ตอนที่ 5 อนาคตที่ไม่ยากเกินคาดเดา

เธอเตรียมใจไปถึงวันที่จะต้องสูญเสีย และพัดพรากจากลูกกับผู้ชายที่เธอแอบรัก

ด้วยรู้ดีว่าไม่มีวันได้สมหวัง

เพราะภาพมันชัด และแนวโน้มก็ไปทางนั้น

เธอไม่รู้หรอกว่าถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆ เธอจะทำใจได้ไหม หรือจะอยู่ต่อไปอย่างไร

แต่ที่แน่ๆ สัญญาที่เพิ่งเซ็นไปเมื่อสองสัปดาห์ก่อน ระบุชัดเจนว่าเธอจะต้องหย่าขาดกับเขาหลังคลอดลูก และเซ็นมอบอำนาจการปกครองลูกให้กับคนเป็นพ่อ

มันก็ควรจะเป็นแบบนั้นแหละ

การจดทะเบียนสมรสมีขึ้นเพื่อให้การอุ้มท้องของเธอในครั้งนี้ไม่ขัดต่อกฎหมาย

ชีวิตน้อยๆ ที่กำลังจะมาเกิดในอีกแปดเก้าเดือนข้างหน้าก็เป็นความประสงค์ของย่าเขา

ถ้ายกเงื่อนไขในสัญญาออก แล้วถามถึงความสามารถในการเลี้ยงดูลูก 

นอกจากคำว่า ‘แม่’ แล้ว เธอไม่มีอะไรสู้เขาได้เลย

“ไปหาอะไรกินกันก่อน  เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน”

มันตาไม่ได้พูดอะไรอีก และยังคงเป็นผู้โดยสารที่ดี นั่งเงียบตลอดทาง จนกระทั่งเขาเลี้ยวรถเข้าไปจอดหน้าธนาคารแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ติดกับร้านอาหารญี่ปุ่น

“หิวหรือยัง พี่แวะทำธุระที่ธนาคารสักครู่ได้ไหม”

“ได้ค่ะ”

มันตาตอบรับ ว่าง่ายเป็นปกติเหมือนที่ผ่านมา

แต่ที่ไม่ปกติคือ คนทำหน้าที่ขับรถ

เธอยังไม่ทันได้ขยับเตรียมลงจากรถ เขาก็ลงไปก่อนเธอแล้ว แวบแรกเลยเธอคิดว่าเขาคงจะรีบไปทำธุระที่ธนาคาร

แต่เธอเข้าใจผิด 

เขามาประเปิดประตูให้เธอ!

“ตาหวานลงไปเองได้ค่ะ!”

มันตาปฏิเสธด้วยความตกใจ ลิ้นแทบพันกัน เมื่อเขายื่นมือเข้ามาในรถ เพื่อรับเธอลงจากรถ ซึ่งตอนนี้มือของเขาวางอยู่ที่แขนของเธอแล้ว

“เอากระเป๋าไปด้วย”

ตุลย์ไม่ฟังคำปฏิเสธเช่นกัน

“กำลังท้อง ต้องระวัง”

มันตาได้แต่นึกค้านเขาในใจว่าสถานการณ์ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในความเสี่ยงใดๆ เลย แต่เธอก็เลือกที่จะเงียบ และก้าวขาลงจากรถตามการประคองของเขา

“ไม่ต้องจูงก็ได้ค่ะ ตาหวานเดินเองได้”

ลงมายืนข้างรถเรียบร้อย คนมาด้วยกันไม่ยอมปล่อยมือ มันตาก็บอกกับเขาเสียงอ่อน

“เป็นเด็กดีมาตลอด อย่ามาดื้อกับพี่ตอนท้อง”

“แต่ว่า...”

มันตาพูดออกมาแค่นั้น สายตาดุๆ ของคนมาด้วยกันก็ทำให้เธอกลืนคำพูดที่เหลือไปจนหมด

“ในท้องของตาหวานนั่นลูกพี่”

เขาไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านี้ แต่ก็ทำให้เธอหุบปากสนิท และปล่อยให้เขาเดินจูงมือเข้าไปในธนาคารโดยไม่พูดอะไรอีก

อย่างน้อยเขากับเธอก็เคยเดินจูงมือกัน

แม้การจับจูงเดินจะมีสาเหตุ และเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอมากไปกว่าต้องการดูแลความปลอดภัยของลูกในท้อง

แต่เธอจะขอจดจำช่วงเวลานี้ไว้ตลอดไป

มันตาหยิบบัตรประชาชนจากกระเป๋ายื่นส่งให้กับเขา

“คุณตุลย์เอาไปทำอะไรคะ”

เพราะเขาไม่บอกอะไร หลังจากขอบัตรประชาชนจากเธอ หญิงสาวจึงอดถามไม่ได้

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาธนาคารกับเขา นั่นทำให้เธอทำตัวแทบไม่ถูก โดยเฉพาะตอนที่ชายวัยกลางคนออกมาต้อนรับเขาอย่างนอบน้อม ก่อนจะเชิญมานั่งที่ห้องนี้ พร้อมเครื่องดื่มที่เจ้าของสถานที่นำมาต้อนรับ

บุคคลวีไอพี

เธอนึกถึงคำนี้เลย เมื่อเห็นผู้ชายคนนั้นปฏิบัติกับเขา

“เปิดบัญชี”

เปิดบัญชี!

หมายถึงเขาจะให้เธอเปิดบัญชีเหรอ

“รอสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมจัดการให้”

เสียงของชายคนนั้นทำให้เธอเก็บงำความสงสัยไว้ในใจจนกระทั่งเขาขอตัว และเดินออกไปจากห้อง เธอถึงได้พูดกับคนมาด้วยกัน ด้วยความกังวล

“เปิดบัญชีต้องใช้เงินเท่าไหร่คะ”

“พี่เป็นคนพามา พี่ต้องจัดการเองไหม”

หลังจากเรียนจบ มันตาปฏิเสธที่จะรับเงินรายเดือนจากเขาโดยให้เหตุผลว่าไม่มีความจำเป็นต้องใช้เงิน เพราะไม่ได้ไปมหาวิทยาลัยแล้ว 

เพราะฉะนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอมีเงินหรือเปล่า

อาจจะมี แต่ก็คงไม่มาก ถ้าเหลือใช้แล้วเก็บสะสมไว้ เพราะที่ผ่านมา ถ้าเดือนไหนมีเงินเหลือ มันตาก็จะฝากป้านกมาคืนเขาทั้งที่เขาบอกให้เก็บไว้ ซึ่งเรื่องนี้ดูจะเป็นเรื่องเดียวที่เธอดื้อกับเขา 

เขายังทราบด้วยว่าที่ทำงานให้กับคุณย่า คุณย่าไม่ได้จ่ายค่าจ้างให้เธอ

‘แล้วทำไมย่าต้องจ่าย...กินอยู่หลับนอนก็ฟรี ทำงานตอบแทนก็สมควรแล้ว ส่วนเงินเดือนคนใช้ที่ตุลย์เคยให้ก็ไม่ต้องให้แล้วนะ เรียนจบแล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องใช้เงินอีก’

ตอนนั้นท่านไม่ได้พูดกับเขาคนเดียว แต่มันตากับป้านกก็อยู่ด้วยกัน พอคุณย่าประกาศแบบนั้น เธอก็ไม่กล้ารับเงินจากเขา เขาฝากป้านกไปให้ เธอก็เอามาคืน

‘ตาหวานไม่สบายใจที่จะรับไว้ค่ะ อย่าให้ตาหวานลำบากใจเลยนะคะ ตาหวานไม่อยากให้คุณท่านไม่พอใจด้วยค่ะ’

เธอบอกกับเขาแบบนี้ ตอนเอาเงินมาคืนเขา หลังเขาปฏิเสธป้านก ไม่รับเงินที่เธอฝากมาคืน

ซึ่งเขาไม่เข้าใจเอามากๆ ในเรื่องนี้

เขาไม่รู้ว่าคุณย่าจะหวงเงินไว้ทำไม ในเมื่อท่านมีเงิน และทรัพย์สมบัติเยอะมาก แต่ละปีบริจาคให้การกุศลก็ไม่น้อย เจ็ดแปดหลักก็เคยบริจาคบ่อยๆ แต่กลับเขี้ยวกับคนในบ้าน และเจาะจงเป็นกับมันตาด้วย

“ตาหวานพอมีอยู่ค่ะ...ไม่อยากรบกวนคุณตุลย์”

เธอไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ทำไมจู่ๆ พาเธอมาเปิดบัญชี แต่ถึงเขาจะพามา มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะให้เขาออกเงินให้ แม้ว่าเงินที่เก็บสะสมไว้จะมาจากเงินที่เขาจ่ายให้ตอนได้เงินเดือนคนใช้ก็ตาม