Lahat ng Kabanata ng คำสัตย์ใต้ดอกเหมย: Kabanata 11 - Kabanata 20

สองสัปดาห์หลังคืนคำสัตย์ใต้ต้นเหมย ราชสำนักต้าเยี่ยนเสียงระฆังเช้าดังสะท้อนทั่ววังหลวง บรรยากาศยังเงียบสงัด แต่ภายในตำหนักหย่งจิ้งกลับอบอวลไปด้วยแรงกดดันทางการเมืองการแก่งแย่งในราชสำนัก“รายงานท่านอ๋องสี่ แคว้นซีหนานได้ส่งสาส์นทางการทูตด่วน!”ขุนนางเวรผลักประตูเข้ามาพร้อมตราสารลับ หลี่เหยียนหยิบม้วนผ้าไหมที่ปิดผนึกด้วยครั่งทองขึ้น เมื่อเปิดออก แค่เพียงอ่านครึ่งบรรทัดแรก มือที่ถือกลับกำแน่นจนข้อมือซีดขาว「ต้าเยี่ยนจงยินยอมถอนพระชายาแห่งตำหนักเฟิ่งเยว่ ส่งกลับแคว้นเดิมโดยปราศจากตำแหน่งใด ๆ มิฉะนั้น ซีหนานจะไม่ยุติการสงบศึกและเดินทัพบุกทางเหนือ」ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ แม้แต่เสียงลมหายใจก็แทบได้ยินชัด“เป็นไปได้อย่างไร...” ขุนนางคนหนึ่งพึมพำ“ไป๋ซูเหยียนเป็นบุตรีจากตระกูลแม่ทัพใหญ่ หากส่งคืนซีหนาน นั่นคือการถ่มน้ำลายใส่แผ่นดินเรา”แต่น้ำเสียงจากมหาเสนาบดีอีกคนกลับดังชัด “แต่หากไม่ยอม ท่านอ๋อง ท่านจะต้องเตรียมใจรับศึกทั้งสี่ทิศ”หลี่เหยียนไม่ตอบ เขายืนอยู่ตรงกลางห้อง แววตาที่เคยสงบนิ่งราวกระจกน้ำ เริ่มสั่นไหวอย่างลึกซึ้ง เขาจำได้ดีว่าเคยกล่าวไว้ว่า“ข้าจะไม่เสียนางไปอีก แม้ต้องเผาแผ

ตำหนักต้องห้าม “จื่อชิง” เวลายามอิ๋น (ตีสาม)กลางความเงียบที่แม้เสียงลมหายใจยังชวนสะดุ้ง เงาร่างหนึ่งนั่งอยู่หน้ากระจกทองเหลือง ดวงตาของเขาทอดมองตนเองในเงาเงียบของแสงจันทร์ที่ลอดผ่านช่องฟ้าเส้นผมยาวถูกปล่อยสยาย เสื้อคลุมสีเขียวหม่นของข้ารับใช้หลวงตัดกับผิวซีดขาวดุจหิมะ ม่อเสวี่ย หรือชายที่ใช้ชื่อนี้มาโดยตลอด ยกมือแตะหน้าผากเบา ๆ“ข้าคือใครกันแน่” เขาเอ่ยกับตัวเองเสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้นจากหลังม่าน ชายในชุดดำเดินเข้ามาเงียบ ๆ ก่อนคุกเข่าและกล่าว“ถึงเวลาแล้วขอรับ”ม่อเสวี่ยหลับตาแน่น ก่อนเอ่ยช้า ๆ โดยไม่หันกลับไป“แจ้งไปยังผู้บัญชาการเงาทั้งหมด ให้รอคำสั่งจากข้าในคืนหิมะแรก”ชายชุดดำพยักหน้ารับ ก่อนหายลับไปในความมืดตำหนักเฟิ่งเยว่ ยามเฉิน (แปดโมงเช้า)แสงแดดอ่อนส่องเข้าทางหน้าต่าง ไป๋ซูเหยียนยังอยู่ในชุดคลุมบาง สีหน้าเงียบงัน ดวงตาคู่งามทอดมองต้นเหมยด้านนอกที่เริ่มผลิดอกอีกครั้งแม้ยังอยู่กลางเหมันต์ มือของนางกำสร้อยหยกเส้นหนึ่งไว้แน่น เป็นสร้อยเส้นเดียวกับที่เด็กชายในอดีตเคยมอบให้ คนที่นางเชื่อว่าอาจคือ “ม่อเสวี่ย”แต่บัดนี้หัวใจเริ่มลังเล เงาในความทรงจำ และชายในปัจจุบันเหมือนและต่

ท้องพระโรงเฉิงเทียน วันประชุมราชสำนักเช้าวันใหม่ใต้หิมะขาวสว่าง แสงแรกของดวงตะวันตกกระทบลงบนยอดฉัตรทอง เสียงฆ้องเช้าดังสะท้อนไปทั่วเมืองหลวงวันนี้คือวันประชุมใหญ่ของราชสำนักและเป็นวันแรกที่ไป๋ซูเหยียน ในฐานะที่ปรึกษาฝ่ายในจะมีสิทธิ์เข้าร่วม เสียงกระซิบในหมู่ขุนนางหลั่งไหลตั้งแต่หน้าบันไดวังหลวง“หญิงผู้นั้น นางกล้าท้าทายตระกูลของตนเองเพื่อแผ่นดิน”“แต่บางคนบอกว่า นางทำเพื่อให้ตัวเองสูงขึ้นไม่ใช่หรือ?”“นางจะทนแรงกดดันจากราชสำนักได้หรือ ขุนนางทั้งหมดล้วนแต่เป็นบุรุษ?”ในขณะที่เสียงเหล่านั้นยังคงสาดซัดคำพูดไม่หยุดหย่อน หญิงสาวในชุดที่ปรึกษาไหมขาวเดินตรงเข้าประตูท้องพระโรง หลังตรง สายตามั่นคง ไป๋ซูเหยียนไม่เหลือร่องรอยของหญิงสาวขี้สงสัยเหมือนในวันแรกที่เข้าวังอีกต่อไปท่านอ๋องสี่ หลี่เหยียน นั่งอยู่บนที่ประทับฝั่งขวา เขาเพียงพยักหน้าน้อย ๆ ให้นางเป็นเชิงส่งกำลังใจ การประชุมราชสำนักในวันนี้เริ่มต้นด้วยเสียงของขุนนางอาวุโส แต่แล้วชายในชุดม่วงเข้ม ท่าทางสงบแต่แววตาเฉียบขาดก็ลุกขึ้นกล่าว“ข้าน้อย หัวหน้าสำนักอิงเซียน ขอแจ้งข่าวล่วงหน้าถึงภัยล่มแคว้นที่กำลังใกล้เข้ามา”เสียงขุนนางคนอื่นเงีย

ลมหายใจเย็นยะเยือกพัดพาเอาเกล็ดหิมะฟุ้งกระจายเหนือยอดเขาเหมยซาน แสงจันทร์จาง ๆ ในคืนเดือนแรมทอผ่านม่านเมฆบาง ราวกับฉายภาพความรู้สึกในใจของชายหนุ่มผู้หนึ่งซึ่งยืนอยู่บนเนินเขา ร่างสูงในอาภรณ์นักพรตสีเทาเข้ม ห่มเสื้อคลุมยาวแตะข้อเท้า ที่ชายเสื้อมีคราบเปื้อนจากการเดินทางไกล“ข้าอยู่ตรงนี้แล้ว…” หลี่เหยียนพึมพำเบา ๆ ริมฝีปากแตกแห้งสีเลือดจางเบื้องหน้าเขา คือประตูไม้เก่าแก่ที่ถูกตะไคร่จับหนาแน่น เป็นทางเข้าสู่ดินแดนต้องห้ามของอดีต สำนักหิมะดำเคยใช้ที่นี่เป็นสถานที่ประกอบพิธีต้องห้าม และแม้ทุกอย่างจะถูกทำลายไปในการศึกคราวก่อน แต่ข่าวลือยังคงลือว่ามีคนหลงเหลือซ่อนตัวอยู่ในเงามืดชายหนุ่มยกมือลูบกระบี่ที่พาดบ่าซ้าย มันคือกระบี่เล่มเดียวกับที่เขาใช้ในศึกครั้งที่ช่วยซูเหยียนให้รอดจากพิธีเลือด ความอบอุ่นที่ปลายนิ้วผ่านกระบี่นั้น ทำให้เขาหวนคิดถึงวินาทีที่ร่างของนางล้มลงในอ้อมแขนเขา“ข้าเคยสาบานว่าจะไม่ปล่อยให้นางต้องเผชิญความเจ็บปวดเพียงลำพังอีก ข้าจะทำตามนั้น”เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังมาจากเบื้องหลัง หลี่เหยียนหันกลับไปเห็นหญิงสาวร่างบางในชุดสีขาวมีเสื้อคลุมกันหนาวห่มไหล่ นางเดินอย่างช้า ๆ ท่ามกลาง

ยามเช้าของฤดูเหมันต์เริ่มต้นด้วยแสงแดดอ่อนโยนที่ส่องทะลุม่านหิมะเหนือยอดหลังคาพระราชวัง วังหลวงที่เคยเงียบเย็นกลับอบอุ่นขึ้นอย่างช้า ๆ ราวกับทุกสิ่งกำลังเปลี่ยนแปลงไปตามจังหวะหัวใจของผู้คนใต้ต้นเหมยกลางลานตำหนักเย็น กลีบดอกผลิบานสะพรั่งในเวลาเดียวกันทั่วทั้งต้น สีชมพูสดแต้มแต่งหิมะขาว กลายเป็นภาพงดงามที่แม้แต่บ่าวไพร่ยังต้องหยุดยืนมองด้วยสายตาไม่เชื่อไป๋ซูเหยียนเดินช้า ๆ ออกจากตำหนัก นางยังคงสวมเสื้อคลุมหนา แต่สีเลือดฝาดบนแก้มบ่งบอกว่าสุขภาพเริ่มฟื้นตัวแล้ว ใบหน้ายิ้มบางนั้นเป็นสิ่งที่บ่าวไพร่หลายคนไม่เคยเห็นมาเนิ่นนาน“กลีบเหมยบานแล้ว...” นางพึมพำเบา ๆ พลางยื่นมือไปรับกลีบดอกที่ลอยมาติดแขนเสื้อหลี่เหยียนยืนอยู่ไม่ไกลนัก เขามองนางโดยไม่หลบสายตา ท่านอ๋องสี่ในยามนี้ไม่ใช่ชายผู้เย็นชาอีกต่อไป หากแต่เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ยิ้มบ่อยขึ้นกว่าเมื่อก่อน และยอมทุ่มเททุกสิ่งเพื่อรักษาสิ่งสำคัญไว้ในชีวิต“เจ้าดูสดใสขึ้นมาก” เขาเอ่ย“ก็เพราะท่านทำให้ข้ามีชีวิตอยู่” นางยิ้มให้เขา “และเพราะข้าไม่ต้องเฝ้ารอคำสัญญาใด ๆ อีกต่อไปแล้ว”เขาเดินเข้ามาใกล้ ค่อย ๆ ยื่นมือจับมือของนางแน่นแนบอก“คำสัญญานั้น ข้า