ตอนที่ 4 ในที่สุด

“ถามค่ะ”

“เมื่อไหร่”

เขาถามต่อ พยายามชวนคนพูดน้อยคุย เพื่อไม่ให้ภายในรถเงียบจนเกินไป

“เมื่อวานค่ะ”

“แล้วตาหวานบอกคุณย่าว่ายังไง”

“...ไม่มาค่ะ”

คำตอบสั้นๆ เหมือนจะทำให้ลมหายใจเขาสะดุดไปเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกในเวลาต่อมา

“ปกติรอบเดือนมาวันที่เท่าไหร่”

มันตามองหน้าคนถาม ก่อนจะอ้อมแอ้มบอกกับเขาเสียงเบา

คุยกันเรื่องส่วนตัวขนาดนี้ ก็ทำให้เธอรู้สึกประดักประเดิดอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน เพราะถึงจะคุ้นเคยเห็นหน้า รู้จักกันมานานถึงยี่สิบปี ตั้งแต่วันที่เธอเข้ามาอาศัยอยู่ใต้ชายคาบ้านวสุจิตตานั่นแหละ แต่เธอก็ไม่เคยพูดคุยเล่นหัวกับเขา หรือคุยกันในเรื่องที่เป็นส่วนตัวขนาดนี้

“คิดว่าท้องไหม” เขายิงตรงเลยคราวนี้

“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ”

“แต่พี่ว่าท้อง”

“...!”

มันตาเผลอทำตาเบิกโตมองหน้าเขา

ตุลย์อมยิ้มบางๆ ที่มุมปาก

ถ้ามีคนมาพูดใส่หน้าเขาว่า ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยมีมารยา เขาก็คงเถียงว่าไม่จริงเสมอไป เพราะอย่างน้อยก็มีมันตานี่แหละคนหนึ่งที่ไร้เล่ห์เหลี่ยม ไร้จริตมารยา

“ถ้าท้อง พี่จะดีใจมาก...ไม่ใช่ว่าอยากได้ลูกนะ แต่ไม่อยากให้ตาหวานเจ็บตัว”

มันตากะพริบตาถี่ๆ รู้สึกร้อนผ่าวทั่วขอบตา

“พี่เองก็หดหู่กับตัวเองที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้...ถ้าครั้งเดียวติด มันก็จบ”

เขายังนึกถึงอารมณ์ของการเป็นพ่อคนไม่ออก เพราะไม่เคยคิดเรื่องมีลูก และไม่เคยอยู่ใกล้ชิดกับเด็ก ซึ่งต่างกับมันตาที่รู้จักและคุ้นเคยกันมานานถึงยี่สิบปี

หากการทำให้ได้มาซึ่งลูกตามวิธีการทางวิทยาศาสตร์มีจำนวนมากครั้ง และมากเกินกว่าหนึ่งวิธี ความเจ็บปวดเป็นสิ่งที่เธอต้องเผชิญ และยากจะหลีกเลี่ยง

ซึ่งเขาไม่อยากเห็น และไม่อยากให้เกิดขึ้นกับเธอ

มันตาเสียสละ เรียกว่าแทบจะทั้งชีวิตก็ว่าได้ แม้ไม่ใช่การตอบแทน และแลกด้วยชีวิตที่สิ้นสูญ แต่เรื่องนี้จะเปลี่ยนชีวิตของเด็กสาวไปตลอดกาลแน่นอน

เพราะฉะนั้นเธอไม่สมควรจะต้องเจอกับความเจ็บช้ำใดๆ อีก ไม่ว่าจะทางร่างกายหรือจิตใจ

ถ้ามีวิธีไหนที่จะทำให้เธอห่างไกลความเจ็บปวด เขาก็จะทำ

“...ทำไมคุณตุลย์ไม่อยากมีลูกล่ะคะ”

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอกล้าตั้งคำถามกับเขา

นั่น อาจเป็นเพราะว่า ถ้ามีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขามาอยู่ในท้องเธอจริงๆ แล้วคนเป็นพ่อบอกว่าไม่ต้องการ ไม่อยากมี ไม่อยากได้ เธอก็อยากทราบเหตุผล ว่าเพราะอะไร

มันตาพยายามหาเหตุผลให้กับตัวเอง

เธอไม่รู้ด้วยว่าเธอจะได้อยู่ที่บ้านวสุจิตตาอีกนานเท่าไหร่ หลังจากย่าของเขาได้เหลนสมใจ

สมมติว่าเธอต้องจากไป เขาคือความหวังของเธอ คือคนที่เธออยากฝากลูกไว้ด้วยมากที่สุด

แต่ถ้าคนเป็นพ่อไม่ต้องการ...ชีวิตของลูก อนาคตของลูก จะเป็นอย่างไรในวันที่เธอไม่ได้อยู่ฟูมฟักดูแล

“การมีชีวิต แต่ไม่มีสิทธิ์เลือกได้อย่างอิสระ ไม่ใช่ชีวิตที่แฮปปี้”

ชายหนุ่มเว้นช่วงคำพูดเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อ

“พี่ไม่อยากให้ลูกเจอเหมือนพี่...การโตมากับการเลี้ยงดูของคุณย่ามันกดดันนะ พี่ว่าตาหวานเข้าใจ”

ใช่ เธอเข้าใจ

หม่อมหลวงบุษปวันเป็นคนเข้มงวด เจ้ายศ เจ้าระเบียบ แต่ว่าท่านก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้มีพระคุณ และมีบุญคุณท่วมหัวเธอ เธอจึงไม่อยู่ในฐานะที่จะพูด หรือออกความเห็นใดๆ ได้

“แต่ลูกก็น่าจะโชคดีกว่าพี่ ตรงที่มีแม่”

แม่เหรอ

แล้วเธอจะได้ทำหน้าที่แม่ให้กับลูกกี่วัน

เธอแทบไม่กล้าคิดด้วยซ้ำ

“ถ้าเขามาเกิด พี่ฝากความหวังไว้ที่ตาหวานนะ”

มันตามองหน้าผู้ชายที่เป็นทั้งหมดของชีวิต

เธอหวังฝากลูกไว้กับเขา แต่เขากลับบอกฝากความหวังไว้กับเธอ

“คุณย่าอาจจะเข้มงวดในการเลี้ยงดู แต่อย่างน้อยก็ยังมีตาหวานอยู่ด้วย”

ไม่รู้ว่าเป็นคำพูดปลอบใจตัวเอง หรือให้กำลังใจเธอ แต่เขาก็หวังอยากให้เป็นแบบนั้น

ให้ลูกได้อยู่กับแม่

คำตอบ คำพูดแสดงความยินดีจากหมอยังดังก้องอยู่ในหัวของเธอ แม้ว่าตอนนี้เขาจะพาเธอเดินออกมาจากอาคารสูงและพากันมานั่งอยู่ในรถแล้วก็ตาม

เธอท้อง

หลังทราบผล เขาก็พาเธอไปฝากครรภ์เลย

จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้จะนิยามหรือให้คำจำกัดความความรู้สึกในวินาทีที่ได้ฟังคำตอบจากปากหมอว่าอย่างไร

แน่นอนว่ามันมีความดีใจอยู่ในนั้น เพราะชีวิตเล็กๆ ที่มาอยู่ในท้องของเธอ มีเลือดเชื้อไขของผู้ชายที่เธอรักหลอมรวมอยู่ด้วย

แต่ในความตื้นตันดีใจก็มีความกังวล มีคำถามสารพัดตามมา พร้อมๆ กับวันเวลาที่นับถอยหลัง

แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ เธอถอยไม่ได้แล้ว นอกจากเผชิญหน้า และก้าวต่อไป

“กังวลอะไร”

คำถามดังขึ้น ก่อนที่เสียงเครื่องยนต์จะดังตามมาให้ได้ยินทำให้มันตาหันไปมองคนมาด้วยกันอย่างไม่มีทางเลี่ยง

ดวงตาสองคู่สบประสานเต็มตาเป็นครั้งแรกนับจากได้ยินคำตอบจากหมอ

“เปล่าค่ะ”

หญิงสาวปฏิเสธ เพราะไม่รู้ว่าจะตอบเขาอย่างไร

“พี่ดีใจนะ”

ตุลย์เอ่ยขึ้น ไม่ซักไซ้อีกฝ่ายหลังคำปฏิเสธ แม้จะเห็นว่ามันตามีความกังวลชัดเจน ทั้งบนใบหน้า และในแววตา

“อย่างที่พี่บอกว่าอยากให้มันจบแค่ครั้งเดียว”

“..ค่ะ”

เธอไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ สำหรับตอนนี้

มันมีทั้งความโล่งใจ และหนักอึ้งในเวลาเดียวกัน

ทั้งที่คิด และตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะตอบแทนบุญคุณข้าวแดงแกงร้อนสกุลวสุจิตตาด้วยการมีทายาทให้กับคนในตระกูลนี้