Semua Bab เธอคือรักที่(ไม่)ตั้งใจ[นิยายชุดรักไม่ตั้งใจ]: Bab 21 - Bab 30

"มีอุบัติเหตุข้างหน้าครับคุณหนึ่ง"ดนัยรายงานเมื่อจับอาการของคนที่นั่งกระสับกระส่ายมาสักพัก ธรรศธรเพียงพยักหน้าตอบ สายตาของเค้าจับจ้องอยู่ที่นาฬิกาข้อมือเรือนหรู "ว่าแต่คุณหนึ่งให้ไปที่นั่นทำไมครับ"ดนัยเอ่ยถามเพราะมันเป็นคนละทางกับทางกลับออฟฟิศของเขา "มีหน้าที่ขับก็ขับไปเถอะ"เสียงที่ดังมาแบบไม่สบอารมณ์ทำให้ดนัยแอบขำ นั่นไงองค์ลงดนัยส่ายหัวไปมากับคำตอบของเจ้านาย "ไอ้โอมึงเหยียบไปเลยนะกูให้เวลาสิบนาที มึงต้องถึง" "ห๋า!คุณหนึ่งรถนะครับไม่ใช่ไอรอนแมน" "ถ้ามึงช้ากูไล่ออก"กรรมของไอ้โอจริงๆ มีเจ้านายวัยทอง ดนัยอยากจะเอาหัวโขกกับพวงมาลัยรถให้ตายๆไปสะ อาการกระสับกระส่ายนั่งไม่ติดกับที่ของวิชุดาอยู่ในสายตาของมณีรินทร์มาสักพักแล้ว วิชุดาคงห่วงเธอมาก ทำเรื่องแบบนี้ถ้าพลาดขึ้นมาก็ตายกันมาหลายคนแล้ว แต่เธอไม่กลัว อีกแค่นิดเดียวทุกอย่างก็จะจบลง เมื่อหญิงสาวที่นั่งคิวก่อนหน้าเริ่มทยอยเข้าไปกันหลายคนแล้ว "วิแกเป็นอะไรหรือเปล่า"มณีรินทร์เอ่ยถามหลังจากเห็นวิชุดาชะเง้อมองทางเข้าตลอดเวลา "เปล่า เปล่า ฉันแค่ห่วงแก"บอก

มานี่เลยคุณ"ธรรศธรออกเเรงลากหญิงสาว "ปล่อยฉันนะ ช่วยด้วยค่ะ!"เธอดิ้นพร้อมกับร้องขอความช่วยเหลือ มีเจ้าหน้าที่หลายคนขยับเข้ามา "ใครเข้ามากูยิง!"ธรรศธรขู่ ทำให้เจ้าหน้าที่หยุดชะงัก "มานี่!"ชายหนุ่มลากต่อ ร่างบางที่ดิ้นและขืนตัวไว้ทิ้งตัวลงกับพื้น เธอไม่ยอมเดินตามเขา "ลุกขึ้น!"ธรรศธรกระชากแขนหญิงสาวให้ลุกขึ้น "นี่คุณ! เบาๆหน่อยสิ"วิชุดาที่ยืนตะลึงดูเหตุการณ์แหวใส่ เมื่อเห็นชายหนุ่มชักจะทำกับเพื่อนเธอหนักเกินไปแล้ว เธอรีบถลาเข้าหาหวังจะเข้าไปหาเพื่อนดนัยจึงรีบเข้าไปขวางไว้ "ปล่อยให้คุณหนึ่งจัดการเองดีกว่าครับ"ดนัยขวางหน้า พร้อมกับเอ่ยอย่างสุภาพ "วิช่วยฉันด้วย!"มณีรินทร์กรีดร้อง "มายด์…"วิชุดาอยากจะเข้าไปหาเพื่อนรัก "คุณเป็นคนโทรตามผมมาที่นี่ เพราะฉะนั้นอย่ามายุ่งดีกว่า เมื่อคุณเองก็ไม่มีปัญญาจัดการกับเธอ"ธรรศธรเอ่ยเสียงดังฟังชัด วิชุดาหน้าซีดเผือด "วิ!"มณีรินทร์ร้องเรียกชื่อเพื่อนเสียงดัง หันมามองด้วยสายตาสงสัย "ยังไงผมก็ต้องขอบคุณนะ"ธรรศธรเอ่ยขอบคุณ หลังจากหันไปช้อนร

มณีรินทร์นั่งหลับตาพิงพนักโซฟา คิดถึงวิชุดาขึ้นมาเพราะวิชุดาคนเดียวที่หักหลัง เธอจึงต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ มือบางกำเข้าหากันแน่น มณีรินทร์น้อยใจเพื่อนแต่ไม่ถึงกับโกรธ แต่เธอเกลียดเขาผู้ชายเอาแต่ใจคนนั้น ท้องร้องประท้วงเพราะวันนี้ทั้งวันได้กินแค่อาหารเช้ามื้อเดียวเท่านั้น เมื่อรู้สึกหิวอาการคลื่นไส้ก็มาอีกรอบ ร่างกายเธอเหมือนอยู่เหนือการควบคุม เมื่อก่อนไม่เป็นแบบนี้ มณีรินทร์ลุกเข้าห้องน้ำอาเจียนอีกพัก รอให้ดีขึ้นก่อนจะเริ่มเดินสำรวจ ที่นี่เป็นห้องชุดหรูมีห้องนอนใหญ่เพียงห้องเดียว มีห้องน้ำไว้สำหรับแขกด้านนอก มีครัวเล็กๆที่ถัดไปจากห้องรับแขก ในครัวมีอุปกรณ์พร้อม เธอเปิดตู้เย็นเพื่อหาอะไรรองท้องในตู้เย็นมีแค่น้ำดื่มกับเครื่องดื่มประเภทแอลกอฮอล์แช่ไว้ ไม่มีอะไรให้เธอกิน มือบางไล่เปิดตามตู้และลิ้นชักครัว ว่างเปล่าไม่มีแม้แต่บะหมี่สักซอง ร่างบางกลืนน้ำลายลงคอ นี่เขาจะทิ้งให้เธออดตายหรือไงกันนะ เท้าบางเดินกลับมาที่ห้องรับแขก พลันสายตาก็ปะทะเข้ากับอะไรบางอย่างโทรศัพท์ตั้งโต๊ะ ใช่ที่นี่มีโทรศัพท์หญิงสาวยิ้มจนหน้าบานเมื่อนึกขึ้นได้ รีบถลาไปหามันทันที ยกหูขึ้นสิ่งแรกที่เธอคิดได้คือ’แม่’

งานแต่งของพุฒิพัฒน์กับพิมพ์มาดาถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่สมฐานะของสองตระกูลใหญ่ งานนี้นักข่าวมากันมากมายหลายสำนัก งานตอนเช้าจัดขึ้นที่บ้านของฝ่ายเจ้าสาว ตอนเย็นจะมีงานฉลองที่โรงแรมดังของฝ่ายเจ้าบ่าว ข่าวทุกช่องต่างก็ให้ความสนใจกับงานนี้ จนเกือบจะเป็นการถ่ายทอดสดเลยด้วยซ้ำ มณีรินทร์ย้ายมาอยู่กับธรรศธรครบเดือนพอดี เขาจะแวะมาหาบ้างในบ้างครั้ง ส่วนใหญ่จะเป็นดนัยที่แวะเอาของกินมาส่งให้เธอเสมอตามคำสั่งของเจ้านาย และก็วิชุดาที่มักจะแวะมาหาทุกครั้งที่มีเวลา อาการแพ้ท้องของเธอยังคงเป็นแบบเดิมทุกวันจะหนักในช่วงตื่นนอน และจะหายเมื่อเธอได้กินอิ่มมณีรินทร์จึงดูอวบอิ่มกว่าคุณแม่คนอื่นที่ท้องพร้อมกันไปสักหน่อย อายุครรภ์เข้าเดือนที่สองหลังจากที่เธอท้องก่อนธรรศธรรู้หนึ่งเดือน เขาพาเธอไปฝากท้องที่คลีนิคนอกเมืองตามความคิดของเธอเพราะกลัวคนรู้จักมาพบเห็น แล้วเขาก็หายไป เธอไม่เหงาออกจะสบายใจด้วยซ้ำที่เขาไม่มาให้เห็นหน้า ร่างบางนั่งดูข่าวในทีวีด้วยหัวใจที่ปวดร้าว ภาพบ่าวสาวที่ยืนคู่เคียงกัน เจ้าสาวน่าจะเป็นเธอ น้ำตาไหลมาอย่างไม่รู้ตัวเมื่อภาพตัดมาที่ใบหน้าของพุฒิพัฒน์แบบเต็มๆ "พุฒิคะมายด์รักคุณ"ร่

"คุณหนึ่งจะเอาอะไรไหมครับ"ดนัยถามต่อ"ไม่เอา"บอกพร้อมกับนั่งลงตรงข้ามกับหญิงสาว มณีรินร์อึดอัดเธอไม่ชินเวลาที่มีใครมานั่งมองเธอกินแบบนี้ แต่เขาไม่ยอมไปไหนเธอจึงนั่งกินข้าวไปเงียบๆ"ผมล้างผลไม้ใส่ตู้เย็นไว้ให้แล้วนะครับคุณมายด์ งั้นผมขอตัวไปทำงานเลยนะครับ สวัสดีครับคุณหนึ่ง"ดนัยขอตัวกลับเพราะเริ่มหนาวๆ ร้อนๆ กับสายตาของเจ้านายที่มองมาอย่างคนจ้องจะหาเรื่องเขา"มายด์ มันมาบ่อยไหม""ใครคะ"เธอถามกลับ"ก็ไอ้โอน่ะ""ออ…เขาก็มาตามคำสั่งคุณนั่นแหละค่ะ""บ่อยไหม"เขาถามต่อ"ก็เกือบทุกวัน" เธอตอบตัดความรำคาญ"จะมาทำบ้าอะไรวะ"ชายหนุ่มบ่นกับตัวเอง ทำให้คนที่กำลังทานอาหารเช้าชะงัก"อะไรนะคะ""เปล่า"ธรรศธรบอกพร้อมกับลุกไปหยิบน้ำในตู้เย็นมาดื่ม เขาต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ปล่อยไว้แบบนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่"คุณหนึ่ง คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า"มณีรินทร์ถามด้วยความสงสัย ธรรศธรอึกอัก เมื่อเห็นตาวาวๆ ของเธอ"ไม่มีอะไรหรอก หมอนั่นมันเป็นแฟนคลับคุณน่ะ"เขาเสเปลี่ยนเรื่องคุย"เหรอคะ"เธอถามแบบไม่ต้องการคำตอบอะไรมณีรินทร์ลุกขึ้นเมื่อรู้สึกอิ่มเก็บอาหารที่เหลือใส่ตู้เย็นไว้กินมื้อต่อไป ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เธอจะกินอย่างระ