All Chapters of ข้าคือดาวมงคลน้อยหลินลู่ฉี: Chapter 51 - Chapter 60

บทที่ 51 : มูลค้างคาว เจ้าแน่ใจนะว่าต้มแล้วจะกลายเป็นดินประสิว มุมปากของซุนอี้หานกระตุกเบา ๆ “ข้าจะเชื่อเมื่อได้เห็นของจริงเท่านั้น” “ไม่ได้ !” นางปฏิเสธเสียงแข็ง “หากเห็นของจริงแล้วพวกท่านสับปลับ ฆ่าพวกข้าทิ้งล่ะ ต้องร่างสัญญาซื้อขายกันก่อน” “เรื่องมากจริง ๆ อี้หานเจ้าจะยอมนางรึ เด็กนี่พูดจาแก่แดดยิ่งนัก” หยวนฉีหมิงเริ่มระแวง “เจ้ากับข้าเป็นใคร มีสิ่งใดให้กลัวเด็กคนนี้ เขียนสัญญาก็เขียนสิ แต่ในสัญญาต้องระบุไว้ด้วย หากพวกเขานำวิธีการเหล่านี้ไปบอกคนอื่น ย่อมต้องชดใช้ค่าเสียหายเป็นสิบเท่า” เถ้าแก่ซ่งตกใจหลังได้ยิน “เช่นนี้ได้อย่างไร” หยวนฉีหมิงเอ่ยอย่างลำพองใจ “เหตุใดจะไม่ได้ ! การค้าขายไม่ใช่ตำลึงสองตำลึง นี่เงินหนึ่งแสนตำลึงเชียวนะ” หลินลู่ฉี “ตกลง !” “ฉีฉี ! / ฉีฉี !” คนตระกูลซ่งรีบเรียกเตือนสตินาง “ทุกท่านไม่ต้องร้อนใจ” นางยกมือให้พวกเขาสงบจิตใจ หันไปทางซุนอี้หาน “แต่ต้องกำกับไว้ในสัญญาด้วย หากวิธีการเหล่านั้นถูกนำไปเผยแพร่ โดยคนของพวกท่านเอง เรื่องนี้พวกเราจะไม่รับผิดชอบเด็ดขาด” หยวน

บทที่ 53 : เงินต่างหาก คือเป้าหมายในชีวิตของข้า “พี่ชางท่านดูนาง ข้าจริงจังเหตุใดนางขำข้าได้เล่า” ฉินซื่อหันไปมองสามีแบบจนใจ อีกฝ่ายก็โอบไหล่นางไว้หลวม ๆ “ท่านป้าไม่ใช่ว่าข้าไม่จริงจัง แต่ข้าอายุเจ็ดปีเองนะ ข้าไม่คิดเรื่องหยุมหยิมพวกนั้นหรอก ชีวิตของข้าต้องการอิสระไร้ข้อผูกมัด และต้องการเงินทองมาก ๆ เข้าไว้ มีเงินเสียอย่างข้าก็ท่องเที่ยวไปทั่วแคว้นเยี่ยนได้ มีสิ่งใดให้ข้าต้องเกรงกลัวกัน สามีอะไรนั่นไม่ใช่เป้าหมายในชีวิตของข้า” นางรวบตั๋วเงินขึ้นไว้ในมือ มองสบตาพวกเขาทีละคน ทุกคนราวกับถูกสะกดจิตก็ไม่ปาน “เงินต่างหาก คือเป้าหมายในชีวิตของข้า” พอได้ยินแล้วทุกคนก็ถอยหลังออกห่าง คิดว่านางเพ้อฝันสิ่งใดอยู่ คนเราเติบใหญ่ก็ต้องสร้างครอบครัว แล้วค่อยหาเงินก็ไม่สาย “เอาล่ะ ๆ อย่าเคร่งเครียดนักเลย เงินนี่อย่างไรก็ต้องแบ่งพวกท่าน ข้าคงไม่มีชีวิตรอดมาถึงทุกวันนี้ได้ หากไม่ได้ความเมตตาจากพวกท่าน หากเกรงใจข้านักก็เอาไปคนละห้าพันตำลึง” นางแบ่งหวงชางกับภรรยาคนละห้าพันตำลึงจริง ๆ “พวกพี่ ๆ ยังเด็ก แต่การฝากเงินตั้งแต่เด็กย่อมเป็นเรื่

บทที่ 55 : ท่านลุงหวังท่านเอาเงินมาให้ข้าใช่ไหม ตอนเย็นหวงชางขับรถม้าไปรับหวงจื่อถง เขาได้เอ่ยถามบุตรชายมาระหว่างทางบ้างแล้ว หวงจื่อถงตาเป็นประกายทันทีหลังได้ยิน “ท่านพ่อท่านรู้หรือไม่ว่าบัณฑิตจากสำนักศึกษาในเมืองลี่หยาง ได้รับการสั่งสอนจากอาจารย์มีชื่อเสียง พวกเขาสอบผ่านซิ่วไฉกันเยอะมาก” “มีเรื่องเช่นนี้ด้วยรึ” หวงชางไม่คิดว่าปฏิกิริยาของบุตรชายจะแตกต่างจากที่คิด “อาจารย์ของเจ้าไม่ว่าเอารึ หากต้องย้ายไปก่อนเจ้าลงสนามสอบเพียงปีเดียว” “โอ๊ย ท่านพ่ออาจารย์ของข้าต้องยินดีมาก หากข้าได้เข้าไปเรียนในสำนักศึกษาที่เมืองลี่หยาง เพียงแต่เหล่าสหายยากจนและครอบครัวก็อยู่ที่นี่ แต่หากมีใครอยากย้ายไปที่นั่น ท่านอาจารย์เต็มใจเขียนหนังสือแนะนำให้ด้วยซ้ำ” “เช่นนี้นี่เอง” หวงชางได้รับคำตอบแล้ว ส่วนหวงจื่อเหยานั้นแทบไม่ต้องถาม ครอบครัวไปไหนนางไปด้วยอยู่แล้ว เขาตัดสินใจบอกทุกคนในตอนกินข้าวมื้อค่ำ เรื่องย้ายไปอยู่ที่เมืองลี่หยางในสามเดือนข้างหน้า คนอื่น ๆ ได้ยินก็ปรบมือกันอย่างชอบใจ พวกเขาตัดสินใจปิดกิจการที่นี่ ขนมหมาสู่มีอยู่หลายร้าน ไม่มีความจำ

บทที่ 57 : หัวสมองน้อย ๆ ของเจ้ามีแต่เงินรึไง รถม้าจอดอยู่ด้านหน้าของเรือน ป้ายร้านขนมซินอี๋ถูกปลดลงตั้งแต่เมื่อวาน พร้อมปิดป้ายปิดกิจการอย่างถาวร ทุกคนยืนมองบ้านหลังแรก ร้านค้าหลังแรกของพวกเขา จะบอกว่าไม่อาวัยอาวรณ์คงไม่ได้ “เอาล่ะ ๆ รำลึกความหลังกันพอแล้ว ขึ้นรถม้ากันเถอะ” ฉินซื่อแตะหลังลูก ๆ ให้ขึ้นรถม้าไปก่อน ที่นี่มีเพียงตระกูลซ่งกับเถ้าแก่หู ที่มีมิตรภาพดีงามต่อกัน ซึ่งนางไปอำลาเถ้าแก่หูก่อนหน้าแล้ว อีกฝ่ายก็อวยพรให้ค้าขายรุ่งเรือง ช่างแตกต่างกับนางเจียงยิ่งนัก หวงจื่อถงนั่งอยู่ด้านนอกกับบิดา เหล่าสตรีนั่งอยู่ในรถม้า ระหว่างทางที่รถม้าเคลื่อนตัวออกไป คนในรถก็เปิดม่านหน้าต่างออกมองดูด้านนอก ฉินซื่อทอดสายตาออกไปมองอำเภอหยาง น้ำตาหยดลงมาอย่างห้ามใจไม่อยู่ “ท่านป้า” หลินลู่ฉีกอดแขนนางเอาไว้แน่น “ท่านแม่อย่าร้อง” หวงจื่อเหยาโอบกอดนางอีกคน “ข้าไม่เป็นไร แค่รู้สึกใจหายเล็กน้อย อำหยางก็เหมือนที่สร้างเนื้อสร้างตัวของบ้านเรา มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นได้ก็เพราะที่นี่ พอต้องจากไปจริง ๆ ก็อดคิดถึงไม่ได้” นางลูบศีรษะเด็ก

บทที่ 59 : ภูเขาลูกนั้นต้องนำมาซึ่งความมั่งคั่งให้ข้า ไม่ช้ารถม้าก็มาถึงหน้าเรือนแห่งหนึ่ง ที่นี่คือตรอกชุน เรือนส่วนใหญ่เป็นของเศรษฐีผู้หนึ่ง เขามักกว้านซื้อเรือนเอาไว้ปล่อยเช่า ซ่งเผิงจิ่นนำลูกกุญแจมาไขเปิดประตูให้ทุกคนได้เข้าไปด้านใน จากนั้นก็ส่งมอบลูกกุญแจให้กับหวงชาง “เชิญ ๆ” เขาผายมือให้ทุกคนเข้าไป หวงชางขับรถม้าผ่านประตูใหญ่เข้าไป จากนั้นก็ดึงมือของซ่งเผิงจิ่นเอาไว้ “น้องเขยอย่าเพิ่ง” ซ่งเผิงจิ่นหันหลังกลับมา “ท่านมีสิ่งใดอยากพูดกับข้ารึ” “ค่าเช่านี่ข้าต้องมอบให้เจ้า” “พี่หวงชางท่านอย่าเอ่ยคำพูดเช่นนี้ ตระกูลซ่งต่างมีวันนี้ก็เพราะฉีฉีของพวกท่าน ท่านพ่อกับท่านแม่หารือกันแล้ว ค่าเช่าเรือนหลังนี้ พวกเราขอออกแทนท่านเอง” “แต่ว่าเรื่องนั้น” “พี่หวงชาง ท่านอย่าคิดมาก ตระกูลซ่งมองหาเรือนกับร้านค้าเผื่อพวกท่านแล้ว คิดว่าอย่างมากก็คงอยู่ที่นี่แค่เดือนสองเดือนเท่านั้น ไม่ได้หนักหนาอะไร เทียบไม่ได้กับตั๋วเงินห้าหมื่นตำลึงที่ตระกูลซ่งได้มาเลย” “ข้าปฏิเสธไม่ได้สินะ” หวงชางส่ายหน้าแล้วยิ้มอย่างเกรง