Semua Bab ฮูหยินแม่ทัพมากวาสนา: Bab 11 - Bab 20

“พี่หญิง…อย่าว่าน้องเลยนะเจ้าคะ พี่หญิงเป็นถึงฮูหยินเรื่องพวกนี้ยอมให้เด็กสาวใหม่ ๆ เถอะเจ้าค่ะ”“วาจาของเจ้าช่างมีมากเหลือเกิน ให้เหม่ยมี่และเหมยลี่ มาอยู่ที่เรือนของข้า ข้าจะเป็นคนดูแลพวกนางเอง”และเมื่อชำเลืองมองไปยังเหล่าอนุที่นั่งเรียงกัน บางคนก็หลบหน้า บางคนก็สบตา“พวกเจ้ามีใครอยากจะออกจากจวนหรือไม่” นั่นปะไร ฮูหยินเจินไป๋เจียก็คือฮูหยินเจินไป๋เจีย สิ่งที่นางชอบทำคือไล่อนุของแม่ทัพเท่านั้นอนุที่กำลังได้รับการโปรดปรานเริ่มมือไม้สั่น หากตอนนี้นางถูกขายออกไปทั้งหมดที่พยายามทำมาย่อมพังลง แม้บางคนท่านแม่ทัพจะสั่งให้นำกลับคืนมา ทว่าหลังโดนฮูหยินขายไปยังหอนางโลมกลับมานายท่านก็ไม่ไยดีอีกเรื่องนี้ก็เป็นฮูหยินรองที่อยู่เบื้องหลัง นางแค่ใส่ไฟอนุที่ไม่ชอบใจอาศัยมือเจินไป๋เจียในการกำจัดคนที่เด่นกว่าตัวเองเท่านั้น“พี่หญิงตอนนี้ไม่มีใครอยากออกจากจวนหรอกเจ้าค่ะ อย่างน้องสาวเหอซิน ตอนนี้ท่านแม่ทัพก็ไปเรือนตะวันทุกวัน ไม่แน่อาจจะกำลังตั้งครรภ์อยู่ก็ได้” อนุเหอซินเบิกตากว้าง ไม่คิดว่าฮูหยินรองจะโจมตีนางเร็วถึงเพียงนี้“ฮูหยินรอง ท่านกล่าวเกินไปท่านแม่ทัพเพียงมาดื่มน้ำชากับข

ตอนที่ 11 เรือดาวเพราะบุรุษอีกคนคือ จิงจวินหวงซีซวนจึงยอมเดินตามบ่าวไปอย่างธรรมชาติ เก็บสีหน้าอย่างรวดเร็ว บรรยากาศเสียงน้ำตกอบอวลไปด้วยพลังลมปราณ ทำให้จิตใจขุ่นได้รับการสะสางอย่างรวดเร็ว แม้จะทำเป็นมองไม่เห็นหรือไม่รู้ แต่ทั้งไป๋เจียเจียและจิงจวิน ต่างรู้จักหวงซีซวนเป็นอย่างดี จึงชำเลืองมองตามหลังเล็กน้อย หญิงสาวเบ้ปากยิ้มเยาะอีกฝ่ายดูแล้วไม่งามแม้แต่น้อยจิงจวินไม่รู้จักไป๋เจียเจียเป็นการส่วนตัวเขามาที่นี่เพราะน้องสาวเจินไป๋เจียของเขาขอร้องให้เขามาช่วยดูแลหอไผ่หยกชา“ข้าขออภัยแม่นางไป๋ ไม่ทราบว่าน้องสาวของข้าเจินไป๋เจียอยู่ที่นี่หรือไม่”“พี่สาวให้ข้ามาดูแลท่านและฝากขออภัยท่านด้วย" จิงจวินจึงได้เพียงพยักหน้ารับรู้“ข้าอยากให้ท่านดูสิ่งนี้ เราจะสร้างนวัตกรรมใหม่ด้วยกัน ทว่าก่อนอื่นเราต้องรวบรวมผู้คนเสียก่อน" ไป๋เจียเจียคลี่ภาพวาดออก สิ่งนั้นมีลักษณะคล้ายนกตัวโต หากมองจากโลกในอดีตของเจียไป๋เจียก็คือเครื่องบินนั่นเอง“มันคือหงส์ชนิดใดกัน” จิงจวินเอ่ยถามขึ้น“นี่ไม่ใช่หงส์เจ้าค่ะ ข้าให้ชื่อมันว่า เรือดาว เพราะมันจะสามารถโบยบินไปในนภาเปล่งประกายวับวาบดุจดวงดาวใ

หวงซีซวนแม้จะถูกขับไล่อออกจากหอไผ่หยกชา กว่าจะรู้สึกตัวเขาก็เข้าไปนั่งภายในนั้นแล้ว แล้วยังเลือกมุมที่มองเห็นไป๋เจียเจียที่กำลังควบคุมดูแลบ่าวไพร่ซ่อมแซมซุ้มที่เขาเผาไหม้นั่นเอง หญิงสาวไม่ได้สนใจมองมายังหวงซีซวนแม้แต่น้อย แววตาที่มองมายังฉาบด้วยควาเย็นชาชั้นหนึ่ง แผ่นไม้บางจุดก็ถูกเผา ไป๋เจียเจียที่แหงนหน้ามองจุดบนหลังคาไม่ได้สนใจดูที่พื้นที่ตนเองเหยียบ จึงทำให้เผลอเหยียบแผ่นไม้หัก“ว้าย!!” หญิงสาวพลาดท่ากำลังจะตกลงสระน้ำ เพียงกระพริบตา หวงซีหวนก็ไปรับร่างสาวงามได้ทันท่วงทีดังคล้ายทุกอย่างหยุดการเคลื่อนไหว 2 สายตาประสาน ความรู้สึกลึกซึ้งหวานล้ำออกมาจากจิตใจของหวงซีหวนเต็มล้นในนัยน์ตา ไป๋เจียเจียทั้งตื่นตระหนกและหวาดหวั่นรีบหลบสายตาที่เต็มไปด้วยแรงปรารถนาคู่นั้นของหวงซีซวน“ท่านปล่อยข้านะ” ไป๋เจียเจียหลังได้สติก็รีบดึงตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของบุรุษ“ขออภัยแม่นางไป๋ ล่วงเกินท่านแล้ว” กลิ่นหอมยั่วยวนยังคงติดที่ปลายจมูก เพราะเมื่อวานไป๋เจียเจียได้อาบอบตัวไว้ปรนนิบัติแล้ว แม้จะอาลัยร่างอรชรแค่ไหนหวงซีซวนก็ปล่อยวงแขนออกเพื่อแสดงให้เห็นถึงความเป็นสุภาพบุรุษและความจริงใจ“ข

ตอนที่ 14 แผนการหลังจากฮูหยินกัวกลับไป จิงจวินก็เริ่มหลอมเรือบินต่อ เขาเริ่มทำในขณะเล็กแทนเพื่อให้เห็นการทำงานทุกอย่างคร่าว ๆ จิตใจคล้ายจดจ่อกับงานตรงหน้า พลันก็คิดถึงคำพูดของฮูหยินกวน“จิงจวิน หากลูกไม่กลับตระกูล เช่นนั้นแม่มาหาเจ้าที่นี่ได้หรือไม่”อย่างไรก็เป็นแม่ลูกสายสัมพันธ์ใจผูกติด จิงจวินเห็นความอ่อนโยนที่เอ่อล้นเต็มดวงหน้าของมารดาความแข็งกร้านในใจก็อ่อนลง พยักหน้าตอบรับวันถัดมา ไป๋เจียเจียก็เข้าวังตามราชโองการเรียกตัว “หม่อมฉันเจินไป๋เจีย ขอถวายพระพรฝ่าบาทเพคะ” “ลุกขึ้นเถิด” เจินไป๋เจียลุกขึ้นยืนยิ้มแย้มสดใสราวบุบผา งดงามหมดจดบริสุทธิ์ดังดอกบัว ฮ่องเต้เลี่ยงโยวทอดพระเนตร พระขนิษฐาของตนด้วยใบหน้ายิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “เสด็จแม่ช่างกังวลเกรงว่าน้องหญิงจะเศร้าตรอมตรมเกินไป ข้ายังไม่เห็นเช่นนั้น” หากสภาพเจินไป๋เจียคือคนที่กำลังเศร้าตรอมใจ ในใต้หล้านี้ล้วนคล้ายคนตกนรกทั้งเป็นหมดกระมัง “ฝ่าบาท เรื่องราวมากมายล้วนไม่ใช่ดั่งใจเราคิดเพคะ” เจินไป๋เจียทูลด้วยน้ำเสียงไพเราะ “เปิ่นหวางก็เป็นพี่ชายของเจ้า” ฮ่องเต้พูดน้ำเสียงทุ้มต่ำ เนิบช้าไม่อ่อนโยนแต่ไม่กดดัน ท

พ่อบ้านรีบวิ่งออกมาจากทุลักทุเล แค่ได้ยินคำว่า “องค์หญิงรออยู่หน้าประตูจวน" เขาก็แทบจะเป็นลมจับ“ไม่ต้องทำความเคารพแล้ว รีบพาเปิ่นกงไปเยี่ยมท่านแม่ทัพกัวเดี่ยวนี้” พ่อบ้านที่ไม่ทันจะได้คุกเข่ารีบลุกนำทางด้วยฝีเท้ารีบเร่ง เสียงฝีเท้าที่กำลังย้ำเร่งกำลังเข้ามาไม่ได้ทำให้คนที่กำลังอยู่ในห้องสนใจเท่าไรนัก ฮูหยินกัวเมื่อมองเห็นว่าใครกำลังก้าวเข้ามาก็เบิกตามองด้วยความรู้สึกตื้นตัน “เจียเอ๋อร์เจ้า มาดูคนป่วยก่อน” เสียงอันคุ้นเคยทรงอำนาจเอ่ยเรียกไป๋เจียเจีย ไป๋เจียเจียหันกายไปทำความเคารพฮ่องเต้ก่อนที่จะก้าวเท้าเข้าไปหาปรมาจารย์โอสถอัน “ซื่อฝู ท่านก็อยู่ที่นี่หรือเจ้าคะ” นางมองจ้องไปยังแม่ทัพกัวซึ่งตอนนี้ผิวกายกลายเป็นสีม่วงคล้ำไปทั่ว มีเพียงลมหายใจรวยรินบางเบาที่บอกว่าเขายังมีชีวิตอยู่“ข้าได้ใช้ยาสกัดพิษไว้ไม่ให้กำเริบมากไปกว่านี้” ไป๋เจียเจียรีบกรีดเลือดของแม่ทัพกัวออกมาดู ตอนนี้นางยังไม่สามารถแยกส่วนประกอบของพิษได้ด้วยตาเปล่า “ข้าจะปรุงโอสถเพื่อบรรเทาอาการก่อน” ปรมาจารย์โอสถหันมาปรายสายตาบอกให้ทุกคนช่วยถอยออกไป ฮ่องเต้เลี่ยงโยวเป็นทรงผู้ลุกขึ้นก่อนผู้