All Chapters of เริ่ม(รัก)ร้าย[นิยายชุดร้ายรัก]: Chapter 31 - Chapter 40

เมื่อเห็นคนบนเตียงนั่งนิ่งธนากรก็ตกใจ ชายหนุ่มมองใบหน้าสวยก่อนจะกระเถิบเข้าไปใกล้อีกนิด เขาไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นเขาเป็นคนทำมันทั้งนั้น ถึงแม้เธอจะเต็มใจและไม่ขัดขืน แต่เขาก็ไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเธอรู้สึกยังไงกับเขากันแน่“พี่รักอ้อมนะ”“คะ!” อารดาตาโตเมื่อได้ยินคำพูดที่ชายหนุ่มกระซิบลงมาที่หู“ระ... รักเหรอคะ” หญิงสาวถามอย่างตกใจ เมื่อได้ยินคำว่ารักจากเขา“ใช่ครับ พี่รักอ้อม” ธนากรยังยืนยันคำเดิม ในขณะที่คนตัวเล็กเงียบไป ชายหนุ่มจึงจังหวะนี้อุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตักของเขา“พี่รักอ้อมนะครับ รักมากด้วย อ้อมอาจจะคิดว่าพี่พูดเพราะต้องการทำให้อ้อมตายใจ แต่สำหรับพี่แล้ว... พี่รักอ้อมที่สุด เรื่องที่เกิดขึ้นกับเรามันอาจจะเร็วไป แต่พี่อยากให้อ้อมมั่นใจและเชื่อใจว่ามันเกิดจากความตั้งใจของพี่ พี่ใช้ร่างกายมาผูกมัดอ้อม เพราะพี่กลัวเสียอ้อมไป พี่รักอ้อมจริง ๆ นะครับ”“แต่เรา... เพิ่งจะรู้จักกันนะคะ คุณรักฉันได้จริง ๆ เหรอ” อารดาถามเพราะไม่คิดว่าเขาจะรักเธอได้จริง ๆ“รักมันต้องมีเวลาด้วยเหรอครับ พี่แต่งงานมาสามครั้ง พี่ใช้เวลาคบกัน และทบทวนมาตลอดว่ามันเกิดจากความรัก แต่เมื่อเวลาผ

ธนากรพาหญิงสาวมาบ้านของเขาที่อยู่ในสวนยางขนาดหลายร้อยไร่ พ่อแม่ของเขาต้อนรับหญิงสาวเป็นอย่างดี จนเธอเริ่ม ผ่อนคลาย ธนากรบอกกับท่านทั้งสองว่าจะแต่งงานกับเธอ ท่านทั้งสองมีอาการตกใจในตอนแรก ก่อนจะยิ้มได้เมื่อลูกชายอธิบายอะไรบางอย่างให้ฟัง เขาคุยภาษาท้องถิ่นกับคนในครอบครัว หญิงสาวจึงฟังไม่ค่อยเข้าใจ“ทำไมทำแบบนี้ล่ะลูก อายุก็ไม่ใช่น้อย ๆ แล้วนะ ทำไมทำอะไรไม่คิด” คุณอำภาเอ่ยดุลูกชาย เมื่อชายหนุ่มยอมรับว่าได้กระทำเกินเลยกับหญิงสาวไปแล้ว“แล้วจะให้พ่อกับแม่ไปขอวันไหนล่ะ” คุณธนาเอ่ยถาม หลังจากนั่งฟังภรรยาบ่นลูกชายจนจบ ตาคู่คมของคนสูงวัยเหลือบมองคนที่นั่งตัวลีบอยู่ข้าง ๆ ลูกชายอย่างนึกเอ็นดู“ยังครับ ผมจะขึ้นไปคุยกับครอบครัวอ้อมก่อน แล้วจะกลับมาบอกอีกทีครับ”“จะไปคนเดียวเหรอ เขาจะไม่ฆ่าหมกป่าเอานะ” คุณอำภาเอ่ยถามด้วยท่าทางเป็นห่วง ลูกชายตัวดีพาลูกสาวเขามาอยู่ด้วยแบบนี้ ไม่มีพ่อแม่คนไหนรับได้หรอก ว่าที่พ่อตาจะเป่าหัวลูกชายนางก่อนคุย สิไม่ว่า“แม่ครับ คนบ้านอ้อมคงไม่โหดขนาดนั้นมั้ง” ธนากรเอ่ยอย่าง ขำ ๆ เพราะไม่อยากให้มารดาเป็นห่วง “เอาอย่างนั้นเหรอ พ่อว่าให้พ่อไปด้วยดีกว่า อย่างน้อยมี

แสงแดดอ่อน ๆ ที่ส่องทะลุผ้าม่านมากระทบใบหน้า ส่งผลให้หญิงสาวรู้สึกตัวตื่น ร่างบางขยับตัวไปมาก่อนจะต้องอมยิ้ม เมื่อวาดแขนไปยังคนที่นอนกอดเธอมาทั้งคืน แล้วพบแต่ความว่างเปล่า ธนากรลุกไปแล้ว เขาจะตื่นก่อนเธอเสมอ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบค่อนคืน เขายังมีแรงลุกแต่เช้าได้อีกเหรอ ผิดกับเธอที่นับวันก็ยิ่งตื่นสาย แรงจะลืมตายังแทบไม่มีเพราะโดนกวนทั้งคืน “พี่นะบ้า” ก่นด่าเมื่อมองเห็นร่องรอยที่เขาทิ้งไว้บนตัวเธอ นับวันเขาก็ยิ่งหื่นขึ้น สำหรับธนากรแล้วอายุคงไม่ได้มีผลกับเรื่องบนเตียง มือบางฉวยมือถือที่วางอยู่บนหัวนอน ก่อนจะเปิดอ่านข้อความ คิ้วเรียวขมวนมุ่นเมื่อเห็นข้อความที่อนุชิตส่งมา‘คุณแม่เข้าโรงพยาบาล’นิ้วเรียวไถหน้าจอเร็ว ๆ เพื่อต่อสายถึงพี่ชาย อารดาคุยกับอนุชิตอยู่พักใหญ่ ๆ พี่ชายบอกกับเธอว่ามารดามีอาการวูบจึงต้องเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลด่วน หมอตรวจแล้วไม่พออาการผิดปกติ ส าเหตุน่าจะมาจากความเครียดและการอดนอน ถึงจะรู้สึกเบาใจแต่ก็อดห่วงไม่ได้ อีกใจหนึ่งก็คิดว่าหรือนี่จะเป็นแผนที่มารดาใช้เรียกร้องความสนใจ เพราะทุกครั้งที่เธอหายออกมาจากบ้านนาน ๆ มารดาก็มักจะเป็น แบบนี้เสมอ แต่ถึงอย่

“โต๊ะสามศาลากลางสวนได้แล้วค่ะ”เสียงของแม่ครัวที่เอ่ยเรียกพนักงานเสิร์ฟรอบสอง ดึงสายตา คมหวานให้ละจากงานในมือ นั่นเท่ากับว่าตอนนี้พนักงานในร้านมีงานล้นมือ จนไม่มีใครว่างนำอาหารไปส่งให้ลูกค้าได้ หญิงสาวเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อน หลังจากเสียบกุหลาบดอกใหญ่ลงในแจกันเสร็จเรียบร้อย ก่อนจะเดินไปยังถาดอาหารที่แม่ครัววางไว้ มือบางฉวยถาดก่อนจะเดินออกไปส่งให้ที่โต๊ะลูกค้า“คุณก้อย!”พนักงานในร้านต่างก็ตกใจเมื่อเห็นเจ้าของร้านยกถาดอาหารเดินออกไป หญิงสาวทำเพียงส่งยิ้มน้อย ๆ ให้ลูกน้องแล้วเดินผ่านไป งานเสิร์ฟเป็นงานง่าย ๆ เมื่อตอนที่เปิดร้านช่วงแรก ๆ เธอก็ทำอยู่เป็นประจำ“คุณ!” หญิงสาวตัวชาเมื่อเดินมาถึงโต๊ะที่ลูกค้านั่งรออยู่ ดวงตาสองคู่สบกัน มือที่กำขอบถาดเริ่มสั่นเมื่อหัวใจเต้นผิดจังหวะ“ตกใจอะไรขนาดนั้นครับ”ปภังกรเอ่ยถาม ตาคู่คมยังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าสวย รู้สึกพอใจที่เจอเธอที่นี่ เขาจะได้ไม่ต้องโทร. ตามให้เสียเวลา หญิงสาวรีบวางกับข้าวลงบนโต๊ะก่อนจะถอยหลังกลับ“จะรีบไปไหน!” เสียงเข้มเอ่ยถาม เมื่อคนร่างบางกำลังจะหมุนตัวกลับ“ฉันมีงานต้องทำต่อค่ะ” หญิงสาวตอบคำถาม โดยที่ไม่หันกลับมามองหน้าคนถามเลยสั

รถสปอร์ตคันหรูขับเข้ามาจอด ยังจุดประจำที่ของตัวเอง ก่อนที่ร่างบางในชุดกระโปรงสูทแบบทำงานเข้าชุด จะเดินออกมาอย่างสวยสง่า รปภ.ที่อยู่ประจำจุดค้อมหัวให้อย่างสุภาพ เมื่อผู้บริหารระดับสูง พนักงานต่างก็ยกมือไหว้เมื่อเห็นเธอเดินผ่านไป อารดายิ้ม ในหน้าชีวิตเธอก็มีแค่นี้ ไม่ต่างอะไรกับเครื่องจักรที่มีชีวิต ทำงานเพื่อพิสูจน์ให้ทุกคนเห็น เพื่อก้าวขึ้นมายืนเป็นที่หนึ่งเหนือทุกคน จังหวะที่เดินผ่านหน้าห้องทำงานของพี่ชาย อารดาจึงแวะเข้าไปทักทาย แต่เลขาฯ แจ้งว่าพี่ชายของเธอมีประชุมนอกพื้นที่ จึงยังไม่กลับเข้าบริษัท อนุชิตก็เป็นอีกคนที่ทำงานไม่ต่างอะไรกับเครื่องจักร ร่างบางเดินไปยังห้องทำงานของตัวเอง เลขาฯ หน้าห้องยกมือไหว้อย่างสุภาพ แล้วเปิดประตูให้เธอ ตากลมโตมองโต๊ะทำงานตรงหน้าที่มีงานกอง สุมไว้ นี่คือของขวัญต้อนรับที่เธอกลับมาทำงานใช่ไหม จะโทษใครได้ล่ะเธอทิ้งงานไปนาน มันก็ต้องกองสุมเป็นธรรมดา อารดาลงมือทำงานที่กองสุมหัว ไม่บ่อยนักที่จะเป็นแบบนี้ คนที่เกิดมาในวงการธุรกิจ ถูกปลูกฝังให้รู้จักการแข่งขันมาตั้งแต่เด็ก จนบางครั้งต้องถูกคนรอบข้างมองว่าเห็นแก่ตัว ก็ต้องยอมให้มันเป็นแบบนั้น ช