที่เต็มไปด้วยข้อมูลและการวิเคราะห์ออกมา นำเสนอแผนการลดหย่อนภาษี จัดตั้งกองทุนช่วยเหลือ และส่งเสริมการค้ากับแคว้นอื่นด้วยหลักการและเหตุผลที่หนักแน่น นางตอบทุกคำถามที่ท้าทายด้วยความมั่นใจและสติปัญญาอันเฉียบแหลม ส่วนหลี่จิ่งหยวนนั้นนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะในฐานะประธาน ไม่ได้เอ่ยคำพูดแทรกแซงแม้แต่คำเดียว แต่บารมีอันน่าเกรงขามขอ

หลายเดือนหลังจากการปฏิรูปเริ่มต้นขึ้น...ณ ใจกลางตลาดเมืองเล่าหยางที่บัดนี้คึกคักจอแจ เฟิงซือเฟิงและองค์ชายหลี่จิ่งหยวนในอาภรณ์ของสามัญชนกำลังยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนเฟิงซือเฟิงหลับตาลงชั่วครู่ ภาพในอดีตตอนที่นางมาถึงเมืองนี้ครั้งแรกก็ผุดขึ้นมา...ภาพของร้านรวงที่ปิดตาย, ใบหน้าที่สิ้นหวังของผู้คน, ความเงียบเหงาและกลิ่นอายของความกลัวที่ลอยอยู่ในอากาศเมื่อนางลืมตาขึ้น ภาพตรงหน้าคือความแตกต่างราวฟ้ากับเหว เสียงพ่อค้าตะโกนเรียกลูกค้าดังเซ็งแซ่ เสียงล้อเกวียนที่บรรทุกสินค้ามาเต็มคันบดเบียดกันบนถนน กลิ่นหอมของเป็ดย่างและเครื่องเทศจากร้านข้างทางลอยมาเตะจมูก เสียงหัวเราะของเด็กๆ ที่วิ่งเล่นไล่จับกัน และสีสันสดใสของผ้าไหม เครื่องปั้นดินเผา และสินค้าต่างๆ ที่วางเรียงรายสะท้อนแสงแดดจนพร่างพราย นี่คือภาพแห่งชีวิตชีวาที่นางเคยได้แต่ฝันถึงขณะที่ทั้งสองกำลังเดินชมตลาดอยู่นั้น หญิงชราเจ้าของร้านขายหมั่นโถวคนหนึ่งก็จำพวกเขาได้ นางรีบวิ่งออกมาจากร้านด้วยน้ำตานองหน้าและคุกเข่าลงทันที แต่หลี่จิ่งหยวนขยับเข้าไปประคองไว้ได้ทัน"ท่านอ๋อง...คุณหนูเฟิง...ขอบคุณสวรรค์! ขอบคุณท่านทั้งสอง!"นางกล่าวเสียงสั่นเครือ

แม้ว่าทุกอย่างจะดูเหมือนจะดำเนินไปได้ด้วยดี ความสำเร็จที่เมืองเล่าหยางเป็นที่ประจักษ์ และความรักที่เบ่งบาน แต่กระนั้นเงาอดีตของ เฟิงซือยวี่ ก็ยังคงตามหลอนความสัมพันธ์ของ เฟิงซือเฟิง และ หลี่จิ่งหยวน อยู่บ้างในบางครั้ง ดุจเงามืดที่ทอดทับลงบนผืนน้ำที่สงบนิ่ง ยามใดที่สายลมแห่งคำนินทาพัดผ่านมา หัวใจของนางก็อดหม่นหมองไม่ได้หลังจากที่เฟิงซือยวี่ถูกลงโทษและสำนึกผิด นางก็ถูกส่งตัวกลับไปยังเมืองหลวงเพื่อรับโทษทัณฑ์ต่อไปตามกฎหมายบ้านเมือง หากแต่ข่าวคราวเรื่องราวอื้อฉาวที่นางได้ก่อไว้ในเมืองเล่าหยาง ก็ยังคงเป็นที่พูดถึงในหมู่คนทั่วไป ดุจเรื่องเล่าที่ถูกส่งต่อจากปากสู่ปาก และบางครั้งก็ถูกนำมาใช้เพื่อเหน็บแนมหรือใส่ร้ายเฟิงซือเฟิงผู้เป็นน้องสาวอยู่บ้างจากปากของเหล่าขุนนางที่เสียผลประโยชน์จากการปฏิรูปของพวกเขา"ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะนะ คุณหนูเฟิง"ขุนนางบางคนที่ยังคงไม่พอใจกับการปฏิรูปของพวกเขากล่าวเหน็บแนมด้วยรอยยิ้มเย็นชาที่ซ่อนเร้นความไม่พอใจ"อย่าให้เหมือนพี่สาวของท่านก็แล้วกัน ที่สุดท้ายก็ต้องลงเอยอย่างน่าสมเพช ผู้หญิงสกุลเฟิงนี่ช่างเหมือนกันเสียจริง"คำพูดเหล่านี้แม้จะไม่ได้ทำให้เฟิงซือเฟิงหวั

ในคืนวันเทศกาลชีซี ซึ่งเป็นเทศกาลแห่งความรักของชาวต้าถังที่ผู้คนต่างออกมาร่วมเฉลิมฉลอง เมืองเล่าหยางถูกประดับประดาไปด้วยโคมไฟหลากสีสันอย่างสวยงามตระการตา แสงไฟระยิบระยับขับไล่ความมืดมิด ผู้คนออกมาเดินเที่ยวเล่นและขอพรจากดวงดาวกันอย่างมีความสุข เสียงหัวเราะและเสียงดนตรีดังกระหึ่มไปทั่วทุกหัวมุมถนนเฟิงซือเฟิงและหลี่จิ่งหยวนก็เช่นกัน ทั้งสองปลอมตัวเป็นชาวบ้านธรรมดา สวมชุดผ้าฝ้ายเรียบง่าย ซ่อนเร้นฐานะอันสูงส่ง แอบหนีออกมาจากจวนเพื่อมาเดินเที่ยวชมงานเทศกาลด้วยกันเป็นครั้งแรก บรรยากาศที่โรแมนติกและเต็มไปด้วยความสุข ทำให้หัวใจของคนทั้งสองพองโตและเบิกบานอย่างบอกไม่ถูก ราวกับโลกนี้มีเพียงแค่พวกเขาสองคนเท่านั้นที่หลงอยู่ในห้วงฝันอันงดงามพวกเขาเดินจับมือกันไปตามถนนที่ประดับประดาไปด้วยโคมไฟ พลางชี้ชวนกันดูสิ่งละอันพันละน้อย ซื้อขนมเปี๊ยะงาหอมกรุ่น และของที่ระลึกเล็กๆ น้อยๆ จากร้านค้าข้างทาง เล่นเกมตามซุ้มต่างๆ ที่มีให้เลือกมากมาย เช่น การทายปริศนาโคมไฟ หรือการยิงธนูเล็กๆ ชิงตุ๊กตาผ้าฝ้าย และหัวเราะให้กันอย่างมีความสุข ไร้ซึ่งภาระหน้าที่และความกังวลใดๆ ใบหน้าของเฟิงซือเฟิงดูผ่อนคลายและสดใสอย่างท

เฟิงซือเฟิง และ หลี่จิ่งหยวน ได้กลายเป็นมากกว่าคู่รัก พวกเขาคือ คู่คิด ผู้แบ่งปันปัญญาและวิสัยทัศน์ที่กว้างไกล คือ คู่ชีวิต ผู้ร่วมสร้างอนาคตอันรุ่งโรจน์ และเป็น ทุกสิ่งทุกอย่าง ของกันและกัน ความเข้าใจที่พวกเขามีให้กันนั้นลึกซึ้งจนแทบจะไม่ต้องเอ่ยคำพูดใดๆ ก็สามารถรับรู้ได้ถึงความต้องการและความรู้สึกของอีกฝ่าย ดุจดั่งเงาที่สะท้อนกันและกันอย่างสมบูรณ์ ไร้รอยร้าวใดๆ มาบั่นทอนหลังจากที่เมืองเล่าหยางกลับมาเจริญรุ่งเรืองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ด้วยฝีมือของคนทั้งสอง ข่าวคราวความสำเร็จนี้ได้แพร่กระจายไปทั่วหล้า ไม่เพียงแต่ในต้าถัง แต่ยังไปถึงแคว้นเป่ยเหลียงและแว่นแคว้นใกล้เคียง ประชาชนต่างยกย่องสรรเสริญพวกเขาเป็นดุจเทพเซียนที่นำพาความผาสุกมาให้ พวกเขายังคงทำงานร่วมกันอย่างไม่หยุดยั้ง เพื่อพัฒนาเมืองเล่าหยางและพื้นที่ชายแดนให้เจริญรุ่งเรืองยิ่งขึ้นต่อไป แผนการใหม่ๆ ถูกนำมาปรับใช้เพื่อประโยชน์สุขของประชาชน ปัญหาต่างๆ ที่เคยคั่งค้างถูกแก้ไขอย่างเด็ดขาด และความสุขก็ค่อยๆ กลับคืนมาสู่ประชาชนอีกครั้ง ดุจสายฝนที่โปรยปรายลงบนผืนดินที่แห้งแล้ง ให้ชีวิตใหม่แก่ทุกสรรพสิ่งเฟิงซือเฟิงริเริ่มโครงการสร้า