บทที่ 11 ปีกหิมะของแผ่นดิน

สองสัปดาห์หลังคืนคำสัตย์ใต้ต้นเหมย ราชสำนักต้าเยี่ยนเสียงระฆังเช้าดังสะท้อนทั่ววังหลวง บรรยากาศยังเงียบสงัด แต่ภายในตำหนักหย่งจิ้งกลับอบอวลไปด้วยแรงกดดันทางการเมืองการแก่งแย่งในราชสำนัก

“รายงานท่านอ๋องสี่ แคว้นซีหนานได้ส่งสาส์นทางการทูตด่วน!”

ขุนนางเวรผลักประตูเข้ามาพร้อมตราสารลับ หลี่เหยียนหยิบม้วนผ้าไหมที่ปิดผนึกด้วยครั่งทองขึ้น เมื่อเปิดออก แค่เพียงอ่านครึ่งบรรทัดแรก มือที่ถือกลับกำแน่นจนข้อมือซีดขาว

「ต้าเยี่ยนจงยินยอมถอนพระชายาแห่งตำหนักเฟิ่งเยว่ ส่งกลับแคว้นเดิมโดยปราศจากตำแหน่งใด ๆ มิฉะนั้น ซีหนานจะไม่ยุติการสงบศึกและเดินทัพบุกทางเหนือ」

ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ แม้แต่เสียงลมหายใจก็แทบได้ยินชัด

“เป็นไปได้อย่างไร...” ขุนนางคนหนึ่งพึมพำ

“ไป๋ซูเหยียนเป็นบุตรีจากตระกูลแม่ทัพใหญ่ หากส่งคืนซีหนาน นั่นคือการถ่มน้ำลายใส่แผ่นดินเรา”

แต่น้ำเสียงจากมหาเสนาบดีอีกคนกลับดังชัด “แต่หากไม่ยอม ท่านอ๋อง ท่านจะต้องเตรียมใจรับศึกทั้งสี่ทิศ”

หลี่เหยียนไม่ตอบ เขายืนอยู่ตรงกลางห้อง แววตาที่เคยสงบนิ่งราวกระจกน้ำ เริ่มสั่นไหวอย่างลึกซึ้ง เขาจำได้ดีว่าเคยกล่าวไว้ว่า

“ข้าจะไม่เสียนางไปอีก แม้ต้องเผาแผ