Lahat ng Kabanata ng นางร้ายเช่นข้าจะเปลี่ยนสามี!: Kabanata 101 - Kabanata 110

เจียงหลัวเงยหน้า ดวงตาวาวโรจน์ด้วยโทสะและแค้น แก้มเนียนประทับรอยฝ่ามือ เลือดรินจากเรียวปากที่เขาเคยหลงใหล ทุกหยดเหมือนคมมีดกรีดหัวใจเขา“เจ้ามันต่ำช้า! เจ้าหาใช่มนุษย์ไม่!”นางกู่ร้องแข่งกับเสียงฟ้าฟาดพื้นปฐพี ก่อนร่างอรชรถูกถีบปลิวไปไกลหลายจั้ง แต่แขนเรียวของเจียงหลัวกลับปกป้องหน้าท้องน้อยโดยสัญชาตญาณมารดา แม้ครรภ์เพียงสองเดือน แต่ความรักและสายใยแน่นหนายิ่งกว่าภูผาภาพนั้นบดหัวใจอี้หานราวถูกป่นจนแหลก น้ำตาหรือโลหิตที่นางหลั่งรินลงพื้น ล้วนเสมือนกรดกัดกินเลือดเนื้อของเขาให้ละลาย“ตำแหน่งฮองเฮา ข้าได้สละให้นางแล้วมิใช่หรือ! แม้ลูกในครรภ์ของข้ายังไร้สิทธิ์สู้ลูกของเจียงหลีได้ แล้วเหตุใดอี้เฉิน…เหตุใดเจ้าต้องฆ่าข้า ฆ่าลูกของตัวเองด้วย! หรือต่อให้อยากสังหารข้า เจ้าละเว้นลูกมิได้หรือ!”เสียงนางสั่นสะท้าน แต่กลับเป็นแผลลึกในใจอี้หานนางยอมตาย ขอเพียงชีวิตลูกน้อยทว่าอี้เฉินกลับยืนนิ่งราวรูปสลัก ดวงตาไร้แววแม้ต่อสายเลือดตนเอง ไม่นาน น้ำเสียงเย็นดุจคมดาบก็ดังขึ้น“ความผิดก็คือความผิด ไม่ว่าคบชู้หรือคิดปลงพระชนม์ฮองเฮา โทษย่อมสมควรตาย”ประโยคเหล่านั้นประหนึ่งโองการสวรรค์ กรีดโลกทั้งใบให้พังทลาย

ทว่าบาดแผลฉกรรจ์ทำให้ไข้จับ ร่างร้อนรุ่มสะสมอยู่ภายใต้ผ้าห่มหนา ความร้อนนั้นเหมือนเปลวไฟแผดเผาเจาะลึกเข้าเส้นเลือด เรือนกายใหญ่ผ่อนหายใจหนัก ๆ สายตาพร่ามัวสั่นไหวแม้เพลียหนัก แต่ไป๋อี้หานกลับไม่อาจปล่อยใจให้หลับสนิทได้ ทุกคราที่หนังตาหนักอึ้งปิดลง เขาจะสะดุ้งตื่นในทันที เฝ้าคว้ามือเล็กของนางมากุมไว้แน่นราวเชือกช่วยชีวิต หวาดเกรงเหลือเกินว่าหากตื่นมาอีกครั้ง...สตรีตรงหน้าจะหายไปเหลือเพียงความว่างเปล่ามีหลายครั้งที่เสียงแหบพร่าดังลอดจากริมฝีปากซีดเซียวออกมาโดยไม่รู้ตัว “ต้าหลัว...เจ้าอย่าหายไปจากข้า...”เจียงหลัวได้ฟังพลันน้ำตาไหลรินอาบแก้ม รีบกระชับกอดมือใหญ่แนบอกแน่นเหมือนจะสัญญากับขุมนรกแทนเขา ดวงตาแดงช้ำจับจ้องเพียงเขาผู้เดียว มิยอมหลับแม้เพียงเสี้ยวลมหายใจ มือเล็กคอยเช็ดเหงื่อบนหน้าผากสลับเปลี่ยนผ้าประคบร้อนป้อนยาให้เขาด้วยความระมัดระวัง ทว่าก็แฝงไว้ด้วยความรักท่วมท้นในใจนางสาบานมั่นคงว่าจะไม่ยอมเอ่ยความจริงอันโหดร้ายให้อี้หานรับรู้ จนกว่าจะถึงวันที่เขาหายดี แข็งแรงพอจะทนแบกรับมันได้...นางจะบอกเขาแน่ไม่ โกหกหลอกลวงทำร้ายเขาชาติเดียวพอแล้วที่นางจะทำ รักบุรุษผิดคนจนตัวและครอบครัว

“มันสารเลวถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?” อี้หานครางต่ำ ร่างสูงสั่นสะท้านด้วยโทสะเจียงหลัวพยักหน้าช้า ๆ น้ำเสียงขื่นขม “เพคะ…และหากมิได้รับรู้อนาคตจากท่านพญายม หม่อมฉันก็คงยอมจำนน เพราะแต่เดิม…ยอมรับเพคะ ว่าหม่อมฉันเคยพึงใจเขาอยู่บ้าง”ถ้อยคำตรงนั้นกระแทกใจอี้หานจนใบหน้าสลด เงียบงันราวลมหายใจก็หนักอึ้งขึ้นเขามิอาจตำหนิที่เจียงหลัวชมชอบอี้เฉินแต่ฟังแล้วมันเจ็บปวดพิลึกแต่เจียงหลัวกล่าวต่อทันควัน น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวกว่าเดิม “ทว่า…หลังจากผ่านความตาย และได้เห็นอนาคตจากท่านพญายม ความพึงใจนั้นก็สิ้นแล้วเพคะ บัดนี้…ใจของหลัวหลัวมีเพียงท่านพี่เท่านั้น”ดวงตาของนางสั่นระริก แต่คำที่เอื้อนเอ่ยเปี่ยมด้วยสัตย์จริง ไป๋อี้หานฟังแล้วหัวใจสะท้าน ความปีติและความรักท่วมท้นแทบเอ่อล้นออกมา“ต้าหลัว…” เขาเรียกชื่อของนางอย่างพร่างพราย มองนางด้วยสายตาลึกซึ้งจนเจียงหลัวใจสั่น“และคราวนี้…” นางเบือนหน้าหนีเล็กน้อยด้วยความเขินอายกับสายตารักลึกซึ้งไม่ปิดบังของสวามี ยามกล่าวน้ำเสียงนางจึงสั่นไหวอยู่มาก“เหตุที่หลัวหลัวรีบออกจากเหลียงฉู่มาหาท่านพี่…เพราะสายข่าวในตำหนักเหมันต์รายงานมาว่า อี้เฉินอาสานำกองทัพไปช่วยเป่ยฉี”ค

“ผิดแล้วพ่ะย่ะค่ะองค์ชาย มิใช่เพียงให้พระชายาเจียงหลีถ่วงเวลา ได้ต้องให้นาง ‘ล่อลวง’องค์ชายเจ็ด ฐานอำนาจทางฝั่งสกุลตู้นับว่าไม่น้อย หากดึงองค์ชายเจ็ดมาภักดีต่อองค์ชายสามได้เช่นนี้มิใช่องค์ชายเป็นพยัคฆ์ติดปีกหรอกหรือ?”ฟังคำแนะนำจากซูเหวินจิ้งก็ตาลุกวาวไปด้วยเพลิงโลภ “มีเจ้านี่ช่วยข้าได้มากจริงๆ เหวินจิ้ง”หากเขารวบอำนาจสกุลตู้ซึ่งเป็นสกุลเดิมของตู้เต๋อเฟย เขาก็เป็นพยัคฆ์เสริมปีกจริงๆ เช่นนี้ให้สละอีกสิบเจียงหลีเขาก็ยินดี!ขอเพียงเขาไปเป่ยฉีสร้างผลงาน ยักยอกเสบียงกับเงินมาเสริมกำลังในมือ ความฝันจะเป็นใหญ่ก่อนอายุยี่สิบห้าก็อยู่ไม่ไกลภายในตำหนักเหมันต์ยามรัตติกาล ลมหนาวพัดผ่านม่านบาง แสงจันทร์ลอดเข้ามาเป็นริ้วขาวส่องพื้นไม้เย็น เงียบสงัดแต่กลับอวลด้วยแรงดึงดูดที่พันธนาการสองร่างเสียงกระซิบของอี้เฉินยังสั่นสะท้อนในอากาศ ดวงตาคมลึกจับจ้องทุกกิริยาของเจียงหลี ราวกับอ่านได้แม้เพียงลมหายใจ นัยน์ตาเขามีทั้งเสน่หาและเล่ห์กลซุกซ่อนเขาโน้มกายเข้ามาใกล้จนลมหายใจร้อนพาดแก้มนวล เส้นผมดำขลับสะกดนางไว้ ริมฝีปากของเขาเคลื่อนมาใกล้ แต่กลับหยุดก่อนจะสัมผัส ปล่อยให้ความเงียบและระยะอันคับแคบบีบคั้นใจนาง

“ในงานเทศกาลล่าสัตว์…ข้าก็ได้พบท่านครั้งแรก” นางเอ่ยเสียงแผ่ว แต่แฝงร่องรอยสะเทือนใจเจียงหลัวเล่า แม้นางจะเป็นหลานสะใภ้ แต่สายตาของชินอ๋องไม่เคยละจากนางแม้เพียงคราเดียว กระทั่งฮ่องเต้ยังตำหนิ ต่อมาไม่ว่างานเลี้ยงใด สายตาของชินอ๋องก็ยังไม่เคยห่างไปจากนางเลย“หม่อมฉันอึดอัดใจยิ่งนัก… แต่ใครจะคาดว่าคนชั่วเช่นอี้เฉินจะฉวยโอกาสนี้เป็นแผนกำจัดท่าน เขาใช้สตรีเป็นด่าน… ข้าถูกเขาหลอกใช้ไม่ต่างจากเจียงหลีในตอนนี้”สุรเสียงนางสั่นพร่า แต่กลับเรียบนิ่งอย่างผู้รู้แจ้งแล้วไป๋อี้หานยกยิ้มเย็น นัยน์ตาคมวาววับ “ต่างสิ… เจ้ารักมันจากใจจริง ทำเพื่อมันทุกสิ่ง แต่เจ้าไม่เคยทำตนเองแปดเปื้อน มิเคยทอดกายให้ชายอื่นเชยชม… ลองพนันกับข้าหรือไม่ ครานี้เจียงหลีจะยอมทอดกายให้อาหยางแน่”เจียงหลัวหัวเราะบาง ริมฝีปากแตะยิ้มราวรู้ชะตา “ไม่กล้าพนันเพคะ เจียงหลีเป็นเช่นไร… ข้าเป็นพี่สาว จะไม่ถ่องแท้ได้อย่างไร”นางจึงเริ่มลำดับเหตุการณ์สำคัญที่จะเกิดขึ้นตามที่จดจำจากฝันอันน่าสะพรึงกลัว หลังไป๋อี้เฉินสร้างผลงานที่เป่ยฉีสำเร็จ เขาติดใจเพราะยักยอกเงินและเสบียงมาได้มหาศาล นับแต่นั้นภัยพิบัติใดเกิดขึ้น เขาก็เร่งขันอาสา สร้าง