บททั้งหมดของ กับดักร้าย... พ่ายรักเสน่หา​(NC25+)​: บทที่ 41 - บทที่ 50

“คอนโดแทนความปลอดภัยดีมาก แล้วอีกอย่าง ตอนนี้แทนอยู่หน้าลิฟต์แล้วด้วย พี่ปลายไม่ต้องห่วงหรอก” “ไม่เอาดีกว่า พี่ให้พี่ภัสโทรตามเพื่อนให้ไปอยู่เป็นเพื่อนดีกว่า” ปลายฟ้าเป็นห่วงธนัชชาพร้อมทั้งผลักร่างเล็กเข้าไปในลิฟต์เบาๆ “พี่ปลาย พี่จะปล่อยให้พี่ภัสโทรหาเพื่อนทั้งที่พี่ภัสก็มีพี่เป็นแฟนหรอค่ ตอนที่แม่พี่ปลายเข้าโรงพยาบาล แทนเห็นพี่ภัสไปอยู่เป็นเพื่อนพี่ตลอด คอยพากลับมาอาบน้ำ ไปซื้อของกินให้ตลอด” ใบหน้าของผู้จัดการเของเธอกังวล แต่ก็เป็นห่วงเธอ “เอาอย่างนี้ดีไหมคะ พี่ปลายเดินไปส่งแทนถึงหน้าห้อง” “มันจะดีหรอ” “ดีสิคะ แทนคงไม่ออกจากห้องไปไหนอีกอีกแล้ว” ร่างเล็กเอาคีย์การ์ดมาแตะหน้าประตูห้องพร้อมทั้งสแกนลายนิ้วเข้าไปในห้อง แบกของกินพะรุงพะรัง ร่างเล็กบอบบางแต่แข็งแรง ด้วยความที่เธอนั้น เคยถือของไปขายที่ตลาดช่วยยายตอนเด็กๆ พอวางของเสร็จ โทรศัพท์เครื่องเล็กก็สั่นไม่หยุด วันนั้นเธอปิดเสียง ปลายฟ้าจึงบุกมาที่คอนโด แล้วเจอเจ้าของห้องนอนหลับอยู่บนโซฟาโดยหน้าไม่ได้ล้าง ตอนนั้นเธอถูกสวดจนยับ พอเห็นชื่อว

“ยัง... ยังไม่ได้นะ เรา.... เรา.. ยังพูดกันไม่จบเลย” ธนัชชาจะสะบัดมือออกได้ยังไง แรงของเขาเยอะขนาดนี้ ดีเท่าไหร่แล้วที่เธอยังก้าวขาตามเขาทันจนมาถึงห้องแต่งตัว ตู้เสื้อผ้าแบบบิวท์อิน ห้องแต่งตัวจะแบ่งสันปันส่วนอย่างชัดเจน ชุดนอนกับชุดชั้นใน ผ้าเช็ดตัว และชุดที่เธอชอบใส่ประจำจะอยู่อีกตู้ ส่วนชุดที่ใส่ออกงานบางส่วน กับชุดที่ทางแบรนด์ต่างๆ ที่ส่งมาให้โพรโมตในแต่ละฤดูกาลจะมีตู้เสื้อผ้าที่เรียงสีจากโทนอ่อนไปเข้ม แยกประเภทของชุดชัดเจน มีหลากหลายแบรนด์สไตล์ ถัดมาก็จะเป็น เครื่องประดับ กระเป๋า รองเท้า เจ้าสมุทรมองสำรวจ การจัดห้องของเธอนั้นเป็นระเบียบเรียบร้อยดี จนเขาแอบเผลอยิ้มตาม “ถอดชุดออก จะได้ไปอาบน้ำพร้อมกัน ฉันอยากพักผ่อน” ร่างเล็กดีดตัวออกห่างจากตัวเขาอย่างรวดเร็ว หลังจากได้ยินคำว่าอาบน้ำพร้อมกัน “จะอายอะไร ส่วนไหนบ้างบนตัว ที่ฉันไม่เคยเห็น” ความตกใจ และสายตาที่หวาดระแวงของเธอที่คอยส่งมาให้เขาเป็นพักๆ เธอไม่ควรที่จะกลัวเขาด้วยซ้ำ เสือสิงห์ในวงการ ที่อยากขย้ำเธอนั้นมีมากมายพอตัว รายล่าสุดที่พึ่งถูกลากเข้าคุกนั้น ที่ห้องของมันมีแต่รูปชองเธอติดไว้ที่ผนังห้องเต็มไปหมด “จ

เขา ยิ่งดูเหมือนเจ้าพ่อที่หลงไหลในสตรี เจ้าสมุทรรู้ดีว่าเขานั้น มีความต้องการสูง อาจทำให้เธอ ต้องพักฟื้นร่างกายหลังจากนั้นด้วย “ส่วนเรื่องงาน ฉันจะให้แพรพิณ สแกนทุกงานที่เรารับ แต่ถ้าเรามีเหตุผลมากพอฉันจะพิจารณาอีกที” มือหนาลูบแก้มเนียนนุ่มอย่างเบามือ ปากเล็กเม้มแน่นด้วยความครุ่นคิด เธออยากจะส่ายหน้าปฎิเสธแต่ก็ทำไม่ได้ “หนู.. ต้องเรียนด้วย บางครั้งก็ต้องอ่านหนังสือสอบ” เธอเรียนภาคอินเตอร์ภาคพิเศษ แต่ไม่ค่อยมีเวลาเข้าเรียน เจ้าสมุทรพูดร่ายยาวถึงสิ่งที่เธอจะต้องปฎิบัติ เวลาอยู่กับเขา รวมถึงรายละเอียดชีวิตประจำวันของเขาตั้งแต่ตื่นนอน นิสัยส่วนตัว ธนัชชาอ่านรายละเอียดการตรวจสุขภาพประจำปีของเขา ที่ร่างกายแข็งแรงมาก ทั้งที่ทำงานบินต่างประเทศบ่อย แต่ดูแล้วเหมือนเขาจะดูแลและให้ความสุขตัวเองเต็มที่ ริมฝีปากเล็กลอบกลืนน้ำลายอย่างหวาดกลัว “แล้วสัญญาที่ยอดรวมหนี้ทั้งหมดของหนู ที่จะต้องใช้คืนคุณล่ะคะ” มือเรียวสวยกำลังจะควนหาสัญญาชุดนั้น ก่อนที่เจ้าสมุทรจะยื่นมันมาตรงหน้าเธอ เธอจึงหยิบมันมาอ่านทีละข้อด้วยความสนใจ รวมถึงหมายเหตุ จำนวนห

“ฉันไม่อยากให้หนูเมา เพราะหนูเป็นคนขี้ลืม” ธนัชชาร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อเจ้าสมุทรซ้อนอุ้มร่างเล็กขึ้นอุ้ม แล้วเดินตรงไปที่เก้าอี้ ขนาดกระทัดรัดพอดีตัวเธอ โดยที่เจ้าสมุทรนั่งลงก่อน แล้วจับขาเรียวนั่งคร่อมอยู่บนตักเขา ดวงตาทั้งคู่สบตากัน มือข้างช้อนหลังเล็กพยุงตัวเธอไว้ ขาทั้งสองข้างของเจ้าสมุทรอุดมไปด้วยมัดกล้ามบ่งบอกถึงการดูแลสุขภาพเป็นอย่างดีของเจ้าตัว ท่อนอวบลำยาวที่ขยายพองขึ้นทำให้ธนัชชาเริ่มจะดิ้นลงจากตัก ความกระดากอายของเธอนั้นมีมาก ใบหน้าสวยพยายามที่จะหันหน้าหลบสายตาของเจ้าสมุทร เธอกลัวเหลือกลัวที่จะหลงรักเจ้าหนี้จนโงหัวไม่ขึ้น เสน่ห์จากบุรุษเพศ ที่เขามีทำให้เธอนั่นหัวใจเต้นผิดจังหวะ ในตอนที่ธนัชชากำลังจะหลบหลีกสายตาของเจ้าสมุทรนั้น เจ้าสมุทรมุดใบหน้าเข้ามาในเสื้อนอนโอเวอร์ไซต์ของเธอ ลิ้นหนาสากระคายครอบครอบหน้าอกอวบ พร้อมทั้งดูดดึงมันอยากหิวกระหาย ธนัชชาตกใจ เผลอยกมือทั้งสองข้างกอดคอหนาของคนตัวโตแน่น “ค... คุณ... หนู...” ความคุ้นเคยที่ห่างหาย กลายเป็นความกระสันเสียวซ่านไปทั้งร่าง ธนัชชาแอ่นอกอวบเข้าไปในปากของเจ้าสมุทรอย่างลื

“พี่ธนินท์​ กว่าที่ผมจะติดต่อพี่ได้มันยากมากเลยนะพี่” ธนัคภาคยกมือไหว้คนเป็นพี่ชาย ก่อนที่จะนั่งลงตรงหน้าพี่ชายตัวเอง น้อยครั้งมากที่ธนัคภาคจะเจอพี่ชายเพียงคนเดียว เพราะตั้งแต่เลิกกับนิชาดา ธนินท์​ก็ไม่ได้คบใครเป็นตัวเป็นตน นอกเสียจากรับเลี้ยงเด็กไว้นอกบ้าน โดยซื้อคอนโดไว้ให้อยู่ แล้วเขาก็ไปค้างที่นั้น “อามีเรื่องจะคุยธุระกับพ่อของเรา” ธนัคภาคหันหน้าไปบอกหลานชายเพียงคนเดียว ที่ตอนนี้ถือแก้วนมสดไว้ในมือ คงจะกำลังเอาขึ้นไปให้อาริตา “ร้อยวันพันปีไม่เคยที่จะกลับบ้าน กลับช่องวันๆ นึกว่าเห็นโรงพยาบาลเป็นบ้านไปแล้วเสียอีก” ธนินท์​ก้มอ่านหนังสือพิมพ์ ​เพียงแต่ไม่ได้เงยหน้ามองน้องชายเพียงคนเดียวของตนเอง “ผมเจอนิชาดา” ธนินท์​ที่กำลังยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม เป็นต้องนิ่งค้าง แล้ววางแก้วกาแฟลงเหมือนเดิม “คิดยังไงถึงพูดถึงชื่อผู้หญิงคนนี้ ” ธนินท์​เคยคิดที่จะจริงจังกับผู้หญิงคนนี้ แต่เธอไม่ซื่อสัตย์​เลือกที่จะคบเผื่อเลือก ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นไกล ตัวเขาก็คงไม่รู้สึกโกรธ​และเกลียด​เธอขนาดนี้ แต่ผู้ชายอีกคนดันเป็นน้องชายของเขาที่อยู่ตรงห