Semua Bab เธอคือรักที่(ไม่)ตั้งใจ[นิยายชุดรักไม่ตั้งใจ]: Bab 41 - Bab 50

ธรรศธรกลับมาบ้านในตอนบ่ายของวันถัดมา เขาคิดแล้วว่าคงต้องหาที่อยู่ใหม่ให้มณีรินทร์กับลูก คอนโดแคบไปสำหรับเด็ก เขาไม่เคยวางแผนเรื่องนี้เอาไว้ เพราะคิดว่ายังพอมีเวลา ชายหนุ่มสั่งให้คนงานในบ้านเก็บทำความสะอาดบ้านหลังเล็กของเขาที่ปลูกแยกออกมาจากตัวบ้านใหญ่ ก็แค่แยกออกมาเป็นอีกหลังแต่ยังคงอยู่ในบริเวณเดียวกัน หรือเรียกอีกทีก็ยังใช้หลังคาเดียวกันนั่นเอง "ตาหนึ่งให้คนงานรื้อบ้านทำไมน่ะคุณปาน"คุณอรรถเอ่ยถามภรรยาที่กลับมาถึงบ้าน "ไม่ทราบสิคะไม่เห็นมาบอกอะไร มาถึงก็เกณฑ์คนไปทำความสะอาด"คุณปานวาดบอกแบบไม่ใส่ใจ เธอไม่ชอบยุ่งกับลูกชายสักเท่าไร "แปลกนะจะพาใครมาอยู่หรือเปล่า"คุณอรรถยังบ่นกับตัวเองเรื่อยๆ คุณปานวาดตาโตละมือจากงานที่ทำ มันก็น่าสงสัยปกติลูกชายไม่เคยเข้าไปในบ้านหลังนั้นมานานแล้ว ความอยากรู้ทำให้คุณปานวาดมองตามไปทางเรือนหลังเล็กทันที "เอ๊ะนั่น!รถมาส่งอะไรเยอะแยะ"คุณอรรถร้องบอกเมื่อเห็นรถส่งของตีวงเข้ามาจอดหน้าบ้านหลายคัน "ไหนคะ…เดี๋ยวต้องให้แม่แก้วไปดูสักหน่อย"คุณปานวาดสงสัยเมื่อเห็นรถส่งของ นางจึงใช้ให้คนสนิทตามไ

ธรรศธรนั่งดื่มไปเรื่อยๆตั้งแต่เขาพามณีรินทร์ไปจดทะเบียนสมรส ความสัมพันธ์ของเขากับเธอกับแย่ลงทุกวัน เธอทำตัวเหมือนเป็นภูเขาน้ำแข็ง วันๆเอาแต่เลี้ยงลูกไม่เคยสนใจว่าเขาจะทำอะไรหรืออยู่ที่ไหน ขนาดเขาหายไปเป็นเดือนเธอก็ยังเฉย ลูกเขาโตขึ้นทุกวันความน่ารักสดใสของลูกก็ชนะใจคุณปานวาดในเวลาไม่นาน จากที่แม่เขาตั้งกำแพงกับมณีรินทร์จนสูงท่วมหัว สุดท้ายแม่เขาก็พังกำแพงลงมาหามณีรินทร์เองทุกวันนี้เขากลายเป็นหมาหัวเน่า เพราะมณีรินทร์กับลูกกลายเป็นลูกรักของแม่แทนเขา ยิ่งมณีรินทร์มาเย็นชาใส่เขาแม่ก็เล่นพวกกับเขาด้วย ทุกคนต่างพากันย้ายฝั่งไปอยู่ข้างมณีรินทร์ ไม่เว้นแม้แต่พิมพ์มาดาก็มาสนิทกับเธอไปด้วย ทุกวันนี้บ้านเขาครึกครื้น เพราะต้องรับแขกทุกวัน มณีรินทร์ พิมพ์มาดา วิชุดา และแม่ต่างก็กลายเป็นคนแกงค์เดียวกันไปแล้ว ยิ่งแม่รู้ว่าลูกสะใภ้มีดีกรีเป็นถึงดีไซน์เนอร์และนางแบบระดับโลกก็พากันปลื้มปริ่มกันไปใหญ่โต ที่เรื่องของมณีรินทร์กับลูกกลายมาเป็นแบบทุกวันนี้เขาก็ชอบ เพียงแต่นึกน้อยใจให้กับคนที่เป็นภรรยา นอกจากเธอจะเย็นชาใส่เขาในตอนแรกแล้ว ยิ่งมามีแม่เขาเป็นพวกเดียวกัน เธอก็ยิ่งเห็นเขาเป็นอาก

"ปล่อย! พรุ่งนี้ฉันจะหย่า" เธอบอกก่อนจะสบตากับดวงตาคมเข้มอย่างท้าทาย ธรรศธรสะดุดมีเพียงเสียงหึสั้นๆที่ออกมาจากลำคอ คำว่าหย่าที่หลุดออกมาจากปากมณีรินทร์เป็นเหมือนน้ำมันที่ราดลงบนกองไฟ ธรรศธรโมโหกับคำพูดของเธอ แค่อาการที่เธอต่อต้านเขาก็โมโหหนัก แล้วยิ่งเธอมาพูดแบบนี้เขายิ่งควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ มือแกร่งล็อคแขนของเธอไว้เหนือศีรษะ ดวงตาคมเข้มจ้องไปในตาคู่สวยที่มองมาอย่างท้าทาย เธอมองเขาแบบนี้อีกแล้ว ชั่งมันธรรศธรไม่ใส่ใจ ใบหน้าหล่อเหลาซุกไซ้ไปตามลำคอระหงอย่างเมามัวเขากัดจนจมเขี้ยว เมื่อสบเข้ากับดวงตาที่เกลียดชังของเธอ มณีรินทร์สะดุ้งเฮือกดวงตาเบิกกว้าง ธรรศธรยังคงรุกรานเธอต่อไปริมฝีปากได้รูปประกบลงบนริมฝีปากอิ่มหนักๆ จนมณีรินทร์รับรู้ถึงรสชาติเค็มปร่าของเลือดปากเธอแตก หญิงสาวส่ายหน้าหนี มือหนาสอดเข้าใต้เส้นผมบริเวณท้ายทอยกำกระชากอย่างแรง จนเธอหน้าหงาย ฝ่ามือใหญ่อีกข้างบีบบริเวณช่วงกรามเพื่อให้เธอเผยอริมฝีปากรับการรุกรานของเขา ลิ้นร้อนแทรกผ่านเข้าไปกวาดต้อนความหอมหวานในโพร่งปากอิ่มมณีรินทร์เจ็บจนน้ำตาซึม นี่เขาเห็นเธอเป็นอะไรกันนะน้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหนรินมาเป็นทางธรรศธรสัมผัสถึงรสเ

มณีรินทร์อยู่ที่บ้านจนบ่าย เมื่อสบายใจแล้วเธอก็ขอตัวกลับคุณอรรถให้รถที่บ้านมาส่ง ตอนแรกท่านทั้งสองก็อยากมาด้วยแต่เธอขอไว้ก่อน เธอขอมาคุยกับธรรศธรให้รู้เรื่องก่อน ถ้าเขาตกลงหย่าให้เธอดีๆทุกอย่างก็จบแต่ถ้าเขาไม่ยอม ถึงตอนนั้นเธอคงต้องขอยืมมือพ่อให้เข้ามาช่วย ใจหนึ่งเธอทั้งห่วงและคิดถึงลูก แต่อีกใจก็ไม่อยากกลับไปเจอหน้าคนใจร้าย วันนี้วันหยุดเธอไม่อยากเห็นหน้าเขาแค่คิดขนอ่อนบริเวณต้นคอก็ลุกพรึบ เมื่อคืนเขาเรียกร้องเอาแต่ใจจนเธอบอบช้ำไปทั้งตัว เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มณีรินทร์ต้องกลืนน้ำลายลงคอ ยอมรับว่ากลัว แต่ก็เผลอหวาบหวามไปกับรสสัมผัสของเขาหลายครั้ง ถึงใจจะบอกรังเกียจแต่ร่างกายกลับเต็มใจตอบสนองกับสิ่งที่ธรรมชาติเรียกร้อง หญิงสาวถอนหายใจหนักเมื่อคิดไม่ตก เธอรู้สึกอย่างไรกับเขานะ คิดถึงเวลาที่เขาหายไปแต่ก็อยากอยู่ไกลๆเมื่อเขากลับมา ในสมองตีวนสับสนไปหมดกับความรู้สึกของตัวเองที่เกิดขึ้น มณีรินทร์คิดอะไรไปเรื่อยๆจนมาสะดุดเมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อคืนอีกครั้ง ร่างบางอยากจะยกมือทุบหัวตัวเองแรงๆสักที เธอลืมได้ยังไงกันนะ เมื่อคืนธรรศธรไม่ยอมใช้ของที่เธอยื่นให้ แล้วเขาก็รังแกเธอซ้ำๆห

"เดี๋ยวสิ ฟังผมก่อน"เขาเอ็ดใส่อย่างโมโหเมื่อเธอดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตาย "ไม่ฟัง ปล่อยฉัน!" "ปล่อยให้โง่"ธรรศธรตอบพร้อมกับส่งสายตากรุ้มกริ่มมองใบหน้าสวยที่ตอนนี้แดงก่ำตามอารมณ์ "คุณบอกว่าไม่รักฉัน แล้วมายุ่งกับฉันทำไม" "คุณก็ไม่ได้รักผม ทำไมผมจะยุ่งด้วยไม่ได้"เขาให้เหตุผลกวนๆ "คำว่ารักเนี่ย มันสำคัญอะไรนักหนาฮะ!"เขาถามติดรำคาญเมื่อร่างบางยังคงดิ้นหนี "ก็ลองฟังดูนะ ฉัน-ไม่-ได้-รักคุณ!เป็นยังไงล่ะ"มณีรินทร์ย้อนถามด้วยความรู้สึกโกรธ ธรรศธรนิ่งเพราะมันสะเทือนใจเขาอย่างแรง เขานิ่งนานก่อนจะถามเธอกลับบ้าง "คุณไม่รักผมจริงๆหรอ" "คุณก็ไม่ได้รักฉัน ไม่งั้นคุณจะนอนกับคนอื่นได้ยังไง"มณีรินทร์ถามแล้วค้อนเขาวงโต เมื่อนึกถึงรูปถ่ายเขากับเอวิกา "เมื่อกี้ว่าไงนะ!"เขาถามย้ำเพราะได้ยินไม่ถนัด "คุณมันผู้ชายมักง่าย ผู้ชายสำส่อน!"มณีรินทร์พ่นคำพูดแรงๆใส่เขา เธอยังดิ้นรนถึงแม้จะโดนร่างสูงทับไว้ทั้งตัว "ผมมีใครผมนอนกับใครที่ไหน คุณรู้อะไรมาใครบอกอะไรคุณมา"ธรรศธรถามอย่างร้อนรนเมียเขารู้อะไรม