Semua Bab The Powerful Vergaras: Hunted by Vengeance: Bab 51 - Bab 60

Napakapit ako sa balikat niya nang himasin niya ang pambabae ko. I moaned as I closed my eyes in delirium. I arched my neck to give him more access. Ramdam na ramdam ko ang malalalim niyang hininga roon. His one hand started to cup my breast.“Andrea, do you want this?” he asked in his low and husky voice.Pumikit lang ako. Hindi ako sumagot but I also didn’t protest. All I could do was moan.At dahil hindi ako sumagot, he tried to stop. And I didn’t like it. Tinigil niya ang ginagawa niya at saka tumitig sa akin. I looked at him pleadingly without uttering a word.He groaned painfully.“You don’t need to say a word. Just nod if you want this,” he whispered.Sunod-sunod akong tumango. And in one snap, he returned to kissing me, his hand back between my thighs. Bumaba ang halik niya sa balikat ko at saka ibinaba ang strap ng dress ko. Akala ko ibaba lang niya pero ibinaba niya rin ang kabila at saka tuluyang hinubad. It revealed my naked chest.A moan escaped my lips when his mouth wen

Sabay kaming bumaba sa kusina. Tahimik ako dahil marami akong iniisip. Nang dumating kami sa kusina, may nakahanda nang pagkain. Si Anton na ang naglagay ng pagkain sa plato ko na siya rin ang kumuha.“Where’s my hot chocolate?” tanong ko. Baka lang nakalimutan niya.“I will make it after you're done eating.”Tumango ako dahil ganoon nga ako umiinom sa umaga. After eating the meal, saka ko isusunod ang hot chocolate ko.Tahimik kaming kumain ulit. I realized then that Anton would glance at me every now and then.Siguro ay nagtataka kung bakit ako tahimik.“After breakfast, do you want to go out? You’ve been staying inside. You need sunlight.”Totoo naman ang sinabi niya. For a week, I stayed in my room reading nonstop. I just love reading that I could spend the entire day reading and I would not get bored.“Okay,” maikli kong sagot. Binalot ulit kami ng katahimikan. Tanging ang mga kutsara at tinidor ang naririnig namin. The food was great. I just can't enjoy it now. Nang makita kon

Hindi ako makatulog. Kanina pa ako nakahiga pero hindi ako dinadalaw ng antok.Nakatingala lang ako sa kisame habang tahimik ang buong kwarto. Ilang beses akong pumipikit, sinusubukang matulog, pero wala. My mind couldn't just let me sleep. It was all over the place.I sighed heavily. Kinuha ko ang unan sa tabi ko at saka niyakap ng mahigpit. I tried to close my eyes again.Pero imbes na dilim ang makita ko, si Anton agad ang pumasok sa isip ko. Kaya dumilat ulit ako. I then groaned in frustration. Matapos niyang lumabas galing sa kwarto ko kanina, he was acting cold. Ang tahimik namin noong dinner. Hindi niya ako kinausap.'Yon naman dapat. Kasi aalis na ako at kakalimutan ko na 'to. Kaya lang, hindi ako makatulog. His coldness doesn't make me sleep.Kaya kahit labag sa isip ko, tumayo ako at saka dahan-dahang lumabas ng kwarto. I didn't even knock on his door. Kung tulog siya o hindi, ay wala na akong pakialam.Kaya lang nang bumukas ang pintuan, he was sitting on his bed. Nakapato

Pag-alis ni Anton, hindi agad ako gumalaw. Bumagsak ang balikat habang tinatanaw ang dinaanan ng kotse niya.Nanatili ako sa harap ng building, hawak ang bag ko. I watched other cars pass by, nagbabakasakali na makita ko ulit ang kotse niya. I want him to come back even though I pushed him away.Hindi ko alam kung ilang segundo, minuto, o oras akong nakatayo ro’n. There was a hollow in my heart and it was making me sad. Dati naman ay wala ‘to. Maybe he already occupied space in my heart, huh?Nang masiguro kong hindi na nga siya babalik, dahan-dahan akong pumasok sa loob ng lobby. Tahimik at malamig sa loob. Iilan lang ang taong nakikita ko. All were strangers to me. I smiled bitterly. Dumating nga ako sa Manila pero wala nga pala akong inaasahan na sasalubong o mag-aalala sa akin.Pagpasok ko sa elevator, agad kong pinindot ang floor ng unit ko. Tumingin ako sa salamin sa harapan ng elevator at do’n ko nakita ang itsura ko. My tired eyes looked at me too. I tried to smile at my refle

Dahil sa tagal kong nawala sa trabaho, hindi ko napagtuunan ng pansin ang pangangalap ng impormasyon tungkol sa mga Vergara. I was bombarded with lots of pending cases na halos wala na akong time mamahinga.It’s been months. I couldn’t even count the days now that I’m so busy.Sumasakit ang ulo ko habang nakaupo sa tabi ng client ko. We were in a courtroom and about to do a trial.Tiningnan ko ang kliyente kong si Mang Gerry. He's an accounting graduate turned entrepreneur, may-ari ng isang small but growing accounting software firm. He’s being accused of embezzling investment funds and altering financial reports. Para sa isang simpleng negosyante, delikado ito. Puwede siyang makulong.“Ready?” tanong ko sa kanya. Hindi ko pinahalata na ang sakit nga ng ulo ko.Kabado siyang tumango sa akin.Tumayo ako nang tawagin ako sa podium. Nginisian ako ng lead counsel ng kalaban. Kunti na lang ay irapan ko.I cleared my throat. “I would like to begin by questioning the credibility of the plain