Semua Bab เธอคือรักที่(ไม่)ตั้งใจ[นิยายชุดรักไม่ตั้งใจ]: Bab 11 - Bab 20

"จะร้องอะไรกันนักหนา เมื่อกี้ก็ดูมีความสุขดีนี่ ร้องเสียลั่นห้อง"ธรรศธรสาดคำพูดใส่ทันที ดวงตากลมโตตวัดกลับมามองแบบคนเอาเรื่อง"จะเอายังไง จะให้รับผิดชอบแบบไหนก็บอกมา"ชายหนุ่มยังพูดต่อ เมื่อไม่มีเสียงโวยวายจากคนที่นอนนิ่งเหมือนหุ่น มีเพียงเสียงสะอื้นที่ยังดังมาไม่ขาด"ผมนะถนัดอยู่แล้วเรื่องซื้อกิน 5,000 คงพอนะสำหรับครั้งแรก บอกตรงๆ ผมไม่ค่อยประทับใจเท่าไรหรอกนะ"เมื่อไม่มีเสียงโต้ตอบชายหนุ่มก็จงใจใช้คำพูดหยาบคาย เพื่อกระตุ้นและรอดูอาการของคนที่นอนร้องอยู่บนเตียง ร่างบางขยับลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลริมฝีปากบางเม้นจนเป็นเส้นตรง ดวงตาบวมช้ำ ผมเผ้ายุ่งเหยิง"ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน สิ่งที่ฉันเสียไปถือเสียว่าฉันทำทาน"มณีรินทร์ตอบโต้ทันที"พูดให้ดีๆ นะ"ชายหนุ่มหน้าชากับคำพูดของหญิงสาว"สิ่งที่มันเกิดขึ้นฉันถือว่ามันเป็นเวรกรรมของฉันเองฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไปทำอะไรให้แก แกถึงทำกับฉันแบบนี้ ต่อไปขออย่าได้มาเจอะเจอกันอีกเลย"หญิงสาวกล่าวพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลมาเป็นทางอย่างระงับไว้ไม่อยู่"จุ๊ จุ๊ จุ๊ ใครว่าล่ะเรายังต้องเจอกันอีกนาน เพราะผมเริ่มติดใจคุณเสียแล้วสิ""ไอ้เลว! แกว่าไงนะ""สวยๆ สดๆ อย่างนี้ผ

หลังจากแยกกับพุฒิพัฒน์ มณีรินทร์ก็ขับรถตรงมาหา ธรรศธรที่คอนโดของเขา ระหว่างทางหญิงสาวคิดไม่ตกกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอไม่รู้ว่าธรรศธรต้องการอะไรจากเธอกันแน่ และเขาทำไปเพื่ออะไร เธอต้องอยู่แบบนี้อีกนานแค่ไหน ความเจ็บปวดที่ได้รับจากชายหนุ่มยังคงฝังใจ เธอเจ็บและกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นแค่คิดมาถึงตรงนี้ขนอ่อนบริเวณต้นคอก็ลุกชัน หญิงสาวขับรถมาถึงลานจอดรถของคอนโด ชั่งใจอยู่นาน หลายครั้งที่อยากหนี แต่เธอไม่รู้ว่าในมือถือเขามีอะไรบ้าง มีคลิปตามที่เขาขู่หรือไม่ เพราะเธอไม่เคยเห็นและไม่คิดจะอยากดู เธอไม่รู้จักเขา และไม่รู้ว่าเขาจะทำอย่างที่ขู่จริงหรือไม่ ลำพังตัวเธอเองคงไม่เท่าไร เพราะอย่างมากก็แค่หนีไปให้พ้นๆ แต่เมื่อนึกถึงพ่อกับแม่มณีรินทร์ก็ไม่อยากเสี่ยงธรรศธรมองนาฬิกาเรือนใหญ่บนผนัง สายตาของเขาจ้องมาแบบนี้นานแค่ไหนแล้วนะ เขาเองก็ไม่รู้ตัว รู้เพียงแต่ว่าวันนี้มันเดินช้ากว่าทุกๆ วัน หรือเป็นเพราะเขาจ้องดูมันตลอดเลยทำให้มันไม่เดิน เวลาหนึ่งชั่วโมงมันช่างยาวนานเหลือเกินในความคิดของชายหนุ่ม แก้วเหล้าในมือถูกยกขึ้นดื่มแบบแก้วต่อแก้วจนเขาเองก็ชักจะมึน"สั่งเสียกันถึงไหนวะ"บุหรี่ในซองพร่องไปหลายมวน

"ไม่น่าถามนะมณีรินทร์ คุณก็น่าจะรู้ว่าทำไม เพราะถ้าคุณไม่ทำตามข้อเสนอของผม คุณก็จะเจอแบบนี้ไปเรื่อยๆ ผมจะตามคุณมาและผมก็จะทรมานคุณตามวิธีของผม ถ้าสมองคุณยังคิดได้ คุณก็ทำตามที่ผมขอเถอะนะ"ชายหนุ่มใช้คำว่าขอ แต่ในความรู้สึกของเธอนี่คือการบังคับกันชัดๆ"ฉันถามได้ไหมว่าเพราะอะไร คุณถึงต้องทำแบบนี้กับฉัน"เธอถามเพราะอยากรู้เหตุผลของเขาจริงๆ เพราะก่อนหน้านี้ เธอเองก็ตั้งใจจะไปให้พ้นจากชีวิตของพุฒิพัฒน์อยู่แล้ว ถ้าไม่มาเกิดเรื่องเลวร้ายกับตัวเองเสียก่อน"เพราะผมไม่อยากเห็นคนที่ผมรักเสียใจ"ธรรศธรตอบตามความรู้สึกของตัวเอง เพราะเขาไม่อยากเห็นพิมพ์มาดาเสียใจ ถ้าเธอยังวนเวียนอยู่ใกล้ๆ กับพุฒิพัฒน์พิมพ์มาดาคงไม่มีความสุข"หมายความว่าไง คนที่คุณรักเสียใจ"หญิงสาวถามกลับรัวเร็ว"คุณไม่จำเป็นต้องรู้ รู้แค่ว่าผมทำได้ทุกอย่างถ้าคุณยังขวางทางผมอยู่แบบนี้ และถ้าคุณดื้อ ผมจะทำให้คุณหายไปแบบไร้ร่องรอย ไม่ได้ขู่ผมเอาจริง! "พูดจบชายหนุ่มก็ลุกขึ้นยืน"คนที่คุณรักใช่คนที่จะแต่งงานกับพุฒิหรือเปล่า"หญิงสาวตะโกนถาม เมื่อสมองเธอประมวลผลคำพูดของเขาทำให้ร่างสูงที่กำลังเดินออกไปที่ระเบียงชะงักกึก"ออ ฉันเข้าใจแล้

งานแฟชั่นโชว์ที่จัดขึ้นเป็นการประมูลเครื่องเพชรเพื่อการกุศล งานนี้ถือเป็นการรวมตัวของเหล่าดารานางแบบและเซเลปไฮโซคนดังมากมายทั่วฟ้าเมืองไทย เสื้อผ้าของเธอก็เป็นส่วนประกอบอย่างหนึ่งของงาน ทุกอย่างต้องสวยเลิศตามสไตล์มณีรินทร์ ดีที่ทุกอย่างแก้ไขได้ทันตามเวลา วิชุดาก็มางานนี้ด้วย ถึงเธอจะไม่ใช่ไฮโซแต่ทางฝั่งสามีก็รวยใช่ย่อยหญิงสาวมาขลุกอยู่กับมณีรินทร์ข้างหลังเวที เพราะพักนี้มณีรินท์ดูเหนื่อยๆ และอาการวิ่งอาเจียนของเพื่อนก็ทำให้วิชุดานึกแปลกใจเมื่องานเริ่มแขกเหรื่อก็ทยอยเข้ามา มณีรินทร์ไม่มีโอกาสรู้เลยว่างานนี้มีใครมาบ้าง เธอยุ่งกับงานของเธอ แฟชั่นโชว์เริ่มแสดงไปหลายชุด เหล่าคนดังก็เริ่มประมูลกันไปเรื่อยๆ เธอเหนื่อยเธอหัวหมุน ดีที่ได้วิชุดามาคอยช่วยอีกคน เพราะทีมงานของเธอต่างก็งานล้นมือทุกคน"คุณมายด์! คุณมายด์ขา! แย่แล้วค่ะ! "เสียงของช่างแต่งหน้าที่เป็นสาวประเภทสองร้องดังมาแต่ไกล"ว่าไงคะ” เธอถามแต่สายตายังจับจ้องเหล่านางแบบบนเวที"คือ…น้องมอลลี่ที่จะเดินชุดฟินาเล่เธอประสบอุบัติเหตุมาไม่ทันค่ะ""อะไรนะคะ! ไหนคุณบอกฉันว่าสแตนบายนางแบบไว้แล้ว แล้วมันเกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง"มณีรินทร์ถ

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยมณีรินทร์ก็ขับรถตามมาที่บ้านของเพื่อนสนิท เธอเหนื่อยและอยากพัก แต่ด้วยสายตาที่มองมาอย่างสงสัยของวิชุดา บวกกับคำพูดที่บอกว่ามีเรื่องคุยยาวเธอจึงต้องตามมา พรุ่งนี้เธอจะเดินทางไปอเมริกามีบางอย่างที่ยังทำไม่เรียบร้อย และคืนนี้เธออยากบอกฝันดีกับพ่อและแม่ จึงอยากมาคุยให้จบๆจะได้รีบกลับบ้าน "มายด์แกเป็นแบบนี้มานานหรือยัง"วิชุดาเอ่ยถามทันทีที่มณีรินทร์เดินตามเข้ามาในบ้าน "อะไร"มณีรินทร์งงกับคำถาม วิชุดากรอกตามองบนคนฉลาดมากๆอย่างมณีรินทร์บดจะโง่ขึ้นมานี่โง่ได้ใจเลยจริงๆ "ก็อาการที่แกเป็นเนี่ย อ้วก อาเจียน เวียนหัว อะไรที่แกเป็นน่ะ"วิชุดาบอกอย่างรำคาญ "สักพักแล้วสงสัยจะนอนน้อย"มณีรินทร์ตอบตาใส "เหรอยะ มายด์นี่แกแกล้งโง่หรือเปล่า"วิชุดาแหวกลับ "อะไร" "ง่ายๆสั้นๆนะ แกนอนกับพุฒิครั้งสุดท้ายเมื่อไร" "วิ!"มณีรินทร์เรียกชื่อเพื่อนเสียงสูง "เออ! ชัดไหม"มณีรินทร์หน้าซีดเผือดตัวชาหนึบ เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นตามหน้าผากและฝ่ามือ "วิ…แกหมายความว่าไง" "มายด์ ก็ไอ้อากา