All Chapters of นางร้ายเช่นข้าจะเปลี่ยนสามี!: Chapter 91 - Chapter 100

กลิ่นหอมอ่อน ๆ เคล้าไอร้อนพาดผ่านผิวกาย ราวกับกำลังโอบรับและชะล้างความเหนื่อยล้าจากราตรีอันร้อนแรง จนบรรยากาศรอบตัวเหมือนสัมผัสสวรรค์กลางเหมันต์เจียงหลัวถูกพาให้ก้าวลงอ่างหยก น้ำร้อนล้อมกายราวจะกลืนกินความเมื่อยล้าจากคืนก่อน เพียงครู่เดียวไป๋อี้หานก็ลอยตัวลงตาม ร่างสูงใหญ่ค่อยขยับเข้ามา รวบเอวอรชรแนบเข้ากับอกกว้างอย่างง่ายดาย ไออุ่นของน้ำค่อย ๆ ชโลมผิวเนียน ล้างความเหนื่อยล้า ทว่าไม่อาจชะล้างแรงปรารถนาที่ซ่อนอยู่ในแววตาคมไอน้ำขาวระเรื่อคลอรอบตัว กลีบเหมยลอยเอื่อยแตะผิวราวสัมผัสแผ่วเบา แต่กลับพ่ายต่อสัมผัสจริงจากฝ่ามือของเขา มือใหญ่เลื่อนจากเอวคอดไล้ขึ้นกลางแผ่นหลัง ก่อนก้มลงจรดริมฝีปากกับลาดไหล่ขาวนวล จูบเนิบนาบลากเป็นทางยาวสู่ซอกคอ กลิ่นหอมอ่อนจากดอกเหมยผสมกลิ่นกายคุ้นเคยของเขา ทำให้ลมหายใจเริ่มถี่กระชั้น“ท่านพี่… ข้ายัง…” เสียงนางแผ่วพร่า แก้มร้อนผ่าวด้วยรู้ดีว่าเขาไม่ได้คิดเพียงเรื่องการชำระกาย ความปวดหลังยังไม่ทันจาง กลับต้องเตรียมรับมือกับแววตาเช่นนั้น......ออกจะเกินไปสักหน่อยกระมัง“ข้ารู้… ข้าเพียงอยากช่วยเจ้าชำระร่างกายให้สะอาดทั่วทั้งตัว” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอื้อนใกล้ใบหู เน้

ไป๋อี้เฉินก้มลงสบตา รอยยิ้มบางบนริมฝีปากนั้นเหมือนหวานแต่ซ่อนพิษ “เช่นนั้นก็จงทราบเถิด ที่ข้าบอกเจ้าเพราะข้ารักเจ้านัก เพียงแต่ในยามนี้...” เขาเว้นวรรค ราวอยากให้นางเป็นฝ่ายร้อนรนถามต่อ“แต่อันใดเพคะ” นางขยับตัวเข้าใกล้ ลืมแม้กระทั่งจะหายใจเต็มปอด“แต่เจ้าก็เห็นว่าข้าถูกเสด็จพ่อเข้าใจผิด” น้ำเสียงเขาเจือความอัดอั้น “เรื่องของพี่สาวเจ้าจนบัดนี้ก็ยังมิอาจก้าวออกจากตำหนักแม้เพียงครึ่งก้าว แล้วแผนการใหญ่ไหนเลยจะดำเนินไปได้”คิ้วบางของเจียงหลีขมวดเข้าหากัน “เช่นนี้ทำเช่นไรดีเพคะ มีสิ่งใดที่หลีเอ๋อจะช่วยพี่อี้เฉินได้ว่าแต่...ฝ่าบาทเข้าใจผิดจริงหรือเพคะ?”ประกายบางอย่างแลบวาบในดวงตาเขา ก่อนจะถูกแทนด้วยสายตาตัดพ้อเจืออ่อนโยน “เจ้าเองก็สงสัยข้าหรือ ฟังนะหลีเอ๋อร์ พอข้าได้เจ้าแล้ว ข้าก็รักเพียงเจ้า เจียงหลัวผู้นั้นข้ามิสนใจ มีเพียงเสด็จแม่ที่วางไม่ลง ทำการต่ำช้าขึ้นมา” เขาเน้นคำสุดท้ายชัดถ้อย ราวให้บาดลึกในใจนาง “หลีเอ๋อ ข้าเองก็เป็นเหยื่อของเสด็จแม่เช่นเดียวกับพี่สาวของเจ้านะ”นางช้อนตามอง แววตาเริ่มปนสงสาร “จริงหรือเพคะ”“จริงแท้” เขาตอบทันควัน และกดน้ำเสียงให้แน่วแน่พอจะตัดข้อสงสัยนางเม้ม

“แม้วันนี้เจ้ากลับไปในนามสะใภ้ราชวงศ์ ข้าก็ยังอยากให้เจ้าสบายใจเหมือนอยู่บ้านตนเอง”เจียงหลัวเพียงยิ้มตอบ แววตานางเปี่ยมความมั่นใจ การกลับบ้านครั้งนี้มิใช่แค่ธรรมเนียม หากคือประกาศเงียบ ๆ ว่านางมิใช่สวีเจียงหลัวในวันวานอีกต่อไปหากภายหน้านางจะมีอำนาจปกป้องคนทั้งตระกูลได้ เมื่อขบวนรถม้าชินอ๋องแล่นผ่านตรอกกว้างสู่ประตูใหญ่จวนจวิ้นอันโหว ผู้คนทั้งบ่าวไพร่และชาวบ้านต่างพากันมุงดู หิมะขาวโปรยปรายปกคลุมพื้นดิน แต่ธงผ้าสีแดงปักกิเลนเพลิงดำกลับสะบัดโบกดุจเปลวเพลิงท้าทายเหมันต์และในจังหวะนั้นขบวนรถม้าอีกขบวนหนึ่งก็มาถึงด้านหลัง แม้ใหญ่โตโอ่อ่า หากเมื่อเทียบกับขบวนของอี้หานก็พลันดูเล็กจ้อยลงอย่างสิ้นเชิงมิใช่ใครอื่นบนรถม้าคือสวีเจียงหลีนั่นเอง นางแง้มม่านหน้าต่างออกมาเพื่อแสดงตน แววตาแรกยังเต็มไปด้วยความหยิ่งผยอง ทว่าทันทีที่สายตาประจักษ์คู่สามีภรรยาประคองกันลงจากรถม้า ความโอ่อ่าของนางกลับถูกกลบมิดเพียงพริบตา เพลิงริษยาในอกสุมร้อนพวยพุ่งแทบทะลุอก นางกัดฟันแน่น สองมือกำชายกระโปรงไว้จนข้อนิ้วขาวซีดยิ่งเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนของไป๋อี้หานที่มีให้เจียงหลัวต่อหน้าสายตาทุกผู้คน ยิ่งเหมือนตบหน้านางดังฉาด

ไม่นานข่าวก็ล่วงถึงหู สวีเจียงหลัว ผู้พำนักอยู่แดนใต้ ณ ตำหนักสี่ฤดูแคว้นเจียงหนานเมืองเหลียงเต๋อซึ่งชินอ๋องฝากฝังให้นางดูแลกิจการบ้านเมืองระหว่างเสด็จไปปราบโจรไป๋ซาหยีที่เมืองเจียงเหอ“บัดซบ!”เสียงสบถแผดก้องดั่งฟ้าผ่ากลางวันแสก ๆ สะท้อนสะเทือนอยู่ในห้องทรงพระอักษรจนนางกำนัลที่กำลังทำงานแถวนั้นพากันหน้าซีดเผือด แม้แต่หลันถิงผู้คอยถวายงานใกล้ชิดยังสะดุ้งถอยหลังไปสามก้าว ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงแม้เจียงหลัวจะวางหมากป้องกันรอบด้านรัดกุมเพียงใด สิ่งเดียวที่นางไม่อาจคุมได้ก็คือฟ้าฝนและภัยธรรมชาติ หิมะถล่มครั้งนี้เปิดโอกาสให้ ไป๋อี้เฉิน ได้คว้าบุญคุณอันใหญ่หลวงไม่พอเขายังจะพ้นผิดอย่างสง่างาม หากเขานำทัพกู้ภัยสำเร็จ ย่อมได้ทั้งเสียงสรรเสริญจากราษฎร และพระเนตรพระกรรณของฮ่องเต้ หากหย่งหมิงโปรดปรานอาจทรงตั้งเขาเป็นรัชทายาทยามใดก็ได้!“คนผู้นี้ให้ตาย ข้าก็ยอมให้นั่งบัลลังก์มิได้เด็ดขาด!”เสียงนางกัดฟัน เขี้ยวขาวบดกันแน่นจนกรามขึ้นสัน หัตถ์บางกำถ้วยหยกแน่นจนร้าวเกือบแตก เศษความโกรธพุ่งพล่านราวเพลิงลุกโชนกลางอกในแววตาคมลึกวาวโรจน์ ความทรงจำในอดีตชาติพรั่งพรู ไป๋อี้เฉินมิใช่เพียงองค์ชายสำราญไร้ส

ในขณะที่สวีเจียงหลัวกำลังวิงวอนท่านพญายมและสาปแช่งสวรรค์ให้อี้หานปลอดภัย ดวงจิตของชินอ๋องหนุ่มกลับถูกแรงลึกลับฉุดดึงสู่ห้วงมิติพิศวงเขาก้าวฝ่าม่านหมอกหนาทึบ เท้าเหยียบลงบนผืนดินแห้งแตกระแหง ไร้ร่องรอยทิ้งไว้เบื้องหลัง ประหนึ่งเงาล่องหนที่พลัดหลงในแดนเร้นลับ ทั้งหนาวเหน็บ ทั้งกันดารเปรี้ยง!เสียงฟ้าคำรามดังสนั่น ลมพายุโหมกระหน่ำ ฝุ่นผงผสมฝนเย็นเฉียบสาดเข้าหน้า กลิ่นดินเปียก หญ้าแห้ง และควันไฟคลุ้งทึบจนแทบหายใจไม่ออก“นี่มัน…ที่ใดกัน?” อี้หานพึมพำเขาก้าวต่อไปอย่างไม่รู้สิ้นสุด จนภาพตรงหน้าค่อยเปลี่ยนจากความว่างเปล่า กลายเป็นสุสานไร้ญาตินอกเมืองเสวียนหยางที่คุ้นตาเบื้องหน้าปรากฏโลงศพดำตั้งตระหง่านดุจแท่นบูชายัญ เปลวคบเพลิงสะท้อนเงาคนเป็นร้อยโยกไหวกลางลมแรง กว่าครึ่งคือทหารหลวงแห่งต้าหรงที่เขาคุ้นเคยมาร่วมสามสิบปี ยืนเรียงรายแข็งทื่อดั่งรูปสลักสายตาคมกวาดไป เห็นกลุ่มคนในชุดนักโทษคุกเข่ากลางวงล้อม โซ่ตรวนพันธนาการเต็มกาย เมื่อเพ่งพิศก็จำได้ชัดคือคนตระกูลสวีทั้งหมด ทั้งสวีเหล่าไท่เย่ สวีเหล่าไท่ไท่ จวิ้นอันโหว สวีฮูหยิน สวีเฉียวเฟิ่ง และบ่าวไพร่คนสนิททว่ามีสิ่งหนึ่งที่บีบหัวใจเขาหนักห