All Chapters of หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ: Chapter 211 - Chapter 220

“แม่นางทั้งหมดนี่เท่าไรหรือ” หนึ่งในกลุ่มเขาได้รวบรวมเงินจากสหายทั้งหมด เขาคาดเดาว่าคงประมาณห้าสิบอีแปะ กระนั้นพวกเขารวมเงินกันแล้วก็ยังเหลืออีกสิบอีแปะอยู่ดี พวกเขาก็ลืมนึกไปบางคนก็ยังไม่ได้ค่าแรง จึงมีไม่พอจ่าย ทั้งยังกลัวเถ้าแก่เนี้ยแจ้งทางการจับพวกเขา ข้อหาไม่จ่ายเงินค่าข้าว“พวกท่านมีทั้งหมดสิบคน ชามละสองอีแปะ ทั้งหมดยี่สิบอีแปะเจ้าค่ะ”“หา! เจ้าคิดราคาผิดหรือไม่ ชามละสองอีแปะจริงหรือ” ทุกคนต่างก็ร้องอุทานออกมาเสียงดัง ราคาเท่านี้ยังไม่พอกับค่าลงทุนในแต่ละวันด้วยซ้ำ มิใช่เถ้าแก่เนี้ยแอบลดราคาให้หรอกหรือ เกรงว่าจะขาดทุนเสียมากกว่า อย่างไรพวกเขาก็ต้องจ่ายเต็มราคา“ไม่ผิดเจ้าค่ะ ในร้านนี้เลือกทานได้ทุกอย่าง ชามละสองอีแปะเท่านั้น” อิงเย่ายิ้มอย่างภูมิใจ คุณหนูของนางเรียกได้ว่าเป็นผู้ใจบุญมาโปรดก็ว่าได้ ทั้งใจดีและคิดถึงผู้อื่นเสมอ แม้นางจะชอบพูดว่าตนเองจิตใจคับแคบและร้ายกาจก็ตาม ในสายตาทุกคนกลับไม่ใช่เช่นนั้น“จะไม่ขาดทุนแย่หรือ” ให้เยอะถึงเพียงนี้ จะคิดชามละสิบอีแปะก็ยังได้“ถ้าพวกท่านกลัวร้านขาดทุน ก็มาอุดหนุนบ่อย ๆ สิเจ้าคะ”“แม่นางเจ้านี่ช่างคารมดีไม่น้อยเลยนะ ได้ ไว้พวกเราจะมาบ่

“ใช่ไหมล่ะเจ้าคะ ข้าถึงได้มาหาท่านวันนี้อย่างไร” ที่นางนำมามิใช่มีเพียงแค่รสต้มยำกุ้งแค่รสเดียว แต่มีทั้งบะหมี่แบบเกาหลี บะหมี่รสหมาล่า ทั้งรสเผ็ดและไม่เผ็ดอีกหลายรสชาติให้ได้เลือก“ตกลง ครั้งนี้ข้าจะไม่ทำสัญญาแบบผูกขาด ข้าไม่อาจเห็นแก่ตัวอยากให้เจ้ามีหลายทางเลือกในการขายขยายการค้าให้มากขึ้น”คราวนี้นางก็อยากจะสนับสนุนเสี่ยวถิงให้เต็มที่ ทว่าเรื่องปัญหามันอยู่ที่ตัวสินค้า ค่อนข้างจะเป็นเรื่องยากสักหน่อย เพราะยังใหม่และไม่เป็นที่รู้จัก “แต่ว่ามันค่อนข้างยากพอตัว ถึงจะดีแต่ว่าผู้คนก็ไม่รู้จักนี่สิ” นางกังวลเพียงอย่างเดียว ของที่ไม่เคยเห็นและคุ้นเคย ผู้คนก็มักจะไม่สนใจ“ข้าคิดไว้แล้วเจ้าค่ะ เราจะใช้วิธีแจกของตัวอย่างให้ทดลองกินก่อนจะวางขาย อย่างไรเสียถ้าของอร่อยก็ต้องมีคนกลับมาซื้ออย่างแน่นอน” เสี่ยวถิงเสนอความคิด โลกที่นางจากมาบริษัทดัง ๆ ก็มักจะทำเช่นนี้ เมื่อมีสินค้าใหม่ออกวางขาย ก็มักจะมีสินค้าตัวอย่างให้ลูกค้าทดลองก่อนเสมอ“ดี ข้าชอบความคิดของเจ้า แต่ว่าจะไม่ขาดทุนใช่หรือไม่ มิใช่น้อย ๆ เลยนะถ้าเราจะเอาแจกให้ทดลองก่อน” ของทุกอย่างล้วนแล้วแต่มีต้นทุนทั้งนั้น กว่าจะได้ผลก็คงจะหมดสินค้า

“ความจริงแล้วข้าไม่มีตัวตนในโลกแห่งนี้เจ้าค่ะ” แววตาและสีหน้าของไท่ฟง ไม่บ่งบอกถึงความคลางแคลงใจ หรือเป็นตัวประหลาดเลยแต่อย่างใด ทำให้เสี่ยวถิงกล้าพอที่จะเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับตนเองให้คนผู้นี้รับฟังได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ“โลกนี้หรือ นอกจากที่นี่ยังมีที่อื่นอีกหรือ”“ใช่เจ้าค่ะ มันถูกเรียกว่าโลกต่างมิติ เดิมทีจิตวิญญาณข้าอยู่อีกที่หนึ่ง แต่เพราะมีเหตุบางอย่างทำให้ข้ามาอยู่ที่นี่เจ้าค่ะ สร้อยเส้นนี้คือของวิเศษที่ข้าได้มา ท่านผู้หนึ่งดึงข้ามาที่นี่ให้ไว้เจ้าค่ะ” เสี่ยวถิงปลดสร้อยวิเศษออกมา ก่อนจะยื่นมันให้ชายคนรัก“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง ชื่อของเจ้าก็มาจากสร้อยเส้นนี้ด้วยสินะ” แสงวิบวับจากตัวอักษรก็พอจะทำให้เขาเดาที่มาของชื่อนางได้“ใช่เจ้าค่ะ สร้อยเส้นนี้สามารถเสกของทุกอย่างได้หมดเลยนะเจ้าคะ แต่ก็มีข้อจำกัด อย่างเช่นเงินทองของมีค่า และยาวิเศษเจ้าค่ะ”“เจ้าจงเก็บไว้ให้ดี อย่าให้หลุดไปอยู่ในมือใคร” ไท่ฟงสวมสร้อยคืนให้หญิงสาว แค่นางยอมบอกความจริงกับเขา ทำให้รู้สึกว่าตนเองเป็นคนพิเศษสำหรับเสี่ยวถิงแล้ว นั่นหมายความว่าเขาเป็นคนพิเศษสำหรับนางใช่หรือไม่“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ไม่มีใครใช้มันได้นอกจา

ในขณะที่เสี่ยวถิงเอาแต่หัวหมุนกับเรื่องค้าขาย ทางด้านไท่ฟงก็ต้องเจอกับเรื่องลำบากใจไม่แพ้กัน ไม่คาดคิดว่าฮูหยินหวังมารดาของนายอำเภอหวังเหล่ย จะขอพบเขาด้วยตนเองหลังจากเสร็จการหารือกับเหล่าพ่อค้า ทั้งที่เขาเลี่ยงที่จะพบมาหลายครั้ง แต่ครั้งนี้กลับหนีไม่พ้น ไม่คิดว่าจะถูกดักรอถึงหน้าห้องรับรองในโรงเตี๊ยมเช่นนี้“เชิญฮูหยินด้านในขอรับ” แม่ทัพหนุ่มผายมือเชื้อเชิญฮูหยินผู้เฒ่าหวังเข้าห้องรับรอง ก่อนจะให้คนไปแจ้งขอใช้ห้องกับทางโรงเตี๊ยมอีกครั้งฮูหยินผู้เฒ่าหวังเดินตามแม่ทัพหนุ่มเข้าไปอย่างว่าง่าย หากไม่เพราะหลานรักขอร้องมา นางก็คงจะไม่ถ่อมาถึงที่นี่ แม้จะไม่พอใจหยู่เยียนอยู่มาก แต่จะทำอย่างไรได้ก็ในเมื่อตนเป็นคนให้ท้ายหลานสาวเองสตรีร่างท้วมแต่งกายงดงามหรูหราทั้งตัวมีแต่ของราคาแพงนั่งลงเก้าอี้ข้างแม่ทัพ ใบหน้าหรือก็เชิดขึ้นตามประสาคนเคยวางอำนาจเป็นประจำ ไท่ฟงรู้สึกเบื่อหน่ายและเอือมระอา สังหรณ์ใจเกรงว่าจะเกิดเรื่องให้ตนต้องลำบากใจ“ฮูหยินมีธุระอะไรกับข้าหรือขอรับ ถึงได้มาดักรอถึงที่นี่”“เฮ้อ.. ข้าจะพูดเข้าเรื่องเลยก็แล้วกันนะ จะอะไรซะอีก ก็เรื่องของเจ้ากับเยียนเอ๋อร์น่ะสิ ข้าขอพูดในฐานะที่เ

“คุณหนูเจ้าคะ สวมชุดคลุมก่อนเจ้าค่ะ” สาวใช้ประจำตัววิ่งตามแทบไม่ทัน พร้อมกันนั้นในมือก็ยังมีชุดคลุมสีดำเตรียมไว้สำหรับพรางกาย ถึงอย่างนั้นก็มิวายถูกผู้เป็นนายดุด่า“ชักช้า รีบเดินเข้าสิ” หยู่เยียนกระชากชุดคลุมจากมือสาวใช้ จัดการสวมใส่มันด้วยตนเอง ยามนี้นางอารมณ์ไม่ดี เห็นอะไรก็ขวางหูขวางตาไปหมด หากไม่คิดว่าต้องไปที่อื่น ก็คงจะกลับไประบายความโกรธที่จวนไปแล้วสองนายบ่าวออกจากที่ว่าการได้ก็ตรงไปจ้างรถม้ารับจ้าง มุ่งหน้าออกนอกเมือง หยู่เยียนนัดพบกับกลุ่มคนปริศนา นางรู้จักจากคำแนะนำของพ่อค้าที่มักซื้อสตรีจากครอบครัวหน้าโง่หากินจากบุตรหลาน เพื่อขายต่อหอคณิกา ครั้งก่อนอุตส่าห์เสียเงินไปตั้งมากเพื่อก่อกวนร้านบะหมี่ แต่ก็ล้มเหลว ยังดีที่พวกมันไม่ซัดทอดมาถึงตัวการ นังโง่เสี่ยวถิงมันพุ่งเป้าไปที่การล้างแค้นจากเหตุการณ์ทะเลาะวิวาท คดีคราวนั้นจึงจบลงเพียงแค่จับพวกอันธพาลลงโทษขังคุกรถม้าคันเล็กทำให้สตรีงดงามด้านในแสนอึดอัด และรังเกียจเสียเต็มประดา ทั้งคับแคบและเหม็นอับ อยากจะรีบทำธุระให้เสร็จโดยเร็ว จะได้ไม่ต้องอยู่สถานที่สกปรกเช่นนี้นาน เมื่อมาถึงสถานที่นัดหมายเป็นอารามวัดร้าง บุรุษกลุ่มหนึ่งได้อ