All Chapters of ตามเย้ารักดอกฝูหรง: Chapter 11 - Chapter 20

เมื่อกลับมาที่เรือนพักของตน ไต้ฝูหรงก็ยกมือขึ้นแตะริมฝีปาก ในใจเต้นถี่ระรัวเร็วแรง หญิงสาวย่นหัวคิ้วพลางครุ่นคิดนี่มันเกิดอันใดขึ้นกับหัวใจดวงน้อยของนางกันนะ?เมื่อนึกถึงยามที่ริมฝีปากบางสวยของนางประทับลงบนแก้มของกงเหล่ย ใบหน้าสวยหวานก็พลันเห่อร้อนขึ้นมาเสียดื้อๆเมื่อใดกันที่สายตาของนางเอาแต่จดจ้องมองบุรุษเพียงคนเดียว ว้าวุ่นทุกคราที่ไม่ได้พบหน้า และร้อนรนทุกครั้งที่รู้ว่าเขากำลังตกอยู่ในอันตรายนางอยากเคียงข้างเขา อยากมีส่วนร่วมในทุกความเป็นไปของเขาแต่เขาเป็นถึงท่านอ๋องผู้สูงศักดิ์ ส่วนนางเป็นเพียงสตรีชาวบ้านนางหนึ่งเท่านั้น ไต้ฝูหรงถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง นางไม่อยากจะคิดอันใดให้มากความอีก ขอเพียงได้อยู่ดูแลและปรนนิบัติเขาก็เพียงพอแล้วด้านกงเหล่ยนั้นเมื่อไต้ฝูหรงจากไปแล้ว จิตใจก็กระสับกระส่ายไม่เป็นสุขเช่นเดียวกัน กลางคืนก็นอนไม่หลับ จนต้องลุกขึ้นมากลางดึก ชายหนุ่มหยิบเสื้อคลุมกันลมขึ้นมาสวม ก่อนจะเดินออกมารับลมที่ด้านนอก ท้องฟ้ายามค่ำคืนค่อนข้างงดงามเป็นอย่างยิ่ง ดวงจันทร์ส่องแสงนวลกระจ่าง ดาวดวงน้อยก็ดาระดาษเต็มฟากฟ้า ช่างงดงามราวกับภาพวาดชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์ อยู่ๆใ

หลายวันที่มาอยู่แคว้นเซี่ยนั้น ไต้ฝูหรงเอาใจใส่ฮูหยินผู้เฒ่าและทุกคนในจวนตระกูลกงอย่างใส่ใจ ฮูหยินผู้เฒ่าและนางหลี่ที่เห็นว่าไต้ฝูหรงมีนิสัยน่าคบหาจึงไม่ได้รังเกียจอันใด เพียงแต่ติดปัญหาเดียวอยู่ในตอนนี้ก็คือหมิงหร่วน ตระกูลกงและตระกูลหมิงเป็นสหายสนิทกันและยังมีสัญญาหมั้นหมายของสองตระกูลมาตั้งแต่วัยเยาว์ หมิงจงบิดาของหมิงหร่วนยามนั้นเป็นแม่ทัพมากฝีมือของแคว้นเซี่ยและเป็นสหายสนิทกับบิดาของกงเหล่ย พวกเขาสัญญากันว่าหากมีบุตรสาวและบุตรชายจะให้แต่งงานกันพวกนางเองก็จนใจหากจะต้องผิดสัญญา แต่ถึงอย่างไรก็ไม่อาจจะบังคับจิตใจของกงเหล่ยได้ กงเหล่ยมีนิสัยเช่นไรมีหรือที่พวกนางจะไม่เข้าใจ"ฮูหยินผู้เฒ่า นายหญิง ท่านอาเล็ก อาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ"ไต้ฝูหรงเดินเข้ามาในเรือนใหญ่พร้อมกับสาวใช้ นางนำอาหารจัดวางลงบนโต๊ะอย่างใส่ใจ ฮูหยินผู้เฒ่ากงลอบพยักหน้าคราหนึ่ง สตรีน้อยนางนี้นิสัยไม่เลวเลย เรื่องงานบ้านงานเรือนไม่ขาดตกบกพร่อง อีกทั้งยังไม่ถือตนวางอำนาจ แม้จะเป็นสตรีชาวบ้านแต่กลับไม่เคยแสดงกิริยาน่าอับอายต่อหน้าผู้คนเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังรู้จักกฎระเบียบเป็นอย่างดีก่อนหน้านี้ที่จวนจัดงานเ

กงเหล่ยรีบเปลี่ยนมาสวมชุดเกราะ ก่อนจะมุ่งหน้ามายังค่ายทหารในช่วงกลางดึก เมื่อมาถึงก็พบว่าตอนนี้เหล่าทหารต่างเตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้ว สีหน้าทุกคนมีความมุ่งมั่นปรากฏชัดบนใบหน้า ไม่มีความเกรงกลัวใดใดให้เห็นเลยแม้แต่น้อย มีเพียงความฮึกเหริมและพร้อมออกรบเพื่อปกป้องแว่นแคว้น กงเหล่ยยืนอยู่เบื้องหน้าเหล่าทหาร ในมือถือดาบเอาไว้ แววตาฉายแววมุ่งมั่นเป็นอย่างยิ่งเกาฮ่องเต้ไม่มีทางปล่อยแคว้นเซี่ยไป อีกทั้งยังไม่มีทางยอมให้คนตระกูลกงเหลือหนทางรอด ศึกครานี้หนักหนาไม่น้อย อีกทั้งอาจจะต้องสูญเสียกำลังพลไปไม่น้อยเลย แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาย่อมไม่อาจถอย หลายปีที่หลบซ่อนตัวเขาได้ซ่องสุมกำลังทหารลับเอาไว้ร่วมหลายแสนนาย ยามนี้ถึงเวลาที่จะต้องเรียกออกมาใช้งานแล้ว"ศึกครานี้ใหญ่หลวงนัก แต่ข้าเชื่อว่าพวกเราทุกคนจะผ่านมันไปได้ ขอให้พวกเจ้าเชื่อมั่นในตัวข้า เชื่อมั่นในตัวเอง ช่วยกันปกป้องแว่นแคว้นและขจัดคนชั่วไปให้หมดจากแผ่นดินนี้เสีย!"ทันทีที่กงเหล่ยเอ่ยจบเหล่าทหารต่างชูดาบขึ้นสูง พลางตะโกนกู่ร้องก้องแผ่นดินแคว้นเป่ยและแคว้นฉีบุกประชิดชายแดน อีกทั้งยังยึดเมืองด่านหน้าสำคัญต่างๆของแคว้นเซี่ยไปได้หลายเมือง และ

เสียงต่อสู้ดงกึกก้องไปทั่วทุกหย่อมหญ้า ยามนี้กองทัพแคว้นเซี่ยกำลังสู้รบกับกองทัพของเกาข่ายอย่างไม่กลัวตาย พวกเขาใช้สมุนไพรพิษที่ไต้ฝูหรงมอบให้นำไปอาบย้อมบนอาวุธ ก่อนจะเข้าห่ำหั่นกับศัตรู กงเหล่ยควบม้าห้อตะบึงอยู่ท่ามกลางซากศพของเหล่าทหารทั้งสองฝ่าย ใบหน้าหล่อเหลามีโลหิตสาดกระเซ็นเปรอะเปื้อนเป็นวงกว้าง ขับเน้นให้ใบหน้าเย็นชาของเขาดูดุดันขึ้นไปอีกหลายเท่าวิธีของไต้ฝูหรงนั้นใช้ได้ผล ทหารของฝ่ายตรงข้ามเพียงถูกพิษนั้นเข้าสู่โลหิตไม่นานก็ค่อยๆอ่อนแรงและล้มตายลงไปในที่สุด เพียงไม่นานกำลังทหารของเกาข่ายก็ลดลงไปมากกว่าครึ่งเกาข่ายมองภาพเบื้องหน้าด้วยแววตาตื่นตระหนก เห็นๆอยู่ว่าแรกเริ่มนั้นเขาเป็นฝ่ายได้เปรียบอยู่แท้ๆ แต่แล้วเหตุใดสถาณการณ์จึงพลิกผันเช่นนี้เล่าชายหนุ่มกัดฟันกรอด พลางมองไปเบื้องหน้า "ห้ามถอย ต้องตัดหัวกงเหล่ยและสังหารทหารแคว้นเซี่ยให้จงได้!"เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ พลางกำมือแน่น ชายหนุ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติแต่ไม่รู้ว่าผิดปกติตรงที่ใด เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดวันนี้ทหารแคว้นเซี่ยจึงใช้ผ้าปิดบังใบหน้าเอาไว้ครึ่งหนึ่ง เผยให้เห็นเพียงดวงตา หรือว่าพวกมันกลัวตาย หากว่าเจ้าน

สงครามจบสิ้นลง ทหารของเกาข่ายล้วนถูกสังหารจนหมดสิ้นไม่เหลือซาก ครั้งนี้กงเหล่ยไม่ได้ใจดีเฉกเช่นครั้งก่อน ที่จะเก็บทหารจงรักภักดีกลับใจเอาไว้ใช้งาน อย่างไรทหารพวกนั้นก็ถูกเกาฮ่องเต้ฝึกฝนมานานหลายสิบปี ไม่เหมือนกับชาวบ้านที่มีใจภักดี เขาจึงไม่คิดจะเก็บเอาไว้แม้เพียงคนเดียวแคว้นเซี่ยตอนนี้กลับสู่ความสงบเฉิงซานและหลัวเยี่ยนั้นได้รับบาดเจ็บไม่มากนัก แต่ทว่าเซียวเย่กลับได้รับบาดเจ็บที่แขนเป็นแผลใหญ่ กว่าจะห้ามเลือดได้ต้องใช้เวลาอยู่นาน โชคดีที่เขาไม่ได้เสียแขนไป ไต้ฝูหรงและท่านหมอจ้าวสลับกันช่วยดูแลเขา เซียวเย่นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือดเล็กน้อย เขาเอ่ยขอบคุณท่านหมอจ้าว ก่อนจะหันมาเอ่ยกับไต้ฝูหรง"ศิษย์น้องเล็ก ข้าปลอดภัยดีแล้ว เจ้าไปดูศิษย์ใหญ่กงเถอะ หากเจ้ายังไม่ไปอีก พี่ใหญ่กงคงได้ตามมากระทืบข้าซ้ำแน่ ข้ายังไม่อยากถูกเขากระทืบจนตายหรอกนะ สตรีในหอนางโลมยังรอข้าอยู่"ไต้ฝูหรงหัวเราะออกมาเล็กน้อย แม้นางจะแต่งงานกับกงเหล่ยแล้ว แต่เซียวเย่ยังคงยืนยันที่จะเรียกนางว่าศิษย์น้องเล็ก นางเองก็ไม่ถือสาอันใด อย่างไรสำหรับนางแล้ว เขานับว่าเป็นพี่ชายที่แสนดีสำหรับนางเมื่อทุกคนปลอดภัยไร้กัง