All Chapters of หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ: Chapter 181 - Chapter 190

“จริงหรือเจ้าคะ ข้าตกลงเจ้าค่ะ” หญิงสาวยิ้มหน้าบานไม่คิดว่าจะขายได้ราคาดีเช่นนี้ บุญหล่นทับแท้ ๆ หากนางนำมาขายเดือนละสิบผืนก็สามารถเปิดร้านขายของได้ในอีกไม่ช้า“เจ้าไม่คิดให้ถี่ถ้วนสักหน่อยเลยหรือ” ซูเหนียงค่อนข้างแปลกใจไม่น้อย ที่อีกฝ่ายตกลงรับอย่างง่ายดาย การค้าแบบผูกขาดมีทั้งข้อดีและข้อเสีย ข้อเสียจะต้องขายให้คู่ค้าแต่เพียงเจ้าเดียวเท่านั้น จะไม่สามารถขายให้ร้านอื่นได้อีกจนกว่าจะหมดสัญญา จะดีก็ตรงที่ไม่ว่าจะเกิดวิกฤติย่ำแย่อย่างไร คนที่ได้รับผลกระทบมิใช่สตรีตรงหน้า แต่เป็นร้านค้าที่ต้องรับผิดชอบ“ไม่เจ้าค่ะ ข้าขายให้ท่านก็พอแล้ว นี่เป็นผลงานของข้าทั้งหมดเจ้าค่ะ สิบผืน” หญิงสาวไม่คิดอะไรมากมาย นางเชื่อมั่นว่าเถ้าแก่เนี้ยผู้นี้เชื่อถือได้ อีกส่วนหนึ่งเสี่ยวถิงรู้สึกถูกชะตา“นี่เป็นเงินส่วนของวันนี้ ครั้งหน้าเจ้านำผ้าเช็ดหน้ามาขายค่อยทำสัญญาก็แล้วกัน” ซูเหนียงดึงลิ้นชักข้างกายออกมา ก่อนจะล้วงเอาเงินจำนวนสิบตำลึงเงินส่งให้สตรีตรงหน้า เรื่องการทำสัญญานั้นต้องใช้เวลาในการร่างสัญญาอย่างละเอียด จึงไม่สามารถลงลายมือกันได้ วันนี้จึงเป็นเพียงการตกลงด้วยวาจาเท่านั้น“ขอบคุณนายหญิงเจ้าค่ะ” หญิง

“พบกันอีกแล้ว” ไม่คิดว่าในเวลาอันสั้นเพียงแค่ไม่ถึงหนึ่งก้านธูป เขาก็ได้พบนางในดวงใจเร็วเช่นนี้ สวรรค์นี่มันเนื้อคู่เขาชัด ๆ“เสี่ยวถิงเจ้ากับท่านนายอำเภอหวังรู้จักกันอยู่แล้วหรือ” ผู้นำฉวนรู้สึกมึนงง ไม่คิดว่าทั้งสองจะรู้จักกันมาก่อน ด้วยเสี่ยวถิงแทบจะไม่ได้ออกจากหมู่บ้านด้วยซ้ำ แล้วทั้งสองคนไปรู้จักกันตอนไหน“ก็ไม่เชิงหรอกผู้นำฉวน ข้าแค่บังเอิญได้พบแม่นางเสี่ยวถิงเมื่อครู่นี้เอง” อ้า... ชื่อเสี่ยวถิงสินะ หวังเหล่ยยิ้มกริ่ม นางคงจะเล่นตัวเพื่อหวังจะเพิ่มความน่าสนใจสินะ ฉลาดดี เขาชอบ“เป็นเช่นนี้เอง เสี่ยวถิงเอ๊ย ท่านผู้นี้คือท่านหวังเหล่ยเป็นนายอำเภอประจำที่นี่ เจ้าสงสัยอะไรก็ถามท่านหวังเหล่ยได้ ท่านนายอำเภอนี่เสี่ยวถิง เป็นคนที่ข้ายื่นรายชื่อเข้าหมู่บ้าน นางเพิ่งจะผ่านการรับรองขอรับ”“คารวะท่านนายอำเภอเจ้าค่ะ” แม้จะไม่อยากทำความรู้จัก แต่ก็ไม่อาจจะเสียมารยาทต่อหน้าท่านลุงฉวนได้ อย่างน้อยก็ไม่ควรทำให้ท่านลุงถูกตำหนิ“ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการเช่นกัน เจอกันครั้งหน้า ข้าขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าวแม่นางสักมื้อ” บุรุษรูปงาม อีกทั้งมีตำแหน่งใหญ่โต สตรีในอำเภอต่างพากันอยากตบแต่งเข้าจวน

สามวันผ่านไปถึงกำหนดวันนัดหมาย นายช่างเข้ามารื้อถอนเพื่อจะทำบ้านหลังใหม่ พวกเขามาพร้อมกับลูกมืออีกสามคน ก่อนจะรื้อบ้านหลังเดิมออกบรรดานายช่างได้สร้างกระท่อมขึ้นมาหนึ่งหลัง เพื่อให้เสี่ยวถิงใช้พักอาศัยเป็นการชั่วคราวกำหนดการสร้างเสร็จยี่สิบวัน ระหว่างนี้นางจึงหยุดการส่งผักไปขายที่ค่ายทหารไปก่อนชั่วคราวเช่นกัน ผักที่กำลังโตพอเสี่ยวถิงได้นำมาใช้ทำอาหารให้นายช่างทาน หากเหลือก็ยกให้พวกเขานำกลับไปทำอาหารที่บ้านได้“ปู้เฉิง ตาเฒ่าจาง แม่นางเสี่ยวถิงเป็นคนมีความสามารถมาก พวกเจ้าคิดเหมือนข้าหรือไม่” ต้าเปาถามสหายที่ยืนอยู่ข้างกาย ตั้งแต่มาถึงที่นี่พวกเขาก็เอาแต่ยืนอ้าปากค้างแล้วค้างอีก ไม่ใช่เพียงก้อนอิฐสองพันก้อนที่นางสามารถหามาได้ภายในสามวัน มันยังมีไม้กองพะเนินกันอยู่ตั้งมากมาย มากเกินพอกับการสร้างบ้านด้วยซ้ำ อีกทั้งไม้แต่ละแผ่นผิวเรียบเนียนความยาว ความกว้าง เท่ากันทุกแผ่น มันช่างน่าทึ่งอะไรเช่นนี้“อืม พวกข้าก็คิดเช่นนั้น” เฒ่าเฉิง/เฒ่าจางพวกเขาทั้งหมดต่างก็เห็นพ้องต้องกันถึงความเก่งกาจ ไม่ว่าจะเป็นความขยันและหัวการค้า มิแปลกใจนางถึงได้ผลักดันตนเองให้มีอยู่มีกินได้รวดเร็วเพียงนี้ ไม่แน่ว

เหล่าสมุนห้าคนแยกย้ายกันไปทำตามคำสั่ง ทว่าเมื่อเปิดผ้าคลุมกลับพบเพียงเข่งใส่ผักอันว่างเปล่า จะเหลือก็แต่เศษผักตกเกลื่อนให้เห็นเท่านั้น นั่นยิ่งทำให้พวกโจรโมโหเดือดดาล ไม่พอใจที่ครั้งนี้พวกมันจะไม่ได้อะไรกลับไป“หัวหน้า ในนี้ไม่มีอะไรเลย” ก่อนเดินกลับมามันดันเหลือบไปเห็นสร้อยที่อยู่บนคอหญิงสาว เห็นว่าพอจะมีค่าอยู่บ้างจึงได้กระชากติดมือมาด้วย“โอ๊ย” ด้วยความตกใจ เสี่ยวถิงจึงร้องเสียงดังแต่ก็ทำอันใดไม่ได้“จับตัวนังนั่นมา ส่วนไอ้แก่ก็ฆ่ามันทิ้งที่นี่เสีย พากลับไปด้วยก็ไม่มีประโยชน์” หัวหน้าโจรออกคำสั่ง อย่างน้อยได้ผู้หญิงไปไว้บำเรอก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรติดไม้ติดมือไป“หัวหน้า สร้อยเส้นนี้ถ้าเอาไปขายก็คงพอได้สักตำลึงขอรับ” ด้วยตัวเรือนมีทองคำและมุกเม็ดเล็กอยู่ด้วย อย่างน้อยมันก็พอมีค่าอยู่บ้าง“ปล่อยข้านะ ได้สร้อยกับเกวียนไปแล้วก็ควรจะปล่อยพวกเราไปมิใช่หรือ” เสี่ยวถิงทำใจกล้าต่อรอง เผื่อว่าการถ่วงเวลาในครั้งนี้จะทำให้มีคนผ่านมาเห็น แล้วไปแจ้งทางการมาช่วยพวกตนก็ยังดี“หุบปาก เจ้าไม่ได้อยู่ในสถานะต่อรองได้ จับตัวมา”น่าเสียดายที่สร้อยวิเศษถูกพวกมันยึดไปแล้ว มิเช่นนั้นนางก็จะสามารถเรียกอาวุธอะ

ในระหว่างนั้นชายหนุ่มหนวดเครารุงรังเต็มใบหน้า เดินเข้ามาประชิดทางด้านหลัง ทำให้หญิงสาวสะดุ้งตกใจ ก้าวถอยหลังปะทะเข้ากับอกกว้างโดยไม่ตั้งใจ“ขอโทษข้าทำเจ้าตกใจ เป็นอะไรหรือไม่” มือหนาคว้าจานอาหารไว้ได้ทัน ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้แล้วรีบถอยห่างทันที รู้สึกไม่มั่นใจตนเองสักเท่าไร เกรงว่านางจะได้กลิ่นอันไม่พึงประสงค์“ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ แต่ว่าแขนท่านเลอะหมดแล้ว ไปล้างตัวก่อนดีไหม ห้องอาบน้ำอยู่ทางด้านหลังเจ้าค่ะ ส่วนชุดท่านข้าจะเอาไปซักให้ก่อนรอแห้งค่อยออกไปก็ได้เจ้าค่ะ” หญิงสาวชี้ไปที่ไหลกว้าง ถูกน้ำซอสจากไก่ผัดเม็ดมะม่วงหิมพานต์ราดไปแล้วครึ่งแขน“ไม่เป็นไร ประเดี๋ยวข้าไปอาบในลำธารก็ได้” ภายในบ้านมีเพียงนางและเขาสองคนเท่านั้น คนอื่นอยู่ด้านนอกหมดก็จริง เกรงว่าคนนอกที่ไม่รู้เรื่องราวบังเอิญเห็นในตอนที่เขาสวมเพียงชุดชั้นในจะทำเช่นไร แม่นางเสี่ยวถิงจะไม่เสียชื่อหรอกหรือ“จะลำบากไปไกลทำไมเจ้าคะ อย่าได้คิดมากเลย” ชายหญิงอยู่ในบ้านด้วยกันสองคน โดยที่ฝ่ายชายสวมเพียงชุดชั้นใน แม้จะดูไม่งาม แต่แล้วอย่างไรไม่ได้ทำอะไรผิดนางไม่สนใจอยู่แล้วร่างบางเดินนำทางคนตัวโตออกไปทางหลังบ้าน พร้อมกับยืนรอหน้าห้อ