All Chapters of หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ: Chapter 171 - Chapter 180

วันนี้อากาศช่างร้อนนักทำเอาพวกเขาเหงื่อไหลไคลย้อยเปียกปอนไปหมด ทว่าก็ยังดีที่มีลมเย็นพัดผ่านมาบ้าง พอช่วยให้คลายร้อนได้ แต่ที่ช่วยได้มากก็เห็นจะเป็นน้ำเย็นฉ่ำในโอ่งดินเผา แม้รสชาติจะเป็นน้ำดื่มธรรมดา ทว่ามันกลับมีสีแดงกลิ่นหอมหวาน พอได้ดื่มมันช่างชื่นใจดีแท้ เสี่ยวถิงเรียกว่าน้ำอุทัยทิพย์ เพียงหยดผสมลงน้ำดื่ม สรรพคุณช่วยให้รู้สึกสดชื่น แก้กระหาย แก้ร้อนใน บำรุงเลือด บำรุงหัวใจ ไม่คิดว่าจะมีประโยชน์มากถึงเพียงนี้ชายทั้งสามร่วมแรงร่วมใจกันสร้างรั้วบ้านให้หลิวเสี่ยวถิง ใช้เวลาครึ่งวันกว่าจะแล้วเสร็จ ถึงเวลาพักทั้งสามคนนั่งล้อมวงอยู่บนแคร่ ที่เพิ่งทำเสร็จเพื่อไว้ให้เสี่ยวถิงได้นั่งเล่นหน้าบ้านทุกคนมีข้าวห่อใบตองติดตัวมาด้วยคนละห่อ เมื่อเปิดออกระหว่างรอเสี่ยวถิงเข้าไปเอากับข้าวในบ้าน ทุกห่อมีเพียงข้าวเปล่าโดยมีแค่เกลือเพียงหยิบมือเอาไว้คลุกกับข้าวกินเท่านั้น“อาหารมาแล้วเจ้าค่ะท่านลุง”หลังจากอยู่ด้วยกันมากว่าครึ่งวัน นางและท่านลุงทั้งสามก็เริ่มพูดคุยกันได้อย่างสนิทใจ เสี่ยวถิงได้รู้เกี่ยวกับหมู่บ้านและโลกต่างมิตินี้หลาย ๆ เรื่อง โดยเฉพาะเรื่องที่นางไม่ชอบมากที่สุด และเป็นสิ่งที่เหมือนเป

หลิวเสี่ยวถิงหยิบถุงเท้าออกมาให้ท่านป้าเหลียนสองคู่ ก่อนจะยกส่วนที่เหลือขึ้นไปวางไว้บนเกวียนให้เสร็จสรรพ หมดธุระเรื่องฝากท่านลุงนำของไปขายที่ค่ายทหารแล้ว นางก็กะว่าจะกลับไปปลูกผักสวนครัวเพิ่ม เผื่อว่าจะได้นำผลผลิตมาขายเพิ่มรายได้อีกทางนางเหลียนพลิกดูถุงเท้าอย่างพิจารณา รู้สึกทึ่งฝีเข็มที่ละเอียดและยาวเป็นเส้นตรงเท่ากันราวกับจับวาง ไม่มีส่วนไหนเลยที่จะแตกแถวออกไป นี่เป็นฝีมือของคนคนเดียวทำทั้งหมดจริงหรือ“เย็บได้ดีฝีเข็มละเอียดนัก ไม่คิดว่าเจ้าจะมีฝีมือการเย็บปักดีถึงเพียงนี้” นางเหลียนกล่าวชมหญิงสาวตรงหน้า ใครได้ไปเป็นภรรยาก็คงจะโชคดี นางทั้งงดงามและมีความสามารถในตัวไม่แพ้ใคร เมื่อชื่นชมผลงานจนหนำใจแล้วจึงได้ยื่นถุงเท้าคืน“ท่านป้าไม่ต้องคืนเจ้าค่ะ ข้าให้พวกท่านคนละคู่” หญิงสาวส่ายหน้าไม่ยอมรับคืน นางตั้งใจจะให้คนทั้งคู่มากกว่านี้ แต่ก็กลัวพวกท่านจะไม่ยอมรับ เอาไว้ให้ความเป็นอยู่นางดีขึ้นมากกว่านี้ ค่อยหาสิ่งตอบแทนน้ำใจ“ได้อย่างไรของซื้อของขาย ข้ารับไม่ได้หรอก” มือเหี่ยวย่นยื่นถุงเท้าคืนไม่ยอมรับ เห็นใจที่อีกฝ่ายไม่มีเงินทองติดตัว อยากจะให้เอาไปขายได้เงินเสียมากกว่ามาให้ตนและสามีเปล

กว่าเด็กชายจะหอบหิ้วของทั้งหมดกลับมาถึงบ้านได้ก็แทบหมดแรง เขาหยุดพักอยู่หลายครั้งเกือบจะทำปิ่นโตล้มก็ตั้งหลายหน เมื่อเห็นหลังคาบ้านความเหน็ดเหนื่อยที่มีมันกลับหายไปเป็นปลิดทิ้ง“นั่นเจ้าได้อะไรมาน่ะ” นางเส้าหยวนมองเห็นหลานชายหอบข้าวของมาแต่ไกล ก็อดจะสงสัยไม่ได้ ตัวนางเองต้องรีบเข้าไปช่วยถือ“ของกินขอรับ”“เจ้ามิได้ไปขโมยใครมาใช่ไหม เอาไปคืนเดี๋ยวนี้นะ ยายไม่เคยสอนให้เป็นคนไม่ดี” เท้าที่กำลังจะก้าวเดินหยุดชะงัก เมื่อหลานชายบอกว่าทั้งหมดเป็นของกิน แค่เปิดดูของในปิ่นโตก็รู้แล้วว่าไม่ใช่ของที่จะหากินได้ง่าย ๆ ถ้าไม่ไปขโมยของคนอื่นมา“มิใช่นะขอรับท่านยาย ข้าทำงานแลกมาต่างหาก” อาคุณรีบแก้ความเข้าใจผิดโดยไว ทุกคำสอนของท่านยายเขาล้วนจำได้ขึ้นใจทั้งสองหอบข้าวของช่วยกันเข้าบ้าน แม้จะเป็นเพิงพักสร้างขึ้นเพื่ออยู่ชั่วคราวพอให้ซุกหัวนอน แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีที่ให้หลบแดดหลบฝน หลังจากวางของทั้งหมดไว้กลางบ้าน นางเส้าหยวนจึงได้ถามที่มาของสิ่งของเหล่านั้นจากหลานชายต่อทันที“เจ้าบอกยายมาซิ ไปทำงานอะไรมา แล้วของพวกนี้ได้มาอย่างไร” ข้างกายนางยังมีหลานสาวกำลังนอนหลับอุตุ จึงพูดเสียงดังมากไม่ได้“ท่านยายจำพี

ช่วงกลางดึกของคืนนั้น ดูเหมือนว่าลมพัดแรงกว่าทุกคืน เสียงใบไม้ลู่ลมดังออกมาเป็นระยะ บรรยากาศก็ช่างหลอนเหลือเกิน ยิ่งบางครั้งเหมือนต้นไม้สั่นไหว พร้อมกับได้ยินเสียงตุบตับมีของตกลงพื้น แต่เมื่อเปิดหน้าต่างออกดูกลับไม่พบอะไร เสี่ยวถิงปิดหน้าต่างอย่างรวดเร็ว จัดการล็อกอย่างแน่นหนา ก่อนจะดึงผ้าห่มคลุมโปงด้วยความกลัว“อย่าได้มาหลอกมาหลอนกันเลย นโมตัสสะ อาเมน อมิตตาพุทธ ”ไม่ว่าจะยกมือขึ้นอุดหู พยายามข่มตาหลับเพียงใด เสียงจากด้านนอกก็ยังดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง กว่าเสียงนั้นจะจบลงเวลาก็ล่วงเลยไปค่อนคืน ทำเอาเช้านี้เสี่ยวถิงตื่นมาพร้อมกับใบดวงตาดำคล้ำ ต้องใช้ครีมมาส์กหน้าเพื่อฟื้นฟูให้ผิวพรรณกลับมาดูดีดังเดิม ถ้าใครมาเห็นนางตอนนี้เข้าก็คงตกใจกระมัง พวกหน้าขาวด้านบนโปะด้วยแตงกวาฝานบาง ๆ ทั่วทั้งใบหน้า“พี่เสี่ยวถิง ข้าอาคุณเอาฟืนมาส่งขอรับ” วันนี้เป็นอีกวันที่เขาจะต้องเอาฟืนมาส่งพี่สาว เมื่อวานได้ของกินไป ท่านยายได้สั่งกำชับหนักหนาให้เขาช่วยงานพี่สาวให้มาก“อาคุณหรือ เอาไปกองไว้ในครัวได้เลย” เสี่ยวถิงตะโกนตอบกลับ นอนเล่นอยู่บนเก้าอี้ม้าโยกทำตัวเอื่อยเฉื่อย ทั้งที่ปกติจะต้องออกไปเปิดประตูให้เด็กน้

“ชอบโต๊ะไหนเชิญเลือกเลยขอรับ”“....?” ทุกอย่างหยุดชะงักไปทันที กว่าจะรู้สึกตัว ขาเจ้ากรรมก็ก้าวเข้าโรงเตี๊ยมเสียแล้ว ครั้นจะถอยกลับก็ไม่ได้ เสี่ยวเอ้อก็กระไรกดดันนางเหลือเกิน“ว่าอย่างไรขอรับคุณหนู จะเลือกนั่งตรงไหนดี”“ตรงนี้เจ้าค่ะ” เสี่ยวถิงเลือกโต๊ะระบบสุ่ม ชี้ไปตรงไหนนางก็นั่งตรงนั้น ก็ในเมื่อไม่ได้ตั้งใจมาแต่แรก เลือกของกินสักอย่างแล้วรีบออกไปจะดีกว่า“รับอะไรดีขอรับ” หลังจากใช้ผ้าพกประจำตัวทำความสะอาด ปัดกวาดเช็ดโต๊ะที่นั่งให้ลูกค้า เสี่ยวเอ้อพร้อมรับรายการอาหารทันที“ขอน้ำชาชุดหนึ่งก็พอเจ้าค่ะ” ตอนนี้นางมีเงินติดตัวไม่มาก การสั่งแค่น้ำชามานั่งจิบ จะได้ไม่ดูน่าเกลียดเกินไปยังดีมุมที่เสี่ยวถิงเลือกเป็นมุมอับเงียบสงบ จะมีเพียงไม่กี่โต๊ะเท่านั้นที่มีลูกค้ามานั่ง แต่ดูเหมือนว่ายิ่งไม่ค่อยมีคนเยอะ การได้ยินเสียงสนทนาของสองสตรีโต๊ะหลังยิ่งชัดเจนมากขึ้น จากไม่ตั้งใจฟังกลับกลายเป็นจับใจความได้ทุกคำสนทนา“น้ำชามาแล้วขอรับ ต้องการสั่งอะไรเพิ่มเรียกข้าน้อยได้ตลอดเวลา” เสี่ยวเอ้อนำชุดน้ำชาวางลงบนโต๊ะ ก่อนจะรินชาให้ลูกค้าแล้วเขาก็เดินจากไปเสี่ยวถิงนะหรือ นางมิได้สนใจเสี่ยวเอ้อแต่แรก ทำเพี