All Chapters of ฮูหยินแม่ทัพมากวาสนา: Chapter 41 - Chapter 50

ในขณะก้าวเดินผ่านหวงซีซวน หม่าจื่อเหลียนพยายามก้มหน้าต่ำลงปกปิดแววตาที่กำลังครุ่นคิด ก่อนจะเดินทางมาที่นี่ฮูหยินเอกยังอวดอ้างเรื่องที่พี่หญิงรองจะขึ้นเป็นฮูหยินเอก ทว่าเมื่อเห็นเช่นนี้คาดว่าคงไม่ง่ายเท่าไรนัก แต่ว่าอย่างไรเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวข้องกับตนนางรีบสะบัดเรื่องราวออกจากหัวแล้วรีบเร่งฝีเท้าตามไป๋เจียเจียในขณะนั้น หวงซีซวนก็อยู่ในภวังค์ของตนเอง ไม่ทันได้คำตอบของหัวใจตนเอง กลับกระจ่างแจ้งในความจริงบางอย่าง ความเย็นชาของไป๋เจียเจียที่มีต่อเขาทำให้หวงซีซวนเริ่มรู้สึกว่าที่ผ่านมาตนเองโดนหญิงสาวล่อลวง พอนึกถึงท่าทางอ่อนโยนแกล้งเขินอายของหญิงสาว กลับไม่ทำให้เขารู้สึกโมโหเขากลับยกปากยิ้มละมุน ส่ายศีรษะเบา ๆ บอกถึงความอย่างใจอ่อนอ่อนใจกับความซุกซนของนาง“เจ้าช่างไม่รู้ว่ากำลังล่อเล่นกับไฟอัคคีเช่นข้า” ชายหนุ่มยังมีความรู้สึกมั่นใจเต็มเปี่ยมว่าตนเองจะสามารถพิชิตใจของไป๋เจียเจียได้ ความจริงข้อนี้ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกกังวลทว่ากลับยิ่งทำให้หัวใจเต้นรั่วแรง ฮึกเหิมทะนงตนคล้ายเสือกำลังออกไล่ล่าเหยื่อ อู๋โหย่วอี้หรี่ตามองเหตุการณ์ในการพบกันระหว่างบุคคลทั้งสองเขารู้สึกได้ถึงบร

การเข้าไปยังป่าศักดิ์สิทธิ์ อย่างไรก็ไม่อาจห้ามหวงซีซวนไม่ให้ร่วมเดินทาง ในเมื่อเรือดาวมี 2 ลำ จิงจวินจึงจัดแบ่งให้หวงซีซวนขึ้นอีกลำร่วมการสำรวจในครั้งนี้ทั้งสองคนยืนประจำหน้าเรือดาวคนละลำ คนละฝั่ง ใบหน้าหยกของจิงจวินจะยังคงอ่อนโยนงามสง่า ส่วนหวงซีซวนผยองเข้ม แม้จะไม่มีวาจาหรือสายตาพิฆาตมาดร้ายถึงชีวิต แต่ทว่าบรรยากาศของทั้งสองก็แฝงไปด้วยแรงกดดันให้เหล่าทหารรู้สึกหายใจไม่ออก ทว่าเพียงไป๋เจียเจียก็ปรากฏกายพร้อมเหล่าทหารเวหาทำให้แรงกดดันละลายหายไปทันที เหล่าทหารยกมือคารวะ “ถวายพระพรองค์หญิง” นางพยักหน้าเล็กน้อย แล้วหันไปเอ่ยยิ้มกับจิงจวิน“พี่ชายไปกันเถอะเจ้าค่ะ” จิงจวินชำเลืองมองไปยังจิ้งจอกไป๋หรงที่ไป๋เจียเจียกำลังอุ้มแนบกาย นัยน์ตาดำลึกนิ่งคล้ายกำลังใคร่ครวญบางอย่าง ทว่ากลับไม่เอ่ยวาจาใด ๆ “ฮืม..ไปกันเถอะ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับแล้วเดินนำขึ้นเรือดาวไปในการจััดทหารประจำเรือดาว ไป๋เจียเจียได้มอบหมายให้ เฟยเหลียนเป็นผู้จัดการ ลำขององค์หญิงและแม่ทัพเวหาจิงจวินจะมีกงเวยเป็นผู้ดูแล หลี่หลี่หรงและหูผิงอางเป็นผู้ช่วย ส่วนของลำที่แม่ทัพหวงซีซวน เฟยเหลียนเป็นผู้ควบค

เรือดาวเคลื่อนตัวผ่านป่าทึบลึก มาสักพักกลับกลายเป็นบึงสีมรกตกว้างมีลานดอกไม้กว้างสดใสงดงามตระการตาล้อมรอบ“พี่ชาย ทุ่งดอกไม้ช่างงดงามยิ่งนัก" ทุกสายตาต่างจ้องมองไปลานกว้างสุดลูกหูลูกตานั้นไม่น่าเชื่อว่าในป่าศักดิ์สิทธิ์ที่แสนจะน่ากลัวจะมีที่งดงามเพียงนี้ซ่อนอยู่ภายใน ภายใต้บึงขนาดใหญ่มีงูอสูรตัวใหญ่มหึมาจำศีลอยู่ ฉีเฟยและไป๋หรงน้อยรู้ถึงตัวตนของสัตว์อสูรตัวนี้ทันทีที่เข้ามาใกล้ พวกมันก็ส่งสัญญาปรามทำให้ผิวน้ำในบึงนิ่งเงียบสงบ ประกายน้ำกระทบแสงแดงดั่งดวงดาวแพรวพราวระยิบระยับ“หยุดนิ่งสักพักก่อน” จิงจวินเอ่ยเสียงเรียบแม้จะดูเงียบสงบไร้ภัยอันตราย ก็ไม่อาจจะวางใจได้สิ่งของงดงามยิ่งสีสันตระการเท่าใดอันตรายล้วนมากขึ้นเท่านั้น หวงซีซวนมองไปส่งสายตาดูแคลนที่เห็นจิงจวินยังไม่ลงสำรวจเบื้องล่าง อ่านเพียงฝีปากจะได้ยินคำว่า “ขี้ขลาด” เขาไม่อดทนรั้งรอกระโจนลงจากเรือดาวลงไปพื้นลานดอกไม้กว้างทันที หลายครั้งที่ไป๋เจียเจียแม้จะหลบหน้าหวงซีซวน เพราะมีความรู้สึกบางอย่างที่อยู่ภายในใจ นางคิดว่าน่าจะเป็นของเจ้าของร่างเดิม เพราะนางบอกตนเองมาตลอดว่าไม่ชอบขี้หน้าชายหนุ่ม ทว่าครั้งนี้กลั

ยามค่ำคืนชายทุ่งดอกไม้ยิ่งงดงามตระการตา ดวงดาวบนท้องฟ้าทอประกายระยิบระยับ กลิ่นดอกไม้อบอวลอยู่รำไรทำให้บรรยากาศมีเสน่ห์ยิ่งกว่าตอนกลางวัน เมื่อหม่าจื่อเหลียนมาถึงก็ยืนตะลึงชะงักกับภาพหวงซีซวนเปลือยกายเต็มไปด้วยความดิบเถื่อนขัดกับบรรยากาศดุจแดนสวรรค์ ชายหนุ่มเอนกายอย่างเกียจค้านเสื้อผ้าหลุดรุ่ยเผยให้ร่างกายที่สมส่วนแกร่งดั่งนักรบน่ารัณจวนทำให้หญิงสาวอดใจสั่นระรัวไม่ได้เขาหรี่นัยน์ตามองมายังผู้บุกรุก มันคล้ายฉุดกระชากวิญญาณของหม่าจื่อเหลียนออกไปชั่วขณะ“ใคร!!” เสียงหวงซีซวนเอ่ยถามเสียงเข้มเปี่ยมด้วยอำนาจน่าเกรงขามไร้ความเมามาย“ข้าน้อย หม่าจื่อเหลียนขออภัยที่มารบกวนท่าน เมื่อตอนกลางวันเห็นท่านเมามายอยู่เพียงลำพัง เอ่อ…ข้าจึงแวะมาดู”หวงซีซวนร้องหึในใจรู้สึกดูแคลนอีกฝ่าย หญิงสาวหลายคนอยากใกล้ชิดเขาเหตุผลเช่นนี้ใช่ว่าจะไม่เคยเจอ เขาจะอยู่เพียงลำพังได้อย่างไรรอบกายมีองค์รักษ์เงาเต็มไปหมด หากห่วงใยจากใจสตรีร่างบางเช่นนี้จะช่วยอะไรเขาได้นอกจากจะเป็นภาระเสียมากกว่าเขาส่งสายตามองประเมินไปยังหญิงสาวหากหน้าตารูปร่างดีเขาก็พร้อมพิจารณารับการช่วยเหลือ ทว่าแวบเดียวที่มองก็จดจำได้ทันทีว่าเป

ไป๋เจียเจียยังคงนอนไม่หลับ นางลืมตามองดูสัตว์อสูรตัวน้อยหันหลังเชิดหน้าเชิดคอเขม็งใส่กัน สีหน้าบ่งบอกว่าพวกมันกำลังทะเลาะ ทว่านางกลับไม่ยินเสียงพวกมันพูดคุยกันสักคำ นางอมยิ้มระคนเอ็นดูสัตว์ของตัวนี้ ช่างมีความลับมากมาย ก่อนจะเคลิ้มหลับด้วยความอ่อนล้าเรื่องที่จิงจวินจัดเตรียมพาไป๋เจียเจียไปนั่งทานมือเย็นทามกลางดอกไม้และทะเลดาว เหมือนจะไม่ใช่ความลับหวงซีซวนได้รับรายงานเขาคลี่ยิ้มอย่างยินดีไม่ได้เจอหลายวันเขาคนึงคิดถึงนางยิ่งนักอู๋โหย่วอี้ นั่งฟังรายงานจากองค์รักษ์พร้อมหมุนจอกชาในมือไปมา“ข้าเองก็อยากนั่งทานมื้อเย็นชมทะเลดาวเช่นกัน” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงผ่อนคลายยิ้มคลายไม่ยิ้ม“ขอรับข้าน้อยจะรีบจัดการ”เมื่อไป๋เจียเจียมาถึงก็ดวงตะวันกำลังลับขอบฟ้าแสงตะวันทอแสงอย่างอบอุ่น ยืนมองเพียงครู่ม่านรัตติกาลกำลังคืบคลานเข้ามาแทนที่ดวงดาวกำลังเริ่มระยิบระยับ นางคลี่ยิ้มมองทุ่งดอกไม้อย่างสดใส จิงจวินมองดูหญิงสาวยิ้มแย้มงดงามมีเสน่ห์ ชายใดได้เห็นเป็นอันต้องเคลิบเคลิ้มแน่นอน“ไปนั่งกันเถอะ” ชายหนุ่มเดินนำพาหญิงสาวไปนั่งตรงจุดที่จัดเตรียมไว้ให้หวงซีซวนที่ยืนมองอยู่ไกล ๆ ก็กำลังจะเยือนกายเข้ามาฉับพลั