Semua Bab เธอคือรักที่(ไม่)ตั้งใจ[นิยายชุดรักไม่ตั้งใจ]: Bab 31 - Bab 40

"อร๊ากกกก"ชายหนุ่มร้องอย่างเจ็บปวดมณีรินทร์ไม่อยู่รอดูผลงานรีบวิ่งลงจากเตียงคว้าผ้าขนหนูที่ตกอยู่ใกล้ๆ แล้ววิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปทันทียืนหอบหายใจตัวสั่น หูได้ยินเสียงขู่คำรามมาจากด้านนอกชัดเจน"ฝากไว้ก่อน มณีรินทร์! "ธรรศธรร้องลั่น ใบหน้าหล่อเหลาเหยเกเขาประมาทเธอมากเกินไป ผู้หญิงคนนี้ร้ายกว่าที่เขาคิด ชายหนุ่มคิดจะสยบเธอด้วยรสเสน่หา แต่เขาคิดผิดเธอแค่เคลิ้มตามเขาแต่ไม่ติดกับที่เขาวางไว้ กรามขบเข้าหากันจนเป็นสันนูน . “ตัวแสบ” ชายหนุ่มคำรามในลำคอมณีรินทร์รออยู่ในห้องน้ำพักใหญ่ จนกระทั่งได้ยินเสียงประตูห้องนอนเปิดออก และไม่นานประตูห้องด้านนอกก็เปิดออกและกระแทกปิดอย่างแรง เขาออกไปแล้วหญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี่แค่วันแรกที่เขามาอยู่ร่วมห้อง เธอยังเปลืองเนื้อเปลืองตัวขนาดนี้ แล้วถ้าเขามาอยู่ตลอดไป เธอจะทำยังไงดี หญิงสาวคิดหาคำตอบให้กับตัวเอง เนื้อตัวยังคงร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์วาบหวามที่ผ่านมาวันนี้ทั้งวันธรรศธร ไม่มีสมาธิทำงาน จากที่ตั้งใจจะเรียกดนัยมาตักเตือนเรื่องความสนิทกับมณีรินทร์เป็นอันต้องพับเก็บ เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มตรงไหนและรู้สึกเสียหน้าถ้าดนัยย้อนถาม ก็เขาเคยประกาศนี่ว่าไ

ธรรศธรพาหญิงสาวมาร้านอาหารชื่อดังแห่งหนึ่ง เขารู้ว่าเธอชอบอาหารฝรั่ง ช่วงแรกๆที่แพ้ท้องเธอไม่แตะมันเลยแต่ตอนนี้ไม่ว่าอะไรเธอก็กินได้หมดทุกอย่าง จนเขาเองยังตกใจ วันนี้เขาตั้งใจชดเชยให้เธอ ร้านนี้เป็นร้านดังอาหารอร่อยลูกค้าส่วนใหญ่จะเป็นชาวต่างชาติหรือไม่ก็พวกนักเรียนนอกที่คิดถึงอาหารต่างประเทศ ชายหนุ่มเลือกโต๊ะติดหน้าต่างที่มีกระจกบานสูงมองเห็นวิวบรรยากาศด้านนอก มณีรินทร์มีอาการกังวลในตอนแรกเพราะเธอกลัวคนรู้จักมาพบเจอ แต่เมื่อเวลาผ่านไปและเมื่อได้ทานของอร่อยเธอก็ลืม วันนี้เธอใส่ชุดคลุมท้องสีชมพูอ่อนสดใส ตัวเสื้อเน้นโชว์ช่วงอก ชุดนี้เธอออกแบบเองและสั่งตัดจากร้านดังครั้งแรกที่เห็นเธอใส่ธรรศธรแทบหัวใจวายกับแฟชั่นคนท้องที่เน้นสรีระความเป็นแม่จนเกินงาม กระโปรงบานฟูฟ่องนั่นอีกที่ขัดตาเขา มันสั้นจนเห็นต้นขาขาวอวบ เจ้าแม่แฟชั่นอย่างเธอจะใส่อะไรก็ต้องเด่นเสมอไม่เว้นแม้แต่ชุดคลุมท้องชายหนุ่มส่ายหัวอย่างอ่อนใจ เขาสั่งอาหารให้เธอหลายอย่างเธอก็กินหมดทุกอย่าง "อร่อยไหม"เขาถามเมื่อเห็นเธอละเลียดไอศกรีมเข้าปาก มณีรินทร์ไม่ตอบแต่ส่งยิ้มหวานมาให้เป็นคำตอบ ทั้งสองนั่งอยู่ต่อสั

ธรรศธรกลับมาในตอนดึกของคืนถัดมา มณีรินทร์ รู้สึกตัวตื่นเมื่อที่นอนฝั่งตรงข้ามยุบตัวลง และได้กลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์ ไม่ทันได้ตั้งตัวเมื่อร่างสูงใหญ่เบียดทับลงมาฝ่ามือใหญ่สอดผสานลงกับฝ่ามือเล็ก ริมฝีปากร้อนบดขยี้ลงมาอย่างเร่าร้อนและรุนแรง จนร่างบางแทบขาดอากาศหายใจ "มายด์"เสียงเรียกชื่อเธอแหบพร่าแบบคนกำลังทรมาร ริมฝีปากร้อนยังคงซุกไซ้ไปทั่ว เสื้อนอนตัวสวยขาดจากแรงกระชากของมือแกร่ง มณีรินทร์ตกใจดวงตากลมโตเบิกกว้างเธอไม่ดิ้นรนขัดขืนนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น เพราะไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร "คุณหนึ่ง"เอ่ยเรียกเขาเบาๆเพื่อให้ได้สติ เพราะชายหนุ่มเริ่มหนักมือขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าซุกไซ้ไปตามอกอวบอิ่ม ริมฝีปากร้อนครอบครองยอดอกสีหวาน มืออีกข้างบีบขยำอย่างแรงปากร้อนทั้งดูดทั้งกัดไปตามอกอวบและเนื้อตัวของเธอ เจ็บและกลัวว่าเขาจะเผลอทำอะไรรุนแรง เพราะเธอไม่ใช่คนตัวเปล่า "มายด์นอนนิ่งๆแค่แป๊บเดียว ผมสัญญา"น้ำเสียงที่เปร่งออกมาแสดงถึงความเจ็บปวด "คุณหนึ่ง คุณเบามือกับมายด์หน่อยนะคะ"มณีรินทร์เอ่ยขอร้อง เมื่อรู้ว่าคนร่างสูงต้องการอะไร "โธ่…มายด์" ร่างสูงยังคงซุกไซ

"ขอผมดูหน่อย" "ดูอะไรคะ"มือยังยึดชายเสื้อไว้ เมื่อเขาพยายามถอดมันออกจากตัวเธอ "มายด์ เมื่อคืนผมกลับมาแล้วผมจำได้ว่าผมทำร้ายคุณ" "ไม่ค่ะ คุณไม่ได้ทำอะไรฉันเลย" "แต่ผมจำได้ ว่าผมทั้งกอดทั้งจูบ ทั้งกัดคุณไปทั่วทั้งตัว"มณีรินทร์ตาโต เธออยากจะกรอกตามองบนให้กับคนความจำดี ทำไมเขาจำไม่ได้นะว่าเธอซัดเขาจนสลบคามือ "แล้วคุณจำอะไรได้อีกคะ" "ผมจำได้ว่าผมปล้ำคุณ"บอกพร้อมกับจ้องลงในตาคู่สวย เมื่อเขาแกะมือเธอออกแล้วถอดเสื้อยืดตัวใหญ่ของเธอออกจากตัวเรียบร้อย ธรรศธรตกใจกับรอยช้ำบนตัวเธอ บางจุดเขียวจนคล้ำ บางจุดเป็นสีม่วง บางจุดเป็นรอยดูดและรอยมือ และยังมีรอยฟันเขาเป็นวงช้ำๆจนทั่วไปหมด "มายด์…"เขาอุทานเสียงดัง มองลึกลงไปในดวงตาคู่สวย ที่พยายามหลบหนีสายตาเขา "เจ็บมากไหม"ปลายนิ้วแกร่งค่อยๆลูบไปตามรอยนั้นอย่างเบามือ "ไม่เจ็บแล้วค่ะ คุณหนึ่งปล่อยฉันลงเถอะนะคะ ฉันไม่เป็นไร"มณีรินทร์เขินอายเมื่อต้องมาอยู่ให้เขามองสำรวจเธอในสภาพนี้ ถึงแม้จะเคยใกล้ชิดกับเขามาบ้างก็ตาม มือแกร่งลูบไปตามรอยช้ำ

เวลาผ่านไปนานจนธรรศธรนั่งไม่อยู่กับที่ พิมพ์มาดาขอตัวกลับในเวลาต่อมา แต่เธอก็โทรสอบถามเรื่องราวกับเขาตลอด ดนัยต้องเข้าบริษัทดูเรื่องงานแทนเขา ส่วนวิชุดาเธอกลับไปเอาเสื้อผ้าและของใช้ เพื่อจะกลับมาอยู่กับมณีรินทร์ ในหัวธรรศธรมีทั้งความห่วงใยและความกังวลใจอยู่ในนั้น เมื่อหมอแจ้งว่าต้องทำการผ่าตัดทำคลอดให้เธอก่อน เพราะมณีรินทร์ความดันสูง นั่นก็แสดงว่าลูกของเขากำลังจะลืมตาดูโลกในอีกไม่นานลูกที่อยู่ในท้องเธอ ขนาดเขาไม่ใช่คนอุ้มท้องยังรู้สึกตื่นเต้นยินดีขนาดนี้ แล้วเธอล่ะคนที่อุ้มท้องคนที่อยู่กับลูกตลอดเวลา เธอจะดีใจไหมนะที่ลูกกำลังจะเกิด ความคิดเขาต้องสะดุดลง ใช่สิเธอต้องดีใจแน่ๆเพราะเธอก็รอเวลานี้เหมือนกัน รอวันที่เธอคลอดลูก เพราะวันนี้จะเป็นวันที่เธอจะได้ไปจากเขา เพราะเธอเคยพูดไว้เมื่อเด็กพ้นท้องเมื่อไรเธอจะไปทันที ธรรศธรยกมือกุมขมับที่ผ่านมาเขาใจเย็นเกินไป เขาไม่เคยพูดเรื่องลูกกับเธอจริงจัง จากตอนแรกที่เคยเอ่ยขอแค่ลูกกับเธอ แต่เมื่อเวลาผ่านไปความรู้สึกเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปเขาอยากให้แม่ของลูกอยู่กับเขาด้วย เพราะคิดว่ายังมีเวลาอีกหลายเดือน เขาตั้งใจจะขอให้เธอคิ