All Chapters of คุณหนูตัวร้ายพ่ายรักนายมาเฟีย | เจมส์ x ลินดา: Chapter 21 - Chapter 30

จนร่างเล็กสั่นคลอนไปทั่วทั้งตัว ลินดากัดริมฝีปากแน่นเจ็บจนจุกไปหมดแล้วไอ้บ้านี่มันไปเอาแรงควายแบบนี้มาจากไหนแล้วพอเมาจะเป็นแบบนี้ตลอดเลยเหรอ เธอส่ายหน้าไปมาจะอยู่แบบนี้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เธอจะไม่ทนเป็นทาสรองรับอารมณ์เขาอีกต่อไปไม่ว่ายังไงเธอต้องหนีและต้องหนีออกไปให้ได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตามแต่ว่าตอนนี้จะต้องทำยังไงแล้วที่เธอคิดออกในตอนนี้ก็คือต้องทำตัวน่ารักๆอ้อนๆ แหวะ จะอ้วก..แต่ยังไงก็คงต้องทำ...“เบาหน่อยได้ไหม นะคะ~” เสียงหวานระรื่นหูพูดบอกออกไปอย่างไม่รู้เลยว่าเขาจะชอบหรือเปล่าแล้วยิ่งเมาแบบนั้นด้วย เจมส์ที่ดูดเลียหัวนมสวยอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่อยากจะเชื่อว่ายัยนี่จะพูดหวานๆออดอ้อนแบบนี้ก็เป็น เอวสอบขยับเข้าออกไม่หยุดยั้งยิ่งเธอพูดแบบนี้ก็ยิ่งทำให้เขาหยุดความรุนแรงที่ทำกับเธอลงไม่ได้เลย“อ่าส์~ อย่าพูดแบบนี้ ฉันเบาไม่ได้ ถ้าอยากให้เบาต้องมาทำเอง” เจมส์เปล่งเสียงครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ร่องเล็กของเธอมันช่างมีอิทธิพลกับเขาจริงๆ มือแกร่งคว้าร่างกายเล็กของลินดาขึ้นมานั่งอยู่บนตักแกร่งของเขาโดยที่ส่วนที่เชื่อมต่อกันนั้นยังคงไม่หลุดออกจากกัน“อ๊ะ ดะ เดี๋ยว!! นี่นาย..” ลินดาตาเ

“พวกกูว่ามึงควรพอปล่อยเธอไปได้แล้ว สิ่งที่มึงทำพวกกูว่ามันเกินไปด้วยซ้ำ” นีโอกล่าวอย่างหวังดีและไม่คิดเข้าข้างเพื่อนตัวเองเพราะเขาคิดว่าสิ่งที่ไอ้เจมส์ทำนั้นมันรุนแรงเกินไปมีอย่างที่ไหนอุ้มเขาไปข่มขืนแถมยังกักขังไว้อีกตั้งหลายวันนั่นผู้หญิงทั้งคนเลยนะมีพ่อมีแม่เหมือนกัน...“ยังไงก็ช่าง ยัยนั่นเป็นเมียกูไปแล้วและกูจะไม่ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ มีผัวใหม่แน่!!” เจมส์กรอกตามองบนไม่ว่าเพื่อนจะว่ายังไง เรื่องที่เขาได้ลงมือทำไปแล้วมันก็ไม่สามารถที่จะกลับไปลบล้างได้อีกยังไงเสียตอนนี้ยัยนั่นก็ตกเป็นเมียของเขาไปแล้วและเขาจะไม่มีวันที่จะปล่อยให้เธอได้ไปบำเรอรักมีความสุขกับผู้ชายคนอื่นแน่“เฮ้อ~ เลิกพูดเรื่องนี้ดีกว่า มาคุยงานกัน” ขุนพลที่เบื่อเรื่องพวกนี้เต็มทีก็ชวนเข้าเรื่องงานเพราะในชีวิตของเขานั้นงานต้องมาก่อนเสมอ 2 อาทิตย์ผ่านไปบ้านศิริพิทักษ์กุลชายหนุ่มมาดนิ่งนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาตัวยาวภายในห้องรับแขกสุดหรู มือข้างหนึ่งยกแก้วขึ้นจิบกาแฟ ริมฝีปากบางได้รูปเอ่ยถามไปยังผู้เป็นลูกน้องของพ่อที่กำลังยืนฟังคำสั่งของเขาอยู่“ที่ให้ไปสืบไปถึงไหนล่ะ”“นี่เอกสารครับ เธอชื่อ..ลินดา อลินดา โชคชัยพาณิชย์

ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัวผู้ชายคนนั้นมาอยู่ตรงหน้าเธอได้อย่างไรกัน เนื้อตัวของลินดาเริ่มสั่นไหวความรู้สึกกลัวเริ่มเกิดขึ้นอีกครั้งแล้วเขาจะพูดเรื่องพวกนั้นกับพ่อของเธอหรือเปล่าร่างบางที่ไม่สามารถรู้ได้ถึงจิตใจของเขาก็นิ่งฝืนพูดถามออกไปอย่างเกร็งๆ“แก มาที่นี่ได้ยังไง” เสียงของเธอดูสั่นเครือเล็กน้อยแล้วยิ่งตอนนี้ก็อยู่ด้วยกันตั้งหลายคนด้วย ถ้าเขาตั้งใจพูดออกมาล่ะเธอจะทำยังไง อานนท์ที่ได้ยินลูกสาวพูดจาไม่น่าฟังออกมาแบบนั้นก็เลิกคิ้วสูงมองไปยังหน้าของคู่ค้าคนใหม่เพราะเกรงว่าเขาอาจจะรู้สึกโกรธเคืองแทนลูกชายที่โดนลูกสาวของเขาพูดจาแบบนั้นใส่“ลินดา พูดอะไร!” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยถามไปยังลูกสาวที่นั่งตัวสั่นอยู่ข้างกายเขา ลินดาสะดุ้งเฮือกเม้มริมฝีปากอย่างครุ่นคิดว่าจะต้องทำอย่างไรดี งั้นทำเป็นจำคนผิดไปก็แล้วกันหวังว่าเขาจะไม่พูดอะไรที่ไม่ดีออกมานะ“ขอโทษค่ะ ลินจำคนผิด” เธอหันไปยิ้มให้กับผู้เป็นพ่อของตัวเองอีกทั้งก็มองไปยังคู่ค้าคนใหม่ของบริษัทตัวเองพร้อมกับก้มศีรษะให้เขาเล็กน้อยเพื่อเป็นการขอโทษที่เผลอพูดจาไม่ดีออกมา จีระวัฒน์ที่ไม่ได้คิดอะไรตั้งแต่ต้นก็นิ่งอย่างพร้อมที่จะเข้าใจ

“ลินรู้ค่ะ แล้วลินก็รู้ว่าคุณลุงอยากที่จะพูดอะไร เอาเป็นว่าถ้าลูกชายคุณลุงไม่ยอมทำงานเอาแต่เที่ยวเล่นไปวันๆ คุณลุงก็..”“ก็..อะไร”“คุณลุงก็ไล่เขาออกไปจากบ้านไงคะ ออกไปแต่ตัว!!” จริงๆเธอก็ไม่ได้อยากพูดแบบนั้นหรอกนะก็แค่หมั่นไส้เขาเท่านั้นเองนั่งรกหูรกตาอยู่ได้...“หึ! ถ้าพ่อฉันทำแบบนั้น ฉันจะไปอยู่กับเธอแทนโทษฐานที่เสี้ยมพ่อฉัน” เขายิ้มร้ายมองใบหน้าสวยไม่วางตา ถ้าพ่อไล่เขาออกจากบ้าน เขาคนนี้นี่แหละที่จะไปอยู่บ้านของเธอลินดามองเขาตาเขียว แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย ไอ้บ้านี่!!“อาหารมาแล้วค่ะ” เสียงพนักงานสาวพูดขึ้น เธอมาพร้อมกับจานอาหารกลิ่นหอมที่อยู่ในมือ อาหารเริ่มทยอยมาหมดแล้ว“ลงมือกินกันได้เลย หนูลินดากินเลยนะลูก” พ่อเจมส์เอ่ยบอกทุกคนพร้อมทั้งหยิบช้อนส้อมขึ้นมาจับแล้วตักอาหารใส่จานตัวเอง30 นาทีต่อมา“งั้นลินขอตัวกลับก่อนนะคะ” ทันทีที่เดินออกมาจากร้านอาหารแล้ว ลินดารีบยกมือไหว้ไปยังพ่อของเจมส์ในทันทีเพราะวันนี้เขาทำให้เธออิ่มท้องโดยที่ไม่ต้องเสียเงินเลยสักบาทสองเท้าเล็กเตรียมที่จะเดินแยกไปยังรถยนต์ของตัวเองแต่ทว่าเสียงเข้มก็พูดดังขึ้นจากทางด้านหลังของเธอ“ฉันขอไปด้วย!!”เธอหัน

เจมส์หน้านิ่งขึ้นมาทันทีเมื่อโดนหญิงสาวต่อว่าแบบนั้นใบหน้าของเขาบึ้งตึงราวกับเด็กน้อยอายุสี่ขวบ เขาค่อยๆนั่งลงยังโซฟาข้างกายเธอ แอบแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันที่ไม่รู้สึกโกรธเคืองเธอแม้แต่นิดเดียวตอนนี้เขารู้สึกเพียงแค่งอนเธอเท่านั้น...ลินดาเปรยตามองไปยังเขาชั่วครู่ อย่าบอกนะว่าที่ถามเกี่ยวกับเรื่องกินยานั่น..หรือเขาคงจะกลัวว่าเธอจะท้องอย่างนั้นสินะ ใบหน้าสวยหวานเหยียดยิ้มออกมา ไม่ต้องกลัวไปหรอกเพราะเธอก็ไม่ต้องการที่จะให้คนอย่างเขาเป็นพ่อของลูกเธอเหมือนกัน“กินแล้ว ฉันเดินออกไปทางประตูไม่ได้หนีอะไรก็ไม่ได้มีคนเฝ้าอะไรนี่” เธอตอบไปตามความจริงก็วันนั้นเขาเมาแล้วหลับไป เธอก็เพียงแค่เดินย่องออกไปตามปกติ ออกไปทางประตูที่ไม่ได้มีคนเฝ้าแต่อย่างใด“แล้วรู้รหัสฉันได้ยังไง”“เคยเห็น..” เธอถอนหายใจเล็กน้อยก็ต้องบอกไปตามความจริงอีกนั่นแหละ ก็เขาอยากโง่มาทำให้เธอมองเห็นเองทำไมล่ะจริงไหม เจมส์ที่เข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างแล้วก็หัวเราะออกมาเอาเถอะถือว่าการมาของเธอในครั้งนี้ทำให้เขาหายสงสัยได้ก็แล้วกัน“หึ อย่างนี้นี่เอง”“มีอะไรจะถามอีกไหม ฉันอยากกลับ” ลินดายืนยันคำเดิมเพราะถ้าไม่มีอะไรที่จะพูดคุยแล้วเธ