Semua Bab หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ: Bab 221 - Bab 230

ค่ายทหารทางเหนือเริ่มเข้าขั้นวิกฤต พืชผักที่เคยรับซื้อจากชาวบ้าน บัดนี้แทบจะไม่มีใครนำมาขาย ด้วยทุกคนต่างก็ต้องการกักตุนเสบียงไว้กินเอง แคว้นศัตรูก็เริ่มเหิมเกริมหนักขึ้นทุกวัน เมื่อไม่นานมานี้เสบียงที่ถูกส่งมาจากวังหลวง ได้ถูกดักปล้นระหว่างเดินทางก่อนที่จะมาถึงเพียงไม่กี่วัน ราวกับพวกมันรู้ความเคลื่อนไหวอยู่ก่อนแล้วการปล้นครั้งนี้จะเรียกปล้นก็ไม่ถูก เพราะของทุกอย่างถูกเผาจนไม่เหลือซาก ราวกับพวกศัตรูต้องการให้ค่อย ๆ อดตายกันไปทีละนิด เมื่ออ่อนแรงก็จะยกทัพเข้ามาโจมตีได้โดยง่าย นอกจากฝั่งทางเหนือมีทหารที่น้อยที่สุดแล้ว ก็ยังต้องประสบปัญหาเรื่องปากท้อง ทำเอาไท่ฟงคิดไม่ตก ครั้นจะให้เรี่ยไรจากชาวบ้านก็เหมือนเป็นการขูดเลือดกับปู เป็นการซ้ำเติมพวกเขาเข้าไปอีก“เรียนท่านแม่ทัพ มีข่าวจากแม่ทัพแดนใต้สะพานข้ามแม่น้ำถูกตัดขาดขอรับ กองเสบียงไม่สามารถส่งมาช่วยเหลือเราได้ในเร็ว ๆ นี้ขอรับ” หน่อยข่าวกรองรายงานความคืบหน้า หลังจากมีการติดต่อมาจากทัพฝั่งใต้ที่ไม่สามารถขนย้ายเสบียงข้ามแม่น้ำมาได้“เสบียงของเราตอนนี้เหลือเท่าไร” ไท่ฟงหันกลับไปถามนายกองผู้ดูแลเสบียง“พอกินได้ประมาณสิบวัน วันละหนึ่งมื้อขอร

“คุณหนูโต๊ะแปดเส้นหมี่หนึ่ง บะหมี่เหลืองสองเจ้าค่ะ” ม่านหลัวแจ้งรายการอาหารที่รับจากลูกค้า นางไม่ได้ร่ำเรียนมาจึงทำให้อ่านไม่ออก ทว่าความจำของนางนั้นเป็นเลิศ พูดเพียงครั้งเดียวก็สามารถจดจำได้ขึ้นใจ จึงไม่มีปัญหาเรื่องการต้อนรับลูกค้า“ได้ ข้าจะทำให้เดี๋ยวนี้แหละ” เสี่ยวถิงหยิบเส้นและผักใส่ตะกร้อลงลวกในหม้อด้วยความว่องไว ด้วยลูกค้าเข้าต่อวันเยอะเสียจนทำแทบไม่ทัน นางจึงได้เพิ่มหม้อต้มซุป และจ้างภรรยาท่านลุงฉวนมาช่วยอีกแรง ระหว่างรอเส้นสุก หญิงสาวก็ได้หยิบเครื่องก๋วยเตี๋ยวใส่ถ้วยจนครบสามถ้วย เมื่อเห็นแล้วว่าคนที่สั่งเป็นพวกพี่ชายใช้แรงงานกลุ่มเดิม นางจึงเพิ่มลูกชิ้นหมูให้อีกคนละสี่ลูก พร้อมกับเติมเส้นให้อีกนิดหน่อยร้านบะหมี่สองอีแปะในตอนนี้ขยายพื้นที่เพิ่ม เพื่อรองรับจำนวนลูกค้าที่มากขึ้น โดยขอเช่าบ้านเรือนชาวบ้านใกล้เคียงกันอีกสองหลังถัดไป เพราะพวกเขาต้องการย้ายออกไปอยู่เมืองอื่นที่ไกลออกไป ให้ห่างจากสงครามที่กำลังจะเกิดขึ้นในเวลาอันใกล้นี้ ทว่าแม้จะมีคนที่ย้ายออกแต่ก็ยังมีคนที่เข้ามาขออาศัยด้วยเช่นกัน จึงทำให้เมืองนี้ยังคงมีผู้คนอยู่มากหลังจากรอเส้นสุกได้ที่ เสี่ยวถิงยกตะกร้อลวกเส้น

เหล่าชายฉกรรจ์นับสิบกรูเข้ามาหมายจะทำลายไม่ให้เหลือซาก ทว่ายังไม่ทันได้ทำอะไร ก็ถูกเหล่าชายใช้แรงงานออกมายืนขวางหน้าเสียก่อน ชายใช้แรงงานลูกค้าขาประจำกว่ายี่สิบคน พร้อมอาวุธครบมือเช่นกัน เมื่อเห็นว่าตนเองมีจำนวนน้อยกว่า จึงถอยหลังกลับไม่กล้าลงมืออิงเย่าถอนหายใจอย่างโล่งอก ในช่วงชุลมุนตนเห็นท่าไม่ดีจึงได้ออกไปทางหลังร้าน เพื่อที่จะไปขอความช่วยเหลือจากเหล่าพี่ชายใช้แรงงานที่อยู่ใกล้ ๆ โชคดีพวกเขายังไม่กลับบ้าน มิเช่นนั้นก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อทุกอย่างกลับไม่เป็นไปตามต้องการ หยู่เยียนถึงกับหน้าเสียเหมือนเห็นพี่ชายก้าวอาด ๆ เข้าหา สีหน้าบึ้งตึงน่ากลัว“หยุด พาคุณหนูกลับจวน ห้ามนางออกมานอกจวนอีกจนกว่าข้าจะอนุญาต”“ขอรับคุณชาย”“พี่ใหญ่ ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะเจ้าคะ คนพวกนั้นต่างหากที่ทำข้าก่อน” หยู่เยียนหาข้อแก้ตัวเถียงขึ้นทันควัน นางจะไม่มีวันยอมเป็นคนผิดเด็ดขาด“หุบปาก มีอะไรไปคุยกันที่จวน รู้หรือไม่เจ้าจะทำให้พวกเราลำบาก” หวังเหล่ยตะคอกน้องสาวเสียงดัง เดิมทีเขาก็มิได้รักใคร่เอ็นดู แต่เห็นแก่มารดาจึงมิได้ปริปากอันใด ครั้งนี้หยู่เยียนทำเกินไป ท่านแม่ยังคงนอนซมเพราะโรคเก่ากำเริบจน

หลิวเสี่ยวถิงเริ่มการสอนตกแต่งผิวหนังให้เหมือนแผลจริง นางทามือด้วยวาสลีนเพื่อให้แว็กซ์ไม่ติดมือ แล้วตักแว็กซ์ขึ้นมาปั้นเป็นลูกกลม ๆ เล็ก ๆ ให้ได้ขนาดที่ต้องการสมจริงที่สุด นำก้อนแว็กซ์ที่ปั่นเสร็จแล้วติดไว้บนผิวตรงแขนของซูเหนียง ใช้ปลายปิ่นปักผมกรีดตกแต่งสักเล็กน้อย ก่อนจะนำแปลงแต่งหน้าจุ่มชาดทาปากแต้มตกแต่งให้เหมือนผิวหนังพุพองแตกเป็นหนอง“เสี่ยวถิงเจ้ามักจะมีอะไรให้ข้าทึ่งได้ตลอดเลย” มันช่างน่าทึ่งนักเมื่อได้ลองทำตามวิธีที่เสี่ยวถิงสอน ตุ่มแผลที่ข้อมือนางเหมือนของจริงมาก หากไม่แตะต้องก็ดูไม่ออกว่านี่ไม่ใช่ของจริง“แต่ว่าเรื่องกลิ่นข้าคงช่วยท่านไม่ได้นะเจ้าคะ” หญิงสาวยิ้มแหย ถึงจะช่วยสร้างตุ่มหนองปลอมได้ก็จริง แต่เรื่องของกลิ่นนั้นนางก็จนปัญญา“ไม่เป็นไร ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้าจัดการเอง ที่เจ้าทำอยู่ก็ช่วยข้าได้เยอะแล้ว”“ท่านอย่าลืมนะเจ้าคะ เรื่องนี้ให้มีคนรู้น้อยดีที่สุด แม้แต่ครอบครัวท่านก็อย่าได้หลุดปากเชียว”“เราจะตบตาท่านหมอได้จริงหรือ” การให้นางแกล้งป่วยเป็นคนใกล้ตายตบตาผู้คนไม่ใช่เรื่องยาก แต่ไม่สามารถหลอกลวงหมอได้นี่สิคือปัญหา“ขอเพียงท่านโน้มน้าวใจหมอประจำตระกูลสามีท่านได้ ท

สองวันให้หลังหานซ่งตั้งใจจะไปทวงสมบัติคืน กลับพบว่าอดีตภรรยาเดินเหินใช้ชีวิตปกติได้ ทั้งที่สองวันก่อนยังนอนรอความตายอยู่แท้ ๆ ที่น่าเจ็บใจกว่านั้นตัวเขาเองถูกไล่ออกมาจากจวนตระกูลซูอย่างกับหมูกับหมา กระนั้นหานซ่งก็ยังไม่ยอมแพ้วิ่งโร่ไปแจ้งนายอำเภอเพื่อเอาผิดอดีตภรรยา ข้อหาหลอกลวงเพื่อให้ตนเขียนหนังสือหย่าให้“ท่านนายอำเภอจะต้องให้ความเป็นธรรมกับข้านะขอรับ สตรีผู้นี้หลอกให้ข้าเขียนหนังสือหย่าไม่พอ ยังขนเอาทรัพย์สินของข้าน้อยไปหมดเลยขอรับ” ในใจมันรู้สึกเดือดดาลที่ถูกซูเหนียงหลอกให้เชื่อได้อย่างสนิทใจ อย่างไรเสียจะต้องได้ทุกอย่างกลับคืนมาให้ได้“ข้ามิได้หลอกลวงนะเจ้าคะ เป็นเขาที่เต็มใจเขียนหนังสือหย่าให้เอง เรื่องอาการป่วยของข้าแท้จริงแล้วเกิดจากการแพ้อาหารเจ้าค่ะ ไม่เชื่อก็ให้ท่านหมอมาตรวจก็ได้” ซึ่งหมอที่นางพามาด้วยเป็นหมอทหาร น่าเชื่อถือมากกว่าหมอชาวบ้านทั่วไป“จริงหรือท่านหมอ” หวังเหล่ยขอคำตอบ เพื่อยืนยันทั้งหมดเป็นความจริง“เป็นเรื่องจริงขอรับ ข้าได้ตรวจสอบอย่างแน่ชัดแล้ว” หมอทหารทำทีเดินเข้าไปตรวจชีพจรและตุ่มหนองที่ผิวหนัง นี่ถ้าไม่รู้เรื่องมาก่อนเขาก็คงจะคิดว่าเป็นตุ่มหนองจริง ทำขึ