 Masuk
Masuk
Francesca Alicia ValdezTwo months of living in New Zealand, I could say it's not that bad as I expected. Siguro dahil hindi naman kami totally na kami-kami lang nina Daddy at Mommy. Palaging bumibisita sina Tito Marco kaya palagi kaming may bisita. Luna would always invite me to go out and explore the city kaya after two months, I could say I'm accustomed to New Zealand now.My plan is to continue my master’s in finance after giving birth. I'm still three months pregnant and it's not yet visible. Siguro maliit ako magbuntis? But it's not showing at all.“Ang daming tao ngayon,” sabi ko.Luna invited me to go out kaya naglalakad kami ngayon sa Queen Street, isa sa mga pinakabusy na kalsada sa downtown Auckland. Dala ko ang paper cup ng kape na binili ko sa café sa kantong dinaanan namin kanina.“Weekend eh,” sagot ni Luna habang nakatingin sa mga shop window. “Usually ganito talaga dito kapag Sabado. Lahat gustong lumabas.”I was complaining but to be honest, mas kunti pa 'to kesa sa
Leon VergaraMy issue with River Romero was nothing compared to the stress I’d felt when I couldn't find Francesca again. Hindi ko alam kung ano na naman ang nangyari at hindi na naman siya mahanap.I let her go to her parents. Hindi rin ako makakapunta sa condo niya dahil inuutusan ako ni Papa na asikasuhin ang isyu na pinalala ni River. Pumayag ako na umalis siya para may kasama siya at hindi mag-isa habang mainit pa ang issue. Pero hindi ko inasahan na ganito ang nangyayari! I let Sabel deal with the issue after I told her what happened. Tapos ay sumunod ako sa Iloilo the next day. Hindi pa ako ready na ipakilala niya dahil sa nangyaring issue pero dahil nagpumilit siya, I'll just charm her parents in another thing.Kaya lang, pagdating ko sa bahay nila — which I had a hard time finding because Francesca was not answering her phone — she wasn't there.“Who are you? Bakit mo kilala ang anak ko?” tanong ng Mommy niya. She looked mad that I knew Francesca.Napakamot ako sa batok ko.
Dahil sa mga bilin nina Mommy at Daddy, unti-unti ko ring natatanggap na buntis ako. Unlike noong una kong malaman na ikinatakot ko, ngayon ay naglo-look forward na ako sa anak ko. Na-realized ko na baka dahil sa kanya, hindi ko na maramdaman na mag-isa ako.Yong plano ni Daddy na mananatili kami sa Singapore for a few days, naging dalawang araw lang at tumulak na kami sa New Zealand. I expected we would live in a kind of rural area, pero sa Auckland, New Zealand pala kami. A metropolitan, busy area filled with high-rise buildings. May tumulong kay Daddy sa magiging accommodation namin kaya pagdating namin, may bahay na kaming tutuluyan.Dala ni Daddy ang maleta ko, pati si Mommy ay may tulak na maleta. Hindi na nila ako hinayaan na tumulong sa mga bagahe. Nasa baba pa ang ibang bagahe namin. May aasikaso na doon kaya nauna na kami ngayon sa unit namin.Pagbukas ng elevator, sumalubong sa amin ang malamig na hangin mula sa hallway ng building. Ang sahig ay kumikintab sa linis, at sa d
Lalabas sana si Mommy, pero nang makita niyang malalalim na ang paghinga ko, naibaba niya ulit ang pinagkainan ko. Umupo siya sa kama at saka hinawakan ang kamay ko.“Francesca, anong nangyayari sa’yo?” kinakabahan niyang tanong. “Calm down.” Medyo nagpapanic na rin siya kagaya ko. Kaya lang, hindi ko alam kung paano kakalma ngayon. Paano ako kakalma kung sinabihan akong buntis? In my situation, that's the last thing I wanted to happen!“Mommy, I can't be pregnant,” nanlalamig kong sinabi, sunod-sunod ang iling ko. Hindi ako pwedeng buntis! Lalo na dahil sa naging usapan namin ng mama ni Leon. Kung buntis ako at hindi siya tanggap ng mga Vergara, I will bring a baby into this world that would suffer a fate like mine. Hindi ko gustong maranasan ng magiging anak ko ang naranasan ko.“Magpahinga ka muna. Sa susunod na natin ’to pag-usapan,” ani Mommy in her gentle tone. Pero hindi na rumirehistro sa akin ang sinasabi niya. Wala sa sarili kong hinawakan ang buhok ko at saka sinabunutan
Pigil na pigil ang sama ng loob ko nang bumalik ako kina Mommy. Hindi ko naman mailabas kung ano ang nangyari dahil bawal kong tawagan si Leon.“What happened? Anong sinabi ni Rayleigh at nanginginig ka?” tanong ni Mommy. Tahimik lang akong umupo sa tabi niya, hindi makapaniwala sa sinabi ng mama ni Leon. Sa pananahimik ko, biglang sumama ang pakiramdam ko. I suddenly felt cold.At dahil iling lang ang sagot ko sa bawat tanong ni Mommy, hindi na niya ako pinilit. Hinayaan niya akong nakatulala lang. Hindi rin naman nagtagal ay dumating din ang oras ng flight namin.Kung kanina ay may pag-aalinlangan pa ako, ngayon na dumating na ang flight namin, I feel so exhausted that I just want to rest. Ngayon ko pa lang naramdaman ang sobrang pagod. The last hope I have vanished too. Baka nga hindi talaga kami para sa isa't isa?Nang makaupo ako sa seat ko sa eroplano, agad akong nakatulog. Sa apat na oras na flight namin, tulog ako. Kahit noong ginising ako ni Mommy para kumain, hindi na ako
Totoo nga ang sabi ni Daddy na hindi pumapayag si Arthur na paalisin ako sa mansion. Dahil ayaw kong magpaiwan kina Mommy, wala silang choice sa mansion kundi ang hayaan sina Daddy at Mommy na manatili rito.Hindi rin kayang umalis nina Mommy kapag nakikita nilang umiiyak ako. Kaya pumayag si Tita Olivia na dito na sina Mommy. It was chaos inside the mansion. Dito kami kumakain sa kwarto ko dahil kung sa baba sila, magkakasagutan na naman.After three days, napagpasyahan na kung ano ang gagawin. At wala akong nagawa kundi ang pumayag.“Pumayag na si Arthur sa gusto ko,” sabi ni Daddy sa amin. Nakaupo ako sa kama at sinusuklay ni Mommy ang buhok ko.Tumingin ako kay Daddy. He smiled faintly.“I told him we will leave the Philippines. Sa ibang bansa na tayo maninirahan.”Napaawang ang labi ko. I wanted to argue but I also knew it was the only choice we had. Pero paano ba 'yan? Ayaw ko rin umalis. Kung aalis ako, that only means I will never see Leon again.Bahagya akong umiling at pumik








