Semua Bab บุปผาแห่งสายลมเหนือ: Bab 31 - Bab 40

ในขณะที่เฟิงซือเฟิงและหลี่จิ่งหยวนกำลังจมอยู่กับความเข้าใจผิดและความห่างเหิน เฟิงซือยวี่ก็ยังคงดำเนินการตามแผนการของนางอย่างต่อเนื่อง นางปล่อยข่าวลือต่างๆ นานาเพื่อบิดเบือนความจริงและสร้างความแตกแยกให้มากขึ้น แผนการของนางแยบยลและเลือดเย็นกว่าที่ใครจะคาดคิดนางเริ่มต้นด้วยการจัดงานเลี้ยงน้ำชาเล็กๆ เชิญเหล่าฮูหยินจากตระกูลใหญ่และภรรยาพ่อค้าผู้มีหน้ามีตาในเล่าหยางมาร่วมงาน ในวงสนทนานั้น นางแสร้งทำเป็น ‘เผลอ’ พูดคุยเสียงดังกับบ่าวคนสนิทถึงความสดใสร่าเริงของน้องสาวที่กำลังตระเตรียมงานวิวาห์ด้วยใจจดจ่อ ทั้งยัง ‘บังเอิญ’ ทำเทียบเชิญ (ปลอม) จากสกุลจ้าวที่เขียนถึงเฟิงซือเฟิงด้วยถ้อยคำหวานซึ้งตกไว้ใกล้ๆ กลุ่มฮูหยินช่างสอดรู้สอดเห็น เมื่อมีคนเก็บได้นางก็แสร้งทำเป็นตกใจหน้าแดง รีบเก็บไปพลางกล่าวแก้ตัวว่า'เป็นเรื่องส่วนตัวของน้องหญิง ไม่ควรนำมาเปิดเผย'ยิ่งทำให้ข่าวลือดูน่าเชื่อถือ ในขณะเดียวกัน เมื่ออยู่ต่อหน้าสาธารณชน โดยเฉพาะเวลาที่ต้องปรากฏตัวพร้อมเฟิงซือเฟิง นางจะแสดงความรักใคร่เอ็นดูน้องสาวต่างมารดาเป็นพิเศษ คอยประคอง ป้อนขนม หรือจัดเสื้อผ้าให้อย่างอ่อนโยน ภาพลักษณ์พี่สาวผู้แสนดีทำให้น้ำหนั

หลังจากที่ได้ล่วงรู้ถึงแผนการร้ายของเฟิงซือยวี่ เฟิงซือเฟิงก็ขังตัวเองอยู่ในห้อง หัวใจของนางแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ นางทรุดกายนั่งลงหน้าคันฉ่อง มองใบหน้าที่ซีดเผือดและดวงตาที่แดงก่ำของตนเองในเงาสะท้อนนั้น นางพลันเห็นภาพซ้อนของพี่สาวในวัยเยาว์...พี่สาวที่เคยถักเปียให้นางด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยน พี่สาวที่คอยปกป้องนางจากทุกสิ่ง ความทรงจำอันอบอุ่นเหล่านั้นยิ่งทำให้น้ำแข็งแห่งความจริงทิ่มแทงหัวใจนางจนเจ็บปวดรวดร้าว แม้จะมีบางช่วงเวลาที่พี่สาวของนางใจร้ายกับนางบ้าง แต่นางก็มองเป็นเรื่องเล็กน้อยระหว่างพี่น้องนางไม่คิดเลยว่าพี่สาวที่เติบโตมาด้วยกันจะทำร้ายนางได้ถึงขนาดนี้!นางทรุดกายลงข้างเตียง ความอบอุ่นที่เคยได้รับจากพี่สาวบัดนี้กลับกลายเป็นน้ำแข็งที่ทิ่มแทงหัวใจ แต่แล้ว...ภาพแววตาของจิ่งหยวนในวันที่เขาจับมือนางไว้แน่นก็ผุดขึ้นมา"ข้าจะรอ...ไม่ว่านานเพียงใด"คำพูดนั้น...มันจะเป็นเรื่องโกหกได้จริงๆ หรือ? หรือว่า...หรือว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องหลอกลวงของท่านพี่จริงๆ!ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาเป็นเหมือนแสงเทียนเล่มเล็กๆ ที่ส่องสว่างขึ้นท่ามกลางความมืดมิดในใจของนาง"ถ้าสิ่งที่ท่านพี่พูดมาทั้งหมดเป็นเรื่อ

ค่ำคืนนี้เงียบสงัดเป็นพิเศษ มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาและเสียงแมลงกลางคืนที่ขับขานจากสวนนอกหน้าต่าง แสงจันทร์นวลกระจ่างสาดส่องผ่านบานหน้าต่างไม้สลักลายเมฆา อาบไล้ร่างของคนสองคนที่ยืนอยู่กลางห้องจนเกิดเป็นเงาทอดยาวซ้อนทับกันเป็นหนึ่งเดียวภายในห้องอันเงียบงันนั้น อ้อมกอดของหลี่จิ่งหยวนอบอุ่นและมั่นคงราวกับขุนเขาที่โอบอุ้มทุกสรรพสิ่งเฟิงซือเฟิงซบหน้าร้องไห้อยู่กับอกกว้างของเขา ปล่อยให้น้ำตาแห่งความอัดอั้นตันใจ ความน้อยเนื้อต่ำใจ และความโล่งอกที่ถาโถมเข้ามาพร้อมกัน ไหลรินออกมาจนหมดสิ้น นางไม่เคยรู้สึกปลอดภัยและเป็นสุขเท่านี้มาก่อนในชีวิต สัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมสะอาดของเนื้อผ้าอาภรณ์ของเขาและความอบอุ่นที่ซึมซาบเข้าสู่ร่างกายที่สั่นเทาของนาง หลี่จิ่งหยวนกอดร่างที่สั่นสะท้านของนางไว้แน่น หัวใจของเขาบีบรัดอย่างรุนแรง ทุกหยาดน้ำตาของนางที่ซึมผ่านสาบเสื้อของเขาราวกับเหล็กหลอมร้อนที่ราดรดลงบนใจ‘ข้าทำอะไรลงไป...’ เขาคิดอย่างเจ็บปวด‘ความทิฐิและความโง่เขลาของข้าทำให้นางต้องเจ็บปวดเช่นนี้ หากย้อนเวลากลับไปได้ ข้ายอมถูกโบยพันครั้งดีกว่าต้องเห็นน้ำตาของนางแม้เพียงหยดเดียว’"ข้าไม่เคยมีคนรักคนอื่นเลยน

หลายวันหลังจากความจริงทั้งหมดถูกเปิดโปง ณ ห้องโถงหลักของจวนแม่ทัพ บรรยากาศเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม แม่ทัพเฟิงอวี่ซานนั่งอยู่บนเก้าอี้ประธาน เฟิงซือเฟิงและหลี่จิ่งหยวนยืนอยู่เบื้องหน้า"การหมั้นหมายระหว่างเจ้าและสกุลจ้าว ข้าได้ส่งคนไปยกเลิกอย่างเป็นทางการแล้ว"แม่ทัพเฟิงกล่าวเสียงเรียบ แต่ก็ทำให้เฟิงซือเฟิงรู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก"ส่วนเรื่องของซือยวี่...ข้าได้ลงโทษนางอย่างสาสมแล้ว"เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมามองหลี่จิ่งหยวนด้วยสายตาที่ซับซ้อน"ส่วนเรื่องของเจ้า...องค์ชายหยวนจิ่ง"ยังไม่ทันที่เขาจะได้กล่าวจบ ทหารนายหนึ่งก็รีบวิ่งเข้ามารายงานอย่างร้อนรน"เรียนท่านแม่ทัพ! มีราชสารด่วนจากเมืองหลวงขอรับ!"เฟิงอวี่ซานขมวดคิ้ว รับม้วนราชสารมาเปิดอ่านอย่างรวดเร็ว สีหน้าของเขาพลันมืดครึ้มลงทันที เขาตบโต๊ะเสียงดังปัง!"น่าชังนัก!"เขาสบถ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหลี่จิ่งหยวน "ในราชสำนักมีคนทูลฟ้องฮ่องเต้ เรื่องที่ 'บุคคลสำคัญจากเป่ยเหลียง' มาพำนักและยุ่งเกี่ยวกับกิจการปฏิรูปการค้าในเมืองของเราโดยพลการ! พวกมันกำลังหาเรื่องเล่นงานข้าและเจ้า!"เฟิงซือเฟิงใจหายวาบ นี่คือปัญหาการเมืองระหว่างแคว้

สายลมยามบ่ายพัดพาความวุ่นวายเข้ามาในจวนแม่ทัพ เมื่อสายข่าวคนหนึ่งของเฟิงซือเฟิงรีบเข้ามารายงานด้วยท่าทีร้อนรน"เรียนคุณหนู! ได้ข่าวมาว่าคืนนี้...กลุ่มโจรป่าจะลงมือปล้นขบวนสินค้าของสกุลเฟิงที่กำลังเดินทางกลับจากทางเหนือขอรับ!"เฟิงซือเฟิงรีบนำข่าวกรองชิ้นนี้ไปยังห้องทำงานของหลี่จิ่งหยวนทันที เขากำลังก้มหน้าดูแผนที่การค้าอยู่ เมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด แววตาของเขาก็พลันทอประกายคมปลาบขึ้น"นี่เป็นโอกาสดีที่เราจะซ้อนแผนจับพวกมัน!"หลี่จิ่งหยวนกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว เขาชี้ไปยังจุดหนึ่งบนแผนที่"เส้นทางนั้นต้องผ่าน หุบเขาต้าหลาง เป็นช่องเขาแคบที่เหมาะแก่การซุ่มโจมตีที่สุด พวกมันต้องลงมือที่นั่นแน่นอน เราจะนำกำลังคนไปซุ่มรอก่อน จัดการรวบตัวพวกมันให้สิ้นซากในคราเดียว!"เฟิงซือเฟิงพยักหน้าเห็นด้วยกับแผนการที่ไร้ช่องโหว่ แต่ในใจลึกๆ กลับรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก คิ้วของนางขมวดเข้าหากันเล็กน้อย"แผนการของท่านดีมาก จิ่งหยวน แต่...ข้ากลับรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีนัก มันดูง่ายดายเกินไป"หลี่จิ่งหยวนละสายตาจากแผนที่ หันมาจับมือนางเบาๆ"ไม่ต้องกังวล ซือเฟิง ข้าจะอยู่ข้างกายเจ้า คืนนี้เราจะจบปัญหาโจรป่า