All Chapters of หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ: Chapter 151 - Chapter 160

นับแต่นั้นซินอ้ายใช้ชีวิตในหมู่บ้านเล็ก ๆ เป็นหมู่บ้านที่อยู่ห่างไกลจากเมืองหลวงมากนัก หมู่บ้านแห่งนี้เต็มไปด้วยธรรมชาติตั้งอยู่บนหุบเขา แม้ยามเดินทางเข้าเมืองเพื่อหาซื้อของกินของใช้ที่จำเป็นจะลำบากสักหน่อย แต่ชีวิตที่อยู่ที่นี่ก็มีความสุขดีไม่ได้ลำบากอะไรมีบ้านหลังเล็กในพื้นที่หนึ่งไร่ หลังบ้านอยู่ใกล้กับน้ำตกซึ่งนางมารู้ภายหลังจากผู้นำหมู่บ้านว่าพื้นที่ตรงนั้นมีเจ้าของแล้ว แต่เจ้าของอนุญาตให้นางสามารถใช้น้ำตกนั้นได้ตามใจ คราแรกซินอ้ายเข้าใจว่าทุกคนในหมู่บ้านสามารถเข้าไปใช้ที่แห่งนั้นได้เหมือนกันทุกคน แต่ความจริงแล้วมันกลับมิใช่เลย มีเพียงแค่นางเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้ จะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นเจ้าของเดิมไม่ห้ามแม้จะสงสัยว่าเจ้าของที่แห่งนี้เป็นใคร แต่น่าเสียดายที่ต้องเก็บความสงสัยนั่นไว้ เพราะชาวบ้านต่างก็ไม่มีใครรู้จักเจ้าของที่แท้จริงคือใคร พวกเขาบอกเพียงว่านาน ๆ จะมีคนแต่งตัวดีมาสักครั้ง พวกเขาเองก็ไม่รู้จักและไม่เคยพูดคุย หญิงสาวจึงไม่ได้สืบหาเจ้าของที่ดินอีกต่อไปกว่าสองเดือนแล้วที่นางใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เพียงลำพัง นาน ๆ ครั้งจะมีชุนโม่แวะเวียนมาเยี่ยมสักครั้ง ถึงจะบอกว่าอยู่ที่น

ซินอ้ายเหลือบมองคนตรงหน้าเป็นพัก ๆ นี่เป็นมื้ออาหารที่เรียบง่ายที่สุดสำหรับเสวียนอ๋อง กระนั้นดูเหมือนว่าผู้สูงศักดิ์เช่นเขาคงจะกล้ำกลืนฝืนทนไม่น้อย เอาแต่กินหมั่นโถวแต่กลับไม่ยอมตักน้ำแกงปลาสักคำ“กินไม่ลงก็ไม่ต้องกินเพคะ” การที่ต้องทนมองคนรังเกียจอาหารฝีมือตนเองเช่นนี้ใครมันจะไปทนไหว หญิงสาวดึงถ้วยน้ำแกงกลับคืน ก่อนจะเทลงถ้วยของตนเองทั้งหมด ปล่อยให้อีกฝ่ายกินแต่หมั่นโถวจืดชืดเช่นนั้นไปคนเดียวน่ะดีแล้ว“ข้ากินได้ ๆ อ้ายเอ๋อร์เจ้าก็ป้อนข้าหน่อยสิ” ตั้งแต่โตมายังไม่เคยเอาใจใครขนาดนี้มาก่อน นางเป็นคนแรกที่เขายอมให้ ทว่ากลิ่นคาวปลามันช่างแรงเสียจนกลืนไม่ลง แต่ถ้าหากไม่กินนางก็คงโกรธเป็นแน่ใบหน้าที่เฝ้ารอคอยให้ป้อนทำให้ซินอ้ายใจอ่อน นางจึงตักน้ำแกงเต็มช้อนแต่กลับไม่ยอมป้อนถึงปาก รอให้อีกฝ่ายหยิบช้อนจากมือไปกินเอง แต่ไม่ว่าจะยื่นรออย่างไรเจ้าตัวกลับไม่ยอมรับไป สุดท้ายนางจึงยอมป้อนตามที่เสวียนอ๋องต้องการคราแรกคิดว่าตนเองไหวแต่กลิ่นปลากลับตีฟุ้งขึ้นจมูก กลายเป็นว่าต้องรีบวิ่งออกไปโก่งคออาเจียนอย่างหมดท่า ซินอ้ายวิ่งตามออกไปคอยลูบหลังให้ด้วยความเป็นห่วง เมื่อครู่ยังทำเป็นพูดดีอยู่เลยแต่เหตุไ

สุดท้ายแล้วซินอ้ายก็เลือกที่จะทำตามใจตนเองอีกครั้ง อย่างไรเสียท่านอ๋องก็ได้รับปากด้วยองค์เองกับนางแล้ว ว่าจะทำตามข้อเสนอที่นางยื่นให้ทุกข้อ เสวียนอ๋องไม่ใช่คนที่จะรับปากไปอย่างส่ง ๆ แต่สิ่งที่ทำให้หญิงสาวนึกกลัวก็คือฝ่าบาทที่น่าตกใจนั่นคือข่าวของวั่งซู่และบิดา กล่าวหาเสวียนอ๋องในเรื่องที่ไม่เป็นความจริง ดูหมิ่นราชวงศ์ทำให้เสื่อมเสีย แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลเดียวที่พวกเขาสองพ่อลูกได้รับโทษหนัก เบื้องหลังความผิดอื่น ๆ อีกหลายกระทงที่วั่งเฉินอดีตเจ้ากรมคลังได้ซุกซ่อนเอาไว้นับไม่ถ้วน ตระกูลวั่งจึงถูกริบสมบัติทั้งหมดเข้าท้องพระคลัง เนรเทศไปเป็นชนชั้นแรงงาน ไม่มีสิทธิ์รับราชการเจ็ดชั่วโคตรเป็นเวลาสิบปีโทษทัณฑ์นี้มิใช่เพียงตระกูลวั่งเท่านั้น ผู้ร่วมขบวนการทั้งหมดร่วมกันปกปิดความผิด ต่างก็ถูกขุดขึ้นมาถอนรากถอนโคนให้สิ้น ไม่สนว่าคนผู้นั้นจะเป็นใครหน้าไหน ไม่นึกว่าแค่นางหายไปไม่นานกลับมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นเช่นนี้โดยเฉพาะคู่ชิงชิงกับซิ่วเปา ทั้งสองแต่งงานด้วยความจำยอมถูกเสวียนอ๋องยัดเยียดงานแต่งงานให้ ทว่าพวกเขากลับมีบุตรเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ นั่นเท่ากับว่าหลังจากเข้าพิธีได้เพียงเดือนเดียว ชิ

เสวียนต้าเหวิน ซื่อจื่อน้อยผู้มากด้วยสติปัญญาและความสามารถ ทั้งการต่อสู้ก็ฉายแววเหนือเด็กวัยเดียวกันไปมากโข เขาได้รับความรักความเอาใจใส่เป็นอย่างดีจากคนรอบข้าง ต้าเหวินปฏิบัติตนเป็นตัวอย่างที่ดีสมกับเป็นว่าที่องค์จักรพรรดิองค์ต่อไปอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เด็กน้อยตั้งใจเรียนเขียนอ่านมิให้บิดามารดาและท่านอาฮ่องเต้ต้องผิดหวังทว่าตั้งแต่เล็กจนโตอายุล้วงเลยมาถึงห้าขวบปี ไม่เคยมีสิ่งใดทำให้เด็กน้อยอย่างเขาต้องรู้สึกแพ้ได้เท่าบิดามาก่อน เก่งกาจมาจากไหนก็ต้องพ่ายให้กับบิดาอย่างราบคาบเสียทุกครั้ง“เสด็จพ่อลูกต้องไปอยู่ในวังกับเสด็จอาตั้งสามเดือน มันคือแผนของท่านใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” เสร็จจากเรียนคัดอักษรเด็กชายก็ได้วิ่งหน้าตั้งมาหาบิดาทันที เพิ่งจะได้กลับมาอยู่จวนได้ไม่ทันไรก็หาเรื่องให้เขาไปอยู่วังหลวงอีกแล้วหรือ เป็นบิดาประสาอะไรไม่อยากอยู่กับลูก มีแต่จะผลักไสให้ไปอยู่กับเสด็จอาอยู่เรื่อย“ถ้าใช่แล้วเจ้าจะทำไม” ชายหนุ่มลอบยิ้มโดยที่ไม่ให้บุตรชายเห็น กำลังสำราญกับการได้แกล้งเจ้าลูกหมา นี่ก็คงเพิ่งได้รับแจ้งจากกงกงมาสินะ ถึงได้รีบวิ่งแจ้นมาถึงที่นี่ได้ในเวลาอันรวดเร็ว“ฮึ! ตั้งแต่กลับมาลูกยังไม่ไ

ซื่อจื่อน้อยร้องไห้เป็นวักเป็นเวนเกือบสองเค่อแต่ก็ไม่ยอมหยุด กระทั่งซินอ้ายทนไม่ไหวขัดคำสั่งสามีเข้าปลอบบุตรชาย กว่าจะกล่อมให้เงียบสงบได้ก็แทบจะปาดเหงื่อ“โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะ ท่านพ่อแค่ล้อเจ้าเล่น” หญิงสาวค่อย ๆ เช็ดน้ำตาออกให้ พลางพูดแก้ต่างเพื่อให้บุตรชายสงบลง“ฮือออ เสด็จแม่ลูกเจ็บจังเลยพ่ะย่ะค่ะ” ต้าเหวินยื่นแขนที่เกิดจากการปะฝีมือกับบิดา ซึ่งรอยบนแขนเขานั่นก็ไม่ได้เกิดจากเสด็จพ่อทำร้ายแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะเขาทำพลาดเอง“ต้าเหวินของแม่ช่างน่าสงสารนัก ดูสิ คงเจ็บน่าดู” เพียงแค่เห็นรอยแดงเท่ารอยแมวข่วน ซินอ้ายยกแขนเล็กของบุตรชายขึ้นมาเป่าเบา ๆ หากนางไม่เล่นใหญ่เข้าไว้ก็เกรงว่าต้าเหวินจะน้อยใจ หาว่าแม่ผู้นี้ไม่เป็นห่วงไม่ใส่ใจ“ลูกก็ตัวเท่านี้ ทั้งอ่อนแอและยังเล็ก แต่เสด็จพ่อไม่ยอมอ่อนข้อให้เลย ลูกเจ็บพ่ะย่ะค่ะเสด็จแม่” เด็กชายซบอกมารดา ศีรษะเล็กทุยถูไถออดอ้อนเรียกร้องความสนใจจากมารดา หญิงสาวล้วงเอาตลับยาออกมาจากอกเสื้อ ซึ่งเป็นตลับเดียวกับที่ซินอ้ายได้จากสามีเมื่อครั้งเก่าก่อน นางเก็บมันไว้เป็นอย่างดีและพกติดตัวตลอด หญิงสาวใช้นิ้วป้ายยาเพียงเล็กน้อยก่อนจะทาบาง ๆ ลงบนรอยแดงนั่นอย่างเบา