All Chapters of CEOทวงแค้น: Chapter 31 - Chapter 40

เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วภคชนท์ก็ขับรถกลับคอนโดมิเนียม แต่ยังไม่ทันจะกดลิฟต์พนักงานประชาสัมพันธ์ที่อยู่บริเวณเคาน์เตอร์ก็เรียกเขาเสียก่อน“คุณชนท์คะเดี๋ยวก่อนค่ะ”“มีอะไรครับ” ชายหนุ่มหันมายิ้ม“มีคนฝากของให้คุณชนท์ค่ะ”“ของอะไรครับผมไม่ได้สั่งอะไรไปนะ”“น่าจะเป็นอาหารค่ะ มีผู้หญิงคนหนึ่งฝากให้คุณค่ะ” หญิงสาววิ่งไปหยิบถุงอาหารถุงใหญ่ให้กับชายหนุ่ม“แน่ใจนะครับว่าเป็นของผม”“คุณชนท์รู้จักผู้หญิงที่ชื่อญาดาไหมล่ะคะ”“รู้จักครับเธอเป็นผู้ช่วยของผมเอง”“ก็คนนั้นล่ะค่ะเธอเอามาฝากไว้ เธอบอกว่าโทรศัพท์ติดต่อคุณชนท์ไม่ได้ก็ขอฝากไว้ แต่ฉันก็ไม่ได้ให้เธอขึ้นไปดูที่ห้องเพราะฉันก็ติดต่อคุณชนท์ไม่ได้เหมือนกันก็”“ผมน่าจะลืมเปิดเสียงมือถือนะ ขอบคุณนะแล้วเธอนั่งรอผมนานหรือเปล่า”“เธอนั่งรอคุณชนท์อยู่ประมาณครึ่งชั่วโมงค่ะ แต่พอโทรติดต่อคุณไม่ได้เธอก็เลยขอตัวกลับ”“ขอบคุณมากครับ” ชายหนุ่มรับถุงจากมือหญิงสาวแล้วเดินเข้าลิฟต์ไปเมื่อมาถึงห้องก็วางของทุกอย่างลงบนโต๊ะแล้วรีบกดโทรศัพท์ไปหาฉัตรญาดาทันที“ญาดาเอากับข้าวมาให้ผมเหรอ”“ค่ะ ญาดาไม่รู้ว่าเย็นนี้บอสจะทานอะไรก็เลยแวะซื้ออาหารที่บอสชอบมาให้แต

ลดาภัสน์เดินยิ้มเข้ามาในรั้วบ้านแล้วรอยยิ้มก็หุบลงทันทีเมื่อเห็นรถกระบะโฟวิลของอรรถพลจอดอยู่หน้าบ้าน เขาไม่ได้บอกเธอมาก่อนว่าจะกลับบ้านวันนี้หญิงสาวรีบเดินได้บ้านก่อนจะตรงไปยังห้องนอนและเมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นสามีของเธอนั่งอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่เห็นภรรยาของตนเองกลับบ้านดึกแบบนี้“ไปไหนมาเหรอโอปอกลับดึกมากเลยนะ”“ดูละครเวทีกับเพื่อนมาค่ะ”“ไปดูละครเวทีเหรอ”“ใช่ค่ะ แล้วคุณล่ะคะจะกลับบ้านทำไมไม่บอกโอปอก่อน”“ผมอยากกลับมาเซอร์ไพรซ์โอปอ พอสั่งงานลูกน้องเสร็จก็รีบขับรถกลับมาพอมาถึงแม่ก็บอกว่าคุณออกไปข้างนอกกับเพื่อน”“ก็ตามนั้นค่ะ”“ผมโทรไปคุณก็ไม่รับ ไปกับเพื่อนแน่เหรอโอปอ”“ถ้าโอปอบอกว่าเพื่อนก็คือเพื่อนสิคะ แล้วที่โอปอไม่รับโทรศัพท์เพราะเวลาอยู่ในโรงละครใครเขาเปิดเสียงกันล่ะ”“แล้วละครเวทีมันเล่นหลายชั่วโมงแบบนี้เลยเหรอคุณถึงกลับบ้านเวลานี้”“ละครเวทีก็ไม่กี่ชั่วโมงหรอกค่ะแต่โอปอไปดื่มกับเพื่อนต่อ”“ไม่บอกผมก็รู้กลิ่นเหล้าโชยมาแต่ไกล ผมว่าคุณไปอาบน้ำก่อนดีกว่าไหมจะได้สดชื่นเรามีเรื่องต้องคุยกัน”“จะคุยอะไรล่ะคะ นี่มันดึกแล้วคุณก็รีบนอนเถอะค่ะ โอปออาบน้ำเสร็จก็จะ

เพราะเย็นนี้ไม่ได้ไปทานอาหารค่ำกับฉัตรญาดา ภคชนท์เลยมานั่งดื่มที่ร้านของกษิเดชพร้อมทั้งโทรศัพท์ชวนภูวริษออกมานั่งดื่มด้วย ทั้งสองไม่ได้เจอกันนานเกือบหนึ่งเดือนตั้งแต่เขาป่วยและหมอห้ามดื่มแอลกอฮอล์“อย่ากินเยอะนะเดี๋ยวปวดท้องขึ้นมาจะลำบากเอา” ภูวริษเตือนเมื่อเพื่อนกำลังจะดื่มเหล้าแก้วที่สอง“ฉันหายดีแล้วน่า ตั้งแต่ป่วยนี่ก็ครั้งแรกที่ออกมากินเหล้า”“นายก็เก่งดีเหมือนกันนะอดทนได้นานเป็นเดือนเลย ถ้าเป็นฉันคงแย่”“ทำไงได้ล่ะก็ไม่อยากปวดท้องอีกแล้วญาดาก็คุมแจเลย”“คุณญาดาผู้ช่วยของนายน่ะเหรอ”“อือ”“แล้วทำไมนายถึงยอมให้เธอคุมล่ะ ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยหรือว่าขยับสถานะจากผู้ช่วยมาเป็นอย่างอื่นแล้ว”“ไม่หรอกญาดาก็ยังเป็นผู้ช่วยอย่างเดิมนั่นแหละ” แม้รู้สึกมากกว่านั้นแต่ก็ยังไม่กล้าจะพูดออกมา“นายนี่ก็แปลกเนาะเธอเป็นแค่ผู้ช่วยแต่นายก็ยอมเชื่อฟังเธอ” เขามองเพื่อนและรู้สึกได้ว่าภคชนท์ดูแปลกออกไปจากเดิม“ก็สิ่งที่ญาดาพูดมันถูกนี่ กินเหล้าไปมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร”“มันก็ใช่นะกินเหล้าไม่มีประโยชน์อะไร แล้วทำไมวันนี้ถึงออกมากินเหล้าได้ คุณญาดาเขาปล่อยให้นายมาเหรอ”“วันนี้ญาดาไปกินข้าวกับเพื่อนแล้ว

ภคชนท์มีท่าทางคิดหนักและลังเลว่าจะบอกความจริงฉัตรญาดาไปตอนนี้ดีหรือเปล่า บรรยากาศในร้านอาหารมันก็ค่อนข้างโรแมนติกมีเสียงเพลงสากลจากทางร้านคลอเบาๆ อีกทั้งยังได้ยินเสียงคลื่นกระทบฝั่งอยู่ไกลๆ“บอสเป็นอะไรคะทำไมนิ่งไปมีอะไรบอกญาดาตรงๆ ได้นะคะ”เขามองหน้าเธอก่อนตัดสินใจรวบรวมความกล้าแล้วพูดออกไป“ให้ผมพูดตรงๆ ใช่ไหม”“ใช่ค่ะ ญาดาพร้อมจะฟัง”“แล้วถ้าผมบอกว่าผมชอบญาดาล่ะ”“อะไรนะคะ” หญิงสาวตกใจจนช้อนที่อยู่ในมือแทบจะร่วง“บอสต้องล้อเล่นแน่ๆ เลย” เธอไม่เชื่อในสิ่งที่ภคชนท์พูดสายตาที่มองมีแต่ความสงสัย“ทำไมต้องคิดว่าล้อเล่นด้วยล่ะ”“ก็บอสเคยชอบพี่สาวของญาดานี่คะ”“ตัดอดีตทิ้งออกไปก่อนได้ไหมตอนนี้เราพูดกันถึงเรื่องปัจจุบัน”“บอสคะบอสเมาหรือเปล่า”“เราไม่ได้กินเหล้ากันนะ ไวน์ก็หมดไปแค่ครึ่งแก้วเอง”“บอสจะมาชอบญาดาได้ยังไง” เธอยังคงสงสัย“แล้วทำไมผมจะชอบคุณไม่ได้ล่ะ”“ไม่รู้สิคะ ญาดากับบอสอายุห่างกันตั้งเยอะนะคะ อีกอย่างญาดาก็เป็นแค่ผู้ช่วยของบอสเองมันไม่มีอะไรเหมาะสมกับบอสหรอก”“เมื่อกี้ในสเปกของญาดาไม่มีความว่าเหมาะสมเลยนะ แล้วผมก็ตรงสเปกของญาดาทุกอย่าง”“แล้วญาดาตรงสเปกของบอสตรงไหน”“ก็ตรงที่

ช่วงวันหยุดยาวลดาภัสน์ไม่ได้ติดต่อไปหาภคชนท์เลยเพราะสามีของเธอกลับมาที่บ้าน บรรยากาศระหว่างสามีภรรยายังคงมึนตึงกันอยู่เพราะคนกลางอย่างคุณสุชาดามารดาของหญิงสาวไปทำบุญกับเพื่อนที่ต่างจังหวัดหลายวันทำให้ลดาภัสน์และอรรถพลอยู่กันตามลำพังในบ้านลดาภัสน์ตัดสินใจได้แล้วว่าเธอจะหย่าขาดจากสามีและไปเริ่มต้นใหม่กับภคชนท์หญิงสาวมั่นใจว่าชายหนุ่มไม่รังเกียจที่เธอเป็นแม่หม้ายและเขาพร้อมที่จะคบหากับเธอ จากการที่เขาแสดงออกหลายหลายอย่างมันทำให้ลดาภัสน์รู้ว่าเขาเองไม่ได้คิดกับเธอแค่เพื่อนอีกต่อไปเพราะคงไม่มีผู้ชายคนไหนยอมเสียเวลา เสียเงินพาไปช้อปปิ้งโดยไม่หวังอะไรในตัวเธอ“จะเอาอย่างนี้จริงๆ เหรอโอปอ ทำไมไม่นึกถึงวันเก่าๆ ของเราว่าที่ผ่านเรามีความสุขกันมากแค่ไหน” อรรถพลพยายามยื้อเพราะเขาไม่อยากจะเสียเธอไป“คำว่าวันเก่าๆ มันก็คืออดีตค่ะอาร์ทแต่ปัจจุบันโอปอไม่มีความสุขเลย อาร์ทไม่มีเวลาให้โอปอเหมือนเคย”“ผมก็พยายามหาเวลาให้โอปอมากขึ้นแล้วนะ อดทนรออีกนิดไม่ได้เหรอ”“โอปอเบื่อกับคำนี้เหลือเกินแล้วนะ”“ที่คุณอยากจะเลิกกับผมเพราะคุณมีผู้ชายคนใหม่ใช่โอปอ อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ ผมให้เพื่อนตามสืบมาแล้ว คุณไปกับผู้