The Powerful Vergaras: Hunted by Vengeance의 모든 챕터: 챕터 241 - 챕터 250

Napaawang ang labi ko nang mabasa ko ang text ni Yana. Hindi ko alam kung bakit sila babalik agad. Wala pang one month ang lakad nila.The weight of what Rayleigh and Yana told me made me feel sick. I caused an issue in a bar…babalik si Arthur. That's so great Francesca!Sa buong oras na mag-isa ako, hindi ako mapakali. Lumabas ako sa sala nang maramdaman kong hindi ako makahinga sa kwarto. Pero pati sa sala, ganoon pa rin ang nararamdaman ko. I feel so suffocated!Yana:Hindi ka babalik sa mansion? Baka magalit na naman si Papa sa’yo.I tried to breathe normally. Pero hindi ko alam kung bakit ang bigat ng tiyan ko. Ako:Wala bang sinabi si Tita kung bakit sila uuwi agad?Yana:Wala naman.I bit my lower lip. Siguro hindi naman sila babalik agad dahil sa kumalat na article. I don’t even think Arthur reads that kind of stuff. Si Tita naman, malabo rin. She’s just into elitista stuff.Sinubukan kong kalmahin ang sarili ko. Pero hindi ko maalis sa isip ko kung bakit, kung kailan may ar

Hindi ko alam kung ano na ang nangyayari sa labas. Kung ano na ang balita kay Leon, kung naayos na ba ang isyu nila ni River. Kung hinahanap na ba niya ako o ano?Ang dami kong tanong. And I want answers to them. Pero walang kumakausap sa akin.Dalawang araw na akong hindi nakakalabas ng kwarto. Pinapadalhan lang ako ng pagkain ng mga kasambahay ng mansion. Tinatanong ko sila kung nasaan ba si Tita Olivia pero walang sumasagot sa akin. Pagkapasok nila ng pagkain sa ilalim ng pintuan, mabilis silang aalis.Pagod kong ibinaba ang librong binabasa ko. Walang pumapasok sa utak ko. Sinusubukan kong i-distract ang isip ko sa pagbabasa pero hindi umiepekto. Sumasagi pa rin sa akin kung ano na ang nangyayari sa labas. I wanted to call Leon but I lost my phone again!My room was so silent and dark. Pinatay ko ang ilaw at tanging ang ilaw lang ay ang nasa nightstand ko. It was morning, kita sa orasan na alas-dyes na ng umaga, pero parang gabi na sa kwarto ko.For a moment, I hugged my pillow an

Arthur wanted me to go back to the room at the back of the mansion pero pinigilan siya ni Tita Olivia. Meron naman daw mga bodyguard na nagbabantay kaya hindi rin ako makakalabas.Dahil sa ginawa ni Tita Olivia, mas lalo pa siyang nagalit pero sa huli, hinayaan niya rin ang gusto ni Tita. Naiwan ulit kami ni Tita Olivia nang iritadong pumasok si Arthur sa opisina niya sa mansion.Nakaluhod pa rin ako, still hoping na pagbigyan niya ako, pero alam ko na hindi ’yon mangyayari.“Kumain ka. You don't have to starve yourself. Call Alora if it will cheer you up. You look sick, Francesca,” malamig niyang sinabi. ’Yon ang huli niyang sinabi bago niya rin ako iniwan. Bumaling ako sa double door pero naroon pa rin ang dalawang bodyguard.Pinilit kong tumayo. Nakakapanghina ang hindi pagkain pero wala akong gana. Naglakad ako sa likod ng mansion, iniisip ko na baka walang nagbabantay sa likod kung saan ako madalas dumaan kapag pumupunta ako dito. Pero paglabas ko ng backyard, nakasara ang pintu

Pigil na pigil ang sama ng loob ko nang bumalik ako kina Mommy. Hindi ko naman mailabas kung ano ang nangyari dahil bawal kong tawagan si Leon.“What happened? Anong sinabi ni Rayleigh at nanginginig ka?” tanong ni Mommy. Tahimik lang akong umupo sa tabi niya, hindi makapaniwala sa sinabi ng mama ni Leon. Sa pananahimik ko, biglang sumama ang pakiramdam ko. I suddenly felt cold.At dahil iling lang ang sagot ko sa bawat tanong ni Mommy, hindi na niya ako pinilit. Hinayaan niya akong nakatulala lang. Hindi rin naman nagtagal ay dumating din ang oras ng flight namin.Kung kanina ay may pag-aalinlangan pa ako, ngayon na dumating na ang flight namin, I feel so exhausted that I just want to rest. Ngayon ko pa lang naramdaman ang sobrang pagod. The last hope I have vanished too. Baka nga hindi talaga kami para sa isa't isa?Nang makaupo ako sa seat ko sa eroplano, agad akong nakatulog. Sa apat na oras na flight namin, tulog ako. Kahit noong ginising ako ni Mommy para kumain, hindi na ako

Dahil sa mga bilin nina Mommy at Daddy, unti-unti ko ring natatanggap na buntis ako. Unlike noong una kong malaman na ikinatakot ko, ngayon ay naglo-look forward na ako sa anak ko. Na-realized ko na baka dahil sa kanya, hindi ko na maramdaman na mag-isa ako.Yong plano ni Daddy na mananatili kami sa Singapore for a few days, naging dalawang araw lang at tumulak na kami sa New Zealand. I expected we would live in a kind of rural area, pero sa Auckland, New Zealand pala kami. A metropolitan, busy area filled with high-rise buildings. May tumulong kay Daddy sa magiging accommodation namin kaya pagdating namin, may bahay na kaming tutuluyan.Dala ni Daddy ang maleta ko, pati si Mommy ay may tulak na maleta. Hindi na nila ako hinayaan na tumulong sa mga bagahe. Nasa baba pa ang ibang bagahe namin. May aasikaso na doon kaya nauna na kami ngayon sa unit namin.Pagbukas ng elevator, sumalubong sa amin ang malamig na hangin mula sa hallway ng building. Ang sahig ay kumikintab sa linis, at sa d