Semua Bab บอสเอวดุ!!!: Bab 91 - Bab 100

แต่เอ๊ะ ฉันเริ่มสะดุดใจ เจ้านายเป็นคนรักษาเวลา หากนัดคนสำคัญเอาไว้จริง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรเขาก็ไม่เคยสนใจ ต้องมาตามนัดให้ได้ แต่คราวนี้ทำไมดูไม่สนใจเลย"เจ้านาย ไม่ทราบว่าคนที่เจ้านายนัดคือใครคะ"ฉันถามเขาอีกรอบ เจ้านายมองฉัน"เอพริล เธอเป็นเลขาของฉันหรือเปล่า"ฉันพยักหน้า"ใช่สิคะ""ก็ใช่น่ะสิ เลขาไม่ควรสนใจเรื่องส่วนตัวของเจ้านายมากเกินไป เลขาไม่ใช่เมีย หรือว่าเธออยากเลื่อนขั้นมาเป็นเมียฉัน"ฉันที่กำลังคีบแซลม่อนชิ้นโตเข้าปาก แทบจะสำลักออกมาทันที"ไม่ค่ะ ฉันไม่คิดแบบนั้นแน่คะ ข้อตกลงของเราแค่นอนด้วยกัน ไม่ได้คิดเกินเลยกว่านั้น"เจ้านายหัวเราะ"ก็นั่นน่ะสิ ที่ฉันรู้สึกรำคาญคุณดุจดาวเพราะเธออยากแต่งกับฉัน ฉันไม่อยากแต่งงานเข้าใจหรือเปล่า ไม่ว่าเป็นใครฉันก็ไม่แต่ง เธอกับฉันแค่คู่นอน ไม่ใช่เมีย"หัวใจฉันกระตุก แต่ใบหน้าของฉันยังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม"แน่นอนค่ะ ขอโทษนะคะที่ทำให้เจ้านายเข้าใจผิด"เขาเหมือนเป็นไบโพล่า เมื่อสักครู่เขาดีกับฉันมาก ทำตัวเหมือนแฟนทุกอย่าง ห่วงกระทั่งรองเท้าของฉัน แต่ในตอนนี้เจ้านายกำลังย้ำถึงความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขาและฉันเองก็กำลังเกลียดตัวเอง ที่คล้ายจะถลำ

ฉันจะชอบใครก็ได้ในโลกนี้ แต่ไม่ใช่เจ้านายสินะ ทุกอย่างถูกขีดเอาไว้แล้ว ตอนนี้ฉันรู้สึกวูบโหวงและเจ็บปวดฉันไม่ได้ยินแล้วว่าคุณหมอพูดอะไรกับฉันบ้าง รู้แต่ว่าการนัดครั้งที่สองจะเป็นการนัดเพื่อมาทำเลสิกเพื่อรักษาดวงตาจริง ๆ หลังจากวัดค่าต่าง ๆ ไปแล้วคุณหมอนิชาลงตารางนัดให้ฉัน ฉันรับมาแล้วฝืนยิ้มให้เธอ กระทั่งฉันเดินออกมาจากห้องนั้นถึงได้รู้ว่าเจ้านายไม่อยู่แล้ว ฉันเพิ่งรู้ว่าเขาไปชำระค่ารักษาแทนฉัน"ไม่รบกวนเจ้านายหรอกค่ะ เท่าไหร่คะเดี๋ยวฉันโอนคืน"เจ้านายหน้าบึ้ง"อย่ามาอวดรวยต่อหน้าฉัน สวัสดิการพนักงานเล็กน้อยแค่นี้ถือว่าเป็นโบนัสล่วงหน้าก็แล้วกัน"ฉันย่นจมูก"เจ้านายหักโบนัสฉันจนไม่เหลือแล้วนะคะ ทั้งค่าเสื้อผ้า ค่ารองเท้า ยังมีค่าทำเลสิกอีกมันแพงไม่ใช่เหรอคะ ฉันอยากเก็บโบนัสไว้ชื่นชมบ้างนะคะ""แค่ได้นอนกับฉันทุกวันก็ดีกว่าโบนัสของเธอแล้วเอพริล เธอยังต้องการอะไรอีก"ฉันเบ้ปากแล้วพูดเบา ๆ "หลงตัวเองอีกล่ะ เจ้านายจะมาดีไปกว่าเงินสดในบัญชีได้ยังไง"และคนสองคนก็เริ่มโต้เถียงกันอีกจนกระทั่งออกมาจากศูนย์เลสิกดวงตาแห่งนี้ก็เกือบจะหนึ่งทุ่มแล้ว เจ้านายสั่งให้ลุงพลไปส่งฉันที่บ้านโดยที่เขาไม่ก

ฉันยิ้มแหย ๆ เขามีเหตุผลที่สามารถลบล้างเหตุผลของฉันได้ เหตุผลของคนรวย ฉันรู้ว่าทรัพย์สินที่พ่อและแม่ของพี่อาทิตย์ทำเอาไว้มีมากมาย ไหนจะเงินประกันอุบัติเหตุอีกหลายสิบล้านที่พ่อแม่ทำไว้ให้ ความจริงพี่อาทิตย์ไม่ต้องทำงานเขาก็อยู่เฉย ๆ ได้แบบสบาย แต่เพราะต้องการตอบแทนคุณนายบุหงาที่เลี้ยงดูมาอย่างดีเขาจึงเข้ามาช่วยบริษัทเพื่อแบ่งเบาภาระของเจ้านายฉันถอนหายใจออกมา เรื่องนี้คงต้องให้แม่ช่วยกันเอาไว้ก่อน เพราะฉันไม่สะดวกใจที่จะให้พี่อาทิตย์มาคอยดูแลจริง ๆ "ก็ได้ค่ะ ถ้างั้นให้พี่มาเป็นเพื่อนคราวหน้า ส่วนหลังจากทำเลสิกแล้วไม่ต้องลางานมาดูแลหนูนะคะ แม่ต้องไม่พอใจหนูแน่ที่ทำให้พี่อาทิตย์ลำบาก อีกอย่างเราสองคนยังไม่ได้แต่งงานกันนะคะ แม่ต้องคิดว่าไม่เหมาะแน่ ๆ ค่ะ"เมื่อพูดถึงแม่พี่อาทิตย์ก็ดูจะเกรงใจไม่น้อย เขาเป็นคนมีสัมมาคารวะเสมอ"ถ้างั้นก็ได้ครับ ยังไงเราก็ยังไม่แต่งงานกันแม่ของเอพริลก็คงคิดว่ามันไม่เหมาะ"กระทั่งฉันดื่มน้ำและทานเค้กชิ้นเล็ก ๆ ล้างปาก พี่อาทิตย์ก็เหมือนจะรอโอกาสนี้อยู่แล้ว ตลอดหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาเขาทานอาหารไม่มากและเอาแต่จ้องฉันด้วยดวงตาเป็นประกาย "จ้องแบบนี้อีกแล้วนะคะ พ

แต่ฉันไม่แน่ใจ ความอยากรู้อยากเห็นทำให้ฉันตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปข้างใน ทันทีที่ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำนี้มีแต่ความเงียบ นับเป็นห้องน้ำที่กว้างขวางแบ่งเป็นสองฝั่ง ฝั่งโถฉี่ไม่มีใครสักคน และอีกฝั่งคือฝั่งชักโครกฉันได้ยินเสียงคนคุยกัน แบบอู้อี้เหมือนมีอะไรอุดปากกันอยู่ ฉันอดจินตนาการไม่ได้ ฉันค่อย ๆ เดินเข้าไปจนถึงห้องน้ำห้องสุดท้าย ห้องน้ำทุกห้องล้วนว่างเปล่าไม่มีใครใช้ มีเพียงห้องสุดท้ายที่ปิดประตู แต่สัญลักษณ์หน้าประตูยังเป็นสีเขียวแสดงว่าห้องนี้ไม่ได้ล็อกเอาไว้และแน่นอนว่ามีคนสองคนอยู่ในนั้นที่กำลังส่งเสียงอู้อี้กันอยู่หัวใจฉันเต้นระทึก แทบจะหลุดออกมาอยู่แล้ว ลุ้นจนเหยี่ยวแทบเล็ด ลุ้นที่สุดในชีวิต ว่าขอให้ไม่ใช่เจ้านายของฉันเถอะ ถึงเจ้านายจะกินดุแต่ก็ไม่น่าจะพาใครมากินในห้องน้ำ มันอดใจไม่ได้ขนาดนั้นเลยหรือยังไงไม่มีทางก่อนอื่น ฉันลองก้มหน้าดูที่พื้นและสิ่งที่ฉันเห็นคือ รองเท้าของเจ้านายที่กำลังยืนแนบชิดกับรองเท้าสีแดงส้นสูงของใครคนหนึ่งนั่นมันรองเท้าเจ้านายแน่นอน ฉันดูแลเขาทุกเรื่อง เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า ทุก ๆ อย่างของเจ้านายมีฉันคนเดียวเท่านั้นที่ดูแล ฉันเป็นคนสั่งซื้อและเ

"ขอโทษค่ะ ลืมตัว พี่อาทิตย์อย่าไปเล่าให้เจ้านายฟังนะคะ ความจริงก็ธรรมดาค่ะ มีพนักงานบริษัทคนไหนบ้างไม่นินทาเจ้านาย หรือไม่ก็นินทาเพื่อนร่วมงานตัวเอง ไม่มีใครรอดหรอกค่ะ ทุกคนในโลกนี้ล้วนถูกนินทา"ฉันได้ด่าเขาบ้างก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย กำลังจะยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ คราวนี้มันหายไปจากมือของฉัน ฉันชักมึนแล้ว เกิดอะไรขึ้น มันวางอยู่ตรงนี้ชัด ๆ นี่นา พี่อาทิตย์กระแอมเสียงดังแล้วพยักพเยิด ฉันไม่เข้าใจแต่มองไปตามสายตาของเขาและแล้วฉันก็ปะทะกับสายตาของใครบางคนที่จ้องฉันเขม็งและถือแก้วคริสตัลในมือ ฉันคิดว่าตัวเองเมาจนเห็นหน้าของเขา ฉันยกมือขยี้ตาคิดว่าเดี๋ยวเขาคงหายไป แต่เขายังคงอยู่"จะ เจ้านายคะ คะ คือ"เจ้านายดื่มไวน์ขาวจากแก้วของฉันเสียเอง แล้ววางแก้วลง "อ้อ ไม่เรียกตาบื้อแล้วเหรอ เลิกงานแล้วนี่นะผมไม่ใช่เจ้านายแล้วแต่เป็นตาบื้อคนหนึ่ง""ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ เอพริลเมาค่ะเจ้านาย คือไม่ได้หมายถึงเจ้านายที่ว่าเป็นตาบื้อคนนั้น"ฉันยิ่งพยายามแก้ตัวก็เหมือนแถไปเรื่อย ฟังยังไงก็ฟังไม่ขึ้นเขาแสยะยิ้มอย่างน่ากลัวและกำลังใช้สายตาข่มฉันให้เล็กลีบลงเรื่อย ๆ กระทั่งเขาฉวยข้อมือของฉันเอาไว้ แล้วหันไปบอกพี