Semua Bab ฮูหยินแม่ทัพมากวาสนา: Bab 31 - Bab 40

ยามเหม่ารุ่งเช้าท้องฟ้ายังมีเพียงแสงเรืองรองอ่อน ๆ ส่งความอบอุ่นไปทั่วดินแดน รถม้าของหม่าฟู่ฮูหยินรองก็มาจอดเทียบหน้าประตูตระกูลหม่ายังไม่ทันที่คนเฝ้าประตูจะทำความเคารพนาง ประตูใหญ่ก็ค่อย ๆ เปิดออก นางจำเป็นต้องเดินหลบออกให้รถม้าข้างในออกไปก่อน รถม้าคันใหญ่ประจำตระกูลขับเคลื่อนผ่านหน้าหม่าฟู่ออกไป นางชำเลืองมองตามหวังว่าผู้ที่อยู่ข้างในจะมองเห็นนางและหยุดทักทาย ทว่ารถม้าคันหรูก็ไม่ชะลอแม้แต่น้อย นางจึงแกล้งแก้เขินหันไปถามคนเปิดประตู “ท่านพ่อกำลังจะออกไปที่ใดหรือ” “เรียนคุณหนูรอง ไม่ใช่นายท่านหรอกขอรับ เป็นคุณหนูห้าไปหอไผ่หยกชาขอรับ” บ่าวประตูเอ่ยพูดด้วยใบหน้าที่ยินดีและภาคภูมิใจ “ถึงกลับใช้รถม้าของท่านพ่อเลยหรือ” คำถามของหม่าฟู่พึมพำในลำคอ คล้ายพูดคนเดียว บ่าวจึงไม่กล้าเอ่ยตอบเหมือนได้สตินางรีบปรับอารมณ์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็น“ท่านแม่อยู่ที่เรือนใช่หรือไม่” จากนั้นก็ก้าวฝีเท้าเดินเข้าไปทันทีไม่รอคำตอบ“ขอรับคุณหนูรอง” บ่าวรีบโค้งตัวต่ำ แล้วหลบทางให้หญิงสาวทันทีบ่าวคนสนิทของฮูหยินหม่า มองเห็นนางจากไกล ๆ ก็เข้าไปแจ้ง ฮูหยินหม่า พอนางมาถึงก็ได้

ภายใต้ห้องวิจิตรตระการตา มีเงาร่างบุรุษสองคนที่ให้กลิ่นอายแตกต่างกัน เลี่ยงโยวรูปโฉมองอาจคมสันทั่วร่างแผ่ซ่านกลิ่นอายเฉียบขาด ดุดันให้ผู้คนที่อยู่ใกล้รู้สึกหายใจไม่ออก กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้จิงจวินบุรุษงดงามรูปโฉมดุจเซียนกดดัน เขายังคงนิ่งสงบ นัยน์ตาหงส์แผ่ความอบอุ่นและมีเมตตา เลี่ยงโยวเหลือบมองจิงจวินที่กำลังวางหมากในมือลง เขายกปากยิ้มน้อย ๆ แล้วเอ่ยขึ้น“ในเรื่องการกลยุทธ์แผนการ อย่างไรข้าคงไม่อาจจะสู้ท่านได้” เลี่ยงโยวพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ หลังวางลงจิงจวินก็เหลือบตาขึ้นมา เขาเหยียดปากยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม“ในเรื่องกลยุทธ์ทางสงคราม อย่างไรข้าคงไม่อาจจะสู้ท่านได้เช่นกัน” เลี่ยงโยวร้องหึในลำคอ มือกำลังคลึงหมากที่อยู่ในนิ้วเรียว“กระดานหมากนี้ ข้าแพ้แล้ว” น้ำเสียงยังคงผ่อนคลายจำยอมความพ่ายแพ้อย่างจริงใจ ทั้งสองต่างเป็นบุรุษที่มีความปราดเปรื่อง เพียงไป๋เจียเจียชี้แนะเพียงนิดเดียว เลี่ยงโยวก็มองเห็นถึงความสำคัญจึงได้ก่อตั้งกองทัพเวหาขึ้นและเพื่อสร้างความยิ่งใหญ่ของดินแดน โดยให้จิงจวินเป็นแม่ทัพเวหาผู้บัญชาการสูงสุด “ผู้มีลมปราณธาตุลมมีจำนวนจำกัดเราต้องเร่งพัฒนากลไกท

หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยไป๋เจียเจียและจิงจวินก็ออกเดินทาง เมื่อเรือดาวเริ่มออกเดินทาง ไป๋เจียเจียมองดูเบื้องล่าง แรกเป็นเมืองหลวงและบ้านเรือนของชาวบ้านก่อนที่จะกลายเป็นเนินเขากับป่าไม้อันเขียวขจีผืนแล้วผืนเล่า นางเดินมายืนเคียงข้างกับหงส์น้อยที่ดูผิดปกติ “ทำไมเจ้าถึงเงียบไปเล่า” พลางชำเลืองดูก้อนเมฆสีขาวล่องลอยพลิ้วผ่านไปคล้ายกำลังจะอยู่ในห้วงแห่งฝันทว่าทำไมสายตาเด็กน้อยจึงมองวิวทิวทัศน์เบื้องหน้าด้วยแววตาเหม่อลอยเศร้าสร้อยเล่า “เมื่อก่อนตอนที่ข้ายังบินไม่แข็งแรง ท่านแม่จะพาโบยบินให้ข้าได้รู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ หวังให้ข้าตั้งใจฝึกฝนให้ปีกแข็งแกร่งกล้า” เสียงแผ่วเบาเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ ทว่ากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกของผู้ที่กำลังคิดถึงมารดาอัดอั้นเต็มไปด้วยความอ้างว้างไป๋เจียเจียปรายตามองมา พลันมองเห็นดวงตาที่คลอด้วยน้ำใส ๆ ยิ่งกระตุ้นความเป็นแม่ภายในใจของนาง “ตอนนี้ท่านแม่ของเจ้าย่อมกำลังคิดถึงเจ้าเช่นกัน” ไป๋เจียเจียเอ่ยปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ไม่จริง!! หากท่านแม่คิดถึงข้าไยไม่มาหาข้า ไยให้ข้ามาไกลมามิติแห่งนี้” เสียงประท้วงตัดพ้อเต็มไปด้วยความน้อยใจ มือ

เรือดาวค่อย ๆ ร่อนลงสู่ลานกว้าง เมื่อมันหยุดนิ่งไป๋เจียเจียและ จิงจวินก็เยื้องกรายเดินออกมาจังหวะนั้นก็คล้ายมีแสงสว่างเจิดจ้าแยงตาผู้คน หลายคนยังไม่เคยเจอบุคคลทั้งสองวันนี้ต่างได้ประจักษ์ ถึงคำว่ารูปโฉมดุจเทพเซียนงดงามบริสุทธิ์ ทั้งสง่าสูงส่งไร้ราคี สายตาทุกคนที่จ้องมองไปจึงเต็มไปด้วยความเลื่อมใส มีเพียงหวงซีซวนที่มีสีหน้าแตกต่างจากผู้อื่นภายในรู้สึกขัดใจ หายใจไม่สะดวก แม้จะยินดีที่ได้พบไป๋เจียเจีย แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็น จิงจวิน ยิ่งเห็นพวกเขายืนเคียงคู่และยังมีเด็กหญิงตัวน้อยฉีเฟยข้างกายไป๋เจียเจีย ยิ่งทำให้เขาอึดอัดคับข้องใจเป็นอย่างมาก “ทุกคนตามสบาย ข้ามาในวันนี้มาในฐานะแม่ทัพเวหาไม่อาจจะทำให้พวกท่านลำบากใจ” จิงจวินเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ สีหน้าละมุนละไมแฝงกลิ่นอายสง่างามผ่อนคลาย “ตอนนี้เชิญท่านทั้งสองพักผ่อนเสียก่อน" หวงซีหวงเอ่ยยังไม่ทันจบ ไป๋เจียเจียก็เอ่ยขัดขึ้น“ดี เช่นนั้นนำทางเถิด” น้ำเสียงของนางไม่มีความรู้สึกใด ๆ หวงซีหวงหันไปพยักหน้าสั่งคน บ่าวรับใช้หญิงหน้าตาหมดจด เดินก้าวออกมาพร้อมโค้งตัวต่ำ “ข้าน้อย เว่ยเสวี่ยยินดีรับใช้องค์หญิง เชิญพระองค์

ตลาดชายแดนบูรพาเป็นเขตการค้าเสรี ตลาดแห่งนี้จึงเต็มไปด้วยผู้คนที่มาจากต่างถิ่นที่หลากหลาย แม้จะเป็นชายแดนของทั้งสองดินแดนเมฆาและเทพประกาย ทว่าบริเวณนี้กลับไม่อยู่ภายใต้การปกครองของทั้งสองดินแดน มีการลงนามยอมรับข้อตกลงห้ามต่อสู้กันโดยมีสักขีพยานจากดินแดนอื่นมาร่วมลงนามแต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าดินแดนเมฆาและเทพประกายจะไม่สนใจชายแดนแห่งนี้ เมื่อเกินการเหตุบนกำแพงของดินแดนเทพประกายทำให้ทหารบาดเจ็บ ล้มตายและสามารถทำให้แม่ทัพบูรพาเกือบสิ้นชีพ อย่างไรฮ่องเต้จากดินแดนเมฆาย่อมต้องส่งคนมาสังเกตการณ์บนระเบียงโรงเตี๊ยมหรูหรากลางตลาด เมื่อมองขึ้นไปภายในผ้าม่านขาวที่กำลังปลิวสไสวมีร่างชายหนุ่มบุคลิกสูงส่งแตกต่างจากสามัญทั่วไป ทั่วร่างแผ่ซ่านกลิ่นอายเฉียบขาด ทว่ากลับขัดแย้งกับการที่เขาละเมียดจิบชา แล้วพลางชำเลืองมองมายังกลุ่มของไป๋เจียเจียด้วยแววตาที่แพรวพราวดั่งหนุ่มเจ้าสำราญทั่วไป เมื่อเขารู้สึกถึงการมาขององค์รักษ์จึงเอ่ยปากถามขึ้น“นั่นใคร” น้ำเสียงเอ่ยทุ้มทรงพลังถามคล้ายไม่ใส่ใจ “นางเป็นองค์หญิงที่เพิ่งได้รับการแต่งตั้งมีพลังลมปราณธาตุน้ำอยู่ระดับอาจารย์ขั้นกลาง เดินทางมาพร้