Semua Bab บุปผาแห่งสายลมเหนือ: Bab 41 - Bab 50

ภายในถ้ำเร้นลับหลังม่านน้ำตก ความเย็นชื้นเกาะกุมทุกอณูอากาศ มีเพียงเสียงน้ำที่ซัดสาดอยู่ด้านนอกที่ดังกลบทุกสรรพสิ่ง หลี่จิ่งหยวนกำลังบรรจงซับเลือดออกจากบาดแผลฉกรรจ์ของ เฟิงซือเฟิงอย่างสุดความสามารถ ทุกสัมผัสของเขาแผ่วเบาราวกับกลัวว่าร่างที่บอบช้ำนั้นจะแหลกสลาย เขาตระหนักดีว่านางสูญเสียโลหิตไปมากเพียงใด หากไม่ได้รับการรักษาที่ถูกต้อง การติดเชื้อเพียงเล็กน้อยก็อาจพรากชีวิตนางไปได้"เข้มแข็งไว้นะ...ซือเฟิง"เขากระซิบชิดริมหูของนาง เสียงของเขาสั่นเครือเล็กน้อย ก่อนจะใช้ผ้าชุบน้ำเย็นจากลำธารใต้ถ้ำ เช็ดใบหน้าที่ซีดเซียวของนางอย่างนุ่มนวล"ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าเป็นอะไรไปเด็ดขาด"เงาร่างของจ้าวอู่ปรากฏขึ้นที่ปากถ้ำ สีหน้าของเขาเคร่งเครียดซีดเผือด ข่าวที่นำมาด้วยนั้นหนักอึ้งเสียจนบรรยากาศในถ้ำพลันกดดันขึ้นถนัดตา"ฝ่าบาท! แย่แล้วพ่ะย่ะค่ะ!"น้ำเสียงของจ้าวอู่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก"เมืองเล่าหยาง...เมืองเล่าหยาง...แตกแล้ว!"คำพูดนั้นราวกับค้อนหนักทุบลงกลางศีรษะของหลี่จิ่งหยวน โลกทั้งใบของเขาหมุนคว้าง"ว่ากระไรนะ! เป็นไปได้อย่างไร!""พวกมันวางแผนมาอย่างแยบยลพ่ะย่ะค่ะ"จ้าวอู่รายงานต่ออย่างร้อนรน"

การต่อสู้เพื่อชิงเมืองเล่าหยางกลับคืนจากเงื้อมมือของเหล่ากบฏดำเนินไปอย่างดุเดือดนานหลายวันหลายคืน หลี่จิ่งหยวนนำทัพหน้าบุกทะลวงฝ่าแนวป้องกันของศัตรูอย่างกล้าหาญ กำลังใจของเหล่าทหารและอาสาสมัครที่เข้าร่วมนั้นฮึกเหิมยิ่งนัก ด้วยหวังจะปลดปล่อยเมืองอันเป็นที่รักให้เป็นอิสระเฟิงซือเฟิง แม้ร่างกายจะยังไม่ฟื้นฟูเต็มที่จากอาการบาดเจ็บ และบาดแผลที่แขนจากการถูกลอบทำร้ายในหุบเขาต้าหลางก็ยังคงสร้างความเจ็บปวดเป็นระยะ แต่นางก็มิได้นิ่งดูดาย แม้จะต้องพักฟื้นอยู่ในถ้ำลับแห่งหนึ่งตามคำสั่งของหลี่จิ่งหยวน แต่นางก็ใช้สติปัญญาและความรู้ด้านยุทธศาสตร์ที่มี ช่วยวางแผนการรบ จัดการเรื่องเสบียง และประสานงานกับกลุ่มพ่อค้าที่ยังคงภักดีเพื่อสนับสนุนกองทัพอย่างลับๆ ผ่านคนส่งสารที่ไว้ใจได้ จิตใจของนางจดจ่ออยู่กับการศึกและความปลอดภัยของหลี่จิ่งหยวนอย่างมิได้ว่างเว้น ความเจ็บปวดทางกายเทียบไม่ได้กับความกังวลในใจที่ต้องอยู่ห่างจากสมรภูมิในการรบครั้งสำคัญครั้งหนึ่งที่บริเวณกำแพงเมืองด้านทิศใต้ ซึ่งเป็นจุดยุทธศาสตร์สำคัญที่ฝ่ายกบฏตั้งมั่นไว้อย่างแน่นหนา การปะทะเป็นไปอย่างดุเดือดและสูญเสียอย่างหนักทั้งสองฝ่าย หลี่จิ่ง

คุกใต้ดินของจวนผู้ว่าการเมืองเล่าหยางนั้นทั้งเย็นเยียบ อับชื้น และอบอวลไปด้วยกลิ่นของฟางเน่ากับความสิ้นหวัง แสงจากคบไฟที่ปักอยู่บนผนังหินสั่นไหววูบวาบ เผยให้เห็นร่างของ เฟิงซือยวี่ ที่หดตัวอยู่มุมห้องขัง เสื้อผ้าอาภรณ์ที่เคยงดงาม บัดนี้กลับมอมแมมยับยู่ยี่ เส้นผมที่เคยจัดแต่งอย่างประณีตกลับยุ่งเหยิงปิดใบหน้าที่ซีดเผือด ดวงตาที่เคยหยิ่งผยองและทอประกายแห่งความทะเยอทะยาน บัดนี้เหลือเพียงความหวาดวิตกและตื่นตระหนก ไม่เหลือเค้าของคุณหนูใหญ่ผู้สูงศักดิ์แห่งสกุลเฟิงอีกต่อไปเสียงฝีเท้าหนักๆ ที่ก้องไปตามทางเดินหินทำให้ร่างนั้นสะดุ้งสุดตัว เมื่อเงาร่างสูงสง่าของ หลี่จิ่งหยวน ปรากฏขึ้นที่หน้าห้องขัง นางก็ถึงกับตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวอย่างสุดขีด"ทะ...ท่านอ๋อง...ท่านมาทำอะไรที่นี่เพคะ?"นางถามเสียงสั่นเครือ พยายามจะคลานถอยหลังจนแผ่นหลังติดกับผนังหินที่เย็นเฉียบ หลี่จิ่งหยวนไม่ตอบ แต่ส่งสัญญาณให้ผู้คุมไขกุญแจ กลิ่นสนิมเหล็กคลุ้งขึ้นมาพร้อมกับเสียงประตูที่เปิดออกอย่างโหยหวน เขาเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้านาง ร่างของเขาบดบังแสงจากคบไฟจนหมดสิ้น ทิ้งให้นางจมอยู่ในเงาอันน่าพรั่นพรึงของเขา"ข้ามาเพื่อถาม

ในราตรีที่เงียบสงัด แสงจันทร์นวลลอดผ่านช่องหน้าต่างเข้ามาอาบไล้ห้องทั้งห้องให้ดูราวกับอยู่ในแดนฝัน บนเตียง ร่างของเฟิงซือเฟิงยังคงหลับใหล ส่วนข้างเตียงนั้น หลี่จิ่งหยวนได้เผลอฟุบหลับไปในที่สุด หลังจากเฝ้าดูแลนางอย่างไม่หยุดหย่อนมาหลายวันคืน ความอ่อนเพลียทำให้เขาจมดิ่งสู่ห้วงนิทราที่ไร้ซึ่งความฝันทันใดนั้นเอง เขาก็รู้สึกถึงสัมผัสอันแผ่วเบาราวปุยนุ่นที่กำลังลูบไล้ข้างแก้มของเขาอย่างเชื่องช้า... เป็นสัมผัสที่อ่อนโยนและลังเล แต่ก็เป็นจริงอย่างที่สุดเขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที! หัวใจของเขากระหน่ำเต้นรัวด้วยความคาดหวังที่น่าหวาดหวั่น และภาพที่เห็นตรงหน้าก็ทำให้ลมหายใจของเขาแทบจะหยุดลง...เฟิงซือเฟิง...ลืมตาขึ้นแล้ว!ดวงตาคู่นั้นที่เคยปิดสนิทมานาน บัดนี้ได้เปิดขึ้นอย่างช้าๆ แม้จะยังคงฉายแววอ่อนล้าและสับสน แต่ในส่วนลึกที่สุดนั้น...มีประกายแห่งชีวิตที่เจิดจ้าและงดงามฉายออกมาอย่างชัดเจน ริมฝีปากที่เคยซีดขาวของนางขยับเล็กน้อย พยายามจะเปล่งเสียงออกมา"ซือเฟิง! ซือเฟิง! เจ้าฟื้นแล้ว! เจ้าฟื้นแล้วจริงๆ!"หลี่จิ่งหยวนอุทานออกมาด้วยความดีใจสุดขีด ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้าใส่จนจุกแน่นในอก หยาดน้ำตาที่เ

สายลมวสันตฤดูพัดพาเอากลิ่นอายของชีวิตชีวากลับคืนมาอีกครั้ง หลายสัปดาห์ผ่านไป ร่างกายของเฟิงซือเฟิงก็ฟื้นฟูขึ้นมากจนเกือบจะเป็นปกติ บาดแผลภายนอกเริ่มสมานตัว เหลือเพียงรอยแผลเป็นสีชมพูจางๆ ส่วนกำลังภายในก็ค่อยๆ ฟื้นคืนกลับมา นางสามารถลุกเดินเหินได้ด้วยตนเองแล้ว แม้ว่าในย่างก้าวแรกๆ ยังคงต้องมีอ้อมแขนอันแข็งแกร่งของหลี่จิ่งหยวนคอยประคองอยู่ไม่ห่างในช่วงเวลาแห่งการฟื้นฟูนี้ ทุกความทรงจำที่เจ็บปวดในอดีตกลับยิ่งขับเน้นให้ความสุขในปัจจุบันชัดเจนขึ้น เฟิงซือเฟิงยังจำวันที่นางนอนซมอยู่บนเตียงได้ดี จำได้ถึงความเย็นชาและคำพูดบาดใจของเขาในวันวาน แต่ภาพเหล่านั้นบัดนี้ถูกซ้อนทับด้วยความทรงจำใหม่ที่อบอุ่นกว่า...ภาพที่เขานั่งอ่านตำราประวัติศาสตร์ให้นางฟังข้างเตียงด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม, ภาพที่เขาบรรจงป้อนข้าวต้มสมุนไพรให้นางอย่างอดทน, หรือแม้แต่การปรับหมอนให้สูงขึ้นเพียงเล็กน้อย เช็ดเหงื่อที่ซึมบนหน้าผากนางอย่างแผ่วเบา ความเอาใจใส่ในรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ คือสิ่งที่ค่อยๆ สมานแผลในใจของนางวันหนึ่ง ขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งเล่นอยู่ในสวนดอกไม้ด้านหลังจวนฯ หลี่จิ่งหยวนก็ตัดสินใจที่จะพูดความในใจทั้ง