All Chapters of พลีกาย: Chapter 1 - Chapter 5

หลังจากเข้าพบหมอ รับคำปรึกษา ผ่านกระบวนการต่างๆ มาตามการจัดแจงของคุณย่าในที่สุดก็มีวันนี้การทำ IUI เพื่อให้ได้มาซึ่งทายาทไม่ใช่ตามความต้องการของเขา แต่เป็นความประสงค์ของคุณย่านี่ดูจะเป็นเรื่องเดียวที่เขาได้ตัดสินใจด้วยตัวเอง หลังจากศึกษาวิธีการ และเห็นว่ามันตาน่าจะเจ็บตัวน้อยที่สุดแค่นี้เองที่เขาพอจะช่วยเธอได้แต่ในขณะที่เขากังวลสารพัด คนจะต้องอุ้มท้องกลับไม่มีความเห็นใดๆ มันตาเงียบเสียจนบางทีเขานึกอยากรู้ว่าเด็กสาวรู้ร้อนรู้หนาวกับใดๆ ในโลกนี้หรือเปล่า “ไม่มีอะไรแล้ว กลับไปก่อนเลย บ่ายมีสอนนี่ ไม่ต้องรอหรอก”หม่อมหลวงบุษปวันบอกกับหลานชายหลังได้รับแจ้งว่ามันตาจะต้องนอนพักราวครึ่งชั่วโมงหลังหมอฉีดน้ำเชื้อเข้าไปในโพรงมดลูก“แล้วจะกลับกันยังไงครับ”ตุลย์อดเป็นห่วงไม่ได้“เดี๋ยวกลมารับ ย่าโทรไปบอกแล้ว”ตุลย์พยักหน้าเบาๆ ปรายตาไปมองคนนอนอยู่บนเตียงเล็กน้อยมันตากำลังนอนอยู่บนนั้น ไม่รู้ว่านอนหลับหรือแค่หลับตา เพราะตั้งแต่หมอฉีดน้ำเชื้อเขาเข้าโพรงมดลูก ก็ยังไม่มีใครได้ยินเสียงพูดของเด็กสาวเลยชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆบรรยากาศรอบตัวเขาในตอนนี้ไม่สู้ดีนักหรอก ให้ความรู้สึกหดหู่มากกว่าจ

ในความเมตตาของผู้ชายคนนี้ ไม่ได้มีแค่เรื่องเงินที่เขาหยิบยื่น แต่เขายังปฏิบัติกับเธอเหมือนเธอเป็นน้อง และแทนตัวเองว่า ‘พี่’ ทุกคำเวลาพูดกับเธอ ไม่ว่าเธอจะเรียกเขาว่า ‘คุณตุลย์’ ตอนอยู่ที่บ้าน หรือเรียก ‘อาจารย์’ ตอนอยู่มหาวิทยาลัยเขาไม่เคยมองว่าเธอเป็นคนรับใช้ในบ้าน หรือเด็กกำพร้าที่แม่พามาปล่อยทิ้งไว้ในบ้านหลังใหญ่ให้เป็นภาระกับเจ้าของบ้านตั้งแต่ประถมจนเรียนจบมหาวิทยาลัย เธอไม่รู้ว่าเขาหมดเงินไปกับเธอเท่าไหร่ เพราะนอกเหนือจากเงินเดือนคนรับใช้ทำงานในบ้าน เขายังหยิบยื่นเงินให้เธอเรื่อยๆ และไม่ยอมให้เธอปฏิเสธ ด้วยเหตุผลว่าเธอจะต้องใช้เงินในการเรียน และทำงานส่งอาจารย์เยอะค่าเทอมเขาก็เป็นคนจัดการให้เธอ ถึงจะเป็นธุรกิจของที่บ้านเขา และเขาเป็นผู้บริหาร แต่แน่นอนว่าค่าเทอมมหาวิทยาลัยเอกชนขึ้นชื่ออันดับต้นๆ ของประเทศไม่ถูกเลยตอนจบมัธยมปลาย เธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยของรัฐได้ด้วย แต่ย่าของเขาไม่ให้เธอไปเรียน ด้วยเหตุผลว่ามหาวิทยาลัยอยู่ไกลบ้าน ถ้าเธอไปเรียน นั่นหมายความว่าเธอจะต้องออกจากบ้านไปอยู่หอพักเขาเปลี่ยนใจคุณย่าของเขาไม่สำเร็จในเรื่องนี้ เธอก็เลยได้เรียนที่มหาวิทยาลัยที่บ้านเขาเป็นเจ้

เธอเตรียมใจไปถึงวันที่จะต้องสูญเสีย และพัดพรากจากลูกกับผู้ชายที่เธอแอบรักด้วยรู้ดีว่าไม่มีวันได้สมหวังเพราะภาพมันชัด และแนวโน้มก็ไปทางนั้นเธอไม่รู้หรอกว่าถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆ เธอจะทำใจได้ไหม หรือจะอยู่ต่อไปอย่างไรแต่ที่แน่ๆ สัญญาที่เพิ่งเซ็นไปเมื่อสองสัปดาห์ก่อน ระบุชัดเจนว่าเธอจะต้องหย่าขาดกับเขาหลังคลอดลูก และเซ็นมอบอำนาจการปกครองลูกให้กับคนเป็นพ่อมันก็ควรจะเป็นแบบนั้นแหละการจดทะเบียนสมรสมีขึ้นเพื่อให้การอุ้มท้องของเธอในครั้งนี้ไม่ขัดต่อกฎหมายชีวิตน้อยๆ ที่กำลังจะมาเกิดในอีกแปดเก้าเดือนข้างหน้าก็เป็นความประสงค์ของย่าเขาถ้ายกเงื่อนไขในสัญญาออก แล้วถามถึงความสามารถในการเลี้ยงดูลูก นอกจากคำว่า ‘แม่’ แล้ว เธอไม่มีอะไรสู้เขาได้เลย“ไปหาอะไรกินกันก่อน เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน”มันตาไม่ได้พูดอะไรอีก และยังคงเป็นผู้โดยสารที่ดี นั่งเงียบตลอดทาง จนกระทั่งเขาเลี้ยวรถเข้าไปจอดหน้าธนาคารแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ติดกับร้านอาหารญี่ปุ่น“หิวหรือยัง พี่แวะทำธุระที่ธนาคารสักครู่ได้ไหม”“ได้ค่ะ”มันตาตอบรับ ว่าง่ายเป็นปกติเหมือนที่ผ่านมาแต่ที่ไม่ปกติคือ คนทำหน้าที่ขับรถเธอยังไม่ทันได้ขยับเตรียมลงจาก