Lahat ng Kabanata ng หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ: Kabanata 161 - Kabanata 170

เมื่อรู้ซึ้งถึงฤทธิ์เดชของเสวียนอ๋อง ขุนนางเหล่านั้นจึงได้เลิกล้มความตั้งใจที่จะส่งบุตรหลานเข้าวังอ๋อง แต่กลับเปลี่ยนมาเป็นสนับสนุนหลานสาวหลานชายให้ตีสนิทกับซื้อจื่อน้อยแทน เพื่อหวังว่าอนาคตซื่อจื่อจะเลือกใครสักคนขึ้นมาเป็นคนใกล้ชิดหรือสตรีข้างกายเด็กสาวคู่แฝดมองหน้าบิดาและมารดาสลับไปมา เสวียนเสี่ยวอวี้เอียงคอเล็กน้อย ในปากหรือก็เต็มไปด้วยขนมที่บิดาป้อน แต่เมื่อเคี้ยวหมดแทนที่จะรับขนมชิ้นต่อไป นางกลับเอ่ยในสิ่งที่ทำเอามารดาเขินอายกับคำตอบของสามี“เสด็จแม่กับเสด็จพ่อรักกันตอนไหนหรือเพคะ” หลายครั้งที่ซิ่วฟงบุตรชายท่านลุงเปาเล่าถึงความรักของพ่อและแม่ให้ฟัง นางจึงอยากรู้เช่นกันว่าเสด็จพ่อกับเสด็จแม่รักกันได้อย่างไร“พ่อน่ะหรือ ก็รักตอนที่แม่เจ้าอยู่บนตัวพ่ออย่างไรเล่า”“ท่านอ๋องลูกยังเด็กนะเพคะ อย่าไปฟังพ่อเจ้าพูดเชียวนะ” คำพูดไม่เท่าไร ทว่าสายตาและรอยยิ้มที่ส่งให้ภรรยานั้นช่างน่าตีนัก พานทำให้ซินอ้ายรีบปิดหูบุตรทั้งสองเอาไว้ ไม่ให้พวกเขาได้ยินสิ่งที่เด็กไม่สมควรจะฟัง“แค่อยู่บนตัวเสด็จพ่อก็รักได้แล้วหรือเพคะ เก่งปานนั้นสมกับเป็นเสด็จแม่ โตขึ้นลูกก็อยากทำเช่นนั้นกับคนรักบ้าง” เด็กหญิงไม่

“อยากจะรวยแบบไม่รู้เรื่องจริงจริ๊ง ทำไมมันเหนื่อยแบบนี้นะ” พอได้มีเวลาพักคิดถึงเรื่องราวความหลัง แพมเริ่มบ่นกระปอดกระแปด เธอเริ่มต้นใหม่ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง จนรู้สึกว่าชีวิตนี้เมื่อไรจะสุขสบายอย่างใครเขาเสียที แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นหญิงแกร่งอย่างเธอก็สู้ไม่เคยถอยหลังจากเขียนนิยายโต้รุ่งมาหลายวัน ในที่สุดก็จบเรื่องได้เสียที ตัวละครพระเอกของเรื่องเธอได้ใส่สเปกผู้ชายที่ตนเองชื่นชอบลงไปด้วย เพราะถึงอย่างไรผู้ชายดี ๆ ก็คงจะมีเพียงแค่ในนิยายเท่านั้นแหละ คงไม่มีวันได้พบเจอ ร่างบางลุกขึ้นบิดขี้เกียจซ้ายทีขวาที ก่อนจะเดินเข้าห้องครัวไปหาของกินเติมพลังเสียหน่อย ลังนมวัวยี่ห้อดังถูกวางซ้อนกันเป็นชั้น ๆ แม้แต่ในตู้เย็นนอกจากของสด ผัก ก็มีนมกล่องนี้แหละที่ถูกอัดแน่นไม่แพ้กันหากจะบอกว่าเธอชอบดื่มนมน่ะหรือ บอกเลยว่าไม่ แต่ที่มันมีมากมายขนาดนั้น ก็เพราะหลังกล่องนมมีให้สแกนคิวอาร์โคดชิงโชคต่างหาก ของรางวัลใหญ่มีสองรางวัล รางวัลแรกได้เงินสดจำนวนหนึ่งล้านบาท รางวัลที่สองจะได้บัตรมีตติงศิลปินไอดอลชื่อดังจากประเทศเกาหลี สิ่งที่แพมหมายตาไม่ใช่เงินล้านแต่อย่างใดแต่มันคือบัตรมีตติงต่างหาก เธอถึงได้ลงทุน

“หนูจะเลือกอะไรได้ล่ะคะท่านเทพ ก็ต้องเป็นข้อสองอยู่แล้ว แต่ว่าให้หนูได้ชีวิตสวยและรวยมากไม่ได้หรือคะ” หญิงสาวเถียงคอเป็นเอ็น คับข้องใจกับชีวิตใหม่ที่แสนจะจน จะดีกว่าขอทานหน่อยก็ตรงมีที่ให้ซุกหัวนอนนี่แหละ‘ไม่ได้หรอก หากให้เจ้ามีตัวตนวาสนามากไป ถูกเทพผู้สร้างจับได้กันพอดี ถ้าเป็นคนธรรมดาข้าก็ยังจะพอแอบเอาชื่อเจ้าเข้าทะเบียนรายชื่อของเขาได้’“แต่ท่านทำให้หนูลำบาก”‘ข้าก็กำลังจะรับผิดชอบในความผิดของข้าอยู่นี่อย่างไร นอกจากของวิเศษที่ข้าจะให้ เอาเป็นว่าร่างกายที่เจ้าใช้ ข้าจะให้เจ้าอ่านออกเขียนได้เข้าใจภาษา ร่างกายแข็งแรงไม่เจ็บไม่ไข้ โรคภัยพิษร้ายแบบใดก็ทำร้ายเจ้าไม่ได้ อายุยืนยาว โดยเฉพาะความเจ็บปวดยามเมื่อเจ้าคลอดบุตร จะได้ไม่เจ็บปวดมากเหมือนผู้อื่น เพียงเจ้าเบ่งคลอดไม่กี่ครั้งบุตรของเจ้าก็จะออกมาง่ายดาย ไม่ทันให้เจ้าได้เจ็บหรอก’ นี่เขาแถมให้เยอะมากแล้วนะ“เฮ้อ ก็ได้ค่ะ ไหนล่ะคะท่านเทพของวิเศษ” หญิงสาวยอมแพ้ในที่สุด แต่ก็ไม่ลืมทวงของที่อีกฝ่ายสัญญาว่าจะให้‘สร้อยเส้นนี้มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่ใช้ได้ มันคงทนไม่ขาดไม่ลอก หากมีเหตุต้องตกอยู่ในมือคนอื่นที่ไม่ใช่เจ้าของ มันจะกลับมาหาเจ้าเองไ

ยามเฉิน(07.00-08.59)ถึงยามเช้าหลังจากหาของกินลงท้องอิ่ม เสี่ยวถิงจึงเตรียมตัวเพื่อเข้าไปในหมู่บ้าน ยังดีที่ท่านเทพพอจะให้ความรู้เกี่ยวกับโลกนี้อยู่บ้าง ไม่ปล่อยให้นางต้องดิ้นรนหาคำตอบด้วยตนเองไปเสียทุกอย่าง ที่ดินที่นางมาอาศัยอยู่อาจจะเป็นที่ว่างเปล่าไม่มีเจ้าของ หากต้องการไว้ในครอบครอง นางจะต้องเข้าไปหาผู้นำหมู่บ้าน เพื่อสอบถามหากเป็นที่ดินว่างจริงจะได้เจรจาติดต่อขอซื้อเป็นขั้นตอนต่อไป คือปัญหาอีกอย่างของนางในตอนนี้ ไม่รู้ว่าจะไปหาเงินจากที่ใด และต้องใช้เงินมากน้อยแค่ไหนถึงจะได้มาเป็นของตนเองร่างบางเดินถามทางไปเรื่อย ๆ แม้จะถูกมองราวกับเป็นเหมือนของแปลกก็ตาม แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้สนใจเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาตามหาบ้านผู้นำ ในสายตาของเสี่ยวถิงคนในหมู่บ้านนี้ดูเหมือนจะมีความเป็นอยู่ลำบากกันไม่น้อย สังเกตจากการแต่งตัวไม่ต่างอะไรกับตนเองก่อนจะได้ของวิเศษมาเลย พอจะเข้าใจแล้วเหตุใดชาวบ้านถึงได้มองนางไม่วางตา เรียกได้ว่าเดินผ่านต้องเหลียวหลังมองทุกคน ก็เพราะอาภรณ์ที่สวมใส่ดูดีเกินกว่าจะเป็นชาวบ้านธรรมดา เห็นทีกลับบ้านไปคงจะต้องหาใหม่ที่ดูเก่ากว่านี้เสียแล้ว“ท่านป้าเจ้าคะ พอจะบอกข้าได้หรือไม่บ้านท

“ที่ค่ายทหารประกาศรับซื้อเนื้อสัตว์ หรือพวกพืชทางการเกษตร ของป่า หรือแม้แต่ของใช้ทั่วไปจากชาวบ้าน ราคาก็ขึ้นอยู่กับประโยชน์ที่ใช้ได้ เจ้าก็ลองเอาไปขายดูสิ ถ้าสนใจเอามาฝากข้าไปได้ ข้าน่ะเอาผักไปขายทุกห้าวันอยู่แล้ว” ท่านแม่ทัพห่วงใยปากท้องชาวบ้าน จึงได้ประกาศรับซื้อสินค้าเพื่อลดความอดอยาก ส่วนกองทัพก็ได้ประโยชน์ไม่ต้องซื้อผ่านพ่อค้าคนกลาง ที่จ้องแต่จะกดราคาจากชาวนาชาวสวน ไปขายให้กองทัพในราคาที่แพงขึ้น“ขอบคุณเจ้าค่ะ คงต้องขอรบกวนท่านลุงเป็นธุระให้แล้ว” เสี่ยวถิงดีใจเป็นอย่างมาก ในที่สุดนางก็พอมีทางออก เพียงแค่มีที่ให้ขายส่วนของที่จะนำมาขายนั้นไม่ใช่เรื่องยาก“ไม่เป็นไร ถือเสียว่ายามลำบากก็ช่วย ๆ กัน เจ้าก็เรียกข้าว่าท่านลุงฉวนเถิดคนกันเอง”“เจ้าค่ะท่านลุง จริงสิ รบกวนท่านบอกคนที่มาช่วยทำรั้ว ไม่ต้องเตรียมอาหารเที่ยงมา ข้ามีให้หนึ่งมื้อนะเจ้าคะ” หญิงสาวยิ้มเขิน อายเหลือเกินที่ตนเองไม่มีสิ่งของมีค่าสำหรับเป็นค่าแรงให้พวกเขาเลย“ได้ ไว้ข้าจะบอกพวกนั้นให้แล้วกันนะ พรุ่งนี้จะให้พวกเขาไปทำรั้วให้แต่เช้า” เฒ่าฉวนรู้สึกเอ็นดูเสี่ยวถิงไม่น้อย นึกถึงบุตรสาวตนที่ตบแต่งออกไปอยู่กับสามีที่ต่างเมือ