Semua Bab CEOทวงแค้น: Bab 11 - Bab 20

ภูวริษแยกกับฉัตรญาดาที่หน้าร้านอาหารจากนั้นเขาก็โทรศัพท์นัดให้ภคชนท์ออกมาเจอที่ร้านของกษิเดช ชายหนุ่มเล่าเรื่องที่คุยกับฉัตรญาดาให้เพื่อนฟังมันยิ่งสร้างความสับสนให้กับภคชนท์เอามากๆ“ตลอดหนึ่งปีที่ฉันอยู่ในสถานพินิจฉันคิดมาตลอดว่าคนที่เขียนจดหมายมาให้กำลังใจฉันคือรวี” ภคชนท์รู้สึกผิดหวังอีกครั้งเพราะเขาคิดมาตลอดว่าถึงแม้ฉัตรรวีจะขาดการติดต่อไปแต่อย่างน้อยในช่วงหนึ่งเธอก็ยังไม่ลืมเขา“นายคิดไหมว่าคุณญาดาจะโกหก” ภูวริษถามเพื่อนเพราะเขาไม่เคยรู้จักทั้งฉัตรรวีและฉัตรญาดาแบบสนิทสนมมาก่อน“ญาดาจะโกหกทำไมล่ะ ในเมื่อเธอไม่รู้ว่ากำลังคุยอยู่กับใครนายรู้ไหมภู ถ้าไม่มีจดหมายพวกนั้นฉันก็คงท้อและทิ้งการเรียนไปแล้ว”“ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้นายจะเอายังไงต่อล่ะ ฉันว่าคนที่นายรู้สึกดีด้วยอาจจะเป็นคุณญาดานะ นายบอกฉันเองนี่ว่าเวลาออกไปไหนก็มักจะไปกันสามคนนะ”“มันก็ใช่นะแต่คนที่ฉันชอบตอนนั้นก็คือรวีจริงๆ” ภคชนท์นึกย้อนไปเมื่อสิบปีก่อนขณะที่เขาเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5วันปัจฉิมนิเทศวันสุดท้ายแล้วนะไอ้วัชร์ถ้ามึงไม่บอกพี่เขาวันนี้มึงก็ไม่มีโอกาสแล้วนะภูวริษในวัย 17 ปีคะยั้นคะยอให้เพื่อนไปสารภาพควา

วีรรัชร์ตื่นเต้นมากที่จะได้ไปดูหนังกับฉัตรรวีแม้ว่าจะมีน้องสาวของเธอไปด้วยแต่เขาก็คิดว่าไม่เป็นปัญหาเพราะเด็กหนุ่มวางแผนจะจองที่นั่งให้ห่างกันเขาตื่นนอนแต่เช้าเตรียมรถให้พร้อมก่อนจะไปรับแฟนสาวและน้องของเธอที่หน้าบ้าน พวกเขาจอดรถจักรยานยนต์ทิ้งไว้ที่ตลาดจากนั้นก็ขึ้นรถประจำทางเข้าไปที่ตัวเมืองนครสวรรค์ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็มาถึงห้างสรรพสินค้า“เราจะดูหนังกันก่อนหรือเดินเที่ยวกันก่อนล่ะวัชร์” ฉัตรรวีถามเด็กหนุ่มเมื่อมาถึงห้างสรรพสินค้ากลางในเมืองนครสวรรค์“ผมว่าพวกเราไปดูที่โรงหนังก่อนดูว่ามีรอบกี่โมงบ้างจะได้วางแผนกันถูก”“อือ ดีเหมือนกันงั้นไปกันเถอะ”“ญาดาขอไปเข้าห้องน้ำก่อนได้ไหมเดี๋ยวจะตามไป”“แล้วรู้เหรอว่าโรงหนังอยู่ตรงไหนเดี๋ยวก็ได้หลงกันหรอกญาดา” ฉัตรรวีเตือนเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเธอมาที่นี่“หนูอ่านป้ายเอาก็ได้ค่ะหรือว่าพี่จะไปเข้าห้องน้ำกับหนูด้วย”“งั้นพวกเราก็ไปเข้าห้องน้ำกันหมดนี่แหละแล้วค่อยไปจองตั๋วกันนะ” วีรวัชร์และสองพี่น้องเดินพากันไปเข้าห้องน้ำก่อนจะพากันไปจองตั๋ว“เราจะดูเรื่องไรดีล่ะพี่รวี หนูอยากดูทุกเรื่องเลย”“พี่อยากดูหนังผีน่ะ”“แต่หนูไม่อยากดูหนังผี

เสียงเคาะประตูห้องทำให้ภคชนท์หลุดจากภวังค์ความคิด เขามองผู้ช่วยที่ถือแก้วกาแฟและของว่างเข้ามาแล้วไปนึกไปถึงฉัตรญาดาที่เขาเคยรู้จักในอดีต“ขอโทษนะญาดา”“บอสขอโทษญาดาทำไมคะ” ฉัตรญาดามองหน้าเจ้านายด้วยความสงสัยเพราะไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องขอโทษเธอเลย“ก็ขอโทษที่ทำให้ต้องเสียเวลาไปชงกาแฟน่ะสิ” ภคชนท์บอกเธอไปแบบนั้นทั้งที่จริงๆ แล้วเขากำลังขอโทษเธอกับเรื่องราวในอดีต ถ้ามองย้อนกลับไปเขาก็ค่อนข้างเห็นแก่ตัวมากเพราะหลังจากไปเที่ยวนครสวรรค์ด้วยกันครั้งแรกสามคนแล้ว ครั้งต่อๆไปเขาและฉัตรรวีก็เดินเที่ยวกันตามลำพังส่วนเธอก็มักจะแยกตัวออกไปนั่งรอเขาที่ฟู้ดคอร์ดหรือไม่ก็เดินเที่ยวคนเดียวซึ่งมันเป็นเวลาหลายชั่วโมงที่ฉัตรญาดาต้องอยู่คนเดียวตามลำพังแต่สำหรับภคชนท์ในวัย 17 ปีนั้นไม่ได้คิดอะไรเลยนอกจากอยากอยู่กับพี่สาวของเธอแค่สองคน“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แต่ญาดาไม่รู้นะคะว่ากาแฟจะอร่อยเท่าพี่แพรชงหรือเปล่าบอสทนดื่มไปก่อนนะคะ พรุ่งนี้พี่แพรก็กลับมาทำงานแล้วค่ะ”“รสชาติก็พอใช้ได้นะ” เขาจิบกาแฟแล้วยิ้ม“จริงเหรอคะ”“จริงสิ”“แล้วญาดาไม่ดื่มกาแฟบ้างเหรอตั้งแต่มาทำงานกับผม ผมไม่เคยเห็นคุณดื่มกาแฟเลยนะ”“ญาดาไ

ฉัตรญาดาขับรถมายังร้านอาหารที่เธอมักมารับประทานเวลาเลิกงานกับเจ้านายเพราะถามแพรพรรณแล้วว่าร้านนี้น่าจะเหมาะสมที่สุดเพราะมีทั้งที่จอดรถและอาหารอร่อยหญิงสาวมาถึงร้านอาหารก่อนเวลาเล็กน้อยและพี่สาวของเธอก็ยังไม่มาถึงฉัตรญาดาเลือกนั่งโต๊ะติดกับประตูทางเข้าเพราะกลัวว่าพี่สาวจะมาแล้วมองไม่เห็นหรืออีกเหตุผลหนึ่งก็คือถ้าคุยกันไม่รู้เรื่องก็จะได้หนีแบบง่ายๆพนักงานของร้านรีบเดินเข้ามารับออเดอร์ทันทีที่เห็นหญิงสาวนั่งลงบนเก้าอี้“รับอาหารเหมือนเดิมมั้ยคะ” พนักงานสาวทำด้วยความคุ้นเคยเพราะจำได้ว่าเธอคือผู้หญิงที่มารับประทานอาหารกับแขกประจำอย่างภคชนท์“ขอเมนูดีกว่าค่ะวันนี้ฉันมากับคนอื่น”“ได้ค่ะ”พนักงานหยิบเมนูอาหารมาให้หญิงสาวสั่งสเต๊กปลาสองที่และสั่งสลัดผัดกับสปาเกตตี้มาอีกอย่างละหนึ่งจาน เหตุผลเธอสั่งอาหารไว้รอเพราะคิดว่าเมื่อพี่สาวมาถึงก็จะได้รีบคุยธุระกันทันทีฉัตรญาดานั่งรอไม่นานนักพี่สาวของเธอก็เดินเข้ามาในร้านและเห็นเมื่อเห็นน้องสาวนั่งรออยู่ก็รีบตรงเข้ามาหาทันที“รอนานไหมญาดา โทษทีนะพี่ไม่คุ้นกับถนนเส้นนี้เลยขับมาแบบช้ามากๆ”“ไม่นานหรอกค่ะ ญาดาสั่งสลัดสเต๊กปลาแล้วก็สปาเกตตี้ให้แล้วนะคะ

“ยังไม่นอนอีกเหรอคะแม่” ลดาภัสน์แปลกใจที่กลับมาเวลานี้แล้วมารดายังไม่เข้านอน“ก็ว่าจะนอนแล้วล่ะ งานหนักเหรอกลับดึกเชียว”“เปล่าหรอกค่ะแม่ โอปอไปทานข้าวกับเพื่อนมาค่ะ แม่เป็นอะไรหรือเปล่าสีหน้าไม่ดีเลย”“เย็นนี้ญาดาโทรมาหาแม่”“เหรอคะ แล้วญาดาว่ายังไงบ้างคะ”“ก็ถามเรื่องงานแล้วก็บอกว่าจะให้เงินเดือนแม่เพิ่ม”“เหรอคะ แล้วญาดาบอกไหมว่าจะให้เท่าไหร่”“แม่บอกน้องไปแล้วว่าไม่ต้องให้เพิ่มเพราะที่ให้มาก็มากพอแล้ว”“พอเหรอคะแม่ โอปอว่าน่าจะขอเพิ่มอีกสักหน่อย”“แค่นี้ก็รบกวนน้องมากแล้วนะโอปอ แม่เองก็พอมีเงินอยู่”“ญาดาไม่ได้ลำบากอะไรหรอกค่ะแม่ ตอนนี้ก็เพิ่งเข้าไปทำงานที่บริษัทใหม่เงินเดือนเยอะกว่าเดิมมาก”“ญาดาก็เล่าให้ฟังแล้วแต่แม่ก็อยากให้น้องเก็บเงินไว้บ้าง น้องยังต้องผ่อนคอนโดอีก แล้วโอปอล่ะลูกที่ทำงานใหม่เป็นยังไงบ้าง”“ก็ดีค่ะแม่ เงินเดือนเยอะขึ้นแต่ก็ต้องรับผิดชอบมากขึ้น วันเสาร์โอปอก็ต้องทำงานครึ่งวัน”“แล้วแบบนี้จะมีเวลาไปหาอาร์ทเหรอ”“ทำไมโอปอจะต้องไปหาเขาล่ะคะแม่ เขาต่างหากที่ต้องมาหาโอปอ นี่ก็หยุดยาวติดกันสามวันเขายังไม่มาเลย”“คุยกับเขาแล้วเหรอ”“เราคุยกันเมื่อตอนบ่ายค่ะ เขาว่าช่วง