Semua Bab หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ: Bab 141 - Bab 150

หลังจากกลับมาเมืองหลวงซิ่วเปาก็กลับไปปฏิบัติภารกิจอีกเช่นเคย ทำให้ชิงชิงไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าเป็นเวลาถึงสิบวัน กระทั่งวันนี้ที่นางได้รู้จากเหล่าองครักษ์คุ้มกันว่าเขาจะกลับมาวันนี้หญิงสาวชะเง้อคอมองอยู่หน้าประตูจวน ได้แต่เฝ้ารอว่าเมื่อไรเขาจะกลับมา ถ้าไม่เพราะต้องเอาของมาให้คงไม่รู้ที่อยู่ขององครักษ์ซิ่ว ชิงชิงยืนเขินตัวบิดพลางจินตนาการเมื่อยามได้พบหน้าบุรุษที่แอบชอบ วันนี้นางพิถีพิถันในการแต่งตัวเป็นพิเศษได้แต่หวังว่าเขาจะชอบเหตุที่นางต้องกลายมาเป็นสื่อกลางให้กับสองพี่น้อง ไม่ใช่เพราะพวกเขาทะเลาะกันแต่อย่างใด ทว่าต้นเหตุมาจากท่านอ๋อง ที่มักจะสั่งให้องครักษ์ซิ่วออกไปทำภารกิจมิได้ว่างเว้น ซินอ้ายบอกนางว่าท่านอ๋องกลั่นแกล้งพี่ชายให้ออกไปทำภารกิจในที่ห่างไกลทั้งอันตราย จะสามารถพบกันได้ก็ต่อเมื่อมีท่านอ๋องอยู่ด้วยเท่านั้นลับหลังซินอ้ายมักพูดว่าท่านอ๋องกลั่นแกล้งอย่างไม่มีเหตุผล ใช้อำนาจบาตรใหญ่รังแกผู้น้อย ทว่าในสายตาผู้อื่นกลับไม่คิดเช่นนั้น นั่นมิใช่การกลั่นแกล้งแต่มันคือความหึงหวงระหว่างบุรุษที่มีให้สตรีคนรัก คงมีเพียงซินอ้ายกระมังที่มองไม่ออกระหว่างยืนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเจ้าของเรือ

“แม่นางชิงชิง ผ้าผูกผมนี้อ้ายเอ๋อร์นางได้มาจากที่ใด คงแพงน่าดูนางไปเอาเงินจากที่ใดมาซื้อ”“อ๋อ นี่น่ะได้มาตอนที่ไปเมืองต้าฝูเมื่อสิบวันก่อนเจ้าค่ะ”“ข้าว่าข้าไม่ผูกมันดีกว่า” ชายหนุ่มหน้าซีดเผือด มิน่าเล่าลวดลายและเนื้อผ้าถึงได้คุ้นตานัก ที่แท้ก็มาจากร้านท่านอ๋องนี่เอง จะให้ท่านอ๋องมาเห็นไม่ได้เด็ดขาด ไม่เช่นนั้นเขาได้ชะตาขาดเป็นแน่ นี่ก็แทบจะถูกเนรเทศให้ไปทำภารกิจนอกเมืองไม่หยุดหย่อน ขืนยังใช้ให้เห็นคราวนี้คงมิได้กลับเมืองหลวงแล้วกระมัง“ได้อย่างไรเจ้าคะ ซินอ้ายต้องดีใจมากแน่หากท่านใช้ของที่นางให้ องครักษ์ซิ่วไม่คิดเหมือนข้าหรือเจ้าคะ”ใบหน้าที่ดูใสซื่อไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยของชิงชิงทำเอาซิ่วเปาพูดไม่ออก เขาแทบอยากจะกัดลิ้นให้ตายไปเสีย เหตุใดการปฏิเสธสตรีมันช่างยากเย็นนักเล่า กระนั้นสุดท้ายก็แพ้ให้กับนางกำนัลอาวุโสอยู่ดี ยอมผูกผ้าผูกผมผืนนี้กลับวังอ๋องพร้อมกันทว่าเมื่อออกมาได้เพียงครึ่งทาง กลับพบสิ่งไม่ชอบมาพากล มือหนาขององครักษ์หนุ่มกลับคว้ามือนางกำนัลประจำวังอ๋องให้นางเดินเร็วยิ่งขึ้น แทนที่จะเดินทางตรงเหมือนทุกครั้งเขากลับพาชิงชิงเดินเข้าตรอกนั้นออกซอกนี้“มีอะไรหรือเจ้าคะ”“ม

ตั้งแต่ได้รับความอับอายในวันนั้น วั่งซู่ก็มิได้ย่างเท้าออกจากจวนแม้แต่ก้าวเดียว กระนั้นก็ยังหวังว่าเสวียนอ๋องจะให้อภัยกับความวู่วามของตน นางคิดจะรออีกสักพักเพื่อให้ท่านอ๋องคลายความโกรธตามคำแนะนำของบิดา แล้วจึงเข้าไปขอโทษสร้างความไว้เนื้อเชื่อใจอีกครั้ง คราวนี้นางทำพลาดอย่างใหญ่หลวง ความโปรดปรานที่เคยมีบัดนี้คงไม่เหลืออะไรแล้วแต่แล้ววันหนึ่งนางกลับล้มป่วยทั้งที่คิดจะไปหาเสวียนอ๋องในวันนั้นแท้ ๆ วั่งซู่อยู่ ๆ ก็คลื่นเหียนอาเจียนมิได้หยุด นอกจากนั้นนางยังรู้สึกเหนื่อยง่ายกระทั่งเดินไม่กี่ก้าวก็เป็นลมล้มพับไปเสียอย่างนั้นเมื่อบุตรสาวล้มป่วยร้อนไปถึงผู้เป็นบิดา ถึงกับต้องลาราชการกลางคัน เพื่อกลับมาดูอาการบุตรสาวผู้เป็นดั่งดาวนำโชคมาตลอด จะให้เป็นอะไรไปในตอนนี้ไม่ได้“ซู่เอ๋อร์เป็นเช่นไร มีใครไปเรียกหมอมาตรวจแล้วหรือยัง” กลับมาถึงจวนก็พบว่าบุตรสาวนอนซมใบหน้าซีดเซียว บ้างรีบคว้ากระโถนโก่งคออาเจียนอย่างน่าสงสาร“ท่านหมอหานเกิดอุบัติเหตุกะทันหันได้รับบาดเจ็บแขนขาหักเจ้าค่ะ บ่าวก็เลยให้คนเรียกหมอจากโรงหมอมาดูอาการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อน อีกประเดี๋ยวก็น่าจะถึงแล้วเจ้าค่ะ”“คุณหนูกินอะไรผิดสำแด

ขณะเดียวกันเสวียนหยางได้ถูกเรียกตัวเข้าเฝ้ากะทันหัน คล้อยหลังไม่นานข่าวเจ้ากรมวั่งพาบุตรสาวเข้าวังร้องเรียนเสวียนอ๋องต่อหน้าฝ่าบาท เพื่อบีบให้อีกฝ่ายออกมารับผิดชอบในสิ่งที่ได้กระทำไว้กับบุตรสาวตน ทว่าวั่งเฉินกลับมิได้มาเพียงคนเดียว เขาพาพรรคพวกที่คอยให้การสนับสนุนเพื่อให้มาเป็นสักขีพยานในครั้งนี้ ด้วยเกรงว่าฝ่าบาทจะลำเอียงเห็นแก่ความเป็นพี่น้องแล้วตนเองจะไม่ได้รับความเป็นธรรมทันทีที่อ๋องหนุ่มเดินทางมาถึงท้องพระโรง เจ้ากรมเฒ่าก็ได้รีบก้าวออกมาด้านหน้า ก่อนจะนั่งคุกเข่าลงร้องขอความเป็นธรรมให้บุตรสาว โดยมีวั่งซู่ยืนอยู่ด้านข้างบีบน้ำตาร้องไห้กระซิกต่อหน้าทุกคน“ทูลฝ่าบาท กระหม่อมมิได้ขออะไรมาก เพียงแค่อยากให้ท่านอ๋องทรงรับผิดชอบสิ่งที่ทำกับบุตรสาวกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ” วั่งเฉินเหลือบมองอีกฝ่ายด้วยหางตา แม้จะมีตำแหน่งอ๋องใช่ว่าตนจะเกรงกลัว เสวียนอ๋องมีอำนาจแค่ไหน ตนก็มีอำนาจไม่แพ้กัน มั่นใจว่าเมื่อใดหัวหน้ากลุ่มขุนนางฝ่ายบุ๋นเช่นเขาไม่ได้รับความเป็นธรรม เหล่าบัณฑิตมากความสามารถทั้งหลายก็จะลุกฮือขึ้นเรียกร้องอีกแรง“ว่าอย่างไรเสวียนหยาง เจ้าได้ทำเช่นนั้นจริงหรือไม่” ลู่หมิงฮ่องเต้หนุ่มตีหน้าข

เมื่อซินอ้ายรู้สึกตัวแต่ทุกอย่างกลับมีแต่ความมืดมิด รับรู้ได้ถึงแรงโยกของรถม้าที่กำลังวิ่ง นางนอนนิ่งอยู่เช่นนั้นไม่นานรถม้าก็ได้หยุดลง พร้อมกับผ้าปิดตาถูกเปิดออก ภาพแรกที่ลืมตาทำเอาหญิงสาวถึงกับหยุดชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะรีบก้มหน้าลนลานทำตัวไม่ถูก แน่ชัดแล้วว่าคนตรงหน้ามิใช่เสวียนอ๋อง แต่คือลู่หมิงผู้เป็นถึงเจ้าแผ่นดิน“เจ้าน่ะหรือคือสาวใช้นามซินอ้าย” ลู่หมิงกวาดสายตามองว่าที่พี่สะใภ้ พื้นฐานชาติตระกูลก็ดีเสียแต่ชะตาชีวิตน่าสงสาร รูปร่างหน้าตาหรือก็ใช่ย่อยงดงามสมคำร่ำลือ ไม่แปลกใจที่พี่ชายจอมเรื่องมากหวงนักหวงหนา ถึงขั้นไม่ยอมพามาทำความรู้จัก ป่านนี้คงคลั่งตายไปแล้วกระมังที่ไม่ได้ออกจากวังมาตลอดห้าวัน นับตั้งแต่วันจัดการเจ้ากรมคลังวั่ง“ฝ่าบาทจับตัวหม่อมฉันมาด้วยเรื่องอะไรหรือเพคะ” ซินอ้ายรวบรวมความกล้าถามออกไป ทั้งที่จะเรียกพบตนเมื่อใดก็ได้ แต่กลับใช้วิธีลักพาตัวออกมาข้างนอกเช่นนี้มันแปลกเกินไป“เรารู้มาว่าพี่ชายเราลุ่มหลงเจ้าเสียจนไม่ยอมแต่งงาน เจ้ารู้ใช่หรือไม่ตำแหน่งพระชายาจะว่างเว้นไม่ได้ และข้าก็มีสตรีที่เหมาะสมให้เขาอยู่แล้ว เสร็จเรื่องนี้เมื่อไรเราก็จะให้พวกเขาเข้าพิธีทันที”“