Lahat ng Kabanata ng นางร้ายเช่นข้าจะเปลี่ยนสามี!: Kabanata 1 - Kabanata 10

แถมออกไปแล้วนางก็หัวเราะทั้งน้ำตา เสียงหัวเราะแผ่วต่ำปนเศร้าและแค้นเคือง“หุบปากของเจ้าเสียเจียงหลัว อย่ามาใส่ร้ายฮองเฮาของเจิ้น!”“ใส่ร้าย?! ไป๋อี้เฉิน แต่ต้นจนจบล้วนเป็นท่านที่ใส่ร้ายป้ายสีคนไปทั่วกลับผิดเป็นถูกกลับขาวเป็นดำ ไอ้ตัวบัดซบ!” สวีเจียงหลัวกรีดร้องด่าทอออกมาด้วยความคับแค้นใจยิ่ง“เพราะข้ารักท่านจึงยอมทำสิ่ง และเพราะวางใจเจ้าข้าจึงมีวันนี้ พวกเจ้ามันหญิงร้ายชายชั่ว!”เผียะ!เพียงประโยคด่าทอจบลงใบหน้างามก็สะบัดตามแรงตบของบุรุษที่สวีเจียงหลัวรักเขาสุดจิตสุดใจ นางหันกลับมาปรายตามองไป๋อี้เฉินที่ยังคงเยียบเย็นดั่งภูผาน้ำแข็งทั้งที่เขาเพิ่งจะตบหน้าสตรีเช่นนางจนลำคอแทบหัก!“เจ้ามันต่ำช้า ไม่ใช่คน เด็กในครรภ์ของข้านี้ คือเลือดเนื้อตนเองเจ้าย่อมซาบซึ้งเกินกว่าผู้ใดไป๋อี้เฉิน!”กล่าวแล้วนางก็ยกมือกุมที่หน้าท้องตนเองตามสัญชาตญาณของมารดาปกป้องบุตร ถึงนางจะตั้งครรภ์ได้เพียงสองเดือนเศษก็ตามแต่กลับผูกพันกับสายเลือดในอุทรตนเองอย่างยิ่งซึ่งผิดกับบิดาของเขาโดยชิ้นเชิง เพราะนอกจากไป๋อี้เฉินจะไม่รักลูกเขายังคิดสังหารไปพร้อมกับนางอีกด้วยเขามันไม่ใช่คน!“เป็นเพราะนางหรือ เจ้าจึงวางแผนป้ายสีข้า

ใช้เวลาราวชั่วโมงเศษพวกเธอก็ลงจากห้องพัก เดินฝ่าลมร้อนตอนหัวค่ำตรงไปยังหน้ามหาวิทยาลัยแล้วเรียกรถไปยังร้านที่นัดกับพวกรุ่นพี่เอาไว้พอถึงร้านประจำที่รุ่นพี่ชอบนัดรวมตัว อรรัมภา ไปทักทายทั้งเพื่อนร่วมคณะและรุ่นพี่จนครบจึงปลีกตัวมาทรุดนั่งมุมสุดที่ประจำตามประสาพวกโลกส่วนตัวสูงแต่จำเป็นต้องเข้าสังคมบ้าง ขณะเพื่อนคนอื่นส่งแก้วเบียร์มาให้ เธอถอนใจรับไปดื่มเงียบ ๆ เช่นเดิมปล่อยให้ทุกคนสนุกสนานกันไปส่วนเธอชอบเฝ้าโต๊ะนังมองมากกว่าให้ตาย...ฉันนี่มันโง่เองที่คาดหวังตอนจบดี ๆ ...พอดื่มไปหลายแก้วและไม่มีใครมารบกวน ความคิดของอรรัมภากลับหวนไปถึงชีวิตรันทดของสวีเจียงหลัวอีกครั้งเจียงหลัวของฉัน...ถ้าฉันอยู่ในเรื่อง...ฉันจะลากไอ้พระเอกกับนางเอกลงนรกช่วยเธอเอง!“เฮ้ย ไอ้รัม ไม่ออกไปเต้นเหรอวะ!” เสียงเพื่อนเรียก แต่เธอไม่ตอบ เพียงยกแก้วขึ้นซดจนหมดกระทั่งใกล้เที่ยงคืน เสียงเพลงเริ่มเบาลง ผู้คนทยอยกลับ เพียงจันทร์บอกเสียงอ้อแอ้เล็กน้อย “ฉันจะไปต่อกับรุ่นพี่เพรียวนะ แกกลับหอคนเดียวได้ใช่ไหม?”“ได้...เดี๋ยวจะแวะกินก๋วยเตี๋ยวแถวหอก่อนกลับ แกเองก็ระวังด้วยล่ะอย่าหลงคนหล่อจนลืมรักตัวเองนะเว้ย”“เออ! ฉันไม่

ตอนที่ ๓แสงตะวันอ่อนละมุนของต้นยามเฉินอาบไล้ทั่วนครเสวียนหยาง มหานครอันเป็นหัวใจของดินแดนต้าหรง วันนี้ท้องฟ้ากระจ่างใส ก็ถึงเวลาเคลื่อนขบวนรถม้าจากจวนจวิ้นอันโหว มุ่งหน้าไปยังจวนราชครูโจวเพื่อร่วมงานเลี้ยงน้ำชาที่จัดขึ้นในวันนี้สวีฮูหยิน โจวหรูเจี๋ย ฮูหยินแห่งจวิ้นอันโหว สวีฉีฟ่าน อัครมหาเสนาบดีฝ่ายขวา ผู้บัญชาการทหารกว่าสามแสนนายของกองทัพเฮยหลงแห่งต้าหรง กำลังยืนอยู่ข้างรถม้าคันงามหน้าจวนโดยมีบุตรสาวคนโต สวีเจียงหลัว บุตรสาวคนรอง สวีเจียงหลี และบุตรชายคนเล็ก สวีเฉียวเฟิ่ง พร้อมกับสาวใช้และคนคุ้มกันอีกกลุ่มใหญ่ เตรียมออกเดินทางแต่ระหว่างที่กำลังจะขึ้นรถม้าคันโตที่นั่งได้ทั้งครอบครัวใหญ่อยู่นั้น เด็กชายวัยสิบสามหนาวกลับทำหน้าบึ้งตึงพลางเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง“ท่านแม่ข้าไม่ไปได้หรือไม่”สวีฮูหยินทอดถอนใจยาว เหลือบมองบุตรชายคนเล็กอย่างระอา เพราะเป็นทายาทผู้เดียวของตระกูลจึงถูกท่านปู่และท่านย่าของเขาตามใจและให้ท้ายจนเสียคนไปแล้วจริงๆ เจ้าเด็กคนนี้ หากนางยังตามใจเขาอีกคนต่อไปก็ยากจะแก้ไขนิสัยเสียนี้ได้แล้ว“ไม่ได้หรอกเสี่ยวเฟิ่ง เจ้าหนีหน้าท่านตามาหลายครั้งแล้ว วันนี้แม้แต่เอ้อ

สวีเจียงหลัวกับสวีเจียงหลีรับคำมารดาแล้วจึงเดินออกจากร้านขายผ้าชื่อก้องของต้าหรง พอทั้งสองพี่น้องออกมาด้านนอกก็พอดีกับหัวขบวนรถม้าของชินอ๋องโผลพ้นโค้งถนนทุกสายตาบัดนี้ต่างหันไปมองยังถนนใหญ่ ต้นขบวนของชินอ๋องไป๋อี้หานปรากฏขึ้นอย่างสง่างามและองอาจยิ่งนัก รถม้าคันใหญ่โอ่อ่าสะท้อนแดดยามสายงามตาจนทุกผู้คนแทบลืมหายใจหลังสั่งคนบังคับรถม้าแล้ว สวีเจียงหลัวกับสองสาวใช้ เสี่ยวจิ่ว เสี่ยวผิง กับอีกหนึ่งคนคุ้มกันคือ หลันถิง สาวใช้ที่มีวรยุทธ์ ก็กลับมายืนอยู่ด้านหน้าร้านขายผ้ารอคอยน้องสาวกับน้องชายและสวีฮูหยินผู้เป็นมารดาขบวนรถม้าของชินอ๋องไป๋อี้หานเคลื่อนผ่านถนนสายใหญ่ตลาดตะวันตกอย่างสง่างามและทรงอำนาจ ทหารองครักษ์ในชุดเกราะสีดำควบม้านำหน้า ดวงตาทุกคู่ในตลาดต่างจับจ้องมองตามด้วยความตื่นตาตื่นใจและเกรงกลัวไปในเวลาเดียวกันในจังหวะนั้นเองที่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น แมวน้อยสีขาวตัวหนึ่งวิ่งตัดหน้าขบวนรถม้าไปอย่างรวดเร็ว ตามติดด้วยเสียงหัวเราะใสแจ๋วของเด็กชายหญิงสองพี่น้องที่วิ่งตามแมวอย่างสนุกสนาน โดยไม่ทันรู้ตัวว่าพวกเขาได้พาตัวเองเข้าสู่สถานการณ์อันตรายเสียแล้ว“หยุดนะ! อันตราย!” ชาวบ้านที่เห็

ตอนที่ ๗เสียงล้อรถม้าบดผ่านถนนช่วงปลายยามเฉินด้วยความเร่งรีบ เงารถทอดยาวบนพื้น แล้วค่อย ๆ หดสั้นลงตามแสงอาทิตย์ที่เคลื่อนขึ้นสูงในยามอู่ (12 นาฬิกา) องครักษ์ชุดดำร่วมสองร้อยคนขนาบข้างแน่นหนา ชาวบ้านต่างรีบหลีกทางเมื่อเห็นขบวนเกรียงไกร คาดว่าต้องเป็นขุนนางผู้มีอำนาจสูงส่งหรืออาจเป็นเชื้อพระวงศ์ผู้ยิ่งใหญ่ จึงกล้าเฆี่ยนม้าบนถนนหลวงอย่างอุกอาจได้เช่นนี้ผ้าม่านหน้าต่างรถม้าถูกตลบขึ้น เผยสายตาคมเข้มที่จับจ้องทุกความเคลื่อนไหวขององครักษ์และฝีเท้าอาชาแม้ลมหายใจไป๋อี้หานจะราบเรียบ แต่ภายในอกกลับอึดอัดราวมีหินกดทับ อาจเพราะร่างบอบบางที่นอนนิ่งหนุนตักเขานั้นเริ่มเย็นเฉียบราวไร้ร่างวิญญาณขึ้นทุกขณะลมหายใจของนางก็แผ่วเบาแทบไม่เหลือเค้าลางของคนมีชีวิตจนเขาอดจะกดปลายนิ้วแตะลงบนชีพจรข้างลำคอเสียมิได้ หวังตรวจดูว่านางยังหายใจหรือไม่ เมื่อสัมผัสได้ว่ายังคงเต้นอยู่ แม้อ่อนระโหย ใบหน้าคมจึงคลายความตึงเครียดลงเล็กน้อย ก่อนหลุบตาจ้องใบหน้าซีดเผือดนิ่งอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน“หวางเยี่ย ถึงตำหนักกวางผิงแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เสียงฉีเหล่ยเอ่ยขึ้นเมื่อขบวนชะลอลงและหยุดสนิทในท้ายที่สุดไป๋อี้หาน จึงได้สติแล้วละสายตาจ