พลีกาย

หลังจากเข้าพบหมอ รับคำปรึกษา ผ่านกระบวนการต่างๆ มาตามการจัดแจงของคุณย่า

ในที่สุดก็มีวันนี้

การทำ IUI เพื่อให้ได้มาซึ่งทายาท

ไม่ใช่ตามความต้องการของเขา แต่เป็นความประสงค์ของคุณย่า

นี่ดูจะเป็นเรื่องเดียวที่เขาได้ตัดสินใจด้วยตัวเอง หลังจากศึกษาวิธีการ และเห็นว่ามันตาน่าจะเจ็บตัวน้อยที่สุด

แค่นี้เองที่เขาพอจะช่วยเธอได้

แต่ในขณะที่เขากังวลสารพัด คนจะต้องอุ้มท้องกลับไม่มีความเห็นใดๆ มันตาเงียบเสียจนบางทีเขานึกอยากรู้ว่าเด็กสาวรู้ร้อนรู้หนาวกับใดๆ ในโลกนี้หรือเปล่า 

“ไม่มีอะไรแล้ว กลับไปก่อนเลย บ่ายมีสอนนี่ ไม่ต้องรอหรอก”

หม่อมหลวงบุษปวันบอกกับหลานชายหลังได้รับแจ้งว่ามันตาจะต้องนอนพักราวครึ่งชั่วโมงหลังหมอฉีดน้ำเชื้อเข้าไปในโพรงมดลูก

“แล้วจะกลับกันยังไงครับ”

ตุลย์อดเป็นห่วงไม่ได้

“เดี๋ยวกลมารับ ย่าโทรไปบอกแล้ว”

ตุลย์พยักหน้าเบาๆ ปรายตาไปมองคนนอนอยู่บนเตียงเล็กน้อย

มันตากำลังนอนอยู่บนนั้น ไม่รู้ว่านอนหลับหรือแค่หลับตา เพราะตั้งแต่หมอฉีดน้ำเชื้อเขาเข้าโพรงมดลูก ก็ยังไม่มีใครได้ยินเสียงพูดของเด็กสาวเลย

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ

บรรยากาศรอบตัวเขาในตอนนี้ไม่สู้ดีนักหรอก ให้ความรู้สึกหดหู่มากกว่าจะมีความยินดีปรีดา ทั้งที่หมอค่อนข้างให้ความหวังกับการทำ IUI

“งั้นผมไปนะครับ”

ตุลย์บอกกับผู้เป็นย่า แล้วเดินออกมาจากห้องเพราะมีสอนหนังสือที่มหาวิทยาลัยในช่วงบ่ายจนถึงค่ำ

วันนั้นกว่าจะกลับเข้าบ้านก็สี่ทุ่มกว่า เขาจึงไม่คิดว่าจะเจอใครรออยู่

“คุณย่า...ทำไมยังไม่นอนล่ะครับ”

ปกติท่านนอนไม่เกินสามทุ่ม นี่สี่ทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว

หรือว่ามันตาเป็นอะไร!

“หรือว่าตาหวานเป็นอะไรครับ”

นึกถึงเด็กสาวที่เพิ่งทำ IUI มา เขาก็โพล่งคำถามออกไปราวกับคนเสียศูนย์

“...ดูตุลย์จะเป็นห่วงเด็กนั่นมากนะ”

คำพูดนั้นเหมือนสะกิดเตือนว่าเขากำลังอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ปกติ

ไม่รู้ว่าใช่ไหม เพราะปกติเขาควบคุมอารมณ์ได้ดีเสมอ และไม่ค่อยแสดงความรู้สึกออกมาสักเท่าไหร่

แต่สิ่งที่มันตาทำเพื่อสกุลวสุจิตตา ก็ไม่มีอะไรให้เขาต้องตั้งคำถาม

เหตุผลมันมีมากพอให้เขาเป็นห่วงเด็กคนนั้น

“ถ้าอีกสองสัปดาห์ข้างหน้า ในท้องของตาหวานมีเลือดเนื้อเชื้อไขวสุจิตตาตามความต้องการของคุณย่า ผมก็ควรจะเป็นห่วงไม่ใช่เหรอครับ...หรือคุณย่าไม่อยากได้เหลนแล้ว”

“ไม่ต้องมาประชดย่า”

พอผู้เป็นย่าขึ้นเสียง ตุลย์ก็ถอนหายใจเบาๆ

ในช่วงเวลาแบบนี้ ไม่ต่อความยาวสาวความยืดดูจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด

ประสบการณ์ตลอดทั้งชีวิตที่เติบโตมาภายในบ้านหลังนี้ โดยมีคุณย่าเป็นคนเลี้ยงดูมา บอกสอนกับเขาทั้งหมด

“ตกลงมีเรื่องอะไรครับ”

ชายหนุ่มถามอีกครั้งตอนนั่งลงบนเก้าอี้บุนวมเข้าชุดกับโซฟาหลุยส์ที่ผู้เป็นย่านั่งอยู่

ตอนนี้บนโต๊ะตรงหน้าเขามีปากกากับกระดาษอยู่ชุดหนึ่ง ซึ่งเขายังไม่ทราบว่าเป็นเรื่องอะไร แต่เดาว่าคงเกี่ยวข้องกับการนอนดึกของท่าน เพราะปกติจะไม่มีอะไรวางค้างอยู่บนโต๊ะแบบนี้

ทุกพื้นที่ในบ้านต้องเนี้ยบ สะอาด และเป็นระเบียบ

นี่คือภาพสะท้อนตัวตนของคุณย่า

“สัญญาเรื่องตั้งท้องของตาหวาน ย่าให้ทนายจรูญทำไว้ ตุลย์ต้องเซ็นด้วย เพราะตาหวานเซ็นแล้ว”

“แต่ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าตาหวานจะท้องหรือเปล่านะครับ”

เรื่องหนังสือสัญญา เขาได้ยินท่านเปรยตั้งแต่ตอนแรกที่มีความคิดจะให้มันตาอุ้มท้องลูกของเขาแล้ว แต่เขาไม่ทราบรายละเอียดว่าท่านจะตั้งเงื่อนไขอะไรบ้าง

ถ้าพูดกันจริงๆ เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรสักอย่างเลย

แค่เป็นเจ้าของน้ำเชื้อ

มีหน้าที่รีดน้ำเชื้อไปให้หมอเท่านั้น นอกนั้นคุณย่าเป็นคนจัดการทั้งหมด

“ก็ไม่เป็นไร อีกไม่เกินสองสัปดาห์ก็รู้ผล ต่อให้ครั้งนี้ไม่ท้องก็ต้องทำใหม่...จนกว่าจะท้องนั่นแหละ”

ลองท่านได้พูดขนาดนี้ ก็ป่วยการจะแย้ง

ตอนนี้เขาจึงได้แต่หวังว่าเด็กจะมาอยู่ในท้องของมันตาตั้งแต่ครั้งแรกที่ทำ IUI

ตุลย์หยิบกระดาษสามแผ่นเย็บชุดติดกันขึ้นมาเปิดดูคร่าวๆ โดยไม่ได้ไล่อ่านรายละเอียดทุกตัวอักษร เพราะมั่นใจว่าคุณย่าตรวจสอบอย่างถี่ถ้วนแล้วกับทนาย และเขาคงทักท้วง หรือแย้งอะไรไม่ได้อีก หากมีประเด็น หรือเงื่อนไขที่เขาไม่เห็นด้วย

ส่วนใหญ่ก็จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับทรัพย์สมบัติที่มันตาไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่งเกี่ยว

ต่อให้ไม่มีหนังสือสัญญาฉบับนี้ เขาก็นึกไม่ออกเลยว่าอย่างมันตาจะกล้าเข้ามายุ่งเรื่องทรัพย์สินของวสุจิตตาได้อย่างไร เพราะแค่คุณย่าตวัดสายตามอง เด็กคนนั้นก็ไม่กล้าสู้หน้าแล้ว

“หลังคลอดต้องจดทะเบียนหย่า และเซ็นมอบอำนาจการปกครองบุตรให้ผู้เป็นพ่อทันที...หมายความว่ายังไงครับ”

การจดทะเบียนสมรสของเขากับมันตามีขึ้นเพราะเรื่องนี้โดยเฉพาะ แต่ตอนนั้นท่านไม่ได้พูดถึงเรื่องจดทะเบียนหย่า

“ความหมายก็ตรงตัว ไม่เห็นต้องตีความ”

“แต่คุณย่ารับปากผมว่าจะให้ตาหวานอยู่ที่บ้านเลี้ยงลูก”

“แล้วย่าบอกตอนไหนว่าไม่ให้อยู่ ตอนนี้เรากำลังพูดถึงสถานะทางกฎหมายของตุลย์กับเด็กคนนั้น”

ใช่ กำลังพูดถึงสถานะทางกฎหมายของเขากับมันตา แต่ถ้าจดทะเบียนหย่า จะมีอะไรเป็นหลักประกันว่าคุณย่าจะไม่คิดพรากลูกกับแม่จากกัน

“เจ้าตัวเขายังไม่มีคำถามเลย แล้วทำไมตุลย์ต้องตั้งคำถาม”

คำตอบอยู่ที่คำว่า ‘บุญคุณ’ นั่นแหละ