All Chapters of ฮูหยินแม่ทัพมากวาสนา: Chapter 61 - Chapter 70

หลังจากวันนี้ ทุกวันอู๋โหย่วอี้ก็ยังไปเดินเล่นที่ค่ายกลไป๋เจียเจียทุกวันเขาจะเข้าไปติดในค่าย ทว่าก็เดินออกมาได้อย่างง่ายดายและพยายามชี้ให้เห็นว่าค่ายกลของนางมีจุดบกพร่องเช่นไร ความสัมพันธ์เล็ก ๆ เริ่มก่อตัวขึ้น ส่วนหวงซีซวนจะมาพบหน้าไป๋เจียเจียทุกวัน ทว่าก็ไม่เข้ามาก่อกวน เมื่อก่อนหากเทียบกับจิงจวินเขามีฝีมือที่เหนือกว่าทว่าหากเทียบกับอู๋โหย่วอี้เขากลับเทียบอีกฝ่ายไม่ได้ เขาจึงหายหน้าไปแม้ไป๋เจียเจียจะรู้สึกแปลกใจแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามและใส่ใจ มีเพียงจิงจวินที่รู้ว่าหวงซีซวนเองก็กำลังฝึกตนอย่างหนักเพราะทุกคนต่างมุ่งมั่นกับการฝึกตน เวลาจึงผ่านไปอย่างรวดเร็ว ล่วงเลยเกือบ 5 เดือน ไป๋เจียเจียก็สำเร็จปรมาจารย์ขั้นต้น นางจึงตัดสินใจจะเข้าไปเก็บสมุนไพรเพื่อปรุงโอสถอีกครั้งและครั้งนี้โอสถย่อมสามารถถอนพิษให้แม่ทัพกัวจนหมดสิ้น นางเอ่ยบอกจิงจวินด้วยน้ำเสียงสดใจ“พี่ชายครั้งนี้ข้าจะไปกับฉีเฟยและไป๋หรง ท่านไม่ต้องกังวล”ชายหนุ่มรู้…อย่างไรก็ไม่อาจจะห้ามปรามได้และเขาเองก็ไม่ควรที่จะถ่วงน้องสาวอีกต่อไป จึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงละมุ่น “น้องจะออกเดินทางเมื่อไร” “หลังมื้อเช้าเจ้า

ท้องพระโรงเช้าวันนี้เหล่าขุนนางก็เฝ้าประชุมกันอย่างพร้อมเพียงเฉกทุกวันหลังจากได้ร่วมกันปรึกษาหารือเรื่องต่าง ๆ เสร็จ ฮ่องเต้ก็สะบัดมือให้ขันทีนำหีบยาเข้ามา ตึก ตึก เสียงฝีเท้าดังขึ้นทำให้ทุกอย่างเงียบสงัดลงไปทันทีเหล่าขุนนางต่างหันหากันมองหน้ากันสอบถามว่าคือเรื่องใด พอหีบยาจำนวน 10 หีบว่างลงเรียบร้อย ฮ่องเต้ก็ตรัสขึ้น “สิ่งที่อยู่ข้างในหีบนั้นคือ โอสถต่ออายุ จำนวน 120 ขวด” 120 ขวด !! เป็นจำนวนที่สั่นสะเทือนใจของเหล่าขุนนางอย่างรุนแรง 1 ขวดก็สามารถขายชุปครอบครัวให้กลายเป็นคหบดีได้ เพราะมันสามารถต่ออายุไขได้เท่าตัว ใครเล่าอยากจะตายทุกคนต่างต้องการมีชีวิตที่ยืนยาว120 ขวด นี้หรือฮ่องเต้จะขายเพื่อนำไปสร้างดินแดนใหม่หรือไรกัน สีหน้าแตกตื่นปะล้ำปะเหลือกของเหล่าขุนนางมาดนิ่งดังขุนเขากลายเป็นภาพที่แปลกประหลาดยิ่งนัก ทำให้ฮ่องเต้พอพระทัยเหยียดริมฝีปากยิ้มบางตรัสขึ้นเบา ๆ “แม่ทัพเวหาจิงจวินส่งมาให้ข้าเมื่อวานและองค์หญิงไป๋เจียเจียเป็นผู้ปรุงโอสถเหล่านี้”เสียงพึมพำดังขึ้นทันที เหล่าขุนนางต่างรู้จักว่าไป๋เจียเจียเป็นองค์หญิงที่ได้รับการแต่งตั้งแบบภายในไม่มีความดีความชอบ

หลังจากไป๋เจียเจียเร่งปรุงโอสถต่ออายุเพื่อให้จิงจวินส่งกลับไปยังเมืองหลวง ชดเชยให้ครอบครัวทหารที่สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไปนางนอนพักผ่อนภายใต้แสงตะวันลอดผ่านเข้ามาฉายทอร่างของนางให้ความรู้สึกอบอุ่น พลันก็เกิดไอดินผุดขึ้นมาจากดินโอบกอดร่างของนางอย่างอ่อนโยนบาง ๆ จิ้งจอกน้อยไป๋หรงกระโดดขึ้นไปนั่งอยู่่ข้างกายหญิงสาว ปรายมองด้วยสีหน้ากังวล ฉีเฟยจึงพูดขึ้น “นางกำลังหล่อหลอมกายให้เป็นส่วนหนึ่งของพื้นดิน” จิ้งจอกน้อยเอ่ยถามขึ้น “จะเป็นอันตรายหรือไม่” “จะอันตรายได้อย่างไร ล้วนเป็นสิ่งที่ดีสำหรับนาง” “นางหลับไป 3 วันเต็มแล้ว” “เจ้ากังวลเกินไปแล้ว เจ้าแค่รู้สึกไม่ดีเพราะนางช่วยเจ้าใช่หรือไม่ ทุกอย่างล้วนมีสิ่งตอบแทนหากไม่ใช่เพราะเจ้านางเองก็ไม่สามารถเลื่อนขั้นเป็นปรมาจารย์เช่นเดียวกัน" ฉีเฟยพลางรู้สึกหงุดหงิดในความขี้ใจอ่อนของไป๋หรง จิ้งจอกน้อยหรี่ตามองฉีเฟยค้อน ส่วนไป๋เจียเจียหลับลึกคล้ายตกลงไปในหลุมอดีตฝันถึงยามที่เจินไป๋เจียยังมีชีวิต หวนไปถึงตอนหญิงสาวตกหลุมรักหวงซีซวนในครั้งแรกสบตาอย่างลึกซึ้ง เพื่อให้แต่งงานนางใช้อำนาจขอสมรสพระราชทานบังคับให้ชายหนุ่มแต่งงานด

เรือดาวล่องลอยเข้าไปในป่าลึกเรื่อย ๆ ทิวทัศน์เมฆล่องลอย พริ้วไหวไปกับสายลมยังคงงดงาม หญิงสาวลูบไล้ขนขาวอ่อนนุ่มของจิ้งจอกน้อยปล่อยความรู้สึกล่องลอยไปพร้อมกับเรือดาว “คุณหนู ฉีเฟยหยุดอยู่ตรงน้ำตกตรงโน้นเจ้าค่ะ ตรงนั้นน่ามีถ้ำด้วย” ชิงอีเรียกไป๋เจียเจียตามคำสั่งของนาง “เช่นนั้น ก็ลงจอดเถิด” เรือดาวค่อย ๆ เคลื่อนตัวต่ำลงจอดอย่างนิ่มนวล เมื่อไป๋เจียเจียลงมาเรือดาวก็พบกับแม่ทัพอู๋โหย่วอี้ ยืนรอรับ“ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงระคนตกใจเล็กน้อย ชายหนุ่มไม่ตอบพลางส่งสายตาชำเลืองมองไปยังบนฟากฟ้า ข้างบนมีหงส์สองตัวกำลังบินโฉบไปมาทักทายกันอย่างยินดี “ข้าเป็นอนุชาฮ่องเต้องค์ปัจจุบันของดินแดนเมฆา” นั่นเป็นคำตอบเพื่อบอกว่าเขาเองก็เป็นคนสายเลือดมังกร“นั่นไม่ใช่คำตอบ ทำไมท่านมาอยู่ที่นี่” ไป๋เจียเจียมาฝึกตนต้องการความสงบ หากมีบุรุษอื่นอยู่ร่วมด้วยนางจะมีความสงบได้อย่างไร“ข้าก็ต้องการมาฝึกตนเช่นเดียวกัน” ตูบ! เสียงต่อสู้ดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่ว สายตาอู๋โหย่วอี้หรี่ลงอย่างมีความหมาย“คาดว่าคงมีผู้ติดตามองค์หญิงมาเพิ่มกระมัง” ไป๋เจียเจียขมวดคิ้วไย

ตะวันฉายแสงพ้นผ่านอีกคืน ไป๋เจียเจียแทบไม่ได้นอนเพราะดูแลเด็กทารกแรกเกิดก่อนกำหนดด้วยตนเอง แม้จะอ่อนแรงทว่ารุ่งเช้านางก็อุ้มเด็กน้อยออกมารับแสงตะวัน ชำเลืองดูมองไปเห็นร่างของหวงซีซวนยังอยู่ที่เดิม สีหน้าของชายหนุ่มซีดเซียวไร้สีเลือด การปะทะเมื่อวานคาดว่าชายหนุ่มคงได้รับบาดเจ็บเช่นเดียวกัน ลางสังหรณ์ผุดขึ้นมาในใจ คาดว่าหวงซีซวนอาจจะได้รับพิษอสูร ฉับพลันดั่งมีมีดปักลงมากลางใจ เสียงกรีดร้องของเจินไป๋เจียภายในจิตใจดังกึกก้องประหนึ่งโดนสายฟ้าฟาด ไป๋เจียเจียยืนตัวสั่นเทานางไม่เข้าใจกับท่าทีของตนเองหรือวิญญาณของเจินไป๋เจียยังคงเหลืออยู่ในร่าง นางส่งเด็กให้ชิงอีด้วยมือที่สั่นเทาก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปใกล้หวงซีซวน ทุกย่างก้าวเป็นไปอย่างยากลำบากทว่าอีกใจก็แทบจะถลาเข้าไปดูชายหนุ่ม เมื่อนั่งลงข้างกายนางหยิบมือของชายหนุ่มขึ้นมาจับชีพจร แทบไม่เหลือร่องรอยของการมีชีวิต อวัยวะภายในโดยทำลายด้วยพิษอสูรจนแทบไม่เหลือชิ้นดี “ซีซวน ทำไมท่านดื้นรั้น ทำไมท่านไม่บอกข้า” นางเอ่ยถามทั้งที่ตนเองก็ไม่เข้าใจว่าไยนางเอ่ยเช่นนั้น น้ำตาเริ่มเอ่อล้นขึ้นมา ภายใต้จิตใจที่ใกล้จะล่องลอย หวงซีซวนได้