Lahat ng Kabanata ng นางร้ายเช่นข้าจะเปลี่ยนสามี!: Kabanata 101 - Kabanata 110

ตอนที่ 70 (100%)ลมเหมันต์พัดผ่านป่าไผ่ เสียงกิ่งไผ่เสียดสีกันดังครืดคราดคล้ายเก็บซ่อนความลับไว้ภายในใบไผ่ที่ทับถม เงาร่างหนึ่งเคลื่อนไหวรวดเร็วปราดเปรียว ดุจเงาผีในค่ำคืน สืออวี่คนสนิทของชินอ๋องไป๋อี้หานเพิ่งถอยกายออกมาจากเรือนท้ายป่าไผ่โดยไร้สุ้มเสียงทุกถ้อยคำที่สวีเจียงหลีพรั่งพรูออกมาล้วนถูกเขาจดจำแม่นยิ่งกว่าหมึกดำจารลงบนกระดาษทองคำ ยามนี้หัวใจเขาเต้นแรงไม่ใช่เพราะความกลัว หากแต่เป็นเพราะรู้ว่า ‘เบี้ยสำคัญ’สำคัญที่ชินอ๋องกับชินหวางเฟยให้เขาเฝ้าจับตา ได้เผยความลับออกมาแล้วม้าศึกสีดำยืนรออยู่ใต้เงาไม้ห่างไปราวหนึ่งลี้ สืออวี่เร่งควบม้าอย่างรวดเร็วฝ่าความหนาวเหน็บ มุ่งตรงกลับสู่ตำหนักกวางผิงราวกับถูกปีศาจล่าไล่ล่าบ่ายคล้อยภายในตำหนักกวางผิง แสงตะวันกลางยามเว่ยลอดผ่านหน้าต่างกระดาษโปร่งสะท้อนเงาร่างสูงใหญ่ทอดบนผนังเฉลียงรับลม ไป๋อี้หานเพิ่งเสร็จการประชุมขุนนางช่วงเช้าที่ตำหนักใหญ่พอกลับมาถึงก็ตามหาภรรยาของตนจนพบนางมานั่งพักผ่อนจากงานช่วงเช้าเช่นกัน พอพบคนนั่งเดินหมากเงียบๆ เขาก็ตรงมาทรุดลงเอนกายหนุนตักเจียงหลัว ใบหน้าเย็นขรึมทอดมองกระดานหมากรุกเบื้องหน้า ขณะนิ้วเรียวยาวยังเขี่ยหม

ผ่านไปอีกสองเดือน ฤดูใบไม้ผลิคลี่คลายเป็นต้นฤดูร้อน แสงแดดอบอุ่นสาดต้องดอกเหมยที่ร่วงโรย เหลือเพียงใบเขียวผลิใหม่แตกตามกิ่งก้าน บรรยากาศในนครเสวียนหยางสดใสมีชีวิตชีวาและยามเช้ามืดวันหนึ่ง ในตำหนักเหมันต์เรือนของพระชายารองโหรวกลับเกิดเหตุวุ่นวายขึ้น เพราะเจ้าของเรือนเกิดเป็นลม หมอหลวงถูกเรียกมาอย่างเร่งด่วน ไม่นานเสียงนางกำนัลคนสนิทของพระชายารองก็โห่ร้องกึกก้องถึงข่าวดีว่า…“ไปแจ้งองค์ชายสามเร็วเข้า! พระชายารองโหรวทรงตั้งครรภ์แล้ว!”ไม่ถึงชั่วยาม ข่าวน่ายินดีก็แพร่สะพัดออกไปทั่วตำหนักเหมันต์ คุณหนูใหญ่โหรวเหยียนอวี้…กำลังตั้งครรภ์!เป็นครั้งแรกนับจากที่องค์ชายสามไป๋อี้เฉินแต่งชายาเข้าตำหนักถึงสามคน ข่าวนี้สร้างความยินดีไปทั่วราชสำนักในเวลาไม่ทันข้ามวันขุนนางฝ่ายบุ๋นฝ่ายบู๊ต่างส่งคนมามอบของแสดงความยินดี ขบวนคนรับใช้ในจวนสกุลโหรวแทบเดินเข้าออกตำหนักเหมันต์ทั้งวันไม่ขาดสาย เสียงซุบซิบยกย่องความโชคดีของโหรวเหยียนอวี้ดังระงมตามตรอกซอกซอย“ในที่สุดตำหนักเหมันต์ก็จะมีทายาทเสียที”“นับเป็นบุญของคุณหนูใหญ่โหรวจริง ๆ เพิ่งแต่งเข้ามาไม่นานก็ติดลูกแล้ว”“ตำแหน่งพระชายารอง แต่กลับเป็นผู้ให้กำเนิด

หลังกลับจากตำหนักเหลียงเยว่ ความเงียบของตำหนักเหมันต์กลับไม่อาจกล่อมใจสวีเจียงหลีได้เลย นางทอดกายนอนแต่ตาเบิกโพลง จิตใจเต็มไปด้วยเสียงกระซิบอ่อนโยนของอี้หยางที่ยังสะท้อนในโสตประสาท“หากเจ้ากล้าลงมือ ตำแหน่งและความรักของอี้เฉิน…จะเป็นของเจ้าเพียงผู้เดียว”สองมือเรียวกำแน่นจนเล็บจิกลงบนฝ่ามือ เจียงหลีขบคิดไม่หยุด ความแค้น ความกลัว และความรักที่บิดเบี้ยวพันกันจนแทบขาดใจ ยามใดที่ภาพโหรวเหยียนอวี้แตะท้องตนเองยิ้มละมุนผุดขึ้นมาในหัว หัวใจของนางก็แทบมอดไหม้ยิ่งวันก่อน นางยังแอบเห็นอี้เฉินถนอมนังสตรีไร้ยางอายเหยียนอวี้ราวกับนางคือหยกชิ้นงาม ความแค้นของเจียงหลีก็ยิ่งเข้มข้น“หากลูกนางเกิดมาเป็นเด็กผู้ชาย ข้าก็คงจบสิ้น…” เสียงกระซิบแผ่วเบาในลำคอชัดเจนราวเป็นคำพิพากษาท้ายที่สุด เจียงหลีตัดสินใจเด็ดขาด เรียกนางกำนัลคนสนิทสองนาง เจิงหลินกับหลิงซีเข้ามาในห้องนอนส่วนตัว ท่ามกลางบรรยากาศยามค่ำคืนที่เงียบเหงาแววตาของเจียงหลีมืดลึก นางกดเสียงต่ำราวกระซิบจากปีศาจ“พวกเจ้า…จงไปเสาะหาสมุนไพรต้องห้ามมาให้ข้า ไม่ใช่ยาพิษที่โจ่งแจ้ง หากแต่เป็นสิ่งที่ลอบทำลายครรภ์ได้ โดยยากที่หมอหลวงจะตรวจพบ”สองนางกำนัลที

เมื่อหลักฐานถูกค้นพบจนครบถ้วนทั้งวัตถุพยานและพยานบุคคลในเวลารวดเร็วเพียงหนึงวัน ไป๋อี้เฉินที่กำลังร้อนรุ่มอยู่แล้วก็แทบคลุ้มคลั่ง เพลิงโทสะพลุ่งพล่านจนมิอาจหักห้ามได้ร่างสูงตระหง่านรีบร้อนไปเยือนกลางโถงใหญ่ของเรือนชายาเอก มือกำแซ่หนังแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน ดวงตาคมลุกโชนราวเพลิงบรรลัยกัลป์เสียงลากเชือกก้องสะท้อน เจียงหลีถูกฉุดเข้ามาในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง คุกเข่าต่อหน้าสวามี ใบหน้าซีดขาวไร้เลือดฝาด ดวงตาเต็มไปด้วยความตระหนกหวาดหวั่นก่อนหน้านี้ทั้งบ่าวไพร่ในเรือนชายาเอกทุกชีวิต คนขายสมุนไพรที่ตลาดมืด และแม้แต่คนที่นางลอบซื้อตัวไว้ในเรือนชายารอง ล้วนถูกจับกุมมาตรึงอยู่เรียงราย เหลือเพียงเจิงหลินกับหลิงซีที่หายตัวไป เพราะแท้จริงแล้วทั้งสองคือสายลับที่เจียงหลัววางไว้ข้างกายน้องสาวมาเนิ่นนาน จึงหนีลอยนวลไปได้เจียงหลีร้องเสียงสั่น มือบางยกขึ้นสั่นเทา “พี่อี้เฉิน…ท่านต้องเชื่อข้า! ข้ามิได้…”เพี๊ยะ!!เสียงฝ่ามือฟาดลงอย่างหนัก ใบหน้างามถึงกับหันไปตามแรง ก่อนร่างจะล้มกระแทกพื้น เลือดซึมจากมุมปากทันที เสียงสะอื้นปนสะอื้นไห้ดังสะท้านโถง “พี่อี้เฉิน…ท่านตบข้า!?”ดวงตาของไป๋อี้เฉินแดงฉาน ความแค้นแ

กองทัพอวี้หลินซึ่งชินอ๋องทรงนำด้วยพระองค์เอง เคลื่อนพลออกจากประตูเมืองเสวียนหยางในต้นยามเหม่า เสียงฝีเท้าม้าศึกนับหมื่นดังสนั่นราวกลองศึกสะท้อนก้องไปทั่วสะท้านฟ้าสะเทือนปฐพีสายลมต้นฤดูวสันต์พัดเอาฝุ่นผงคละคลุ้งฟุ้งกระจาย ถนนดินแข็งเป็นร่องลึกจากกีบม้าและล้อเกวียน พื้นหญ้าเหี่ยวแห้งยังเกาะหยาดน้ำค้างระยิบระยับต้องแดดยามเช้า ธงศึกสีดำขลิบทองปักตัวกิเลนเพลิงเหยียบเมฆาโบกสะบัดกลางอากาศ ดุจเงาพญามัจจุราชนำทัพออกล่าเหยื่อสองฟากฝั่งถนน ชาวบ้านก้มศีรษะส่งเสียงอวยพร แม้มิรู้แน่ชัดว่าทัพใหญ่มุ่งไปที่ใด แต่ทุกครั้งที่อวี้หลินเคลื่อนพล ภายใต้การนำของชินอ๋องเทพสังหารผู้เกรียงไกรแห่งต้าหรง ล้วนเพื่อปกป้องแผ่นดินและประชาราษฎร์ทั้งสิ้นทว่าเพียงหนึ่งชั่วยามหลังทัพใหญ่ลับสายตา เสียงขันทีหลวงอ่านพระราชโองการก็ดังก้องไปทั่วลานหน้าตำหนักเหมันต์“องค์ชายสามไป๋อี้เฉิน คิดการใหญ่ ซ่องสุมกองกำลังลับ หวังก่อกบฏล้มราชบัลลังก์ อีกทั้งยังยักยอกเงินหลวงสะสมเสบียง โทษถึงตาย! แต่ด้วยพระเมตตาที่บิดามีต่อบุตร เจิ้นจึงลงทัณฑ์เพียงสั่งปิดตำหนักเหมันต์ กักขังตลอดชีวิต หากละเมิดก้าวออกแม้เพียงครึ่งก้าว ให้ตัดศีรษะได้ใน