Lahat ng Kabanata ng นางร้ายเช่นข้าจะเปลี่ยนสามี!: Kabanata 121 - Kabanata 130

ต้นฤดูใบไม้ผลิมาเยือน แสงตะวันยามเช้าทาบทอผ่านกิ่งเหมยที่ผลิดอกบางตา หิมะที่เคยปกคลุมทั่วนครเสวียนหยางค่อย ๆ ละลายกลายเป็นเพียงหยดน้ำเกาะใบหญ้า แต่ในตำหนักเหมันต์กลับหาได้อบอุ่นตามฤดูกาลไม่ บรรยากาศภายในยังเย็นเยียบขมุกขมัวราวฤดูเหมันต์มิได้ผ่านพ้นไปในเรือนหลักของตำหนัก พระชายาสามสกุลสวีแม้ยังคงพยายามทำหน้าที่ภรรยาเอกอย่างขยันขันแข็ง แต่เจ้าของตำหนักกลับมักขังตนอยู่ในห้องทรงอักษร วันแล้ววันเล่า หากไม่จำเป็นเขาจะไม่ออกมาเผชิญหน้ากับนางบ่อยนัก เนื่องจากเขากลัวตนเองจะเก็บอารมณ์หงุดหงิดไประบายกับนาง หากเป็นดังนั้นอาจเสียแผนใหญ่ได้นี่ก็ผ่านมาสองเดือนแล้ว…นับจากกลับจากแคว้นเป่ยฉี ไป๋อี้เฉินยังไม่อาจสร้างผลงานใด ๆ ให้เป็นที่ประจักษ์ต่อหน้าหย่งหมิงฮ่องเต้ผู้เป็นบิดาได้เลย ความหวังจะขยับขึ้นเป็นไท่จื่อคล้ายถูกก้อนหินหนักถ่วงจมลงเรื่อย ๆ ยิ่งนานวัน ความหงุดหงิดเกรี้ยวกราดก็ยิ่งกัดกินหัวใจสุดท้ายพอวันนี้เขาไม่ได้เข้าวังไปประชุมขุนนางช่วงเช้า เลยนัดแนะซูเหวินจิ้งกับเสวียนจ้งไห่มาพบที่ตำหนัก เพื่อปรึกษาเรื่องที่เขากลัดกลุ้มนี้ ก่อนยามเฉิน ขณะอี้เฉินกำลังพลิกตำราอยู่บนเก้าอี้ในห้องทรงงาน เสียงขอ

ผ่านไปอีกสองเดือน ฤดูใบไม้ผลิคลี่คลายเป็นต้นฤดูร้อน แสงแดดอบอุ่นสาดต้องดอกเหมยที่ร่วงโรย เหลือเพียงใบเขียวผลิใหม่แตกตามกิ่งก้าน บรรยากาศในนครเสวียนหยางสดใสมีชีวิตชีวาและยามเช้ามืดวันหนึ่ง ในตำหนักเหมันต์เรือนของพระชายารองโหรวกลับเกิดเหตุวุ่นวายขึ้น เพราะเจ้าของเรือนเกิดเป็นลม หมอหลวงถูกเรียกมาอย่างเร่งด่วน ไม่นานเสียงนางกำนัลคนสนิทของพระชายารองก็โห่ร้องกึกก้องถึงข่าวดีว่า…“ไปแจ้งองค์ชายสามเร็วเข้า! พระชายารองโหรวทรงตั้งครรภ์แล้ว!”ไม่ถึงชั่วยาม ข่าวน่ายินดีก็แพร่สะพัดออกไปทั่วตำหนักเหมันต์ คุณหนูใหญ่โหรวเหยียนอวี้…กำลังตั้งครรภ์!เป็นครั้งแรกนับจากที่องค์ชายสามไป๋อี้เฉินแต่งชายาเข้าตำหนักถึงสามคน ข่าวนี้สร้างความยินดีไปทั่วราชสำนักในเวลาไม่ทันข้ามวันขุนนางฝ่ายบุ๋นฝ่ายบู๊ต่างส่งคนมามอบของแสดงความยินดี ขบวนคนรับใช้ในจวนสกุลโหรวแทบเดินเข้าออกตำหนักเหมันต์ทั้งวันไม่ขาดสาย เสียงซุบซิบยกย่องความโชคดีของโหรวเหยียนอวี้ดังระงมตามตรอกซอกซอย“ในที่สุดตำหนักเหมันต์ก็จะมีทายาทเสียที”“นับเป็นบุญของคุณหนูใหญ่โหรวจริง ๆ เพิ่งแต่งเข้ามาไม่นานก็ติดลูกแล้ว”“ตำแหน่งพระชายารอง แต่กลับเป็นผู้ให้กำเนิด

แสงตะวันลอยล้ำเหนือยอดไม้ เสียงจักจั่นร้องระงมระคนสายลมราตรีอันเย็นยะเยือก ภายในตำหนักหลิงเยว่อันเงียบสงบที่องค์ชายเจ็ดพำนัก เงาแดดยามบ่ายคล้อยโยกไหวสะท้อนผนังไม้ ราวกับกำลังเต้นระบำเคล้าความสงบประตูไม้ถูกผลักเปิดอย่างร้อนรน ร่างงามในอาภรณ์บางเบาวิ่งพรวดเข้ามาด้วยน้ำตาเปรอะพวงแก้ม สวีเจียงหลีซบลงกับอกอี้หยางแทบในทันทีที่เขาเปิดอ้อมแขนต้อนรับ ร่างอรชรสั่นระริก ราวกับหอบทั้งโลกมาทิ้งไว้บนบ่าของชายหนุ่ม“อาหยาง…ข้าทนไม่ไหวแล้ว…” เสียงสะอื้นสั่นพร่าเจือโทสะ “พี่อี้เฉิน…เขาไม่รักข้าแล้วจริง ๆ! ตอนนี้ทั้งตำหนักต่างเฉลิมฉลองครรภ์ของนางคนนั้น…แต่ข้าเล่า ข้าที่อยู่กับเขามาตั้งแต่ต้น เหตุใดต้องถูกทอดทิ้งเช่นนี้!”อี้หยางยกแขนโอบกอดนางไว้ เสียงทุ้มแผ่วปลอบประโลม “หลีเอ๋อ อย่าร้องเลย ข้าอยู่ตรงนี้ ข้ายังรักเจ้า…รักเสมอ”คำปลอบโยนแสนอ่อนโยน หากในแววตาคมของชายหนุ่มกลับมีเพลิงเย็นสว่างวูบวาบขึ้นมา ความแค้นที่ซ่อนอยู่เบื้องลึกส่องประกายไม่ดับสูญเขาลูบเส้นผมเงางามของนางแผ่วเบา พลางทอดเสียงช้า ๆ คล้ายจะหว่านยาพิษลงในใจ “เจ้าเจ็บใช่หรือไม่…ที่เห็นสตรีอื่นได้สิ่งที่เจ้าควรได้ก่อน”เจียงหลีเงยหน้าขึ้น ด

เจ็ดวันถัดมา…ค่ำคืนในตำหนักเหมันต์พลันแตกตื่น เสียงหวีดร้องของนางกำนัลดังระงมลั่นเรือนไปหมด“พระชายารอง! พระชายารองตกเลือดแล้ว!!”ความโกลาหลปั่นป่วนไปทั่วตำหนัก หมอหลวงถูกเรียกมาอย่างเร่งด่วน ทุกคนพยายามช่วย แต่เลือดแดงฉานกลับพรั่งพรูไม่หยุดโหรวเหยียนอวี้กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ร่างบอบบางสั่นระริก มือกุมท้องแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังยามรุ่งสาง ข่าวสะท้านตำหนักก็แพร่กระจายเป็นวงกว้าง พระชายารองแท้งบุตร!เสียงร่ำไห้สะท้อนก้องไปทั่วเรือน ขณะที่ในเงามืดเรือนเอก สวีเจียงหลียืนอยู่หลังฉากกั้น ดวงตาแดงก่ำราวคนเสียใจหนักหนา ทว่าขณะเดียวกันกลับวาววับไปด้วยความยินดี พอจิ่งกงกงรายงานเสร็จแล้วจากไป ริมฝีปากนางก็ยกยิ้มอำมหิตผสานยินดี“เพื่อรักษาตำแหน่งของข้า…อำมหิตไปบ้าง ข้าผิดอันใด?”ตำหนักเหมันต์ในยามนั้น ปกคลุมด้วยเงามืดแห่งโศกนาฏกรรม ทว่าภายในใจสตรีหนึ่งกลับแอบโล่งอกปนสะใจ ราวภูเขาไฟที่ปะทุแล้วดับลง ทิ้งไว้เพียงควันพิษอันเย็นเยียบชะตากรรมของเจียงหลี…เพิ่งเดินเข้าสู่หนทางที่ไม่มีวันหวนกลับแล้วครานั้นหมอหลวงตรวจอาการพระชายารองอยู่นาน สุดท้ายก็ถอนหายใจยาว สีหน้าหม่นหมอง“พระชายารองร่าง

เมื่อหลักฐานถูกค้นพบจนครบถ้วนทั้งวัตถุพยานและพยานบุคคลในเวลารวดเร็วเพียงหนึงวัน ไป๋อี้เฉินที่กำลังร้อนรุ่มอยู่แล้วก็แทบคลุ้มคลั่ง เพลิงโทสะพลุ่งพล่านจนมิอาจหักห้ามได้ร่างสูงตระหง่านรีบร้อนไปเยือนกลางโถงใหญ่ของเรือนชายาเอก มือกำแซ่หนังแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน ดวงตาคมลุกโชนราวเพลิงบรรลัยกัลป์เสียงลากเชือกก้องสะท้อน เจียงหลีถูกฉุดเข้ามาในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง คุกเข่าต่อหน้าสวามี ใบหน้าซีดขาวไร้เลือดฝาด ดวงตาเต็มไปด้วยความตระหนกหวาดหวั่นก่อนหน้านี้ทั้งบ่าวไพร่ในเรือนชายาเอกทุกชีวิต คนขายสมุนไพรที่ตลาดมืด และแม้แต่คนที่นางลอบซื้อตัวไว้ในเรือนชายารอง ล้วนถูกจับกุมมาตรึงอยู่เรียงราย เหลือเพียงเจิงหลินกับหลิงซีที่หายตัวไป เพราะแท้จริงแล้วทั้งสองคือสายลับที่เจียงหลัววางไว้ข้างกายน้องสาวมาเนิ่นนาน จึงหนีลอยนวลไปได้เจียงหลีร้องเสียงสั่น มือบางยกขึ้นสั่นเทา “พี่อี้เฉิน…ท่านต้องเชื่อข้า! ข้ามิได้…”เพี๊ยะ!!เสียงฝ่ามือฟาดลงอย่างหนัก ใบหน้างามถึงกับหันไปตามแรง ก่อนร่างจะล้มกระแทกพื้น เลือดซึมจากมุมปากทันที เสียงสะอื้นปนสะอื้นไห้ดังสะท้านโถง “พี่อี้เฉิน…ท่านตบข้า!?”ดวงตาของไป๋อี้เฉินแดงฉาน ความแค้นแ