ตอนที่ 3 เจียมตัว

ในความเมตตาของผู้ชายคนนี้ ไม่ได้มีแค่เรื่องเงินที่เขาหยิบยื่น แต่เขายังปฏิบัติกับเธอเหมือนเธอเป็นน้อง และแทนตัวเองว่า ‘พี่’ ทุกคำเวลาพูดกับเธอ ไม่ว่าเธอจะเรียกเขาว่า ‘คุณตุลย์’ ตอนอยู่ที่บ้าน หรือเรียก ‘อาจารย์’ ตอนอยู่มหาวิทยาลัย

เขาไม่เคยมองว่าเธอเป็นคนรับใช้ในบ้าน หรือเด็กกำพร้าที่แม่พามาปล่อยทิ้งไว้ในบ้านหลังใหญ่ให้เป็นภาระกับเจ้าของบ้าน

ตั้งแต่ประถมจนเรียนจบมหาวิทยาลัย เธอไม่รู้ว่าเขาหมดเงินไปกับเธอเท่าไหร่ เพราะนอกเหนือจากเงินเดือนคนรับใช้ทำงานในบ้าน เขายังหยิบยื่นเงินให้เธอเรื่อยๆ และไม่ยอมให้เธอปฏิเสธ  ด้วยเหตุผลว่าเธอจะต้องใช้เงินในการเรียน และทำงานส่งอาจารย์เยอะ

ค่าเทอมเขาก็เป็นคนจัดการให้เธอ ถึงจะเป็นธุรกิจของที่บ้านเขา และเขาเป็นผู้บริหาร แต่แน่นอนว่าค่าเทอมมหาวิทยาลัยเอกชนขึ้นชื่ออันดับต้นๆ ของประเทศไม่ถูกเลย

ตอนจบมัธยมปลาย เธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยของรัฐได้ด้วย แต่ย่าของเขาไม่ให้เธอไปเรียน ด้วยเหตุผลว่ามหาวิทยาลัยอยู่ไกลบ้าน ถ้าเธอไปเรียน นั่นหมายความว่าเธอจะต้องออกจากบ้านไปอยู่หอพัก

เขาเปลี่ยนใจคุณย่าของเขาไม่สำเร็จในเรื่องนี้ เธอก็เลยได้เรียนที่มหาวิทยาลัยที่บ้านเขาเป็นเจ้าของอยู่

เสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ ที่เขาเห็นว่าน่ารัก หรือเหมาะกับเธอ เขาก็มีมาฝากเธอเป็นระยะ

ทั้งหมดนี้ ทำให้เธอรับเขาเข้ามาในหัวใจโดยไม่รู้ตัว

กว่าจะรู้ตัว...

ก็ถอนตัวถอนใจไม่ทันแล้ว

“เมื่อเช้าข้าวต้มปลาอร่อย”

คำชมลอยมาเข้าหูท่ามกลางความเงียบภายในห้องโดยสารรถ ทำให้มันตาต้องหันไปมองทางฝั่งของคนขับอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

นอกจากช่วยแก้ม หลานของป้านก ทำความสะอาดบ้าน เธอก็ยังเป็นลูกมือของป้านกในครัวด้วย

เธอชอบทำอาหาร ช่วงหลังมานี้ ป้านกจึงให้เธอรับผิดชอบทำอาหารเช้าขึ้นโต๊ะเจ้านาย ซึ่งเธอก็เต็มใจ

การทำอาหารสำหรับเจ้านายสองคนก็ไม่ได้ลำบากอะไร เพราะเธอต้องตื่นแต่เช้าไปเรียนอยู่แล้ว เมนูที่จะทำในตอนเช้า เธอก็คิดไว้ตั้งแต่ตอนเย็น เตรียมเครื่องปรุง และวัตถุดิบไว้พร้อมปรุงในตอนเช้าเลย เสร็จเรียบร้อยถึงได้กลับบ้านไปอ่านหนังสือ

ส่วนตอนเช้าเธอก็จะกลับมาอาบน้ำแต่งตัวไปเรียนหลังจากทำอาหารเสร็จแล้ว เพราะป้านกจะเป็นคนเสิร์ฟอาหารให้เจ้านายเอง

“ปลาค่อนข้างสดค่ะ เลยทำให้รสชาติดี”

หญิงสาวอ้อมแอ้มบอกกับเขา

มันตาก็ยังเป็นมันตาคนเดิมไม่เปลี่ยน

ถ่อมตัว เจียมตน ถนอมคำพูด

“แล้ววันนี้ล่ะ”

คำถามของเขาทำให้สายตาที่เพิ่งเบนกลับมายังถนนเบื้องหน้า หันไปทางคนตั้งคำถามอีกครั้ง

ตุลย์อมยิ้มบางๆ เมื่อเห็นเครื่องหมายคำถามในดวงตาของคนนั่งอยู่เบาะนั่งข้างคนขับ

ถึงจะไม่เข้าใจ แต่มันตาจะไม่ซักหรือถามเขา

ไม่ใช่ว่ากลัว หรือไม่กล้า

แต่เธอวางเขาไว้ในจุดที่เธอบอกกับตัวเองว่า การทำแบบนั้นเป็นสิ่งไม่สมควร

มันเป็นเรื่องที่เขายังแก้ไม่ได้ด้วย

ถ้าเขาอยากได้คำตอบ คำถามของเขาจะต้องชัดเจน และเจาะจงไปเลย

“โอกาสที่คุณย่าจะสมหวังมีกี่เปอร์เซ็นต์..เดี๋ยวนะ..!”

พออีกฝ่ายทำท่านึกอะไรขึ้นมาได้ หญิงสาวก็หลุดแสดงปฏิกิริยาทางสีหน้าโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ทำไมทำหน้าตื่นขนาดนั้น”

ตุลย์อดถามไม่ได้

“หรือรู้ว่าพี่จะถามอะไร”

“ไม่ทราบค่ะ”

ตอบเร็วไป...นี่ไม่ใช่มันตา

“ตาหวานเคยโกหกพี่สำเร็จด้วยเหรอ”

คำถามกับสายตารู้ทันของเขา ทำให้หญิงสาวรู้สึกว่าแก้มร้อนผ่าวทีเดียว

เขาไม่ได้ต่อว่า แต่ก็มีวิธีพูด หรือมอง เพื่อให้เธอยอมจำนน

“คนจะท้องก็ต้องไม่มีรอบเดือน คุณย่าได้ถามเรื่องนี้หรือเปล่า”

ถ้าถาม และคำตอบคือรอบเดือนไม่มา แสดงว่าคุณย่าค่อนข้างมั่นใจว่ามันตาตั้งท้อง ถึงได้ปล่อยให้เธอมาโรงพยาบาลคนเดียว

เขาไม่อยากคิดว่า พอรู้ว่าได้เหลนสมใจ ท่านก็ปล่อยปละละเลย

แต่เขาก็ไม่อยากคาดหวังอะไรที่มันเกินกว่านี้ เพราะทราบนิสัยท่านดี

มันตาไม่ใช่คนโปรด แม้ว่าจะช่วยงานท่านทุกอย่าง

หลังเรียนจบปริญญาตรี เขาตั้งใจจะให้มันตาเรียนปริญญาโทต่อ เพราะมันตาเป็นคนเรียนเก่ง และชอบเรียน หลังเรียนจบก็ตั้งใจจะให้เป็นอาจารย์สอนที่มหาวิทยาลัย

แต่สิ่งที่เขาคิดไว้ก็เปลี่ยนทิศเปลี่ยนทางหมด เมื่อคุณย่าเอ่ยปากจะให้มันตามาช่วยดูแลทำบัญชีโฉนดที่ดิน และค่าเช่าจากอสังหาริมทรัพย์ที่ท่านถือครองอยู่ และจะให้มันตาอุ้มท้องลูกของเขา เพื่อที่สกุลวสุจิตตาจะได้ไม่จบสิ้นที่เขา

มันตาปฏิเสธไม่ได้ เพราะแบกคำว่าบุญคุณเอาไว้

ส่วนเขาพยายามเปลี่ยนใจท่านอยู่ร่วมเดือน แต่ไม่สำเร็จ

‘ถ้าไม่อยากให้ตาหวานอุ้มท้อง ตุลย์ก็ไปหาผู้หญิงมาอุ้มท้องแทน หรือไม่ก็แต่งงานกับใครสักคนที่ย่าเลือกให้’

คำพูดของคุณย่าในวันนั้น ยังฝังแน่นในหัวเขา

หลังจากวันนั้น เขามีโอกาสได้คุยกับมันตาก่อนตัดสินใจ

‘เรื่องนี้จะทำให้ชีวิตของตาหวานเปลี่ยนตลอดไป ถ้าตาหวานปฏิเสธ พี่ก็เข้าใจ และไม่ว่าอะไรเลย หรือถ้าอยากออกจากบ้านไปอยู่ข้างนอก พี่ก็จะหางาน หาที่อยู่ให้’

‘แล้วตาหวานก็อยู่กับคำว่าอกตัญญูไปตลอดชีวิตเหรอคะ ถ้าตอนนั้นคุณท่านไม่ให้ตาหวานอยู่ที่บ้าน หรือให้ป้านกเอาตาหวานไปไว้บ้านเด็กกำพร้า ชีวิตของตาหวานในวันนี้ก็คงไม่ใช่แบบนี้...ทั้งคุณท่าน และคุณตุลย์คือผู้มีพระคุณ ซึ่งตาหวานไม่มีทางตอบแทนได้หมดในชาตินี้ เพราะฉะนั้นตาหวานไม่มีเหตุผลอะไรที่จะปฏิเสธคำขอของคุณท่านเลยค่ะ แม้แต่ชีวิตของตาหวาน ตาหวานยังให้ท่านได้เลย’

นั่นเป็นครั้งแรกที่มันตาพูดกับเขายาวที่สุดตั้งแต่รู้จักกันมา