All Chapters of รัก(ลับ)นายวิศวะ: Chapter 91 - Chapter 100

ด้านอันนาที่วิ่งแย่งสมาร์ตโฟนในมือของเจมส์นั่นใบหน้าสวยถึงกับแดงซ่านขึ้นมาด้วยท่าทีเขินอาย"หื่นจัดแบบนายใครเขา อยากเป็นแฟนนายกัน" อันนาเอ่ยขณะที่ยังวิ่งไล่แย่งสมาร์ตโฟนของเจมส์"ฉันหื่นตรงไหน เธอช่วยอธิบายมาหน่อยสิ" คนเจ้าเล่ห์ยังไม่คิดจะยอมรับ และยังยกยิ้มล้อเลียนให้กับเธอ"ฉันหื่นยังไง เธอถึงปรักปรำฉัน" เจมส์ยังคงเอ่ยถามสีหน้าตีมึนที่อันนานั้นหาว่าตนหื่น ด้านอันนาที่ไล่แย่งอยู่นั้นถึงกับชะงัก"คนบ้า ทำอะไรนายเองรู้อยู่แก่ใจ" อันนาเอ่ยขณะวิ่งไล่เขารอบต้นไม้ เจมส์ที่โดนอันนาไล่เช่นนั้น ร่างสูงถึงกับหอบแดก"อ่า...นี้ยัยตัวแสบ เธอหยุดวิ่งไล่ฉันได้แล้ว" เจมส์หยุดวิ่งแต่นั้นก็ใช่ว่าอันนาเธอจะแย่งสมาร์ตโฟนไปจากตนได้ ร่างบางพยายามกระโดดตัวแต่ด้วยความที่เจมส์นั้นยังเข้าไอจีค้างอยู่ มือหนากดอัพภาพของตนที่จุ๊บแก้มอันนาลงสตอรี่ไปทันที พร้อมกับโชว์ผลงานของตนให้กับเธอ"ดูนี้สิ"ด้านอันนาที่เห็นเช่นนั้นร่างบางถึงกับชะงัก ให้ตายเถอะคนบ้า นี้เขาทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างหรือเปล่า แบบนี้คนอื่นเขาจะมองฉันยังไง ถึงก่อนหน้าที่ฉันเคยเป็นเด็กเขา แต่สถานะมันคนละแบบกับแฟนของเขา อันนายิ่งคิดฉันยิ่งสับสนไปหมด สายต

3 วันต่อมาด้านอันนาและวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่ฉันนั้นต้องมาเรียนพร้อมกับเจมส์ เพราะตั้งแต่กลับมาจากนครนายกเจมส์เขาติดฉันมากๆ ทั้งไปรับไปส่งที่ร้านพี่เพชร ถึงตอนนี้ฉันยังไม่ตอบตกลงเป็นแฟนเขา แต่ใครๆ ก็บอกว่าฉันเป็นแฟนเขา อีกอย่างตั้งแต่กลับมาเขาก็ไปรับไปส่งแต่ไม่ยอมให้ฉันกลับบ้าน แต่กับพาฉันไปค้างที่เพนท์เฮาส์ของเขาทุกวัน และตลอดสามวันที่ผ่านมาเขาก็จับฉันกินทุกวัน ถึงฉันจะบอกว่าเหนื่อยจากทำงาน เจมส์ก็ยังเอาแต่ใจ ทำกับฉันสองถึงสามรอบ นี้ขนาดฉันยังไม่ตกลงเป็นแฟนเขานะ ถ้าตกลงเมื่อไหร่ชีวิตฉันคงไม่ต้องออกไปไหนกันพอดี เขาเป็นผู้ชายที่หื่นมักมาก รอบนี้ฉันว่าหนักกว่าตอนที่ฉันเป็นเด็กเขาซะอีกหลังจากที่เลิกเรียนและวันนี้ฉันมานั่งรอเจมส์ที่ม้านั่งหน้าคณะบริหาร โดยมียัยน้ำอิงที่นั่งรอเป็นเพื่อน ส่วนเรื่องฉันกับเจมส์ตอนนี้ก็ดังไปทั่วมหาลัยและข่าวกระจายออกไปว่าฉันเป็นแฟนของเขา เล่นเอาซะวันแรกที่ฉันมาเรียนก็ถูกเพื่อนๆ ถามกันยกห้อง อย่าว่าแต่เพื่อนๆ ในมหาลัยเลย ขนาดพี่ธีร์ยังทราบว่าฉันมีแฟนแล้ว แต่ฉันก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรเพราะหลายวันมานี้เจมส์เองเขาก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ แต่สิ่งที่เขาทำฉันอึดอัดตอนนี้เ

@หอพักน้ำอิง หลายชั่วโมงต่อมาร่างบางของอันนาถูกช่างแต่งหน้ามือสมัครเล่น อย่างลูกพีชแต่งแต้มเติมใบหน้าเรียวใส ของเธอให้ดูสวยเปรี้ยวมากยิ่งขึ้น ผมยาวตรงถูกดัดขึ้นเป็นรอนปล่อยยาวลงกลางหลัง ปัดคอนโทนเผยให้เห็นกรอบหน้าเรียวสวยของเธอได้อย่างชัดเจนขึ้น" ยัยอัน พอแต่งแบบนี้แล้ว แกดูสวยเปรี้ยวเผ็ดแซ่บมากแก พอใส่ชุดรัดๆ แบบนี้แล้วแกก็ ซ่อนรูปเหมือนกันนะเนี้ย" ลูกพีชเอ่ยขณะที่แต่งหน้าให้อันนายังไม่เสร็จ แต่เพื่อนนั้นก็สวยสะกดตามากแล้วยิ่งพอเห็นเพื่อนในกระโปรงสั้นชุดเชตสีเงินเสื้อ ครอปแขนยาวเอวลอย ที่วิ้งๆวาบๆ ยิ่งเพิ่มความสวยและโดนเด่น แต่งๆเติมๆนิดหน่อย อันนานั้นสวยราวกับคนละคน ลืมคราบความสวยๆใสๆ อย่างเมื่อก่อนของเธอไปได้เลย ขนาดกระเทยอย่างลูกพีชนั้นยังหยุดละสายตาจากใบหน้าของอันนาไม่ได้ ร่างบางที่ยืนหมุนตัวที่หน้ากระจก"พอแต่งแบบนี้แล้ว เหมือนไม่ใช่ฉันเลยวะ" อันนาเอ่ยขณะที่สำรวจตัวเอง เพราะกระโปรงสั้น เสื้อเอวลอยมันดูเซ็กซี่สำหรับฉันจนเกินไป"ดูสวยออก พอแกใส่ชุดนี้แล้วนะ สวยตะโกนมากแม่ สวยซะฉันนิไม่กล้าจะเดินใกล้แกเลย ดับตั้งแต่ยังไม่ทันออกจากห้อง" ยัยน้ำอิงที่แต่งหน้าอยู่อีกมุมถึงกับเอ่ยขึ

@มหาลัย B ในช่วงบ่ายขณะที่ร่างบางกำลังนั่งรอทั้งสองสาวที่ม้าหินอ่อนที่หน้าคณะอยู่นั้นร่างบางหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาก็พบว่าเจมส์นั้นโทรหาเธอไม่ต่ำกว่าสิบสาย ภายในใจของฉันตอนนี้ฉันรู้สึกสับสนและวุ่นวายไปหมด อีกอย่างฉันอยากจะเจอกับพอร์ชเตอร์ ไอ้ผู้ชายใจร้ายที่คิดไม่ซื่อกับฉันๆ อยากจะถามเขาทำกับฉันเช่นนี้เพราะอะไร ทั้งที่ฉันและเขาเราไม่ได้สนิทกัน แต่ก่อนที่ฉันจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้นั้น ยัยน้ำอิงก็เดินเข้ามานั่งที่โต๊ะกับฉัน"...ไงแก เมื่อคืนที่กลับก่อนหนิ ผัวมารับงั้นเหรอ" ยัยน้ำอิงถามมาเช่นนั้นใบหน้าสวยถึงกับชะงักด้วยท่าทีสงสัย"ผัว ที่ไหน...ไม่นะ" อันนาเอ่ยด้วยสีหน้างงงวย"อ้าว เมื่อคืนนี้ที่แกหายไป แกไม่ได้กลับไปกับเจมส์หรอกเหรอ" น้ำอิงเอ่ยมาด้วยสีหน้าอันสงสัย เมื่อคืนพอรู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีก็ไม่พบว่าอันนานั้นไม่อยู่ที่โต๊ะแล้ว เธอและลูกพีชก็คิดว่าเจมส์นั้นมารับอันนา"ไม่... ฉันจะกลับไปกับเขาได้ไง แกก็รู้ว่าฉันพึ่งทะเลาะกับนายนั่นมา" อันนาเอ่ยด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ฉันจะกล้าบอกยัยน้ำอิงได้ยังไงว่าถูกพอร์ชเตอร์นั้นมอมเหล้าฉัน ให้ตายเถอะทำไมเรื่องแย่ๆ แบบนี้ต้องมาเกิดกับฉันด้วยขณะที่ทั้งสอ

@บ้านของอันนา เปลือกตาที่หลับสนิทไปหลายชั่วโมงพอตื่นก็ต้องชะงักและตกใจที่เห็นตัวเองนั้นหลับอยู่บนที่นอน เมื่อคืนภาพสุดท้ายฉันจำได้ว่าฉันไปนั่งร้องไห้ และเผลอหลับที่โรงพยาบาล สายตาสำรวจชุดที่สวมใส่นั้นใบหน้าสวยถึงกับชะงัก มือเรียวบางยกขึ้นมาทาบอกด้วยท่าทีตกใจ"หึ...ใครกันที่พาฉันกลับบ้าน และเปลี่ยนชุดให้กับฉัน" แต่ก่อนที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้นั้นสายตาฉันกับสะดุดเข้าที่กะละมังใบเล็กและผ้าชุบน้ำที่วางอยู่บนพื้น มือเรียวสัมผัสเข้าที่หน้าผาก"เมื่อคืนฉันไม่สบายงั้นเหรอ..." มันเกิดคำถามขึ้นมามากมายภายในใจของฉัน ร่างบางมองไปทั่วบริเวณในห้องนอนของเธอก็ไม่เห็นว่าจะมีใคร หมอนสองใบที่วางเรียงกันที่อยู่ในลักษณะนี้ เป็นคนอื่นไปไม่ได้นอกเสียจาก"เจมส์ งั้นเหรอ เมื่อคืนหมอนั้นโกรธฉันแทบตาย และยังทำให้ฉันเจ็บตัวอีก" ใบหน้าสวยถึงกับขมวดคิ้วมาด้วยท่าทีสงสัย แต่เมื่อคิดคนที่พาเธอกลับมาที่บ้านนั้นคือเขา ร่างบางก็รีบลุกออกจากเตียงนอนและไปดูที่หน้าต่าง แต่ก็ไม่เห็นว่ามีรถของเจมส์นั้นจอดอยู่หน้าบ้านแต่อย่างใด ภายในใจลึกๆ ยังไงฉันก็คิดว่าเป็นเขา ร่างบางเหลือบมองนาฬิกาอีกไม่กี่นาทีก็จะเป็นเวลาเที่ยง และวั