Semua Bab เริ่ม(รัก)ร้าย[นิยายชุดร้ายรัก]: Bab 11 - Bab 20

อารดาหมกตัวอยู่แต่ในห้อง แต่เมื่อทนกับความหิวไม่ไหว หญิงสาวจึงยอมออกมา ผู้ชายกวนประสาทคนนั้นไม่อยู่ที่นี่แล้ว เห็นเพียงกางเกงเลตัวที่เขาใส่เมื่อเช้า ผึ่งแดดอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน หญิงสาวถอนหายใจรู้สึกกลัวที่ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว แต่พอคิดอีกที เขาไม่อยู่ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่มีใครมากวนประสาท ร่างบางมองสำรวจไปทั่ว เมื่อวานเธอไม่ได้ดูอะไรเพราะมัวแต่ทะเลาะกับเขา แล้วก็หลับไปจนถึงเช้า มองหาของที่กินได้เป็นอันดับแรกเพราะท้องเริ่มประท้วงแล้วก็ต้องส่ายหัวเมื่อเห็นแค่ข้าวสารกับของแห้งวางอยู่ในตะกร้าใกล้ ๆ เตา นั่ นเท่ากับว่าเธอต้องทำให้ของพวกนี้สุกก่อนถึงจะกินได้ ความโมโหตีวนเข้ามาอีกครั้งเมื่อนึกถึงหน้าคนที่ทำให้เธอต้องมาตกระกำลำบาก เขาลากตัวเธอมาถึงที่นี่ คงแค้นเธอมากสินะที่ทำให้เขาอับอาย แต่สิ่งที่เขาทำมันก็เกินไป รู้ทั้งรู้ว่าสองคนนั่นเขารักกันยังพยายามที่จะแยกออกแล้วเอาตัวเองไปแทรกกลาง ถ้ามินรญารักเขาจริง เธอก็คงไม่กลับไปหาภพธรหรอก เมื่อคิดมาถึงตรงนี้หัวใจก็เจ็บขึ้นมาอีกครั้ง เธอไม่เคยรู้สึกอะไรกับเขา ธนากรก็แค่ผู้ชายบ้าบอคนหนึ่งที่บังเอิญผ่านเข้ามาในชีวิตเธอก็แค่นั

อารดาลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ร่างบางขยับตัวอย่าง เกียจคร้าน ตากลมโตกะพริบถี่ ๆ เมื่อมองเห็นผิวเนื้อเรียบตึงบริเวณหน้าอกของใครบางคน สมองเริ่มประมวลผล ในท่านี้เท่ากับว่าเธอนอนซุกอยู่ในอกเขาทั้งคืน เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ใบหน้าสวยก็เห่อร้อน ให้มันได้อย่างนี้สิ เมื่อคืนเธอนอนหันหลังให้เขา แล้วทำไมถึงมาซุกอยู่กับอกเขาแบบนี้ล่ะ มือบางยกแขนใหญ่ออกจากเอว เมื่อคนที่นอนกอดเธอยังคงหลับสนิทตากลมโตมองกวาดไปทั่วใบหน้าคมคายของคนหลับ มองจมูกโด่งเป็นสัน ไรคางเขียวครึ้ม ผู้ชายคนนี้จัดว่าเป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่ง แต่ก็ยังห่างจากชายในฝันของเธอมากโข เธอชอบผู้ชายตัวสูง ผิวขาว และยิ้มสวย ไม่ใช่ผู้ชายสูงล่ำดำถึกแบบนี้ “ถ้าจะจ้องกันขนาดนั้น กินผมเลยไหม” ร่างบางสะดุ้งสุดตัว เมื่ออยู่ ๆ คนที่เธอคิดว่าหลับก็เอ่ยขึ้น“บ้า!”“จะไปไหน ยังเช้าอยู่เลย” ชายหนุ่มถาม ทั้ง ๆ ที่ยังนอนหลับตาอยู่ “หุงข้าวค่ะ” ตอบไปทั้ง ๆ ที่ไม่อยากตอบ“ทำเป็นด้วยเหรอ”“ไม่ทำก็หิวตาย ฉันยังไม่อยากตายด้วยสิ ปล่อย” พูดพร้อมกับแกะมือปลาหมึกออก เมื่อมันพาดมาที่หน้าท้องเธออีกแล้ว“นอนต่อก็ได้ เมื่อคืนกว่าจะหลับก็ดึก เดี๋ยวผมหุงให้เอง”

“คุณนะ! อย่าค่ะ! อย่า!” ร่างบางดิ้นเร่า ๆ เมื่อใบหน้า หล่อเหลาป้วนเปี้ยนอยู่แถว ๆ ชายโครง ขนอ่อนพากันเรียงตัว รู้สึก สยิวกาย เมื่อไรเคราเขียวครึ้มสัมผัสกับผิวเนื้อบริเวณนั้น มือบางผลักใบหน้าชายหนุ่มเพื่อให้หลุดพ้นจากสิ่งที่เขากำลังทำอยู่นี้ สติที่เหลืออยู่น้อยนิดพยายามทำงาน ต้องไม่ใช่แบบนี้ คำว่าอารมณ์พาไปมันเกิดขึ้นได้ทุกเวลาก็จริง แต่มันต้องไม่ใช่ที่นี่ ตรงนี้เป็นที่โล่งแจ้ง ต่อให้ไม่มีใครมาเห็นก็เถอะ แต่เธอก็ไม่ใช่คนหน้าด้าน ที่จะยอมมีอะไรกับเขาในที่แบบนี้ได้“อ้อม... อย่าดื้อได้ไหม”เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยดุอีกครั้ง อารดาอยากจะร้องไห้ เขาหาว่าเธอดื้อ ถ้าการดื้อของเธอทำให้รอดพ้นจากน้ำมือเขา งานนี้เธอก็จะขอดื้อ กับเขา ธนากรแกะมือบางที่ค้ำยันหน้าตัวเองออก ตาคมเข้มมองหน้าหญิงสาวที่ตอนนี้มีอาการตื่นตระหนก เขารู้ว่าเธอกำลังกลัวและอาย แต่จะให้เขาหยุดตอนนี้ก็ลำบาก เพราะมาไกลเกินกว่าจะหันหลังกลับแล้ว“คุณ...นะ” อารดาเอ่ยเรียก แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่ฟัง ใบหน้าหล่อเหลายังคงไซ้ต่ำลงไปเรื่อย ๆ“ไม่ค่ะ ตรงนี้มัน... มันโล่งเกินไป คุณนะ ไม่ทำตรงนี้ได้ไหมคะ”อารดาร้องขอ ร่างบางงอตัวขึ้นเมื่

ดวงตากลมโตกะพริบถี่ ๆ เมื่อมองเห็นใบหน้าคมคาย ลอยอยู่ตรงหน้า “คุณ...”อารดาตกใจ ร่างบางนั่งอยู่กับที่ ประตูหนีปิดตายเพราะด้านหน้าเป็นร่างสูงใหญ่ ด้านหลังก็ชนกับพนักโซฟา ร่างสูงผละออกเมื่อได้สติเขาแค่จะเรียกให้เธอรู้สึกตัว แต่ทำไมหน้าถึงได้ไปชิดกับเธอแบบนั้น มือหนาลูบต้นคอไปมา เมื่อตากลมโตยังจ้องมองเขาด้วยสายตาหวาดระแวงอารดามองหน้าชายหนุ่ม จำได้ว่าเธอนั่งรอเขาอยู่ตรงนี้แล้ว เผลอหลับไป มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีลมร้อนมาเป่ารดบนริมฝีปาก อย่าบอกนะว่าเขาจะขโมยจูบเธออีกแล้ว มือบางเผลอยกขึ้นปิดปากอย่างลืมตัว“ตื่นแล้วก็ลุก ยังต้องไปอีกหลายที่” ธนากรเอ่ยขึ้นเพื่อเบี่ยงประเด็น ใจหนึ่งก็กลัวเธอถาม “ค่ะ” อารดารับคำ ก่อนจะลุกขึ้น “ขอเข้าห้องน้ำก่อนได้ไหมคะ”“เดินไปข้างหลัง” ตอบแล้วชี้นิ้วไปตามทางเดิน อารดาเอ่ยขอบคุณเบา ๆ แล้วเดินจากไป“เกือบไปแล้ว”ธนากรพูดกับตัวเอง เมื่อเกือบถูกหญิงสาวจับได้ว่าเขาจะขโมยจูบเธอ ร่างสูงเดินออกมาสูบบุหรี่ เป็นจังหวะเดียวกับที่คนงานอุ้ม ลูกแมวตัวนั้นเดินมาหาพอดี“นายหัวจะให้เอาลูกแมวไปไว้ที่ไหนครับ”ธนากรมองหน้าคนงานแล้วขมวดคิ้ว ปกติคนงานไม่เคยถามนี่ว่าต

ร้านอาหารที่ธนากรพาอารดามาเป็นร้านที่ติดชายทะเล บรรยากาศสดชื่น ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายลูกค้าในร้านเลยไม่มากเท่าไร อารดาขอตัวเข้าห้องน้ำ เธอให้เขาเป็นคนสั่งอาหาร เขาเป็นเจ้าถิ่นน่าจะรู้ว่าอะไรอร่อย และที่สำคัญเขาเป็นเจ้ามือด้วย ถึงแม้จะอยาก ล้มทับเอาให้กระเป๋าฉีกที่บังอาจมาอวดรวยกับเธอ แต่พอมาคิดอีกที ก็ต้องเปลี่ยนใจ ธนากรเป็นคนห่าม ถ้าเกิดเขาไม่จ่ายขึ้นมา เธอไม่ต้องล้างจานจนมือเปื่อยเลยหรือ“นึกว่าตกห้องน้ำตายไปแล้ว”“แหม กัดเก่งจังเลยนะคะ”อารดาตอบกลับเมื่อนั่งลงฝั่งตรงข้าม ตากลมโตเห็นของที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ก็ต้องลอบยิ้ม อดคิดไม่ได้ว่าเขาสั่งมาเอาใจเธอหรือเปล่า กุ้ง หอย ปู ปลา เต็มโต๊ะ เรียกว่ายกทะเลขึ้นมาเลยก็ว่าได้“ไม่เก่งแค่กัดนะ จูบก็เก่ง!”เคล้ง!“คุณนะ!”ช้อนหลุดมือเมื่อคนตรงหน้าสวนกลับ ใบหน้าสวยเห่อร้อน บ้าที่สุด! เขาเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นได้ยังไง “หึ ๆ ถึงกับมือไม้อ่อน”ธนากรหลุดขำเมื่อเห็นหน้าหญิงสาวแดงไปจนถึงใบหู ตากลมโตเสหลบ อารดาทำตัวเหมือนเด็กที่เข้าสู่วัยสาว ทำมาเป็นอายตอนอยู่บนเกาะแก้ผ้าท้าเขาเหยง ๆ“บ้า!”“กินสิ หิวไม่ใช่เหรอ” เมื่อคนตัวเล็กยังนั่งนิ่